Film / Films

RKO 281

recensie: RKO 281

We zijn in het Amerika van voor de oorlog. Het jeugdige genie Orson Welles verrast de wereld met zijn radio-uitzending War of the Worlds waarin Welles het doet voorkomen alsof de aarde aangevallen wordt door kwaadaardige aliens. Het is voor velen allemaal zo echt dat Welles daadwerkelijk paniek veroorzaakt.

Bijten in de hand die je voert

~

Welles (gespeeld door Liev Schreiber) werd door Hollywood opgemerkt en kreeg carte blache om een film te maken. Iedereen dacht dat Welles zijn War of the Worlds wel zou willen verfilmen, maar hij besloot iets veel gewaagders. Welles had een gezonde hekel ontwikkeld tegen de rijke mediamagnaat William Randolph Hearst (James Cromwell). Daarom besluit Welles een film te maken tegen rijke mensen die hun geld aanwenden om invloed, weelde en liefde te kopen: Citizen Kane. Als Hearst hiervan op de hoogte raakt, zet hij als zijn middellen in om Welles en zijn project kapot te maken. En dat is naast zijn media imperium ook nog eens een hoop invloed bij de studiobazen, iets dat Welles niet direct voorzien had.

Saai

RKO 281 verhaalt over de problemen die Orson Welles moest overwinnen om zijn meesterwerk in de bios te krijgen. Kennelijk lag RKO 281 al een tijdje op de plank en wisten de studiobazen niet goed wat ze ermee aanmoesten. De film staat te boek als een TV-film uit 1999, maar desondanks kreeg het sneakpubliek in Groningen haar alsnog in 2001 onder ogen. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen? Nee, dat gaat niet op. Voor deze film geldt: beter nooit dat laat. Over het maken van Citizen Kane is ooit al eens een prachtige documentaire gemaakt, dus waarom dan deze film? De acteurs weten weinig raad met het saaie script. Misschien dat scènes uit de film ooit nog eens voor een Discovery Channel-documentaire gebruikt kunnen worden, maar als film is dit product niet pakkend genoeg. Ga liever Citizen Kane zelf huren.

Film / Films

Harry Potter and the Philosopher’s Stone

recensie: Harry Potter and the Philosopher's Stone

Het is zover. We zijn eindelijk aanbeland in de periode die voor filmliefhebbers wel eens de meest opwindende aller tijden zou kunnen zijn, een tijd waarin er bijna wekelijks grote films uitkomen, vergezeld van zulke hoge verwachtingen dat de resultaten niet anders dan teleurstellend kunnen zijn.

~

Harry Potter and the Philosopher’s Stone (Sorcerer’s Stone in Amerika, Steen der Wijzen in Nederland) is de tweede van tenminste drie veelgehypete boekverfilmingen die in de laatste drie maanden van 2001 in première gaan. The Discovery of Heaven ging Harry al voor, en het eerste deel van The Lord of the Rings zal eind december te zien zijn.

De moeilijkheid bij het verfilmen van een (populaire) roman ligt in het feit dat de kracht van zo’n boek vrijwel nooit alleen in het verhaal ligt, maar eerder in andere, ongrijpbaardere begrippen als sfeer, personages, schrijfstijl of een combinatie daarvan. Het plot van De ontdekking van de hemel is zo groots dat het nauwelijks in één film te vatten is, laat staan dat er ruimte is voor Mulisch’ thematiek en denkbeelden. The Discovery of Heaven was daardoor niet veel meer dan een bewegend uittreksel voor liefhebbers van een goede avonturenfilm.

