We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Stilte voor de Storm
In deze rubriek gaan we voortaan beginnende cabaretiers, stand up comedians en andere theather vogels van divers pluimage bespreken. Youp van ’t Hek zei het zelf al, juist in die kleine zaaltjes waar onbekenden zich proberen te bewijzen springen de vonken er vanaf, en is het ouderwets gezellig.
~
Het is een mooie woensdagavond en we zijn te gast in Groningen, bij de Ierse Pub Sally O’Briens wel te verstaan. Volgens de posters zal House of Mangoes vanavond een “improvised two man comedy show” geven. Om 21.00 stroomt het publiek binnen. De zaal zit behoorlijk vol met overwegend studenten, en het publiek heeft er duidelijk zin in. De artiesten van dienst stellen zich via een flyer voor als Gerry en Lolu, altijd in voor “hot steamy sex” dus: “give ‘em a call”. Ik sprak beide heren een week voor een nieuw optreden.
Knipoogjes en kwinkslagen
De openingssketch van hun laatste show geeft meteen de verhoudingen weer. Gerry danst vrolijk in het rond, en is duidelijk de publieksspeler. Snelle knipoogjes en kwinkslagen met de diverse dames op de eerste rij. Zijn olijke (kan dat woord vandaag de dag nog?) gedrag staat in schril contrast met Lolu, die onbewogen de chaotische dans van Gerry observeert. Al snel ontpopt Lolu zich als de aangever en drager van diverse sketches terwijl Gerry alle voorzetjes met veel grappige grimassen het doel in schiet. De twee hebben bij vlagen een goede Laurel en Hardy-feeling, en de zaal reageert hier zeer positief op. De show is overigens geheel in het Engels.
Verrassend
~
Bezetting
House of Mangoes bestaat doorgaans uit meerdere leden, maar voor de gelegenheid traden ze eens met zijn tweeën op. De bezetting is de laatste voorstellingen nog wel eens veranderd, maar over het algemeen kan men naast Gerry en Lolu ook Marlous Peterse en Cees Krottje bewonderen. Marlous kan zonder problemen op de bühne van een diva in een viswijf transformeren, en Cees geeft vaak een aardige John Cleese-lookalike ten beste. Dat Cees dit jaar door een studie in het buitenland afwezig is laat zich wel merken, met zijn grimassen heeft hij al menig sketch naar een hoger niveau weten te tillen.
Hoe begon House of Mangoes?
~
Lolu: “Het is de bedoeling dat je openstaat voor de ideeën waar een ander mee aankomt dragen. Zodra je ‘blokt’ krijg je een sketch die niet werkt. Aan de andere kant, some rules are meant to be broken.”
Gerry: “We hadden een keer een sketch met Bush en Blair. Ik was Blair, en Lolu’s enige inbreng was dat hij de boel plat wilde bombarderen. Waar ik ook mee aan kwam dragen, hij bleef maar Nah, let’s nuke ‘m roepen. Dat komt de druk van een sketch wel bij mij te liggen.”
Lolu: “De essentie van improvisatie is conflict. Zodra Bush zou toegeven dat ze ook zouden kunnen onderhandelen is er niet veel meer aan. Daar zit het publiek niet op te wachten.”
Wat wil het duo met House of mangoes?
Lolu: “Uiteindelijk lijkt me het geweldig om een echt “House Of Mangoes”-huis op te zetten, een thuisbasis waar we cursussen, workshops en optredens geven. Ook hopen we elders in het land te kunnen optreden, want het altijd goed om te zien hoe nieuw publiek op ons reageert.”
Gerry: “We hebben de show al eens buiten Groningen opgevoerd, en aangezien het publiek geen idee heeft wat het kan verwachten, werkt dat vaak goed.
Grootse plannen dus, maar voor nu staat House of Mangoes woensdag 19 februari weer gewoon op de planken van Sally O’Briens.”
