We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Kevin Smith
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 SterrenIn 1994 verraste een onbekende comicfanaat de filmwereld met Clerks. Deze comedy over het wel en wee van twee winkelbedienden was geheel zwart-wit geschoten, en werd in het alternatieve circuit een enorme hit. Niet door een geweldige verhaallijn of prachtige beelden, maar door waanzinnige dialogen en fantastische verhandelingen over bijvoorbeeld het pijpen van je eigen penis en linkse radicalen in Star Wars. Smith bekostigde de film door het verkopen van zijn comic-collectie. Comix lopen door al zijn films als een rode draad.
~
Smith kreeg door zijn talenten voet aan wal in de filmindustrie en kon zo zijn eigen productiebedrijfje oprichten; View Askew. Met meer geld kon hij in 1995 zijn tweede grote productie maken: Mallrats. Wederom gaat het plot niet erg diep: twee vrienden worden op dezelfde dag gedumpt door hun vriendinnetjes en besluiten hun zorgen te vergeten in het plaatselijke winkelcentrum.
In het alternatieve circuit onstonden enkele geluiden dat Smith met Mallrats commercieel was geworden, maar de dialogen bleven geestig, snel, grappig en voor sommige grote filmmaatschappijen vulgair. Wat te denken van onderwerpen als: Supermans sperma, afrukken voor je sterft, katten in kontgaten en een 15-jarig meisje dat onderzoek naar de seksdrift van mannen. Misschien iets te veel onderbroeken los, maar wel weer uitermate geslaagde dialogen.
Dukes of Hazzard
~
Smith voert een Malcolm X-achtige homoseksuele neger naar voren om zo de rassenscheiding op zijn manier neer te zetten. Smith over homoseksualiteit:
Superman
Nadat zijn relatie met Joey Lauren Adams (de hoofdrolspeelster uit Chasing Amy) op de klippen loopt, trouwt hij met Jennifer Schwalbach. In 1999 krijgen ze een dochter genaamd Harley Quinn, naar het karakter uit de Batman-tekenfilmserie. Vervolgens wordt hij gevraagd om het script te schrijven voor de nieuwe Superman-film. Het gaat faliekant mis.
De producers vragen hem een liefdesscène tussen Lois en Superman te schrappen. Smith weigert omdat het de beste dialoog zou zijn die hij geschreven heeft. De producers reageerden met: dit is een speelgoedfilm, doe het nou maar. Het werd allemaal nog een stapje erger toen Smith Tim Burton voor de regie suggereerde. Burton vond het script van Smith niet geweldig en dat was dat. Smith stapte uit het project, dat tot op heden nog immer niet van de grond lijkt te willen komen. Waarschijnlijk is het misgelopen omdat filmmakers nu eenmaal niet dezelfde ideeën hebben over een superheldenfilm als comicliefhebbers.
In 2000 produceerde en schreef Smith Dogma, zijn visie op religie en de kerk. Dat de kerk de film in de ban deed was te verwachten, Smith is namelijk niet te zuinig met verwijten naar dit ouderwetse instituut. Smith is echter wel degelijk gelovig, en ook dat komt naar voren in deze film. Dogma toonde echter ook de beperkingen van Smith als regisseur: actiescènes en grootse beelden zijn niet zijn sterkste punt.
Druk baasje
~
Links
Kevin Smiths officiële site: View Askew
Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Lange halen snel thuis
Komrij mag dan Dichter des Vaderlands heten, zijn nieuwe roman De klopgeest is een flop. Dat is het unanieme oordeel van de gevestigde Nederlandse critici. Zeeman zou zich afvragen waar de noodzaak van dit boek ligt, Arjan Peters ziet Komrij met de slaapmuts opzitten en schrijven bij kaarslicht, “zo sloom wordt het potentiële conflict uitgewerkt”. Er blijft op voorhand al niet veel meer over van De klopgeest.