Fantastisch

~

Het verhaal van Harry Potter is een stuk minder wijdlopig en mag, gezien de verkoopcijfers van J.K. Rowlings boeken, als bekend worden verondersteld.
Regisseur Chris Columbus, de man die ons klassiekers als Home Alone en Mrs. Doubtfire bezorgde, heeft het eerste deel van de zevendelige cyclus uitermate getrouw in beeld gebracht – zo getrouw dat er weinig verrassends aan is. De film ziet er fantastisch uit (met uitzondering van een paar dingen, maar daar kom ik zo op), de acteurs passen zonder uitzondering volledig bij de rol die ze spelen (uitschieters zijn Rupert Grint als Ron, die een paar van de beste reacties van de film heeft, en John Hurt, die eigenlijk in elke film een rolletje zou moeten hebben), de film ziet er fantastisch uit en de opbouw van het verhaal is bedachtzaam maar doeltreffend: scène voor scène word je in de magische wereld van tovenaars en trollen getrokken.

Had ik al gezegd dat de film er fantastisch uitziet?

Niet spannend

~

Harry Potter and the Philosopher’s Stone is bedoeld voor die drie mensen die het boek niet hebben gelezen en de veel grotere groep die genoeg hebben aan het verhaal en de mooie plaatjes. Problematischer wordt het bij de structuur van de film.
Alhoewel het langzame tempo in de eerste helft van de film heerlijk is omdat we daardoor met open monden naar het magische schouwspel kunnen kijken, mist de film in het laatste uur dringend suspense. De spanning had opgebouwd moeten worden vanaf het moment dat Harry Voldemort voor het eerst ontmoet, maar in plaats daarvan gaat het verhaal in hetzelfde tempo door tot de ontknoping. De opgaven waar Harry en zijn vrienden voor gesteld worden tegen het einde van de film zijn ongeveer even spannend als een kruiswoordraadsel – in tegenstelling tot het boek.

Kleinere problemen zijn te vinden bij de muziek en de visuele effecten. Het thema dat John Williams componeerde is mooi, maar begint na tien keer aardig te vervelen. Ook special-effectsleverancier Industrial Light & Magic lijkt na twintig jaar toe aan nieuwe apparatuur, gezien de vele knullige effecten in Harry Potter en eerder dit jaar The Mummy Returns.

Alle blikken zijn nu gericht op The Fellowship of the Ring. De verwachtingen voor deze film zijn hoger dan die van The Discovery of Heaven en Harry Potter samen, maar de eerste berichten zijn hoopvol: Peter Jackson lijkt meer te kunnen dan domweg binnen de lijntjes kleuren.

Film / Films

Good Advice

recensie: Good Advice

Charlie Sheen is het zat. Niet langer wil hij meer opgezadeld worden met de naam Charlie, maar met het meer seieuze Charles. Maar om dat de studio ook niet helemaal gek is en maximum reclame voor zijn film wil, ging hij toch maar weer voor zijn bekendere naam Charlie. Tragiek alom, het is toch maar zwaar om acteur te zijn.

~

Van Wall Street naar Mona weet raad

Good Advice zou je als metafoor voor Charlie’s carriere kunnen zien: eerst aan de absolute top (Platoon) vervolgens een keiharde val (drugs) en daarna langzaam weer overeind krabbelen (met o.a. Being John Malkovich en ook deze film).
Good Advice is wat het verhaal betreft een dertien-in-een-dozijn-filmpje. Een vervelende Wall Street bigshot (Sheen) verliest alles: zijn geld, zelfrespect, baan, appartement en uiteindelijk zijn vriendin (Denise Richards), die hem dumpt voor een rijke gozer in Zuid-Amerika. Ze laat haar baantje achter: een column waarin mensen raad vragen voor hun problemen, een soort Mona weet raad. Sheen zit zonder baan, en besluit zich voor te doen als zijn ex, en dus de column te gaan schrijven. Omdat hij nogal een boers mannelijk type is, komt hij in aanvaring met de knappe hoofdredactrice.