House of Mangoes
Artiest: House of MangoesGezien op zondag 17 februari 2002 in Sally O'Briens, Groningen
Misschien ook iets voor u
Let op het gat
~
Wie op het Rotterdams Filmfestival de film Ghost World heeft gezien, weet waar dit over gaat, of kan althans delen ervan herkennen. Voor Ghost World vond namelijk de wereldpremiere van een tien minuten durende roadmovie plaats: The Rise and Fall of the Legendary Anglobilly Feverson. Bij de meeste kijkers liet Anglobilly meer vragen achter dan Thora Birch. Veelgehoorde kreet na afloop: “Wat was dat eigenlijk?”
Wat was dat?
Mooi gemaakt was het in ieder geval wel. Anglobilly Feverson is een mengeling van live-action, stop-motion, animatie en schilderij. De intentie was om de film als een groot schilderij te benaderen, aldus de makers. Een ontdekkingsreis waarbij onvoorziene gebeurtenissen en “ongelukjes” deel uit maken van het eindresultaat. Van ongelukjes is echter weinig te zien in de tien minuten visuele douche.
Maar wat is het?
~
Hebben we zoiets al ooit eerder gezien?
Ik durf te zeggen van niet, maar Rosto A.D. is ook verantwoordelijk geweest voor de clip van Anouks The Dark en de korte muzikale film Beheaded, voor wie dat wat zegt. Wie nog steeds een grote witte vlakte ervaart in zijn binnenste, kan die vullen met de beelden op Mind My Gap. De reis van Diddybob is onderverdeeld in kleine hoofdstukjes, die een goed beeld geven van hoe ook Anglobilly in elkaar zit.
Kunnen we Anglobilly ergens zien?
Misschien. Op 21 februari gaat de film toeren. Houd in ieder geval de site in de gaten.
En verder?
“De film gáát niet alleen over een trip, het maken ervan was ook een trip en hopelijk is de bioscoop-ervaring een trip voor de kijker,” zeggen de makers. Daar willen we meer van weten. Wie zijn de breinen achter Rosto A.D en waarom hebben ze dit gemaakt? Lees binnenkort een interview op 8WEEKLY.
The Rise and Fall of the Legendary Anglobilly Feverson
Regie: Rosto A.D.Jaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Eeuwige roem
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 SterrenNa het uitkomen van zijn voorlaatste album Before These Crowded Streets gaf Dave Matthews met zijn band een optreden in een volgepakt Paradiso voor een half-Nederlands en half-Amerikaans publiek. Een paar jaar eerder had hij op Pinkpop al de ondankbare taak om als openingsact te fungeren op de pinkstermaandag. Kortom, the Dave Matthews Band is nog niet echt populair bij de gemiddelde Nederlander. Wanneer ik aan iemand vraag of hij of zij wel eens van the Dave Matthews Band gehoord heeft dan krijg ik negen van de tien keer een negatief antwoord. Iets dat opvallend is gezien de megasterstatus die Matthews in eigen land geniet.
~
Uitverkochte arena’s en miljoenenverkopen zijn tegenwoordig heel normaal voor the Dave Matthews Band. Het collectief werd in 1991 opgericht en behaalde voor het eerst de absolute top met het fantastische album Under The Table And Dreaming uit 1994. De liedjes worden gekenmerkt door de verscheidenheid aan arrangementen en door de intense, virtuoze stem van Matthews zelf. Die verscheidenheid en intensiteit kwam tot een climax op het album dat naar mijn mening de internationale doorbraak had moeten betekenen: Before These Crowded Streets.
Geen Hootie and the Blowfish
~
The Space Between
Maar er begint nu eindelijk een beetje schot te komen in de populariteit van de band. Op hun laatste album Everyday zijn de nummers niet meer zo lang en heeft Matthews zijn akoestische gitaar, die hij overigens fantastisch bespeelt, aan de wilgen gehangen en verwisseld voor een elektrische. Het resultaat is wel dat sommige liedjes een stuk gelikter klinken als voorheen. Neem bijvoorbeeld de single The Space Between, die nu zelfs in Nederland een hit aan het worden is, met behulp van een zingende vrouw op een perron in een reclamespotje.
