Fotoverhalen over Aziatische seksindustrie

‘Sex sells’ is natuurlijk het adagium van menig mediadirecteur. Sommige kunstboekuitgeverijen zijn zelfs gebouwd op de inkomsten van erotische uitgaven. Twee uitgaven schrikken niet terug van de duistere lading die kunstenaars in seks herkennen. ICE en Platform zijn twee inktzwarte kunstboeken met pornografische lading.

Joep Neefjes: Platform

Beide fotoboeken zijn er om gelezen te worden. ICE is het persoonlijke verslag van de neerwaartse spiraal van seks en drugs van de fotograaf. Platform is een verfotografering van Michel Houellebecq’s gelijknamige roman door de Nederlandse fotograaf Joep Neefjes. Natuurlijk staan ook hierin seksuele behoeften centraal.  Beide boeken ‘ontmoeten’ elkaar in Zuidoost Azie. Zowel Platform als ICE sluiten Zuidoost Aziatische hoertjes in de armen. De Thaise en Cambodiaanse seksindustrie wordt van dichtbij bekeken.

Een alles overheersende duistere werkelijkheid zet in bij het boek ICE van Antoine d’Agata. Waar Houellebec via Neefjes een cynische observant is van de maatschappij maakt d’Agata een ware helletocht. In de introductie van het boek spreekt hij over de hypocrisie van maatschappelijke en politieke verwerping van prostitutie. Aan het einde van het boek kan je als lezer alleen maar concluderen dat  het leven van heroïne, crack en cristal meth een keihard en ijskoud ideaal oplevert.

In een enorme set bewogen foto’s van geslachtsverkeer met het Vietnamese hoertje Ka portretteert d’Agata seks als een verdord landschap, op een smerig matras in een lege betonnen kamer. De man is in deze wereld een god die bezit neemt van de vrouw. Een alpha man en het hoertje die seksuele grenzen afgaan. Het hoertje tript op drugs maar misschien ook op de almacht van de man. Daarna zet zij hopeloos naakt in een hoekje een nieuw shot.  Er is in het boek niet echt sprake van post-orgastisch geluk. Geen medelijden of emotie, alleen de geestverruiming.

Antoine d’Agata: ICE

In de stijl van een dagboek met e-mailfragmenten wordt verslag gedaan van de verslaving aan seks en drugs. De teksten zijn ronduit deprimerend. Ze beginnen als intelligente hersenspinsels van de verslaafde fotograaf en eindigen in hulpeloze woorden van onmacht. De degeneratieve staat van de fotograaf en zijn subjecten wordt door de bewogenheid van de foto’s benadrukt. De menselijkheid wordt ingewisseld voor dierlijkheid. d’Agata schept een eigen gedrogeerde wereld, maar deze is niet sexy. Het is een wereld waarin iedere roes gelijk staat met zelfmutilatie.