~
Wie van elke staccato zin een alinea weet te maken heeft al gauw een boek van het formaat van een roman. Komrij laat bewuste stiltes vallen tussen de korte zinnetjes die de gedachten van hoofdpersoon Hector weergeven. Hector is een nadenkend figuur. Hij denkt in afgeronde, korte zinnetjes, en zwijgt tussendoor veel om weer nieuwe zinnetjes te bedenken. Dat klinkt alsof De klopgeest een moeizaam verhaal is, maar die uitwerking heeft het staccato proza nu juist weer niet. Binnen de kortste keren is het boek van kaft tot kaft gelezen.
Lui en traag
~
Even wordt De klopgeest opgeschrikt door een vleugje spanning, als Hector in een obscuur kamertje een deel van de gestolen goederen terugvindt. Maar Komrij hecht de draad niet af. Voorbij de laatste bladzijde mogen we nog altijd raden naar wie het gedaan heeft. Net zoals we mogen raden naar het nut van die diefstal voor de voortgang van het verhaal. Wat wil Komrij duidelijk maken aan zijn lezer?
Schande
Een beschouwing op het negentiende-eeuwse gevoel wellicht. Een weemoedig terugdenken aan die tijd van pruiken en koetsen en wereldhervormers. Komrij voelt zich thuis in die tijd, zoveel is duidelijk. Maar waarom hij daar een roman over schrijft die niemand kan boeien, blijft een raadsel. De klopgeest leidt helemaal nergens toe. Schande, voor iemand van het kaliber van Komrij. En schande voor de uitgever, die dit keer alleen op de grote naam is afgegaan. Papierverspilling.
Prijs: 18,11
Bladzijden: 239 bladzijden
Misschien ook iets voor u
35 Jaar te laat naar bed
De oude rocker Hans Waterman heeft een boek geschreven over zijn rock ’n roll leven als drummer bij bands als Cuby and the Blizzards, Jan Akkerman en The Pretty Things. Inderdaad een mooie staat van dienst, maar is het een boek waard? Een boek van een muzikant wordt in het algemeen slechts in de kring van fans goed ontvangen, want literaire waarde heeft het doorgaans weinig.
~
Muzikaal hoogtepunt
Op de achterflap staat te lezen dat het boek een mengeling van Watermans eigen rock ’n roll leven vormt met een beschrijving van de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Uiteraard kun je twisten over de vraag of de jaren ’60 en ’70 tot de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek behoorden. Deed in die tijd niet iedereen de Engelse en Amerikaanse bandjes na, en is het niet zo dat de emancipering van de Nederlande popmuziek pas in de jaren ’80 is begonnen en momenteel haar hoogtepunt heeft met bands die in de eigen taal zingen?
Persoonlijk hoogtepunt
Als je het boek echter leest, valt op dat het ook helemaal niet gaat over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Waterman schrijft met name over zijn eigen leven. Hoe hoe met zijn eerste bandje in het voorprogramma van Cuby and the Blizzards speelde en dat die enige tijd later op de stoep stonden om hem als 16 jarige in de band te krijgen. Hoe hij grote successen doormaakte met Cuby en met welke grote namen hij allemaal gespeeld heeft. Het meeste draait het boek echter om zijn persoonlijke hoogtepunten; het boek wordt voor een groot gedeelte bijelkaar gehouden door een plakkerig mengsel van drank, drugs, geiligheid en sperma.
Krampachtig rock ’n roll
Vooral in de eerste helft van het boek schrijft Waterman vol vuur over zijn toenmalige veroveringen. Het is alsof alleen de gedachte eraan hem weer ouderwetse orgasmes doet beleven. Als het boek vordert wordt Waterman evenredig ouder en zijn de sexuele uitspattingen minder geworden. Hij verhaalt daar meer over oude rockers die nog krampachtig rock ’n roll willen zijn, maar het eigenlijk niet meer aankunnen. Zo heeft het hele boek uiteraard voldoende stof tot een lekker verhaal, en dat is het dan ook geworden.
