Muziek / Concert

Poep van de liefde

recensie: Vive la Fête

In de Verakrant stond in twee woorden een perfecte beschrijving van de muziek van het Belgische Vive la Fête: geile belgenpop. De dansbare keyboardklanken en de sensuele franse stem van zangeres Els Pynoo gaven de aanzet tot wat het best te vergelijken is met een broeierige zomeravond in Frankrijk.

~

Vive la Fête bestaat in feite alleen maar uit Pynoo en haar vriend Danny Mommens, ons beter bekend als de bassist van het Antwerpse dEUS. Op het podium wordt de spil van de band aangevuld met een bassist, een drummer en een keyboardspeler. Vooral de man achter de toetsen was buitengewoon enthousiast en demonstreerde ons een ouderwets staaltje eighties-muziek. Mommens zelf speelde naar eigen zeggen een beetje nerveus omdat hij net een joint had gerookt. Je bent rock ‘n’ roll of je bent het niet.

Merde à l’Amour

~

Het tweetal heeft inmiddels al weer twee platen uitgebracht. Allebei met Franse titel (Attaque Surprise en Republique Populaire) en Franse teksten. Het was echt aandoenlijk om te zien hoe Mommens steeds weer zijn best deed om de teksten van Pynoo te vertalen naar het Nederlands. Uit de vele verbeterende antwoorden van Pynoo bleek wel dat Danny Mommens toch echt wel een Vlaming moet zijn. Ik vond zijn vertaling voor het nummer Merde à l’Amour wel erg vindingrijk: poep van de liefde.

Jesus Christ Superstar

In eerste instantie leek er maar erg weinig publiek naar het concert te zijn gekomen, totdat het eerste nummer was geweest en het gejoel losbarstte. Het publiek vermaakte zich uitstekend en dat bleek wel uit het aantal mensen dat meedanste op de lichte en vaak ook vrolijke klanken van deze Belgen, vaak ten navolging van de onafgebroken dansende Pynoo. Met af en toe een geintje, zoals het spelen van de bekende melodieën van Jesus Christ Superstar en Je t’aime, gaven de muzikanten van Vive la Fête aan dat zij er alleen stonden om hun naam waar te maken. Vive la Fête!

Film / Films

Va Savoir

recensie: Va Savoir

Een goed uitgewerkt script biedt niet alleen de kijker een comfortabele filmvoorstelling, ook voor de makers zorgt een degelijk script voor een duidelijk gebruik van tijd, middelen en overzichtelijkheid. Jacques Rivette, een van de grondleggers van de nouvelle vague, lijkt in Va Savoir hier anders over te denken. Met een film die het houdt tussen toneel en film lijkt hij improvisatie en de dagelijkse sleur van het leven te willen gebruiken voor wat hij zelf als komedie bestempelt. Of dit nou door iedereen zo leuk gevonden zal worden vraag ik mij ten zeerste af.

~

De film draait om zes personages die op een kluchtige manier met elkaar in verband worden gebracht. Op de achtergrond wordt het toneelstuk Come tu mi vuoi van Pirandello opgevoerd. Het toneelstuk wordt vermengd met het dagelijkse bestaan van de acteurs en (potentiële) geliefden die daaromheen cirkelen. Camille (Jeanne Balibar) oefent haar Italiaanse zinnen non stop. Het gaat eigenlijk niet van harte, na drie jaar is ze weer terug in Parijs waar ze haar voormalig geliefde Pierre in de steek heeft gelaten.

Meanderend plot

~

Haar nieuwe partner Ugo is opzoek naar een onbekend toneelstuk van Goldini. Op zoek naar het toneelstuk ontmoet hij de familie Desprez. Zij hebben een oude bibliotheek waar Ugo misschien meer over het toneelstuk te weten kan komen. De dochter Do (Hélène Fougerolles) en haar halfbroer komen al snel terecht in relationele rondedans. Ugo valt voor Do, Camille zoekt Pierre zo snel mogelijk op en de halfbroer gaat achter de dure ring van Pierre’s nieuwe vriendin Sonia aan. In plaats van de spanning op te bouwen wordt de kijker meegenomen in de dagelijkse gang van zaken van de personages. Hun onzekerheden, angsten, en ideeën worden breed uitgemeten in een op het eerste gezicht oneindig meanderend plot.