Geloofwaardigheid
Je zou kunnen menen dat Matthews zijn muzikale geloofwaardigheid zou hebben verloren bij het maken van het laatste album. Feit is echter dat de nummers niet op kwaliteit hebben ingeboet. De muziek heeft haar intensiteit behouden en klinkt nu alleen wat makkelijker in de oren. Misschien weet Matthews het verschil op te heffen op zijn volgende plaat. Tot dan blijven de cynici cynisch en blijft Matthews ook in Nederland doorstoten naar een verdiende eeuwige roem.
The Dave Matthews Band
Misschien ook iets voor u
(Be)Zoek eens het paradijs
In de periode van 8 tot 18 februari spelen verschillende Midden- en Oost-Europese theatergezelschappen in zes Nederlandse theaters in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Arnhem, Haarlem en Groningen. 11 Februari opende het Small Theatre of Vilnius het festival in Groningen. Zij speelden het in 1835 door de Rus Lermontov geschreven stuk Masquerade. Het Paradise Lost?-Festival kreeg op voorhand erg weinig aandacht in de Nederlandse pers. Om het festival toch onder de aandacht van het publiek te brengen maakte de directeur van de Groninger schouwburg deze eerste avond gratis toegankelijk.
~
Laatste der Romantici
Een uur voor de voorstelling begon was in één van de foyers een lezing over Lermontov en zijn toneelstuk. Tegenwoordig wordt Lermontov veelal gezien als één van de laatste Russische romantici. Hij schreef veel poëzie en proza. Van de vijf toneelstukken die hij schreef is Masquerade eigenlijk de enige die het opvoeren waard is. In zijn schrijven is Lermontov erg beïnvloed door auteurs als Lessing, Shakespeare en Schiller.
Het boek Held van onze tijd (1840/41) is het belangrijkste werk van Lermontov. De hoofdpersoon uit dit boek lijkt in zijn karakter bijzonder op Arbenin, de hoofdfiguur uit Masquerade. Beiden hebben een grote behoefte aan avontuur, hebben te kampen met veel negatieve energie en storten anderen in het ongeluk.
Mobiele telefoon
Als het stuk begint blijkt dat de actie van de theaterdirecteur redelijk goed heeft uitgepakt; de Stadsschouwburg zit behoorlijk vol met zowel oudere als jongere mensen. Door een voorstelling gratis aan te bieden krijgen ook mensen die nooit naar het theater gaan eenvoudig de kans dat eens te doen. Uiteraard is dat alleen maar toe te juichen, maar één van de nadelen die dat met zich mee brengt bleek al meteen bij het begin van de voorstelling; twee maal ging een mobiele telefoon af.
Boventiteling
~
Zoenende vis
“Bijzonder” en “mooi” zijn twee woorden die de voorstelling van het Small Theatre of Vilnius goed dekken. Bij het begin van de voorstelling is het podium van de Stadsschouwburg bedekt met een dun laagje nep-sneeuw. In die sneeuw staan een aantal klassiek aandoende beelden en loopt een soort van nar. De nar roept een vis op, die uit het podium omhoog komt. Hij zoent de vis, waarop die weer wegzakt naar onder het podium. Het stuk is begonnen en het verhaal gestart, alleen heeft niemand een idee waar het over gaat. Als de voorstelling echter vordert wordt duidelijk wie Arbenin (de hoofdrolspeler) is, wat voor soort persoon hij is en wat de rollen van de andere spelers zijn. Het gaat allemaal wat moeizamer dan bij een Nederlandstalig stuk, maar uiteindelijk daagt alles.