Literair gezien speelt echter ook deze schrijvende muzikant niet veel klaar. Maar dat is geen enkel probleem; het boek leest als een tiet. Dat geeft ook meteen een middel om Drumsolo uit te lezen; het boek boeit bij vlagen namelijk helemaal niet en lijkt soms ook nergens heen te gaan, maar door de vaart die er in zit kom je ook snel weer bij een stuk dat wel interessant is.
Cultboek
Het probleem van Drumsolo is dat het slechts het leven van Hans Waterman beschrijft. Dat heeft tot gevolg dat het boek niet voor veel mensen er een zal zijn die je gelezen moet hebben. Het zou beter zijn geweest als Waterman behalve zijn eigen optredens ook daadwerkelijk de, in zijn ogen, hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek zou bespreken. Dan weet je de muziekliefhebber in het algemeen ook nog aan te spreken. Vandaar ook dat dat achterop staat, waarschijnlijk. Nu worden slechts zijn eigen optredens beschreven, en daar moet je maar net in geinteresseerd zijn. Ik vermoed dat dit boek niet aan jongere generaties verkocht zal worden, maar aan mensen die zich de tijd van Q65 en The Pretty Things nog levendig kunnen herinneren. Als je zo’n boek echter door een jonge nieuwe auteur laat schrijven over de hedendaagse popmuziek denk ik dat je een cultboek in handen hebt.
Bladzijden: 191 bladzijden
Misschien ook iets voor u
Bauer live
Berend Dubbe was maar wat blij dat de grote zaal van Vera Groningen toch behoorlijk gevuld was. De zeer humoristische grote man achter het Amsterdamse gezelschap Bauer grapte dat hij zeer recentelijk geconfronteerd was met een zaal in Heiloo, waar slechts drie of vier mensen een kaartje hadden gekocht. Iets dat mij zeer vreemd in de oren klinkt voor een band die door de pers bewierookt werd voor het maken van de twee geweldige albums On the move en Can’t stop singing.
~
Bauer bestaat naast de keyboardspelende Berend Dubbe uit nog drie muzikanten. Een drummer, een gitarist en een keyboardspeelster. Sonja van Hamel is haar naam en zij vormt samen met Dubbe de spil van de band. Van Hamel verzorgt net als Dubbe de zang, die zeer belangrijk is voor de muziek van Bauer. Een ander belangrijk aspect van deze zeer levendige muziek is het gebruik van samples. Gitaarloopjes, cinemastemmen en andere geluiden worden live ten uitvoer gebracht met behulp van de computer. Wat moet je anders als je het standaard distortion geluid van de elektrische gitaar zat bent.
~
Toch vraag je je bij het beluisteren van Can’t Stop Singing af hoe deze muziek in hemelsnaam tot uitvoer kan worden gebracht op het podium. De liedjes zijn vaak behoorlijk breekbaar en ingetogen. Dat zijn kwaliteiten die al gauw verloren gaan in een grote zaal die over het algemeen niet stil te krijgen is. Al deze vraagtekens blijken echter compleet overbodig te zijn, want Bauer weet zich op het podium voor honderd procent staande te houden. De muziek is live veel rauwer dan op de plaat en de energie spat er van af. Met als hoogtepunt het opzwepende The Ohio and Maine, waarmee de band haar reguliere set afsloot.
Het concert in Groningen was gepland buiten het normale toerschema. Na het uitkomen van de nieuwe plaat (waarschijnlijk in september), zal de band waarschijnlijk weer een volledige concertreeks afwerken. Wellicht wordt het tijd dat Bauer voor het nieuwe album video’s gaat maken, zodat de verwende MTV-kijker eens geconfronteerd wordt met muziek die wel uitdagend en gedurfd is. Misschien raakt dan zelfs Heiloo uitverkocht.