Erg mager

GAAAAAAAAAAP hoor ik u nu denken, en terceht, want het verhaal klinkt inderdaad wel erg mager. Toch is de humor van zo’n gehalte dat het de film boven de middelmaat uittrekt en daarom is het een good advice om deze film toch te gaan zien. Alle acteurs doen hun uiterste best en let vooral op John Lovitz (The Wedding Singer, Rat Race) en Estalla Harris (de moeder van George uit Seinfeld), die zeer goede bijrollen afleveren. Met name Harris als oude geile secetaresse met Miss Monneypenny-neigingen is bij vlagen hilarisch.
Voor Charlie (of Charles) lijken er na deze film weer betere tijden aan te breken.

Film / Films

Drift

recensie: Drift

.

~

Jacob (Dragan Bakema) en Sammy (Christel Oomen), broer (20) en zus (15), vast aan de zelfkant van de maatschappij, proberen het hoofd boven water te houden met niet al te frisse praktijken. Met een weggelopen moeder en een seniele, aan alcohol verslaafde vader in een tehuis, wil de driftige Jacob koste wat het kost Sammy op het rechte pad zien te houden. De schijnbaar redelijke situatie waarin broer en zus verkeren, verslechtert al snel. Eerst door Sammy, die blijkbaar met voorrang te geven aan haar seksuele driften haar verstand geheel verliest, en daarna door het motorongeluk van haar broer, die dus voor een aantal weken zijn onfrisse praktijken aan zijn zusje en diens potentiële seksuele object moet overlaten. Wanneer Sammy eindelijk haar verstand weer terugkrijgt, heeft dit desastreuze gevolgen voor één persoon in het bijzonder. Jacob voelt zich eindelijk vrij om naar het zuiden te gaan, en Sammy blijft alleen, maar gelukkig achter.

~

Drift – een sterk regiedebuut van Michiel van Jaarsveld naar een script van Jacqueline Epskamp – is een pijnlijk realistische film over incest, overleven en vastzitten. Deze rauwe vertoning laat de dunne scheidslijn tussen goed en slecht zien, waarbij de kijker zonder omhaal met zijn neus op de gruwelijke feiten wordt gedrukt: dat het niet altijd mogelijk of wenselijk is een duidelijk oordeel te vellen over goed en slecht. Jacob, die Sammy op het rechte pad probeert te houden, verkoopt zelf verrot vlees aan snackstandjes om brood op de plank te krijgen. Terwijl Sammy zich door een klasgenoot wil laten ontmaagden, maakt de vader (Henk Hoes) van Liesbeth (haar beste vriendin, gespeeld door Maud Dolsma), die geteisterd wordt door onthouding omdat zijn vrouw steeds ‘ziek’ op bed ligt, handig gebruik van Sammy’s onschuld en onwetendheid. Wanneer Sammy dan eindelijk door heeft waar ze aan begonnen is, accepteert hij geen nee – “Wie A en B zegt, moet ook C zeggen”. De bijna maar nooit helemaal incestueuze relatie die broer en zus lijken te hebben, wordt als normaal ervaren. De jaloerse en broederlijke gevoelens van Jacob zorgen voor de ambigue spanningen in de film. Dat een 15-jarig meisje snel volwassen wordt in zo’n wereld is natuurlijk niet verbazingwekkend.

Mede door het sterke acteerwerk, de realistische verhaallijn en de ruwe manier van filmen zou deze film tot de top van Nederland moeten behoren. Het is dan ook jammer en onvoorstelbaar dat deze film op het Nederlands Film Festival alleen bekroond is met de Pauze Jongeren Award.

8WEEKLY

Lord of Winamp

recensie:

.

~

Zodra je de nieuwe versie installeert, verandert je vertrouwde Winamp in een echte Lord of the Rings-speler. Wanneer je op “play” drukt, begint de volledige soundtrack te streamen, dit keer in topkwaliteit (en niet in het slechte Quicktime-formaat, dat steeds haperde).

Door acties als deze wordt een zeer groot deel van de Lord of the Rings-doelgroep bereikt.
Het eerste deel van de Lord of the Rings-trilogie draait vanaf 20 december in de Nederlandse bioscopen.

Boeken / Fictie

Harry’s bekladderde leerboeken

recensie: Fantastic Beasts and Where to Find Them

.