Sterk absurdistisch
Lermontov schreef zijn toneelstuk als een aanklacht tegen de 19e eeuwse burgerij van Sint Petersburg. Het stuk is bij zijn leven nooit opgevoerd omdat het zo controversieel was. Als Masquerade tegenwoordig door een westers gezelschap wordt gespeeld vind je dat er vaak niet meer in terug. Het Small Theatre of Vilnius blijft echter dichter bij de originele tekst. Naast maatschappij-kritisch is het stuk ook uitermate komisch en sterk absurdistisch, wat het allemaal wat lichter te verteren maakt.
Paradise Lost? is nog tot 18 februari in Nederland. Masquerade speelt helaas niet meer, maar vele andere stukken nog wel. Het is een erg bijzondere ervaring om Midden Oost Europese gezelschappen hier bezig te zien en de boventiteling maakt het mogelijk de stukken goed te volgen. Er zijn geen gratis voorstellingen meer, maar studenten krijgen wel vaak korting.
Links
Paradise Lost?
Masquerade
Artiest: Small Theatre of VilniusGezien op maandag 11 februari 2002 in Stadsschouwburg, Groningen
Misschien ook iets voor u
Nog steeds verteerd door het verleden
Oudgediende Frans Weisz (1938) presenteerde Qui Vive (2001) op het Nederlands Film Festival. Qui Vive is een vervolg op de perikelen van een joodse familie die al te zien waren in zijn film Leedvermaak uit 1989: alle familieleden en aanhang hebben met elkaar gemeen dat ze de oorlog (Tweede Wereldoorlog) maar niet kunnen vergeten. In Qui Vive, dat in de jaren 80 speelt, komt daar nog de geboorte van een buitenechtelijk kind bovenop.
~
Gebruiksaanwijzing
Qui vive is een film waarbij je eigenlijk al voordat je de film ziet de gebruiksaanwijzing gelezen moet hebben. Namelijk ondanks de introductie van de acteurs in het begin van de film, wordt er veel van de kijker gevergd om uit te vinden wie welke rol binnen de familie speelt. Een korte synopsis:
~
De eeuwige oorlog
Net als in Leedvermaak blijven in Qui vive herinneringen aan de oorlog een grote rol spelen temidden van het soapgeweld. Naast de ouderen (Ada, Simon, Zwart, Duifje) hebben vaak ook kinderen van ouders die de oorlog al dan niet hebben overleefd, hun ervaringen
nog niet verwerkt. Ze behoren tot de groep van zogenaamde tweede generatiekinderen. Ze zijn nog niet in het geheel met de werkelijkheid geconfronteerd. In Qui vive zien we onder meer een pijnlijk bezoek van Alexander, Hans en Nico aan Westerbork.
Homevideo en cryptische dialogen
~
De dialogen blijven sowieso nogal vaag, omdat men in de familie vaak langs elkaar heen praat. Het literaire gehalte van de dialogen is bij vlagen iets te hoog: bij filmdialogen is het taalgebruik toch meestal iets soepeler, dit ten dienste van de beelden. Maar als je er even voor gaat zitten, pik je in de soms cryptische dialogen toch nog aardige vondsten op.
Reünie
Het originele script werd geschreven door Judith Herzberg; ze bewerkte het oorspronkelijke toneelstuk Rijgdraad met Frans Weisz voor het witte doek, dezelfde aanpak als bij Leedvermaak. Ook dezelfde acteurs verschijnen na twaalf jaar weer samen voor
de camera: een reünie van half acterend Nederland die voldoende blijft boeien.
Qui Vive is, mits je de gebruiksaanwijzing hanteert, nog net de moeite waard.
Qui Vive
Regie: Frans WeiszJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
The One
Na het alleraardigste niemendalletje Final Destination van het duo James Wong en Glen Morgan verheugde ik me enigszins op hun nieuwe creatieve uitspatting met in de hoofdrol Jet Li. Maar wat een teleurstelling is deze film! De makers lijken alles waar ze zo goed in zijn overboord gegooid te hebben om ons schaamteloos lastig te vallen met een oppervlakkige en saaie actiefilm.