Haantjesgedrag

Rivette vraagt veel geduld van de kijker. Hij houdt van toekijken, het registreren van de kleine dingen in het leven en vooral van vrouwen. Er zit een discrepantie in de wijze waarop hij vrouwen en mannen filmt. Mannen zijn eigenlijk een onoverkomelijk kwaad in het leven van de vrouw. De manier waarop vrouwen met hun problemen omgaan lijkt veel poëtischer te zijn dan het zielige haantjesgedrag van de mannen. Rivette weet op een buitengewone smakelijke manier een duel neer te zetten tussen Ugo en Pierre waarmee hij dit idee nogmaals aandikt. Ongeacht hun problemen lijken de vrouwen een wijsheid te bezitten waar een man nooit achter zal komen, het theatrale einde van de film weet dit prachtig uit te buiten.

Non-actie

Va Savoir is een film die met buitengewoon veel liefde is gemaakt. Rivette, die nu 73 is, heeft niet echt een relatiekomedie gemaakt: de manier waarop mensen leven lijkt meer centraal te staan dan de humor. Als we de absurdheid ervan inzien dan werkt het kluchtige karakter goed door als humor. Ondanks de tweeënhalf uur non-actie kijkt de film lekker weg. Het eenvoudige cameragebruik en de simpele aankleding dragen bij tot deze smaakvol gemaakte film. Maar een half uurtje minder had van mij wel gemogen.

Film / Films

Spy Game

recensie: Spy Game

Spy Game speelt zich af in 1991 en gaat over de CIA-spion Tom Bishop (Brad Pitt) die op eigen houtje een actie in China onderneemt. Daarbij wordt hij ontdekt en ter dood veroordeeld. Het moment is voor de VS niet prettig. De president van de VS staat namelijk op het punt om naar China te gaan voor een handelsmissie en hoopt natuurlijk op vette contracten voor de Amerikaanse industrie. Een politiek incident in China kan hij dus niet gebruiken.

~

Een aantal onderzoekers van de CIA heeft de opdracht om uit te zoeken wat Bishop nu precies in China deed. Bishop heeft namelijk in 1986 zijn laatste opdracht uitgevoerd voor de CIA en is toen zijn eigen weg gegaan. Zijn recruiter en voormalige chef Nathan Muir (Robert “the Mummy” Redford) wordt op het
matje geroepen en gevraagd om een profielschets te geven van Bishop.

Tijdens het verhaal van Muir wordt het één en ander duidelijk over Bishop. De CIA wil Bishop opofferen voor het grote doel (handelsmissie van president naar China) en daar is Muir uiteraard niet blij mee. Hij doet dan ook een poging om via de pers de beslissing te beïnvloeden. Dat lukt niet echt en dus speelt hij zijn eigen spel met zijn collega’s die nu zijn tegenstanders zijn. (Aardig detail is dat het Muir’s laatste werkdag is, hij gaat met pensioen. De ideale situatie om nog lekker dwars te liggen tegenover je bijna ex-collega’s.) Zijn contacten met de ambassadeur in Hong Kong en wat criminelen komen daarbij goed van pas.

~

De strijd die Muir voert tegen zijn eigen CIA om Bishop te redden is zeer interessant. Je kunt je natuurlijk wel afvragen in hoeverre zo’n situatie daadwerkelijk plaatsvindt, maar los daarvan is het een zeer geslaagde film. De vaart komt er pas in in het tweede deel van de film. Daarvoor wordt het verhaal duidelijk maar soms te traag opgebouwd. Maar dit is volgens de makers waarschijnlijk nodig om een goed beeld te scheppen van Bishop en de situatie waarin hij is verzeild.