Bauer
Prijs: €Gezien op donderdag 17 januari 2002 in Vera, Groningen
Misschien ook iets voor u
Binnenkort Indy 4?
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 Sterren.
Els (E) heeft Melson (M) een berichtje gestuurd dat op de site moet: Je leest het goed: er komt een Indiana Jones 4.
M: Je leest het goed: er wordt GERODDELD over een IJ4. Ga ik niet plaatsen, sorry…
E: Zet het IJ4 stukje er toch maar op, schatje… weg primeur.
M: Liefje… deze geruchten gaan al jaaaren! En Spielberg heeft de vervelende gewoonte om heel veel films te plannen, waardoor er een heleboel niet doorgaan.
E: Aaah, doe mij een pleziertje! Spielie laat deze pic niet lopen, de naam van Indy staat garant voor minstens 60 miljoen aan opbrengst, en dan hoeft het nog niet eens een leuke film te zijn… en als Spielberg het niet doet, doet een trouwe vazal het wel. ik kan me voorstellen dat Ford nog wel eens een zweepje wil laten knallen…
M: Nee joh, die Harrison is fuckin’ comatose!
E: 58, but still walking! hij komt dan in het Guinnes Book of Records met zijn prestatie: Oudste Acteur die Superheld Speelt.
Els stelt vervolgens voor om deze discussie te publiceren. Melson vindt dat een goed idee, maar kan dat zelf niet doen omdat hij het te druk heeft. Els zet alles in HTML, stuurt dat naar Melson en die zet het er vervolgens op, met het bericht erbij, omdat we de lezers natuurlijk niet het onderwerp van discussie kunnen onthouden!
Indiana Jones and the resurrection of Ancients
Je leest het goed: er komt een Indiana Jones 4. Steven Spielberg, Harrison Ford en Kate Capshaw (mevrouw Spielberg) kwamen na de uitreikingen van de Golden Globes samen om de plannen voor een nieuwe Indy-pick te bespreken.
Er schijnt ook al een titel te zijn, maar niemand wil wat kwijt. Spielberg wil wel wat anders verklappen: “Kate doet mee. En niet in flashback, maar in de tegenwoordige tijd.” Kate Capshaw (48) speelde in Indiana Jones and the Temple of Doom de rol van gillende nachtclubzangeres.
Harrison Ford (59) kreeg op de Golden Globes-uitreiking de Lifetime Achievement Award. Hij is klaar voor het laatste hoofdstuk van het leven van de beroemde avonturier. “Er waren altijd problemen met passend maken van het script, maar dat is nu gelukt.”
Wie echter naar de koppen van Ford en Capshaw kijkt, zal voorzichtig denken dat IJ4 zich in een bejaardenhuis vol antieke kunstvoorwerpen afspeelt. Rechts Capshaw en Ford in Indiana Jones and the Temple of Doom, in het midden een recente mevrouw Spielberg en links een frivole Ford met zijn Golden Globe. Indiana Jones and the Mystery in the Elderly Home of The Resurrection of Ancients zijn wellicht goede werktitels.
Misschien ook iets voor u
FIFA 2002
Wat doet een weldenkend mens tegenwoordig met een celeron 333? Natuurlijk, een printerserver! Of een firewall! Nee nee, een cadeautje voor oma! Tenminste, dat zou de gemiddelde gamer doen met een celeron 333. Welnee. Uw game-reviewer heeft een veel nobeler doel voor dit stuk al prakisch afgedankte hardware. Hij investeert nog eens driehonderd (300) gulden aan add-ins. Dat is hetzelfde als, noem eens wat, 200 miljoen dollar pompen in de verkiezingscampagne van de oppositieleider in Zimbabwe. Niettemin zijn de resultaten er wel naar. XP start op binnen de minuut en zelfs UT gaat tegenwoordig zonder morren op het hoogste detail-level als een spreekwoordelijke trein.