~

Om te voorkomen dat de Harry Potterhype gaat liggen voordat het vijfde boek uit is of de eerste film uitkomt, heeft Bloomsbury, de uitgever van de originele Engelstalige versies, een tweetal tovernaarsboeken op de markt gebracht. Fantastic Beasts and Where to Find Them is er een van, en weliswaar is het niet zo dik en indrukwekkend als het in de Harry Potterboeken leek (het boekje heeft een slappe kartonnen kaft en telt maar zestig bladzijden), maar het is zeker leuk om een keer in te bladeren en het is erg Echt nagemaakt. Een voorwoord van Newt Scamander, een tweede voorwoord van Albus Dumbledore , baas van Hogwarts, en tekeningen en kattebelletjes van Harry, Ron en Hermione erin gekliederd.

In zijn voorwoord legt Dumbledore uit dat Fantastic Beasts nu ook voor de eerste keer voor Muggles wordt uitgegeven, voor mensen die geen kaas gegeten hebben van magie en tovenarij. Het is een duplicaat van Harry’s eigen boek, en hoewel hij eerst terughoudend was in het laten kopiëren van zijn boek, heeft de beroemde leerling uiteindelijk toch zijn boek afgestaan. Een deel van het verdiende geld gaat naar de armen.

Maar dat kan ons, Harry Potterfans, niet zoveel schelen. Die gaan vooral voor de schrijfsels van Harry en zijn vriendjes,

~

die lustig in het saaie voorwoord kliederen en bij sommige beschreven dieren hun eigen opmerkingen hebben. De Chimaera wordt beschreven als gevaarlijk, en de eieren van deze soort worden bestempeld als ‘Grade A Non-Tradeable Goods’. Harry’s droge commentaar: ‘Hagrid ‘ll be getting some any time now’. Hagrids voorliefde voor alles wat gevaarlijk is wordt vaker in het boek becommentarieerd. In de colofon staat dat Harry’s bedenkster J. K. Rowling zelf de schrijfsels heeft gemaakt. Ze voelt haar personages goed aan.

De commentaren gaan niet alleen over dieren. Ron Weasley kalkt in de inhoudsopgave de naam van zijn favoriete Quidditch-team erin, de Chudley Cannons. Ze spelen een keer boter, kaas en eieren en Harry tekent een karikatuur van een van Draco Malfoy’s hulpjes bij het hoofdstukje ’trollen’. Bij het kopje ‘Werewolf’ laat Harry ook nog even zijn lieve-kleine-jongetjes-sentimentele-bijna-huilen touch zien: ‘Werewolfs aren’t all bad’. En na het lezen van the Prisoner of Azkaban kan iedereen dat beamen.

Fantastic Beasts and Where to Find Them is een must voor de Harry Potter-fetisjist, een leuk hebbedingetje voor de gewone (Engels sprekende) fan en ook een leuk boekje om cadeau te geven. Het is jammer dat aan het goedkoop uitgegeven boekje niet te zien is dat het een tientje kost, maar ja: Albus Dumbledore zegt persoonlijk toe dat een deel van het geld ten goede komt aan armen over de hele wereld. Goed bezig, en ook nog eens een leuk cadeau.

Theater / Achtergrond
special:

Twaalf mannen en drieëntwintig kloten winnen Groninger Cabaretfestival

.

~

De vijftiende editie van het Groninger Studenten Cabaret Festival is gewonnen door de cabaretgroep Delfts blok. De groep werd door de jury geroemd en als “overrompelend” bestempeld. Verder stelde ze dat de groep iets op het podium bracht “dat het Nederlandse cabaret nog nooit heeft gezien”.

Per seconde wijzer

De jury kenschetste het cabaret als “oud Grieks toneel in een modern jasje”. Een speciale vermelding kreeg de parodie op de quiz “Per Seconde Wijzer”, die de jury aanprees als een “absoluut juweeltje”. Eerder zei de jury van De Pythische Spelen, het festival dat Delfts Blok vorig jaar won: “Het is jaren geleden dat ik een zaal aan ’t eind van de voorstelling zo verbijsterd zag. Delfts Blok raakt je, maakt iets los, laat je uitbundig lachen en slaat je het volgende moment keihard neer.”