Ik twijfel niet aan de intelligentie van de gemiddelde 8WEEKLY-lezer. Daarom verklap ik ook niets als ik zeg dat het een echte Amerikaanse film is. Met een dito einde natuurlijk. Maar de manier waarop dit einde tot stand komt is toch wel aardig.

Film / Films

Omdat ik een geweer heb en jij niet

recensie: No Man's Land

Britten die zich nergens mee willen bemoeien, Frans haantjesgedrag, Deutsche Pünktlichkeit en daar tussenin een Serviër en een Bosniër die toch echt samen moeten uitvechten wie nou de oorlog is begonnen. Dat is het rijtje clichés dat aan bod komt in No Man’s Land, maar het is een verrukkelijk rijtje clichés dat een opvallend frisse film oplevert.

~

Nino en Ciki zitten samen in een loopgraaf, precies tussen de Servische en Bosnische frontlijn in. Als de één weggaat, wordt de ander gebombardeerd en andersom precies hetzelfde. In dezelfde loopgraaf ligt ook nog Cera, die zich niet mag bewegen omdat er een mijn onder hem ligt. UNPROFOR bemoeit zich ermee, neemt de volledige westerse pers op sleeptouw, maar niemand die iets doet. Het bulderende gelach van het publiek, wanneer Ciki en Nino ruziën over wie de oorlog begon, vervaagt naarmate de film vordert naar een wrang lachje. Want hoe leuk het gegeven ook is, het blijft oorlog en daarin vallen slachtoffers.

~

Op de Groningse pocketeditie van het Internationaal Film Festival van Rotterdam eindigde No Man’s Land als publiekslieveling. Geen wonder: regisseur Tanovic houdt het verhaal klein en de personages levendig. Sommige mensen, zoals de Franse kapitein Dubois, de Britse journaliste Jane Livingstone of UNPROFOR-commandant Soft en zijn secretaresse zijn af en toe wat eendimensionaal, maar daardoor vermijdt No Man’s Land onnodige complexiteit. Een film over de oorlog in Joegoslavië is immers niet te maken. Elk dorp en elk volk vecht zijn eigen kleine oorlog.

No Man’s Land won afgelopen jaar in Cannes de prijs voor het beste scenario en heeft die prijs verdiend. Hoe slapstick de dialogen en verwikkelingen af en toe ook zijn (Cera ligt op een mijn en moet – uiteraard – poepen), No Man’s Land legt een oorlog van bijtend cynisme bloot. We lachen wel wanneer Ciki met zijn geweer Nino dwingt te zeggen dat zij begonnen zijn met de oorlog, en lachen nog veel harder wanneer Nino even later precies hetzelfde doet bij Ciki, maar het is eigenlijk om te huilen. No Man’s Land brengt dat bijzonder mooi in beeld.

8WEEKLY

Italianen bang voor mafiaspel

Artikel:

De Italiaanse politie wil een computerspel verbieden dat spelers aanmoedigt hoofd te worden van een mafiafamilie. Het spel, genaamd Mafia, gaat over een taxichauffeur die bedreigt en bedriegt en zo een nietsontziende padrone wordt.

~

De ondertitel van het spel luidt: “The instruction manual for wannabe mafiosi”. Een van de belangrijste mafiabestrijders van Italië, Roberto Centaro, kon dat beamen: “Ik doe alles om de verkoop van dit spel in Italië te voorkomen. Dit is een waar instructieboek voor wannabe-mafiosi.”

Het verweer van de makers van het spel is dat het een game is voor volwassenen. Volwassenen moeten, zo luidt de dooddoener, oud en wijs genoeg zijn om feiten van fictie te onderscheiden.

Film / Films

Monsters, Inc.

recensie: Monsters, Inc.

Ze hebben zichzelf weer eens overtroffen. Vergeet Shrek, vergeet alles wat Dreamworks heet, want Pixar is het helemaal. In Monsters Inc. bewegen miljoenen computergestuurde haartjes afzonderlijk van elkaar, raken er levensechte sneeuwvlokken in verstrikt en hebben de makers ook nog kans gezien om een briljant idee om te werken naar een bijzonder vermakelijk script. Eigenlijk is een recensie van één woord al voldoende: kijken.

