Naast het beleven van het festival is het altijd fijn om wat achtergrondinformatie te horen over de organisatie. Een team van twintig personen organiseerd het festival, waarvan er slechts vijf er zeven maanden mee bezig zijn. Stuttgart is nu de tweede stad die aansluit bij het festival. Als het goed loopt zullen er meer steden volgen. Düsseldorf wordt langzaam maar zeker als muziekstad op de kaart gezet door de invloed van dit festival.

Uitstekende lichte muziek

Dat kwaliteit belangrijk is bij het New Fall Festival wordt nog eens onderstreept door Agnes Obel, die zelfs driemaal optreedt gedurende het festival. Obel heeft net haar nieuwe album Citizen Of Glass uitgebracht en speelt hier de meeste nummers van. Obel laat zich op het podium uitsluitend begeleiden door vrouwen: een cello/mellotron/klarinet- speelster, een elektronische drumster/saxofoniste en nog een celliste. Obel staat zelf achter de toetsen in het midden van het altaar van de Johanneskirche. Bij aanvang hoorden we dat het oorspronkelijk de bedoeling was dat ze in het midden van de kerk op een podium zou spelen met het publiek er omheen. Helaas gaf het management van Agnes Obel hier geen toestemming voor. Niet getreurd, want de opstelling op het altaar geeft een prachtig beeld en een uitstekend geluid. Niet alle plaatsen kunnen echter benut worden, omdat anders het zicht naar het podium wordt ontnomen door de pilaren van de kerk.

De lichtshow van Obel schijnt regelmatig het publiek in, maar het zet ook de artiesten soms in een vreemd lichtschijnsel op deze nog lichtrijke namiddag in november. Toch is het optreden van Obel een fraai feest der herkenning met oude en heel veel nieuwe liedjes, die geen van allen in kwaliteit voor elkaar onderdoen. Nummers als ‘Philharmonics’ en ‘Riverside’ ontbreken dan ook niet op de set. De laatste van de twee toegiften is ‘On Powdered Ground’, waarmee ze haar debuutalbum wat sterker naar voren schuift dan haar tweede album Aventine. Obel speelt met haar band een ruim uur vol en laat de kerkgangers vertrekken met een voldaan gevoel en een hoofd vol uitstekende lichte muziek, wat prima past op deze namiddag.

Beter als de melodie vloeit

John Grant is een naam die de harten van muziekliefhebbers sneller doet kloppen. Zijn discografie kent geen enkel zwak moment. Na zijn carrière met de band The Czars verscheen in 2010 het eerste soloalbum: Queen of Denmark. Sindsdien verschenen nog een live-album en twee studioalbums. Zijn jongste album Grey Tickles, Black Pressure verscheen ruim een jaar geleden. Het optreden van Grant wordt voorafgegaan door Frances, die gezeten achter de piano ons gedurende een klein half uur opwarmt voor de hoofdact. De zangeres speelt een aantal van de nummers die binnenkort op haar debuutalbum zullen verschijnen.

Grant speelt een dwarsdoorsnede door zijn repertoire. Voor sommige composities is er geen ontkomen aan; zo passeren het overbekende ‘Marz’ en het even zo bekende ‘GMF’ tijdens het concert de revue. Grant speelt een aantal van zijn meer synthesizer en licht door hip-hop beïnvloedde tracks en danst er met zijn grote verschijning bij als een olifant die elegant probeert te zijn. Het zijn de iets mindere momenten van het concert. Muzikaal is Grant meer op zijn plaats als de melodie vloeit en de band melodieus klinkt, zodat deze de singer-songwriter op treffende wijze begeleidt. De band bestaat uit een toetsenist, bassist, gitarist en drummer.

De eerste toegift doet Grant solo achter de elektrische piano, terwijl hij het mooie ‘Vietnam’ vertolkt. Na ruim anderhalf uur is het concert voorbij. Het publiek verlaat voldaan de zaal van het fraaie Museum Kunstpalast, die met zijn houten muurbekleding gezegend is met een fijn geluid. Waarschijnlijk hadden de versterkers het ook met wat minder volume goed kunnen laten klinken en hadden de oordoppen niet ingehoeven. De herinnering aan een onderhoudend, gedegen en vooral energiek optreden van de in Amerika geboren Grant, die tegenwoordig zijn thuishaven heeft in IJsland, zal nog lang in ons geheugen staan.

Aufwiedersehn

Mede door de toevoeging van het voorprogramma aan het optreden van John Grant is het inmiddels zo laat dat we de geplande afterparty niet meer kunnen halen. We zullen Wyoming daardoor niet zien spelen, zoals we gisteren nog wel een staartje van Sarah & Julian wisten te pakken, die een prima informeel slot aan vrijdag maakten. Officieel behoort de afterparty, zo wist de directeur ons te vertellen, namelijk niet bij het programma van het New Fall Festival.