Rammstein

De groep beschouwt zichzelf als “een groep van twaalf mannen. Mannen met een duidelijk doel en een duidelijke mening. Mannen met kloten. Drieëntwintig om precies te zijn.” De formatie gebruikt tijdens het optreden bijvoorbeeld muziek van Rammstein en dit zet natuurlijk dit beeld alleen maar duidelijker neer.
Tijdens het optreden van de groep in de voorronde van het festival werd al duidelijk dat zij een verfrissende blik op het cabaret geven. Scherpe en goed uitgewerkte sketches kenmerkten hun werk op die avond en de keuze van de jury mag dan ook niet verrassend worden genoemd. We hopen in de toekomst deze jongens nog vaker in het theater tegen te komen.

www.delftsblok.nl

8WEEKLY

Ken Laden

Artikel: Barbies nieuwe vriendje

.

~

De Bin Laden-humor heeft weer een nieuw hoogtepunt: de Taliban Barbie en Ken Laden actiefiguren zijn uit – kalasjnikovs en kogelriemen bijgesloten!

Natuurlijk worden deze figuren niet echt op de markt gebracht, maar betreft het weer een grappenmaker. De Bin Laden-versie is onder andere uitgerust
met een boek met vlieginstructies en een Amerikaanse vlag met aanstekertje. Als extra aanbieding wordt een auto met autobom bijgeleverd.

~

Zijn vrouwelijke weergave is uitgedost in Talibaanse kledij en voorzien van baard. Bijgeleverd worden steek- en schietwapens en munitie. Mochten de figuren opduiken in een winkel bij jou in de buurt, email de redactie dan even.

Boeken / Fictie

Spanning tussen de cellisten

recensie: Het Keuriskwartet

Ik stuitte bij toeval op Het Keuriskwartet: ik las een gidsje met daarin de longlist voor de AKO-literatuurprijs. Het debuut van Anja Sicking stond erbij, samen met nog één andere vrouw tussen allemaal mannen. Ik ben een bevooroordeeld lezer als het gaat om de verschillen tussen mannen- en vrouwenliteratuur, dus ik zal niks zeggen.

Sicking heeft het niet gebracht tot de shortlist. Jammer, maar dat wil niet zeggen dat Het Keuriskwartet geen goed boek is. Spannend tot de laatste letter, en aan spanning wil het in de Nederlandse literatuur nogal eens ontbreken.

Het Keuriskwartet is heel gemakkelijk te vergelijken met The Secret History van Donna Tartt. Ook hier is een groepje begaafde studenten bezig met een ambitieus project. In dit geval zijn Rudolf, Kurt, Donald en Pauline een succesvol klarinetkwartet. Meteen al op de eerste bladzijde blijkt dat drie van hen een vierde iets hebben aangedaan, en de rest van het verhaal gaat er niet om wie het gedaan heeft, maar hoe dit bizarre ongeluk plaatsvond.

Anja Sicking schrijft droog en sober proza, en vanuit de ik-figuur zien we de wereld minutieus beschreven. Pauline lijkt weinig weg op een gemiddelde vrouwelijke romanfiguur. Ze is bovengemiddeld ambitieus en competitief, serieus en sober en bijna a-seksueel. Sicking treft in Pauline de juiste toon voor deze novelle. Honderdtweeënveertig bladzijden is te weinig om het een roman te noemen, maar het verhaal is compleet en er hoeft niets toegevoegd te worden.