~

De griezels in Monstropolis werken voor Monsters Inc., een bedrijf dat kinderen bangmaakt en hun angstkreten verzamelt, die gebruikt worden voor de stroomvoorziening van de stad. Hun motto: “We scare because we care”. Maar de monsters zijn eigenlijk bang voor de kinderen, want die kleine kleuters zijn giftig. Wanneer zo’n hummeltje per ongeluk de monsterwereld in wandelt is dat het begin van een geweldig chaotisch avontuur.

De blauwe bangmaker Sulley (stem: John Goodman) is verantwoordelijk voor het kindje, dat hij Boo noemt. Samen met zijn hysterische partner Mike Wazowski probeert hij haar door de juiste uitgang de monsterwereld weer uit te werken, maar de juiste deur is niet zo gemakkelijk meer te vinden. Chaos alom als de afspraakjes van Mike in gevaar komen, de promotie van Sulley op de tocht komt te staan en helemaal wanneer gemene collega Randall lucht krijgt van het kleutertje.

~

Adembenemende verwikkelingen en slimme grapjes buitelen over elkaar in de anderhalf uur die deze film lang is. Monsters Inc. is bevolkt met vele memorabele figuren, maar het hyperactieve oog op pootjes Mike Wazowski (ingesproken door Billy Crystal) steelt de show. Hoe de makers uit een oog en een mond zoveel verschillende gelaatsuitdrukkingen weten te halen is een raadsel.

Cynischere critici dan ik zullen Shrek misschien prefereren boven Monsters Inc.. Shrek heeft inderdaad meer inside jokes en ook hardere grappen. Maar niet alleen de animatie is in Monsters Inc. stukken beter, het verhaal is ook nog eens origineler. Shrek is het frivole antwoord op Beauty and the Beast, Monsters Inc. is nog met niets te vergelijken. Een-nul voor Pixar. Dreamworks moet met een goed antwoord komen.

PS: Kom op tijd, want voor Monsters Inc. draait een aardig filmpje over schattige vogeltjes. En blijf na afloop natuurlijk even zitten voor de bloopers.
Wie zich tegen de storm aan grappen wil weren, leze de pagina Trivia op IMDB. En wie vast wil weten wat voor groen vlees hij in de kuip heeft, kijke naar de geniale trailer Charades.

Theater / Voorstelling

Schijn Bedriegt

recensie: Schijn Bedriegt

Drie versleten stoelen, een kanarie in een oude kooi, een kledingkast en zo’n 10 paar schoenen. Daaruit bestaat het decor van het door het Belgische De Tijd gespeelde stuk Schijn Bedriegt.

~

Koning van de borden

In dit door Thomas Bernard geschreven stuk spelen de twee gepensioneerde broers Karl en Robert. Vroeger liet Karl zeer succesvol borden ronddraaien op en stokjes (op zijn hoogtepunt maarliefst 23 borden in de lucht!) en is daar nog altijd uiterst trots op. Daarnaast is hij uiterst filosofisch geïnteresseerd, heeft overal een mening over en zeurt altijd. Karl is getrouwd geweest met Mathilde, die na haar overlijden het buitenhuisje aan Robert heeft nagelaten. Dat irriteert Karl mateloos. Robert is acteur en heeft grote rollen gespeeld. De enige dat hij nog wil spelen is King Lear, maar Robert is te oud om de tekst te onthouden.

Praten en zeuren

Karl en Robert praten; ze praten bijna anderhalf uur lang. Zo nu en dan worden ze even onderbroken door pijnlijke stiltes. Verder praten ze en zeuren ze. Vooral Karl zeurt. Over Robert, die volgens hem hypochondrisch is. Over acteurs in het algemeen, die niet eens begrijpen wat ze voordragen. En over Mathilde, zijn overleden vrouw. Als kind stelde ze al niets voor en hij heeft het beste van getracht te maken, maar het heeft niet mogen baten. Enige gecultiveerdheid heeft hij haar nooit kunnen bijbrengen; ze bleef een simpel meisje.
Ook Robert heeft altijd van Mathilde gehouden, en zij hield waarschijnlijk ook van hem. Robert weet dingen van Mathilde die Karl niet eens weet. Robert kreeg het buitenhuisje. Dat irriteert Karl nog altijd mateloos. Karl spreekt in kwade bewoordingen over Matthilde, Robert liefkozend. Beide missen haar, maar Karl zal het nooit toegeven.