~
Het tweede deel van deze ‘zuigende hardware’ kruistocht is een sneer richting Electronic Arts. Ik heb het in een review van Nascar 2000 ook al eens gezegd. Software-in-elkaar-braggelaar Electronic Arts komt elke herfst/winter met een nieuwe uitgave van al haar spellen. Zo dus ook met de immens populaire voetbalreeks Fifa xxxx (turn of the millennium, vandaar 4 ipv 2 x’en). Het handelt hier om editie 2002, met alle personele verschuivingen van dien. Stam speelt keurig bij Lazio, Zinezedine (…) Zidane bij Real en Sjolka (…) nog steeds bij Man Utd.
In grote-mensentaal betekent dat simpelweg dat EA wederom een nieuwe Fifa Soccer heeft uitgebracht, en dat uw reviewer daar de hand op wist te leggen. Voetbalspellen zijn niet mijn favoriet, aangezien er al een spel bestaat waar ik normaal gesproken bijzonder opgewonden van raak (International Super Star Soccer voor de Super NES), maar ik was toch blij verrast met de onweerstaanbaarheden van editie 2002. Mijn huisgenoot had als eerste hier in huis de demo binnengehaald, en dat was dusdanig veelbelovend dat ik het tijd achtte dat de volledige versie aan den lijve ondervonden diende te worden. En terecht…
Garantie voor de toekomst
~
Beginners zullen verguld zijn dat een friendly match met Real Madrid tegen Sankt Pauli het gewenste resultaat brengt, een gevorderde speler is blij dat EA weinig veranderd heeft en dat resultaten behaald in het verleden dus WEL garantie bieden voor de toekomst.
Ziekenhuisacties
Fifa Soccer 2002 is ronduit een geweldig spel. De geanimeerde voetballers zijn ondanks hun soms wat anonieme voorkomen bijna niet van de werkelijkheid te onderscheiden, de acties zijn voor een dagelijkse (dat kan tegenwoordig) Champions League kijker vertrouwd en de ambiance is werkelijk om te genieten (speakers op 10). Grafisch is Fifa 2002 onovertroffen, elk detail is onder de hoede van de capabele vormgevers van EA geperfectioneerd tot in den treure, waardoor vlot verlopende combinaties prima op een zondagmiddag door RTL5 uitgezonden zouden kunnen worden. De alom aanwezige replays wijzen je op gepaste of ongepaste momenten op het al dan niet door de beugel kunnen van ziekenhuisacties, en schitterende doelpunten kun je tot in den treure terugzien (of bewaren als replay) om je huisgenoten bang te maken. De gevorderde meedogenloze killer zal deze optie trouwens al snel uitschakelen, het kost toch alleen maar tijd.
Niet voor de faint-hearted
~
Fifa 2002 is een aanrader, ook voor al die mensen die niet van voetbal houden; als je ziet hoe lekker het is om een mooi uitgespeelde aanval te verzilveren met een doelpunt, dan smaakt dat naar meer (ja, er zijn mensen op deze aardkloot die dat in het echt kunnen).
Graphics:
De anonimiteit van de spelers dient gewaarborgd te worden :) (90/100)
Geluid:
Lekker vol, de stadion-ambiance is zeer overtuigend. Een aangeslagen speler kermt het uit, en dat horen we graag. (90/100)
Gameplay:
Het vergt wat oefening, maar als je motoriek het toelaat dan heb je ook wat. (90/100)
Draaibaarheid:
Ik klaag nog steeds niet met m’n 333/256/Viper550. (85/100)
Longevity:
De hele Champions League is na te spelen, dus wat valt er te zeuren… (95/100)
Overall:
Een absolute must-have. Tjek al die Nederlanders bij die buitenlandse teams… (90/100)
David Kitt live
De eerste keer dat ik David Kitt zag was bij het Tindersticks-optreden in Vredenburg. Kitt verzorgde daar het voorprogramma en eerlijk gezegd was ik meer van hem dan van de Tindersticks gecharmeerd, temeer daar hij na afloop van zijn optreden zelf cd’tjes ging staan verkopen en signeren. Daar heb ik meteen zijn cd gekocht en ’s nacht thuis nog geluisterd. De cd was minder energiek dan het optreden, maar zeker even zo mooi.
