Krachtige roman over nasleep van trauma’s

William Talmadge leidt een rustig leventje aan het eind van de negentiende eeuw. Hij woont alleen in zijn abrikozen- en appelboomgaard, die hij met veel liefde en aandacht verzorgt. Talmadge bemoeit zich zo min mogelijk met de buitenwereld en heeft slechts enkele vrienden: de oudere Caroline Middey en de paardenmenners die elk jaar zijn boomgaard bezoeken. De enige keren dat hij onder de mensen komt is wanneer hij zijn fruit op de markt verkoopt.

Zijn rustige bestaan wordt verstoord als de zusjes Della en Jane, twee zwangere, getraumatiseerde tienermeisjes, toevlucht zoeken in zijn boomgaard. Ze zijn een kinderbordeel ontvlucht en vinden bij Talmadge een veilig heenkomen. Hij bemoeit zich niet met de zusjes, zij niet met hem, en dit lijkt goed te werken. Talmadge helpt de meisjes zelfs hun baby’s ter wereld te brengen; de baby van Della overlijdt. Dan gaat alles mis. De man voor wie Jane en Della op de vlucht waren, Michaelson, vindt hen in de boomgaard. Jane overleeft het drama wat zich dan ontvouwt niet, en Talmadge voelt zich geroepen de zorg voor Della en haar nichtje, de pasgeboren Angelina, op zich te nemen.

Afrekenen met demonen

Hoewel Talmadge zijn uiterste best doet een veilig en stabiel thuis te bieden aan Della en Angelina, gaat dit niet lang goed. Della is te getraumatiseerd om de rest van haar leven in de rustige boomgaard te blijven. Ze trekt erop uit, en komt na een aantal jaar in de problemen als ze wil afrekenen met demonen uit haar verleden. Talmadge probeert Della van haar eigen ondergang te redden maar komt zelf ook niet ongeschonden uit de strijd.

De boomgaard is een realistische roman, de personages zijn diep uitgewerkt en hebben reële angsten en onzekerheden. Talmadge bijvoorbeeld is getraumatiseerd door de verdwijning van zijn zusje toen hij een tiener was. Dit resulteert erin dat hij doodsbang is zowel Della als Angelina uiteindelijk ook kwijt te raken. Della heeft als kind verschrikkelijke dingen meegemaakt die ze niet kan verwerken. Ze zoekt haar heil in gokken, drinken en optrekken met mannen die haar niet altijd even goed gezind zijn. Dan is er nog Angelina, die het grootste deel van het boek in het ongewisse wordt gelaten over haar moeder en haar vertrokken tante Della. Zij worstelt met volwassen worden zonder moederfiguur en de geslotenheid van Talmadge.

Zware onderwerpen

Amanda Coplin, die debuteert met De boomgaard, schrijft over heftige onderwerpen. Ze behandelt onder meer kinderverkrachtingen, (zelf)moord en wraak. Toch is het boek niet zwaar op de hand en beschrijft ze de ontwikkelingen op een haast terloopse manier, alsof het niet zoveel voorstelt. De nasleep van de heftige gebeurtenissen die de personages voor hun kiezen krijgen, wordt veel meer naar voren gebracht. De aandacht ligt bij de manier waarop Talmadge, Della en Angelina met hun verleden omgaan. Coplin weet op ingenieuze wijze de psychologische gevolgen van trauma’s te beschrijven.

Opvallend is dat Coplin niet gebruikmaakt van aanhalingstekens bij citaten. Hierdoor wordt de lezer in het begin op het verkeerde been gezet: pagina’s lijken gevuld te zijn met beschrijvingen, terwijl het dialogen zijn. Na enkele hoofdstukken is dit echter een vanzelfsprekendheid en valt het niet meer op.

Indrukwekkend debuut

De boomgaard is een indrukwekkende roman. Het verhaal zit goed in elkaar en ondanks de dikte van het boek leest het als een trein. De gebeurtenissen en de manier waarop de personages hun leven weer oppikken zorgen ervoor dat de lezer geboeid blijft. Coplin heeft een prachtig debuut geschreven.