Slapend meisje

In Schijn Bedriegt wordt het ouder worden als een pijnlijk proces neergezet, waar een ieder zich het liefst aan zou onttrekken. Dit ouder worden brengt een allesvernietigend cynisme met zich mee. Het verbitterd en maakt vergeetachtig. Wat dat betreft wordt het stuk bij vlagen geniaal gespeeld. Het rust echter wel heel erg op de mono- en dialogen, met als gevolg dat je erg makkelijk even afdwaalt met je gedachten. Hoewel er weldegelijk humoristische momenten in het stuk zitten, zou het beter zijn geweest als er net iets meer momenten waren, waarop de glimlach op je gezicht verscheen. Nu kon zelfs de schreeuwende Karl niet verhinderen dat het meisje dat naast me zat haast in slaap viel.

Muziek / Concert

Slipknot live

recensie:

.

~

Moeder met acht kinderen (in Slipknotuitrusting):
“Weten jullie waar de Heineken Music Hall is?”
Jan Auke en ik:
“Ja, daar gaan wij ook naar toe.”
Moeder met acht kinderen (in Slipknotuitrusting):
“Zien jullie wel kinders, er gaan echt wel meer oude mensen naar dit concert.”

Nou moet je weten dat wij beide rond de twintig jaar oud zijn. Met nadruk op oud, want dat was precies hoe wij ons voelden in de Music Hall.
Vaders en moeders met kinderen van dertien en veertien jaar, gekleed in shirts en overalls met logo’s van hun favoriete nu-metalband, liepen massaal uit voor de snoeiharde muziek van Slipknot.

Alvorens de hoofdact op het podium verscheen moest het meer dan duizend paar oren tellende publiek zich eerst door de eveneens keiharde muziek van American Head Charge heenslaan. Een band die aan Slipknot verwante muziek maakt en een belofte is voor de nu-metal toekomst. American Head Charge heeft net een nieuw album uit dat The War of Artheet, dus luisteren als je van Slipknot houdt.

En dan de gemaskerde hoofdact zelf. Opvallend was dat aan beide kanten van het podium twee grote trommelstellages waren neergezet, die al dan niet mechanisch omhoog konden worden getild door een mechanische arm. Heel indrukwekkend, ware het niet dat er verbazingwekkend weinig gebruik van werd gemaakt. Ook het echte drumstel kon mechanisch worden opgetild om vervolgens nog een knik naar voren te maken en rond te gaan draaien, terwijl de drummer een solo gaf. Wederom heel indrukwekkend.

~

De heren van Slipknot lijken, op de maskers na, eigenlijk best veel op de opper-nu-metalgoeroe’s van Limp Bizkit. Zij delen op zijn minst dezelfde volkmennerspraktijken. Zinnen als: “put your hands in the fucking air” and “I wanna fucking hear you Amsterdam”, werden veelvuldig gebruikt door de gemaskerde zanger/schreeuwer. Natuurlijk werd er telkens weer gehoor gegeven aan deze, op zijn zachtst gezegd, cliché-uitspraken.

De muziek is keihard zoals dat hoort bij metal. Het concert zelf in de veilige en brandschone setting van de Heineken Music Hall heeft daar echter niet veel meer mee te maken. De band was om kwart voor elf klaar, zodat iedereen zijn trein nog kon halen. Slipknot is een collectief dat het het op het podium vooral moet hebben van de show en van de kwaliteit om zo vaak mogelijk fuck te roepen. Buiten de muziek is er niets hards aan Slipknot. We kregen nog net geen snoepzakje mee naar huis.

