Voor degenen met een sterke maag

De hoofdpersoon in de novelle De necrofiel (oorspronkelijk uit 1972) prefereert een bijzondere liefdesrelatie. Hij heeft het niet zo op het gepassioneerde seksuele spel en hij verkiest een koud lichaam boven een warme omhelzing. Lucien is namelijk necrofiel, of anders gezegd: hij doet het met lijken. In de gelijknamige novelle van Gabrielle Wittkop tekent ze enkele dagen uit zijn leven op. Dit obscure juweeltje vol viezigheid is dit jaar voor het eerst in het Nederlands vertaald.

Al van jongs af aan associeert Lucien de dood met lichamelijk genot. Op het sterfbed van zijn moeder ontdekt hij voor het eerst zijn seksuele voorkeur en hij is vanaf dat moment niet meer te stoppen. Zijn lust bepaalt het leven dat Lucien leidt. Hij komt bij daglicht nauwelijks buiten en werkt als antiquair vooral alleen en in het donker. ’s Nachts leeft hij op en trekt hij eropuit om op de begraafplaatsen een nieuwe bedpartner te zoeken. Eenmaal in zijn bezit worden de lichamen van onder tot boven betast en Lucien botviert zijn ingehouden driften op de lijken.

Terwijl ik in het gewone leven nerveus, labiel en extreem emotioneel ben, beschik ik over een flinke voorraad kalmte en slagvaardigheid wanneer ik een dode moet gaan halen.

Staat van ontbinding
Maar De necrofiel is meer dan een viezig dagboek van een geile man. De doden zijn Luciens geliefden en hij is bovenal teder. Hij bemint de lijken en is van mening dat hij een ware relatie met de lichamen opbouwt. Tragisch is dan ook het wederkerende afscheid dat voor hem onlosmakelijk verbonden is met zijn visie op romantiek. De aftakeling van het lichaam ligt voor Lucien heel dicht bij de vergankelijkheid van de liefde.

Suzanne, mijn mooie lelie, de vreugde van mijn ziel en mijn vlees, kreeg een paarsachtige huid met barstjes. Ik legde meer zakken ijs om haar heen. Het liefst wilde ik haar voor altijd houden.

Waar het lezen over necrofilie al grote moeite kost, is het moeilijk voor te stellen dat de gedetailleerde seksscènes in deze novelle uit iemands fantasie ontsproten zijn. De schrijfster moet veel research gedaan hebben naar het ontbindingsproces van het menselijk lichaam en kennis hebben van de mogelijkheden van seks met een lijk. 

Verdorven fantasie
Gabrielle Wittkop (1920-2002) wilde waarschijnlijk in eerste instantie met haar verhaal choqueren. Tegelijkertijd beschrijft ze ook een geschiedenis van een man die moet zien te leven met het feit dat zijn seksuele voorkeur niet geaccepteerd wordt door de maatschappij. Zijn liefde moet in het geheim geuit worden en kan letterlijk het daglicht niet verdragen. Gepaard met het vele gedwongen afscheid tussen Lucien en zijn geliefden is de novelle ook zeer triest.

Maar het boekje blijft toch bovenal smerig. Nee, preutsheid is geen goede eigenschap als je dit boek in zijn volle glorie wilt waarderen. De minutieuze beschrijvingen van de liefkozingen tussen de hoofdpersoon van deze novelle met lijken, doen de maag omkeren. Velen gingen u voor die dit boek beschaamd en met rode wangen weglegden, toch is het ook de moeite waard om de novelle helemaal uit te lezen.