Diepgang zonder diepgang

~

Quintos begint met negen personages die in de loop van het verhaal bijna allemaal sterven. Slechts een norse Duitser blijft tot de laatste pagina in leven. Door de beperkte ruimte, een nadeel van het werken met een stripverhaal, is het Andreas niet gelukt om de personages écht interessant te maken, hoewel hij dat wel lijkt te proberen. Helaas is de rest van het verhaal ook erg plat geworden. De personages gedragen zich erg stereotypisch en door hun stereotiepe handelingen zijn ze juist vlak. Zo bereikt Andreas precies het tegenovergestelde van wat hij wilde.

De Spaanse burgeroorlog en de diverse nationaliteiten zijn een uitgangspunt waar veel meer mee gedaan had kunnen worden, nu is het meer een decor, een aanhangsel. Een gemiste kans, want de Spaanse burgeroorlog en de daaraan gebonden diverse nationaliteiten van de rebellen had de basis kunnen zijn voor veel meer diepgang en interactie tussen de personages.

Frisse inkleuring

De tekeningen zijn een ander verhaal. Dit is de eerste keer dat Isa Cochet, al jaren vaste ‘inkleurder’ van Andreas, op de cover genoemd wordt en dat heeft te maken met haar assistentie bij het tekenwerk. Vermoedelijk assisteert ze al veel langer, maar het miet vermelden van assistenten is iets wat al gebeurt sinds klassieke strips als Kuifje of Suske en Wiske en heeft waarschijnlijk te maken met enige ijdelheid bij de oorspronkelijke auteur.

Toeval of niet, het lijkt alsof de tekenstijl in dit album bij vlagen net iets anders is dan gewoonlijk. Het album leest, door de frisse tekeningen voorzien van een heldere inkleuring, heerlijk weg. Net als altijd is de tekenstijl realistisch, maar wel met een geheel eigen karakter. Vooral de gezichten van de personages onderscheiden zich van andere strips door de opvallende ogen en neuzen, zoals bijvoorbeeld het handelsmerk van Andreas: de puntige neus.

~

Paape

Een ander handelsmerk is de in blokjes ingedeelde pagina waar op twee verschillende dingen steeds meer wordt ingezoomd, een methode die Andreas in dit album meerdere keren toepast. Het werkt in Quintos echter eerder ergerlijk dan bevorderlijk. Het is een bekend trucje dat we allang kennen van bijvoorbeeld Rork, de strip waarmee Andreas doorbrak. Hoewel het toen nog origineel was en een leuk creatief experiment was, is het nu meer een gimmick geworden, die absoluut niets toevoegt aan het verhaal of het tekenwerk.

Quintos is best leuk en leest lekker weg, maar de pretenties die het heeft worden niet waargemaakt. Wat dat betreft is deze one-shot een album dat op pijnlijke wijze aangeeft hoe het met, de ooit zo vernieuwende, Andreas is gesteld. Vroeger werd hij geprezen omdat hij zijn leermeester Eddy Paape – die in gestandaardiseerd tekenwerk was vervallen – overtrof. Nu is hij zelf de grote naam die vervalt in bekende trucjes en niet veel vernieuwende dingen meer weet te doen. Wat hij maakt is nog altijd kwaliteit, maar het is wel een standaardformule geworden. Daar is verder niks mis mee, maar van een auteur als Andreas mag je toch wel meer verwachten dan dit op de automatische piloot gemaakte album.