Minder geslaagd, maar voorlopig nog ongeëvenaard
Het lijkt Michael Bellicher eindelijk eens mee te zitten, aan het begin van Wachtwoord, de nieuwe thriller van Charles den Tex. Hij heeft zijn identiteit terug, hij hoeft niet meer te bewijzen dat hij onschuldig is aan moord, zijn nieuwe adviesbureautje loopt als een trein en zijn vriendin Guusje wordt snel vrijgelaten uit de gevangenis. Maar uiteindelijk loopt het toch weer helemaal uit de hand.
Op de dag dat Michael samen met zijn schoonmoeder, numerologe Lies, zijn vriendin Guus (de advocate die hem in Cel, Den Tex’ vorige thriller, al zoveel ellende bezorgde door de diefstal van zijn identiteit te faciliteren) uit de gevangenis gaat ophalen, blijkt de advocate reeds met de noorderzon vertrokken. Twee uur eerder is zij opgehaald door twee mannen in donkere pakken. In het leven van Michael Bellicher betekent zo’n gebeurtenis automatisch: stront aan de knikker.
Bellicher is geen archetypisch hoofdpersonage van een thriller. Hij is geen zwaarmoedige midlife–politieman, maar een iets te vlotte dertiger, een succesvolle ‘adviseur’ met een snel leven vol geld en vrouwen. En iedere keer laat Den Tex hem het opnemen tegen een onbekende macht, een onzichtbaar monster met tientallen tentakels. In De macht van meneer Miller (Gouden Strop 2006) was dat een internationaal computernetwerk dat zich tegen hem keerde, in Cel (Gouden Strop 2008) de onbekende die met zijn identiteit aan de haal was en in Wachtwoord (Gouden Strop 2011?) zijn het de mannen in donkere pakken die er met zijn vriendin vandoor zijn. Zelden een roekelozer figuur gezien dan Michael Bellicher, die zich zonder overdreven lang nadenken in de meest hachelijke situaties stort, en als een hippe, eenentwintigste eeuwse Don Quichot de strijd aangaat met hetgeen je niet kunt bestrijden.
Minder geslaagd
Lang niet alles wat Bellicher in Wachtwoord meemaakt is even geloofwaardig. Sterker, het meeste is volstrekt onvoorstelbaar. Maar Den Tex schrijft het allemaal op met grote vanzelfsprekendheid, en in een stijl die om doorlezen vraagt, net zo lang tot alles weer goed gekomen is. Den Tex schrikt er bovendien niet voor terug om die spanning met humor te combineren. Legendarisch is de slotscène in De macht van meneer Miller, waarin een verhaal vol spanning, adrenaline en doodsangsten werd afgesloten met een slapstickachtige ontknoping.
Ook in Wachtwoord laat de schrijver zich wat humor betreft niet onbetuigd, vooral dankzij de twee kompanen van Michael. Lies, Guusjes moeder, en Sylvia, een ex–medegevangene. Zij helpen hem in zijn zoektocht naar Guusje, die inmiddels in Oekraïne bivakkeert. Daar is zij – gedwongen of niet, dat is de vraag – onderdeel geworden van een vrouwenhandelnetwerk, dat prostituees naar West–Europa verscheept. Mensenhandel dus, Russische maffia ook, maar Michael is het inmiddels gewend om zijn gladgeschoren hoofd in een wespennest te steken. Dat hij hierbij onverantwoorde risico´s neemt, dat zijn de lezers van Den Tex inmiddels wel gewend. Dat het uiteindelijk wel weer min of meer goed komt, ook.
De plot van Wachtwoord is meer rechttoe rechtaan dan die van zijn twee voorgangers. De beklemmende sfeer van De macht van meneer Miller en Cel heeft plaatsgemaakt voor een drieste zoektocht. Michael wordt wederom op de hielen gezeten door onfrisse types, maar de onontkoombare dreiging die de vorige twee keren van de pagina’s spatte, is dit keer niet zo alomtegenwoordig.
Ook het motief van Wachtwoord spreekt minder tot de verbeelding dan die van de andere Bellicher–thrillers. Eerder schreef Den Tex over het belang van familie, het belang van identiteit, van ´jezelf zijn´ (op allerlei niveaus beschreven in Cel), van de gevaren van Internet en de macht en de machtswellust van multinationals. In Wachtwoord lijkt die diepere laag te ontbreken, of het zou de kracht van de liefde moeten zijn. Maar met die kracht valt het ook wel mee, want kort na Guusjes vertrek belandt Michael alweer in bed met een langbenige collega.
Gouden Strop 2011?
Blijft staan dat Den Tex natuurlijk nog steeds de beste thrillerschrijver van het land is. Met afstand. Zijn stijl is beter dan die van de meeste van zijn collega´s, zijn plots zijn – hoewel soms bijna sciencefiction – intrigerend en onvoorspelbaar, en de spanning in zijn boeken is onveranderd groot. Zo ook in Wachtwoord, zij het bij vlagen. De laatste vijftig pagina´s zijn bijvoorbeeld weer één lange adrenalinerush, maar Den Tex had in eerdere passages misschien wat grondiger kunnen schrappen.
De Gouden Strop 2011? Wachtwoord is een minder gedoodverfde winnaar dan zijn voorgangers, maar het niveau van de auteur blijft vooralsnog ongeëvenaard in ons taalgebied; daar veranderen een paar kleine missers weinig aan.