Voor ons zit het festival erop. Op zondag zijn er voor de volhouders nog wel een paar optredens, zoals die van Adam Green.We kijken terug op een geslaagd internationaal getint New Fall Festival 2016 en verheugen ons op de zevende editie die zal plaatsvinden in het volgende jaar; de agenda is reeds afgeblokt.

Net als vorig jaar is het moeilijk om te kiezen wat te zien en te horen. Gezien het feit dat de meeste optredens gelijktijdig plaatsvinden is het ondoenlijk om de meeste concerten in zijn geheel te beleven. Wij kiezen donderdag eerst voor de show van James Vincent McMorrow in de torenzaal van de Johanneskirche. Een kleine zaal met een knusse uitstraling maar met een fantastisch geluid waar hij tot tweemaal toe uitspreekt dat hij tegenwoordig gewend is in grotere zalen te spelen. McMorrow weet de sound die we kennen van zijn twee voorgaande albums ook toe te passen op de songs van het verse nieuwe album We Move met veel aandacht voor synthesizer en toetsenwerk. Het geeft zijn oude liedjes een compleet nieuw jasje.

Bijzondere avond beleven

McMorrow is de schroom die we bij zijn optredens eerder zagen volledig voorbij, al wil hij zijn concentratie niet laten afleiden door flitsende mobieltjes. Opgetuigd met een hoedje speelt hij zowel toetsen als gitaar. Binnen de sound van zijn nieuwe album is zijn kenmerkende zang gelukkig volledig intact gebleven; de falset klinkt nog steeds even zuiver en krachtig als altijd. McMorrow laat zich begeleiden door een drummer en twee dames op toetsen, waarvan een ook af en toe de bas bespeelt. Zelf laat hij vooral zijn stem schitteren bovenop de begeleiding die steeds in dienst staat van zijn zang.

McMorrow speelt een aantal van zijn prachtige liedjes akoestisch wat de puurheid wederom laat schijnen en voor de broodnodige rustmomenten zorgt in het drukke pallet van toetsengeweld. Van de nieuwe versie van ‘If I Had a Boat’ dat zijn debuutalbum opende, tot de nieuwste tracks van Move On, waar we al bij de keel gegrepen worden door ‘Rising Water’, weet McMorrow in dit optreden zijn ziel bloot te geven en als een volleerd entertainer de zaal aan zich te binden zodat deze aan zijn lippen hangt. Het festival doet zijn naam eer aan met het feit dat de beleving van dit concert het waard maakt om even op en neer naar Düsseldorf te gaan en een bijzondere avond te beleven.

Voor altijd in het geheugen gegrift

De officiële opening van het festival doet festivalleider Hamed Shahi bij aanvang van het optreden van Regina Spektor. Hij quoteert daarbij een van zijn medewerkers en zegt: “Het mooiste moment van het festival is als een optreden is afgelopen en ik de bezoekers naar buiten zie lopen met een brede lach op hun gezicht.” Dat is waar New Fall Festival voor staat.

Regina Spektor speelt op deze tournee maar op een paar plaatsen en daar is New Fall Festival gelukkig onderdeel van. Ze werd geboren in Rusland maar verhuisde naar de USA met haar familie. Ze heeft inmiddels een fraaie carrière opgebouwd en bracht onlangs haar zevende studioalbum uit onder de titel Remember Us to Life. Natuurlijk staat dit album behoorlijk centraal tijdens het optreden in de Stadthalle van het Congres Centrum in Düsseldorf. Wederom is dit een bijzondere locatie waar nog maar zelden een concert is gegeven.

Spektor zit het grootste gedeelte van het optreden achter de vleugel. Ze is niet al te groot van stuk maar weet het grote instrument prima naar haar hand te zetten. Ze opent na een onthaal met een daverend applaus de show met ‘On The Radio’, een van haar bekende liedjes. Slechts een enkele keer verlaat ze de piano zoals bij het van het nieuwe album afkomstige ‘Small Bills’.

Een bijzonder moment is er als ze het lied ‘Apres Moi’ opdraagt aan een aantal familieleden, dat in de zaal zit en waarvan ze enkelen al zo’n vijfentwintig jaar niet meer gezien heeft. Het brengt haar heel even van haar stuk als ze dat vertelt en ze moet zich even herpakken om zich de woorden van het liedje te herinneren. Spektor speelt ruim anderhalf uur en steelt de harten van alle aanwezigen. Een perfect concert, zoals we dat van New Fall Festival mogen verwachten, wordt bewaarheid. Gezien de drukte bij de merchandise na afloop van het concert zijn er veel mensen die deze artieste nog niet echt kenden en graag wat tastbaars mee naar huis nemen naast de onuitwisbare indruk die Regina Spektor met haar band voor altijd in ons geheugen heeft gegrift.