Eurosonic was mijn tweede kans om David Kitt live te zien spelen. Ik verwachtte er veel van, daar de Ier bijna een uur de tijd kreeg. Bij Tindersticks was dat zeker niet het geval.
~
Overstemd
Het was niet erg druk in Huize Maas toen Kitt moest spelen. Dat deden de Belgische talenten van Millionaire beter. Waarschijnlijk lezen toch té weinig mensen de WEEKLY, want ik had hem al getipt. Het optreden was zeker erg mooi, alleen was een gedeelte van de bezoekers vrij rumoerig. Uiteraard voorkom je dat niet bij een showcase-festival als Eurosonic, maar bij mooie en ingetogen muziek als Kitt het maakt is het mooier als iedereen stil is.
Op een gegeven moment ging Kitt in zijn eentje met de akoestische gitaar het podium op en vroeg zich hardop af of dat wel een goed idee was. Hij kreeg het publiek er wel redelijk stil mee, maar toen Wray Gunn op het andere podium met de soundcheck begon was het afgelopen. Hij maakte het liedje niet af en liet de andere bandleden weer het podium op komen.
Jammen en rocken
Met de twee andere leden van de band kwam ook een roadie mee het podium op. Hetzelfde principe als ik al in Vredenburg had gezien. Daar David gezien had dat hij het met een akoestische gitaar alleen niet redde, moest er maar gerockt worden. Vandaar dat het publiek op een extra lange en extra enthousiaste afsluiter kon rekenen. Tijdens de afsluiter nam ook de roadie een gitaar te hand en jamden ze er gevieren vrolijk op los, terwijl een drumcomputer voor nog meer lawaai zorgde. Ergens midden in het nummer bewerkte Kitt zijn gitaar met een stok, sloeg hij met het ding op de grond en haalde op alle mogelijke manieren lawaai eruit. Een groot gedeelte van de zaal genoot van deze uitsmijter, maar velen vonden het wel té lang duren. Daar kan ik inkomen, maar van mij had Kitt best nog even door mogen gaan.
Nieuw werk
Het verloop van het concert was erg te vergelijken met dat van Vredenburg; ook daar begon hij met de bandleden, ging daarna even in zijn eentje op het podium staan om vervolgens rockend terug te keren. Voordeel van Vredenburg was wel dat het publiek stil was, wat waarschijnlijk kwam doordat daar zitplaatsen waren. Bij een festival als Eurosonic loopt iedereen op goed geluk een zaaltje binnen, in de hoop iets moois te zien. Dat zorgt voor rumoer dat je bij David Kitt eigenlijk niet kunt gebruiken.
Jammer is ook dat Kitt zelf weinig nieuws deed, maar dat is ook niet helemaal onbegrijpelijk. Heel oktober en november heeft hij met de Tindersticks door Europa getourd, dus had hij ook geen tijd om nieuwe dingen te maken. Toch hoop ik de volgende keer iets nieuws van hem te horen. Ben namelijk erg benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen.
David Kitt
Prijs: €Gezien op vrijdag 11 januari 2002 in Huize Maas, Groningen
Misschien ook iets voor u
Toys From Heaven
De jeugd van tegenwoordig krijgt te maken met veel te veel moord en doodslag, seks en andere zedeloze zaken. Wat kunnen bezorgde en bijbelvaste ouders doen om hun kinderen te beschermen tegen de verderfelijke invloeden van televisie, Playstation en de straat? Het Amerikaanse Toys from Heaven heeft de oplossing: terug naar de Bijbel met Adam en Eva actiefiguren.
