~

Da’s lekker!

Festen is de eerste film in een reeks van 25 Dogma-films en volgens vele nog steeds de allerbeste. De film gaat, zoals de titel al zegt, over een feest. De vader van de familie wordt zestig jaar en daar hoort een groot feest bij, waarbij de gehele familie is uitgenodigd. Alle zoons en dochters, suffe oude tantes en ander deprimerend volk druipt binnen als het ‘feest’ gaat beginnen. Bij het eerste diner krijgt de oudste zoon het woord en hij begint rustig met zijn speech, praat wat over vroeger, over hoe papa vroeger voor dat hij in bad ging hem en zijn zusje eerst nog even doodleuk verkrachtte. En iedereen is plots met stomheid geslagen, na tien minuten is het heel wonderlijk weer helemaal over, want bijna niemand gelooft hem. Even later komt hij weer terug met de mededeling dat hij nog niet helemaal klaar was. Papa heeft namelijk ook nog eens zijn zusje vermoord. Zo, hallo, da’s lekker! Niemand gelooft de arme Christian (erg sterk neergezet door de Deense acteur Ulrich Thomsen) en hij wordt dan ook met een grote moeite buiten de deur gezet en zelfs aan een boom vastgebonden!

Intens

~

Festen is dus als gezegd de eerste in de reeks Dogma-films, en omdat ik verder nog geen delen ervan heb gezien, kan ik niet zeggen of Festen een van de beste van de serie is. Maar wat wel erg opvalt is dat de film een erg pessimistische uitstraling heeft; alles is ontzettend dramatisch, maar tevens draagt het ook die onmisbare zwarte, cynische humor in zich mee die hem toch zeker de moeite waard maakt.

Dvd extra’s:

Interviews (tekst), Alternatief einde, Trailer

Dvd mening:

Niet al te sterke dvd. Het interview is op zich wel interessant, maar het is toch altijd leuker om het uit de mond van de regisseur te horen. Het alternatieve einde is bijna niet anders dan het origineel, enkel wat woordwisselingen en situaties zijn lichtelijk anders. De extra’s zijn niet de zaken waarvoor je de dvd hoeft aan te schaffen.

Meer info over Festen en de andere Dogma-films vind je hier.

~

De Assepoester in dit verhaal is Julia Roberts, de boze stiefzus heet Catherine Zeta-Jones en de knappe schoonbroer is John Cusack. Hoe het allemaal fout ging en hoe het allemaal weer goed komt is van geen belang, leuker is de tijd daar tussenin. De ingewikkelde misverstanden en geslaagde one-liners getuigen van het vakmanschap van mede-scriptschrijver Crystal. Geen suffe slapstick of gewetenloos taarten gooien, voor deze grappen moet je opletten en luisteren. Dat het soms een seconde duurt voordat het kwartje valt houdt de kijker, en de film, aangenaam fris.

Natuurlijk is het allemaal heel luchthartig en blij. Als Crystal een satire op Hollywood voor ogen had, heeft hij in de ogen van sommigen gefaald. Maar niet elke film over Hollywood hoeft over te lopen van zelfkritiek, en misschien is het juist leuker om ook een keer pretentieloos te lachen om al die acteurs, regisseurs, studiobonzen en critici. Er mag ook wel eens gewoon om filmland gelachen worden zonder dat we al die zelfkritiek erbij hoeven slikken. Er zijn al veel te veel films die zichzelf te serieus nemen.

America’s Sweethearts is in niet zo gek veel woorden te vangen: een luchtige komedie met satiristische trekjes die handelt over de relatieproblemen van het ideale paar Hollywoodacteurs. Een vakkundige film, die voor sommigen niet genoeg spot met het geld en de grootheidswaan van de filmindustrie. America’s Sweethearts is gewoon een leuke film. Daar kun je moeilijk over gaan doen omdat je het te gemakkelijk, te gemiddeld en te gewoon vindt, maar diep van binnen moet je toch bekennen dat je eigenlijk heel hard hebt moeten lachen. En dus is dit een leuke film. Niet meer, niet minder.

Hoeveel reclame kan er voor een film gemaakt worden? Toen ik onlangs 2 weken in New York was voor vakantie werd Tomb Raider uitgebracht in de bioscopen. En we hebben het geweten. In werkelijk elk reclameblok zat wel een spotje voor de film. Het is ook niet verwonderlijk dat de film in het openingsweekend al 33.5 miljoen opbracht.

Mijn gedachte voor dat ik de film inging waren niet al te positief voor deze film. Ik verwachte een leeghoofdige actie film. Geen plot, geen acteerwerk, alleen maar de ronde vormen van Lara die de hoofdrol vormen.

Eenmaal in de film kwamen mijn voorspellingen voor een groot deel uit. Lara Croft (Angelina Jolie, Girl Interrupted) moet de wereld redden. Geen verrassing daar. Maar waarom? Een aantal planeten staan binnenkort zo opgelijnd dat er iets speciaals gedaan kan worden. Er zijn namelijk 2 artifacten verspreid over de wereld (Colombia en de noordpool) die, als ze gecombineerd worden, de bezitter ongelooflijke krachten geeft om tijd te buigen, en nog meer van dat soort onzin. Lara moet voorkomen dat haar vijand, de sluwe Manfred Powell (Iain Glen) deze artifacten in zijn bezit krijgt.

Het verhaal is belachelijk noch vermakelijk. De filmmakers hebben nog wel geprobeerd er wat humor in te stoppen, maar alle pogingen van Jolie om grappen te maken falen miserabel. Net als Mission: Impossible 2 neemt Tomb Raider zichzelf veel te serieus en dat is jammer. De actie scenes zijn zeer explosief en wederom erg vermakelijk, alleen dat was ook al zo in MI2 en in de nieuwste James Bond films. Kortom het is allemaal al eens gedaan, niks nieuws dus ook niets origineels.

Voor diegene die het spel vaak hebben gespeeld zal deze film toch een must zijn. Angelina Jolie is de perfecte persoon om Lara Croft te spelen. En het is dan ook een genot om naar haar voorvleugels te kijken die flink op en neer gaan.