De enige kritiek die je op het boek van Anja Sicking kan hebben is dat Het Keuriskwartet zo ontzettend veel weg heeft van The Secret History. Het Keuriskwartet is binnen no time uit, biedt tegen de drie uur boeiend proza, maar als het uit is, is het uit. Donna Tartts werk is een stuk omvangrijker en zal daardoor ook veel langer blijven hangen. Toch is de longlist van de AKO-literatuurprijs een heel verdienstelijke plek voor Het Keuriskwartet. Van Anja Sicking zullen we nog meer horen.

Muziek / Concert

Therapy? live

recensie:

.

~

Even na kwart over 8 komen opeens 3 piepjonge jochies het podium oprennen met gitaren in de hand. De eerste gedachte bij het zien van dit stel jonge honden: gemiddelde leeftijd misschien 16? Vast niet ouder.
Dan betreedt een heel lief, klein, iets mollig, blond meiske het podium, en opeens wordt iedereen die tegen het podium stond een meter achteruitgeblazen door het enorme volume wat de gitaristen van Defenestration samen weten te produceren. En meteen daarna volgt een enorme grunt uit de keel van het zo lief ogende meisje! Iedereen is geschokt (op een enkeling na die de band schijnbaar al kent).
Met een overweldigende power brengt de band een achttal snelle punk-rock-achtige nummers, waarbij de zangeres afwisselend zingt en grunt. De gitaristen rennen over het podium en het meisje ijsbeert er wat tussendoor. Je zit je constant met een ontzettende big smile af te vragen hoe ze het in hemelsnaam volhouden niet te botsen! En uiteindelijk gaat het inderdaad een paar keer mis.
Het publiek wordt niet echt opgewarmd, de enige actie die er is zijn een paar knikkende hoofden en tikkende voeten op de maat van de muziek.

“You’re pretty bad!”

~

Maar dan komt het echte werk. Om half tien komt Therapy? op. Zanger/gitarist Andy Cairns verklaart dat ‘it’s good to be back in Holland Utrecht!!’ en dan barst het geweld los.
Opener is de nieuwe single Gimme back my brain van het nieuwe album Shameless, die enthousiast door het publiek wordt ontvangen (was het eerst nog zo heerlijk rustig vooraan, nu wordt men helemaal platgedrukt tegen het podium). Met een flink volume en nog meer kracht raggen de heren er lustig op los, balancerend op de versterkers. De hits als Stories, Diane en Church of Noise worden afgewerkt, maar een groot deel van de set is afkomstig van het nieuwe album. Natuurlijk zitten er wat oudere, maar zeer populaire nummers tussen zoals Teethgrinder van het eerste Therapy?-album Nurse uit 1993.
Bij een aantal nummers speelt gitarist Martin McCarrick elektrische cello, onder andere in Diane, wat een langzame, zware en logge versie wordt van de hitsingle. De hele zaal schreeuwt mee met de tekst en iedereen is even verlost van het grote aantal stagedivers dat Tivoli die avond rijk was. Als er per ongeluk een stagediver op het podium staat als nét een nummer is afgelopen en hij toch springt, krijgt hij wat grappige opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd van bassist ‘Reverend’ Michael McKeegan: ‘it’s a crime to stagedive when there’s no music’, en tot overmaat van ramp mislukt de poging van de jongen jammerlijk wanneer hij niet wordt opgevangen. De heren van Therapy? hebben lol en zingen in koor ‘You’re pretty bad!’. Het publiek vindt het allemaal fantastisch.

Surfen

Na 16 nummers vinden ze het welletjes en ze gaan weg. Maar iedereen verwacht meer, en er komt meer. De eerste toegift bestaat uit 3 nummers. Ze gaan weer af, maar iedereen verwacht nog steeds meer! En er kwam nog meer. De tweede toegift, 2 nummers lang waarop iedereen nog even uit zijn dak gaat en alle crowdsurfers nog één keer willen. Aan het eind van het laatste nummer Nowhere (van het succesvolle album Troublegum uit 1994) springen drummer Graham Hopkins en McCarrick ook het publiek in en als deze laatste lachend over komt ‘surfen’, schreeuwend dat ze hem nodig hebben backstage, is het optreden helemaal op zijn eind.