~
Niet alleen onze voorouders zijn er nu als actiefuguur met beweegbare armen en benen, maar een heel scala aan Bijbelse beroemdheden: Jezus, Mozes, David en Goliath, Job, Maria en Solomon. Voor vijftig dollar kom je in het bezit van alle tien de sleutelfiguren van de geschiedenis van het Christendom. Wie meer wil kan Jezus in de Lord of All-uitvoering of Joshua in de Mighty Warrior-editie bestellen. Je krijgt er dan echte stoffen kleding bij en een trading card. Verzamel ze allemaal!
Voor wie de Bijbel echt wil naspelen is er de Calvarieberg: compleet met drie verwijderbare kruisen en een steen die de grot afsluit. Stoere jongetjes kunnen zich uitleven met een Armor of God Playset: “Teach your child Ephesians 6:13-18 and protect him with the truth”. Wie niet zeker weet of hij met dat harnas wel de vrede predikt, leest de handleiding voor ouders. Het computerspel Spiritual Warfare (voor de SEGA) lijkt ook niet bijzonder verdraagzaam. Maar de My Best Friend Jesus-pop is weer erg schattig.
~
Johan live
.
~
Priority act
Na deze teleurstelling is het aan de Hoornse popsensatie Johan om de avond te redden. En meer mensen blijken daar zo over te denken. De Grote Zaal is werkelijk afgeladen vol als zanger Jacco de Greeuw, gitarist Maarten Kooijman, bassist Diets Dijkstra, toetsenist Diederik Nomden en drummer Wim Kwakman het podium betreden. Het massaal toegestroomde publiek verdringt zich voor het podium. Het is inmiddels wel duidelijk: Johan is uitgegroeid tot een absolute “priority act” binnen de Nederlandse popscene.
Genadeslag
Het verhaal van Johan is bekend: na het afleveren van een geniaal debuutalbum, simpelweg getiteld Johan (1996), werd de Hoornse popformatie met open armen ontvangen. Gitaarminnend Nederland was het er unaniem over eens: niets dan goeds over Johan. En toch ging het fout. Er kwam maar geen nieuw album. De – ooit stampvolle – zalen stroomden langzaam leeg, hun tournee door de Verenigde Staten werd halverwege afgeblazen, zanger en gitarist Jacco de Greeuw zat depressief thuis, bandleden Niels de Wit en Remco Krull zagen het niet meer zitten in Johan en brachten met hun vertrek de groep de genadeslag toe.
Weemoedig ondertoontje
~
Johan trapt af
Johan trapt af middels successingle Tumble and Fall. De band laat er geen misverstand over bestaan: Johan speelt troef! Gevolgd door troefkaarten als het opzwepende Tomorrow, eveneens afkomstig van Pergola. De nadruk ligt duidelijk op materiaal van deze tweede plaat. Van het debuutalbum, waar een aantal prachtsongs op te vinden zijn, zoals Everybody Knows en (It’s) O’Clock, horen we weinig. Van de ‘oudjes’ komt alleen het meesterlijke Swing voorbij. Uit de reactie van het Groningse publiek blijkt dat deze nummers weinig van hun oorspronkelijke charme hebben verloren.
Op het scherpst van de schenen
Johan speelt vanavond “op het scherpst van de schenen” (spreek uit volgens de Cruijff-methode). Klap op de vuurpijl is een bijna tien minuten durende versie van Day Is Done, de huidige hitsingle. Het laatste nummer van de avond, dat door een minutenlange solo van gitarist Maarten Kooijman tegelijk een toegift vormt. De leadgitarist gaat dusdanig tekeer dat de overige bandleden slechts werkloos kunnen toekijken. Toetsenist Diederik Nomden neemt rustig de tijd om even lekker te gaan zitten roken. Het enige puntje van kritiek is van arbitrale aard: Johan krijgt 45 speelminuten, en geen seconde blessuretijd. We want more!