Muziek / Concert

Avondje uit je dak

recensie: Björn Again

Het is voor een muziekrecensent ook wel eens leuk om naar totaal niet-pretentieuze muziek te luisteren. Al die bands met hun depressieve klanken en moeilijke teksten over pijn in de ziel gaan ook wel eens vervelen. Soms heb je gewoon zin in een leuke avond zonder enige uitdaging. Abba zou hier de perfecte act voor zijn geweest, ware het niet dat dit Zweedse collectief niet meer bestaat. Maar niet getreurd, want er is een dergelijke band die alleen is opgericht om jou een leuke avond te bezorgen: de Abba-kloon Björn Again.

~

Over het algemeen heeft de gemiddelde concertbezoeker even de tijd nodig om optimaal te genieten van een optreden. Het publiek moet doorgaans even op gang komen. Bij dit optreden in het voor een zeer groot deel gevulde Tivoli, was er geen sprake van gematigdheid aan de kant van het publiek. Björn Again begon waar Napoleon eindigde en liet de zaal uit zijn dak gaan.

Natuurlijk was de groep perfect gekleed voor deze gelegenheid. Nep-Frida en Nep-Agnetha (die toch helemaal niet nep leek) hadden blijkbaar de hele garderobe van hun twee voorbeelden overgenomen. Zij zagen er zeer seventies uit en dat betekende in dit geval fout, intens fout. Ook Björn en Benny lieten zich van hun beste kant zien met hun zeer modieuze kapsels en hun zeer gedateerde gewaden.

~

Het enige dat Björn Again eigenlijk doet is het, dat moet gezegd worden, perfect naspelen van de liedjes van Abba. Je staat er trouwens werkelijk versteld van hoeveel wereldhits deze Zweden hebben gehad. De twee heren zijn zeer begaafde muzikanten en de stemmen van de dames laten niets te wensen over. Daarbij komen ook nog die belachelijke ingestudeerde dansjes. Frida en Agnetha hadden het niet beter kunnen doen.

Er zaten ook wel wat dieptepunten in de show, zoals de solonummers van Björn en Benny, die het grappig vonden om een oude Bon Jovi-hit te spelen (dit zou Abba nooit hebben gedaan). Ook was het concert al om tien over tien afgelopen, zodat iedereen op tijd naar bed kon. Het was weliswaar zondagavond, maar dit leek mij wel erg vroeg.

Ik heb mijn dosis feestmuziek voorlopig wel weer binnen. Eigenlijk is Björn Again gewoon niet meer en niet minder dan een kwalitatief goede rip-off van Abba. Leuk voor een avondje uit je dak gaan en meer ook niet. En dat is toch prima.

Muziek / Achtergrond
special:

Festival )toon) trekt internationale top van elektronische muziek en kunst

Het derde festival )toon), dat plaats zal vinden van woensdag 6 t/m zondag 10 maart 2002 haalt ondermeer de musici Techno Animal, Fennesz, David Shea en Palle Dahlstedt, Kid606 en de kunstenaars collectieven Redundant Technology Initiative en ‘raster-noton’ naar Haarlem. )toon), een festival voor geluid en beeld met elektronica als grondstof, is een initiatief van de Nieuwe Vide, Patronaat en Peter Bruyn, in samenwerking met De Vishal, De Lichtfabriek, Grasland, Teylers Museum, Stalker, De Loge en Willendorf.

~

De elektronische revolutie, en vooral de ‘digitale’ revolutie van de afgelopen decennia, heeft immense gevolgen gehad voor zowel de muziek als voor de beeldende kunst. In de muziek is de computer een opmars begonnen die dwars door de traditionele stijlen – klassiek, jazz, pop – heen gaat. Wat de beeldende kunst betreft heeft de digitale revolutie de grenzen tussen beeld en geluid geslecht. Wat ooit totaal verschillende kunstdisciplines waren, wordt
nu door één enkel computerprogramma aan elkaar gekoppeld.)toon) wil al deze ontwikkelingen binnen één festival bundelen. Daarbij onderscheidt )toon) zich van de meeste andere festivals waarin elektronische kunst en muziek centraal staat door de specifiek publiekgerichte programmering. Ook de ontmoeting tussen kunstenaars en musici onderling juichen wij toe, maar )toon) is primair opgezet om het publiek te laten kennis nemen van ontwikkelingen aan de elektronische frontlinies van muziek en beeldende kunst waarvoor op de bestaande podia doorgaans weinig ruimte is gereserveerd.

