Boeken / Fictie

Op zoek naar een seksgodin

recensie: Anthony McCarten (vert. Monique Eggermont en Dennis Keesmaat) - De dood van een superheld

.

De cover van het boek is wat vervreemdend: een man en vrouw zoenen elkaar hartstochtelijk, getekend in ouderwetse superheldenstijl. De vrouw heeft lang, blond haar, de man een sterke kaaklijn en brede schouders. Het contrast met het verhaal áchter de cover had niet sterker kunnen zijn. Sla de eerste bladzijde om en leer Donald Delpe kennen, een veertienjarig mager joch dat de hele dag denkt aan seks. Een jongen ook zonder wenkbrauwen of haar. Delpe heeft namelijk een vergevorderde vorm van kanker in zijn lijf en hij heeft niet lang meer te leven. Zijn laatste wens: niet als maagd te sterven.

iPod
De dood van een superheld
is de derde roman van de Engelse schrijver McCarten en verscheen inmiddels in zeven talen. Eerder maakte hij al furore met zijn debuut Spinners over alienkinderen en The English Harem, een scherp geschreven boek over de liefde en de islam. McCarten bewerkte dit laatste boek al even succesvol voor televisie. Zijn activiteiten in de filmwereld hebben zijn proza sterk beïnvloed: het verhaal van Donald is ingedeeld per bedrijf, gevolgd door de zogenaamde ‘verwijderde scènes’. De talloze films, bands en strips die tijdens het verhaal worden genoemd zetten de toon van de huidige popcultuur sterk neer. Ook is de iPod van Donald een belangrijk voorwerp: hij sluit zich er om de haverklap mee af van zijn ouders, school en zijn vrienden door de witte oordopjes in zijn oren te stoppen. Hij tekent prachtige obscene strips met een onverwoestbare superheld in de hoofdrol en mocht hij even geen pen en papier bij zich hebben, dan laat hij zijn fantasie los op alles en iedereen om hem heen. Maar vooral op meisjes, natuurlijk.

De eerste zestien pagina’s van het boek zijn wat moeilijk door te komen. McCarten bedelft de lezer onder talloze bijzinnen en ellenlange omschrijvingen, onderbroken door – uiteraard dikgedrukte – zinnen als ‘Het noodlot slaat toe!’. Maar als je je eenmaal door deze stukken hebt geworsteld, ontvouwt zich een gevoelig, scherp verhaal. Donald is een cynisch, nihilistisch type dat zich geen raad weet met zijn ziekte, de wereld en zijn gierende hormonen. Zijn moeder koopt elk mogelijk boek over kanker op internet en probeert de moed erin te houden door middel van noeste kennis. Zijn vader is een stille kracht: hij lijkt het allemaal aan te kunnen, maar stort inwendig in elkaar door de ziekte van zijn zoon en zijn liefdeloze huwelijk. Donalds broer is leugenachtig en hard aan het puberen. Zijn vrienden lijken niet veel om hem te geven en op school denkt al helemaal niemand meer aan hem.

Fokking
Donalds kijk op zijn leukemie is ontluisterend: hij spot ermee en maakt er veelvuldig misbruik van. Zo probeert hij, simpelweg omdat hij kanker heeft, bij de vertoning van een pornofilm binnen te komen terwijl hij daar te jong voor is. Zijn ouders willen dat hij vecht voor zijn leven, hij heeft er geen zin meer in. Mocht zijn moeder of vader weer aan een preek beginnen, dan zet hij hun ‘geluid’ zachter en tekent hij in gedachten snorretjes op hun gezichten en rode, puntige staarten aan hun kont. Hulp is nodig. Die komt in de vorm van Adrian King: beroemd psychiater, kunstkenner en goed cultureel onderlegd. Een groot contrast met Donald dus en het begin van een erg bijzondere serie dialogen en confrontaties. Uiteindelijk besluit King de jongen te helpen om niet als maagd te sterven.

De dood van een superheld biedt een schitterend inzicht in de geest van een jonge kankerpatiënt. Onverholen frustratie en woede, nihilisme, wanhoop, elke emotie is zó neergezet door McCarten dat je Donald leert kennen. Beter nog, dat je hem leert begrijpen. Hoewel het taalgebruik flink schunnig is, de inhoud soms uiterst obsceen, er een grote nadruk ligt op seks en het vaak lijkt alsof er echt niets meer goed kan gaan in Donalds leven, blijft het boek fascineren. Het onderwerp, een tiener met kanker, wordt nooit te zwaar. De dood van een superheld gaat over een leven met scherpe randjes, met scheldwoorden, piëta’s, ‘fokking’ hete frietsaus en naaktschilderen. Het is een prachtig, modern geschreven popcultuurpamflet over genieten van het leven.