Muziek / Album

Smullen

recensie: Kraak & Smaak - Plastic People

De nieuwste cd van Kraak & Smaak klinkt bekend. Ten eerste omdat het nummer Squeeze Me de laatste tijd veelvuldig te horen was op de radio. Ten tweede omdat vanaf de eerste tonen het karakteristieke Kraak & Smaak-geluid hoorbaar is. En ten derde omdat het nummer Man of Constant Sorrow ook al te bewonderen was op hun album The Remix Sessions. Maar het nieuwe album Plastic People klinkt daarnaast toch ook duidelijk anders dan het voorgaande werk.

Foto: Michel Mees

Foto: Michel Mees

Het debuut Boogie Angst uit 2005 werd zowel in binnen- als buitenland zeer positief ontvangen. Het swingende, uptempo geluid met soul-, jazz-, en vooral funkinvloeden viel in de smaak. In een klap stond Kraak & Smaak op de (inter)nationale muziekkaart. In 2006 volgde een dubbelalbum met remixes. Diverse nummers van onder andere Jamiroquai, Mark Rae en Skeewiff werden voorzien van de Kraak & Smaak-sound. Een geluid dat ook wel onder de breakbeat geschaard wordt. En ook dat tweede album leverde heerlijk klinkende, swingende nummers op met de inmiddels bekende funk-, soul- en jazzinvloeden.

Heden

Inmiddels is het 2008 en werd het dus tijd voor album nummer drie. De verwachtingen waren op basis van de vorige releases uiteraard hooggespannen. Dit legt vaak een remmende druk op artiesten en de vraag was dan ook of dit nieuwe album wel kon voldoen aan die verwachtingen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, dat kan het!

Met Plastic People heeft Kraak & Smaak de ingezette lijn doorgezet, maar tegelijkertijd zijn ze ook een hoekje omgegaan. De nummers hebben nog steeds die kwalitatief sterke mix van stijlen, ten gehore gebracht met behulp van live-instrumenten en zang. Een stijl die een oude, welhaast jaren zeventig sfeer uitstraalt, maar tegelijkertijd heel modern klinkt. Dit alles is op Plastic People intact gebleven. Maar ondertussen is het toch een heel ander album geworden dan de twee voorgaande. Volgens de bandleden hebben de nummers een wat scherper randje gekregen.

Afwisselend sfeertje

De vrolijke sfeer die Boogie Angst uitstraalde is op de nieuwe cd verder naar de achtergrond verdrongen en heeft plaats gemaakt voor wat donkere, minimalistischere composities. Daarmee is de gehele sfeer van het nieuwe album beduidend anders dan de vorige twee releases, terwijl het toch nog steeds een duidelijk Kraak & Smaak-geluid herbergt. Anders maar toch hetzelfde. Dat is al een kunst op zich. Met Plastic People heeft Kraak & Smaak aangetoond dat ze zich kan blijven vernieuwen zonder zichzelf te verloochenen. Wederom hebben ze net als bij de voorgaande cd’s hiervoor samengewerkt met bekende namen uit de muziekwereld. Zo horen we op Squeeze Me bijvoorbeeld de nu-soulzanger Ben Westbeech. Maar ook namen als Mark Brydon (Moloko), Stones Throw’s Dudley Perkins en jazzzangeres Carmel passeren de revue.


~

De diverse gasten geven al aan dat we hier wederom met een lekker gevarieerd album te maken hebben. Nummers in de lijn van het vorige album zoals Squeeze Me worden afgewisseld met rustigere nummers zoals Enzo, dat lijkt op een mix van Paolo Conte en Vincent Price (zoals te horen in het nummer Thriller van Michael Jackson) om vervolgens weer over te gaan op de rap van That’s My Word. Variatie in overvloed. En elke van deze stijlen wordt op eenzelfde kwalitatieve manier bewerkt door het producers-trio achter Kraak & Smaak. Alle dertien even goed, zoals een oud carnavalsalbum zou zeggen.

Plastic People is een album dat zowel vertrouwd als nieuw aandoet. Een release die zeker niet teleur zal stellen. De nieuwe minimalistischere inslag zal wellicht even wennen zijn, maar zal je daarna niet meer loslaten. Kraak & Smaak is here to stay! Dat wordt uren genieten met drie geweldige albums, in afwachting op het waarschijnlijk sensationele vierde album. Het kraakt, het smaakt: het is gewoonweg smullen!