Op date met Nate

De achterflap staat vol lof van onder andere The New Yorker, Jonathan Franzen en Lena Dunham. Dat schept hoge verwachtingen. Wat direct duidelijk wordt, is dat Waldman een talentvolle schrijfster is. Ze zet een groep intellectuelen in Brooklyn neer, laat ze elkaar bekritiseren en beminnen en laat de lezer meegenieten. Nate, afgestudeerd aan Harvard en sindsdien freelance schrijver, laat een spoor van teleurgestelde vrouwen achter. Deze vrouwen hadden allemaal hun pluspunten, maar uiteraard was er ook het nodige mis met ze en daar windt Nate geen doekjes om.

De echte Nate
Hoewel het grootste gedeelte van de roman gaat over één relatie, kom je ook alles te weten van Nates vroegere relaties. Als Hannah, Nates vriendin, hem bijvoorbeeld vraagt naar een ex staat er: ‘Nate was even stil voor hij antwoord gaf.’ Vervolgens denkt Nate aan zijn vroegere relaties. Er komt een hoop aan bod: het begin, de seks, de scheurtjes, het einde. En dan, zestien pagina’s aan overpeinzingen later, zegt hij tegen Hannah: ‘We hebben een tijdje iets met elkaar gehad. Het is niks geworden. Nu zijn we vrienden. Dat was het wel zo ongeveer.’

Nate is vooral herkenbaar. Zou je hem als vriend willen? Niet per se. Zou je met hem willen daten? Ook niet. Of alleen de eerste maand. Maar je begrijpt hem wel. De manier waarop zijn behoeftes en irritaties worden neergezet, plaatsen hem niet altijd in een gunstig daglicht, maar het voelt wel eerlijk. Alsof je hem écht kent – en niet alleen het beeld dat hij neer wil zetten van zichzelf. Een doordat je hem echt denkt te kennen, gun je hem toch het beste, ook al negeert hij de mailtjes van Hannah en ook al voelt hij zich superieur aan zijn nieuwe liefje.

Razend slim
‘Razend slim’, zegt Jonathan Franzen op de achterflap. Bedoelt hij daar Waldman mee of Nate? Nate heeft vaak intelligente gesprekken over intelligente onderwerpen met zijn intelligente vrienden. Het neigt soms naar het irritante, maar dan neemt Waldman dat weg door Nate te laten daten met een vrouw van wie het allemaal niet zo diepzinnig hoeft, waardoor Nate tot een inzicht komt. ‘Zijn relatie met Hannah had hem dingen over zichzelf laten zien waar hij niet echt trots op was, over wat hij werkelijk zocht en wat hij beweerde te zoeken in een vrouw, maar waar hij in werkelijkheid buiten kon.’ Zonder het expliciet te zeggen, levert Adelle Waldman met uitspraken als deze kritiek op pretentieus gedrag. Pretentieus gedrag waar haar Brooklyn vol van zit. Ze mag dan kritiek leveren op deze intellectuelen, maar uiteindelijk komt het allemaal wel goed met ze. En met Waldmans schrijfcarrière zeker.