Programma

~

)toon)3 wordt op woensdag 6 maart 2002 in studio/toonplaats/werkplaats Grasland geopend door de Oostenrijkse laptop-musicus Fennesz, die met zijn album Endless Summer een van de meest spraakmakende en succesvolle elektronica-platen van 2001 afleverde. De cd haalde de jaar-top 10 in muziekblad Oor.

Het Duitse, in ultra-minimalistische muziek en vormgeving gespecialiseerde kunstenaars collectief raster-noton, bouwt speciaal voor )toon) een installatie in de Haarlemse Vishal. Raster-noton bestaat uit Frank Bretschneider, Olaf Bender en Carsten Nicolai. De laatste is inmiddels wereldwijd doorgebroken in het beeldend kunst circuit. Hij exposeerde ondermeer op de Biënnale van Venetië 2001 en was als musicus nog te horen tijdens het Holland Festival 2000 in Paradiso. Bretschneider, Bender en Nicolai openen donderdagavond 7 maart hun expositie in de Vishal met een gezamenlijk concert onder de groepsnaam Signal. Het programma wordt later op de avond in Stalker vervolgd met een optreden van het Amsterdamse electronica-collectief Modull.

Patronaat presenteert op vrijdagavond 8 maart concerten van het ‘enfant terrible’ van de Amerikaanse techno, Kid606 en de snel aan populariteit winnende Britse techno-muzikant Jega. Vervolgens wordt de party in de nachtelijke uren voortgezet door de veteraan onder de techno-dj’s Mark Broom.

~

De Britse kunstenaarsgroep Redundant Technology Initiative (RTI), dat zich toelegt op het bouwen van installaties met ‘low cost’ en ‘no-cost’ technologie, zal tijdens )toon) de expositieruimte van de Nieuwe Vide inrichten. Met hun – doorgaans van computerapparatuur opgetrokken beelden plaatsen zij hun kanttekening bij het extreme maatschappelijke tempo van de technologische vernieuwingsdrang. Voor )toon) ontwikkelt RTI in Haarlem het project ‘Fax-TV’ waarbij het publiek zelfs vanuit de huiskamer of werkplek een bijdrage kan leveren waardoor er een volledig interactieve installatie ontstaat.

In de Lichtfabriek vindt zaterdagmiddag 9 maart een programma plaats rond de interactie tussen muziek en (videobeeld). Er zijn concerten van drie musici: de Amerikaanse, uit de kring van John Zorn afkomstige componist David Shea. Verder de Zweedse componist Palle Dahlsedt die in 2001 de Gaudeamus compositieprijs kreeg voor zijn stuk ‘Anakolut’ met tekeningen van Martin Friberg, dat ook in Haarlem te horen zal zijn. En ten slotte laptop-
muzikant Ovil Bianca uit Gent.

Een van de belangrijke publiekstrekkers van )toon) 2002 wordt ongetwijfeld het concert van Techno Animal op zaterdagavond 9 maart in de Lichtfabriek. Het Engelse post-industriële ambient-collectief bestaande uit Kevin Martin en Justin Broadrick, heeft een verleden in spraakmakende projecten als God, Godflesh en Ice en bracht hun meest recente plaat, The Brotherhood of the Bomb uit op het trendsettende Matador-label. Het concert wordt voorafgegaan door een optreden van de Berlijnse geestverwanten Porter Ricks.

)toon)3 wordt zondag 10 maart afgesloten met achtereenvolgens lezingen van Redundant Technology Initiative en Theo Jansen in Teylers Museum en aansluitend een plaatpresentatie van het regionale label voor electronische muziek Narrominded in de Eclectic-Bar van Restaurant Willendorf.