Johan
Prijs: €Gezien op zaterdag 12 januari 2002 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
Sixties, maar toch ook weer niet
Wie zegt dat er in Nederland niks nieuws te ontdekken valt op muziekgebied, is blind en vooral ook doof. The Dollybirds zijn hiervan het levende bewijs. Zij werkten jaren keihard om zichzelf in de schijnwerpers te spelen. En het lijkt te gaan lukken. Optredens op Lowlands, Eurosonic en (sst! ik durf het bijna niet te zeggen…) op TV bij Big Brother. Eerder verschenen al twee nummers op single (Wanna Be A Girl en Tup Te Dup), en nu maken zij kort maar krachtig hun punt met Popcorn And A Diet Coke.
~
Tikje ruiger
Lang verwacht, toch gekomen. Dat geldt zeker voor de eerste CD van de The Dollybirds. Op 17 januari jl. werd Popcorn And A Diet Coke gepresenteerd voor een enthousiaste en goed gevulde zaal in het Patronaat in Haarlem, thuishaven van de band.
The Dollybirds tonen zich in de Haarlemse poptempel een zeer goed geoliede band en maken de nummers van de cd live schijnbaar moeiteloos meer dan waar. In de loop der tijd is hun muziek geëvolueerd van stevige punkrock naar vrolijke Beatle-eske popmuziek met surfinvloeden en reggae-slagjes. Live klinkt alles net een tikje ruiger dan op de cd, wat de sound naar mijn mening vooral ten goede komt.
Als een tiet
Heel fris is de harmonieuze samenzang, die met drie goede leadzangers over het algemeen (ook live) prima uit de verf komt. Catchy zanglijntjes, goed uitgebalanceerde gitaarpartijen en een ritmesectie die kan swingen als een tiet: eigenlijk klinkt het allemaal heel sixties, en toch ook weer niet. Om een idee te geven: de muziek sluit uitstekend aan bij nummers als Mister Blue Sky van E.L.O., dat de Dollybirds dan ook als uitsmijter in het Patronaat spelen.
Kort van stof
Wanna Be A Girl is een van de weinige oudere nummers die de jaren heeft overleefd en op de cd is beland. Dit up-tempo nummer smaakt nog een beetje naar de “oude” Dollybirds van pakweg vier jaar geleden, toen er veel korte, punky up-tempo nummertjes op het repertoire stonden. Ook de andere single, Tup Te Dup, is snel. Maar over het algemeen hebben de nieuwere nummers minder haast en sommige liedjes zijn zelfs opvallend rustig. Wat wel is gebleven: The Dollybirds zijn nog steeds erg kort van stof. Gemiddeld duren de liedjes zo’n 2,5 tot 3 minuten.
Big Red Fender
Van de songs op Popcorn And A Diet Coke wil ik met name VCR noemen vanwege de mooie gevoelige zang en Sun, Sea, Summer vanwege het lekkere Caribische ritme in het refrein. Maar verreweg het mooiste en ook volwassen nummer vind ik Big Red Fender, de afsluiter van de cd, tevens in het Patronaat het laatste nummer voor de toegift. Vooral de finale van het nummer is erg fijn en ook de lengte van de song valt in mijn straatje: ruim 4 minuten. BRF klinkt naar meer!
Meer
Op de presentatie krijgt het publiek ook meer, maar op de CD helaas niet. Kijk, en dat vind ik nou jammer. Want wat mij betreft had de CD eigenlijk wel wat langer mogen zijn (wellicht twee keer zolang). En tja, een ruigere productie had ik ook wel kunnen waarderen. In die opzichten wil ik dus meer. Op de volgende CD dan maar.
Links
Officiële Dollybirds-site: www.thedollybirds.nl
Lees ons interview met drummer Jim Klingers.
The Dollybirds
Album: CD-presentatiePrijs: €
Gezien op donderdag 17 januari 2002 in het Patronaat, Haarlem
Misschien ook iets voor u