~
Het verhaal van de film lijkt nog het meest op een computerspelletje. Naast ons eigen universumpje zijn er nog maar liefst 123 andere waar allemaal een evenbeeld van ons leeft. Door heen en weer te reizen en deze evenbeelden af te maken worden we steeds sterker, als het eenmaal geslaagd is, de 123 andere ikken uit te schakelen ben je “The One” met de kracht van 124 man!
~
De film zit slordig in elkaar. Het gebrek aan verhaal wordt niet gecompenseerd door leuke grappen of scherpe dialogen. Het is elke keer wachten op de kunsten van Jet Li. Li weet met zijn eigen kunnen de kijker dan toch een paar minuutjes te vermaken. De special effects zijn bij tijd en wijle boeiend, ware het niet dat je ze wel beter gezien hebt.
Wat blijft er dan nog van deze film over? Weinig, verdomd weinig. De hardcore Jet Li-fans zullen teleurgesteld de bioscoop verlaten met slechts een paar aardige Li-acties in hun achterhoofd. Wanneer je deze mensen over een maand vraagt waar de film over ging, dan zullen ze slechts zwijgen.
The One
Regie: James WongJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Van LEGO kun je alles maken
De meeste mafkezen maken maffe pagina’s die niemand interessant vindt. Bruce echter heeft zijn hobby op een leuke manier toegankelijk gemaakt voor anderen. Volwassen mannen spelen niet met LEGO, maar voor Bruce maken we een uitzondering. Op zijn
LEGO-pagina speelt hij scenario’s en verhalen na met de altijd glimlachende poppetjes. Zijn laatste project omvat het epische Lord of the Rings.
~
Bruce heeft de Fellowship al tot en met Moria af. Zijn reisgenootschap van negen is nog aardig herkenbaar. Boromir heeft een snor, Legolas in stemmig groen. De dwerg Gimli heeft een baard, maar is wel de langste van allemaal. Aragorn tenslotte heeft een ruige stoppelbaard en een jagersmuts. Ook de kwade Nazgûl zijn zeer herkenbaar. Bruce nam een aantal Darth Vaders uit de LEGO-Star Wars-serie en zette die op zwarte paarden. Heel overtuigend allemaal.
~
Net als bij een echte film heeft Bruce ook opnamen gemaakt van de set. Hoe is alles geconstrueerd, wat doen de acteurs als ze even niks te doen hebben? Waarschijnlijk heeft Bruce meteen aan een DVD-versie van zijn foto’s gedacht.
Ook deze Bruce is gek, net als de andere karikaturen met wie je al eerder kennis kon maken. Bruce heeft niet alleen The Lord of the Rings verfotografeerd, maar ook Robin Hood, Moby Dick en Hamlet. In zijn persoonlijke hoekje vertelt hij hoe de riddertjes zijn boekenkast bewaken en dat hij een heleboel LEGO op zijn werk heeft.
~
Cornershop maakt remix van 24 uur
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 Sterren.
De Brits-Aziatische band Cornershop heeft ter gelegenheid van het uitkomen van hun nieuwste CD Handcream For A Generation een 24-uurs remix gemaakt van hun nummer Spectral Mornings. Een plaatsje in het Guinness Book of Records is hun doel, naast de nodige publiciteit voor het nieuwe album natuurlijk.
Het nummer, dat in de originele versie al een behoorlijke 14 minuten duurt, is speciaal voor de officiële site van de band uitgebouwd tot een monster van 24 uur dat “constantly mutates and changes pointing to the spectral evenings, nights, mornings and afternoons the band went through to deliver this epic of epics”, aldus de band.
De mix zal slechts eenmaal te beluisteren zijn en duurt nog tot vanavond 20:00. Gauw luisteren dus!
Misschien ook iets voor u
Opnamen Pietje Bell van start
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver0 SterrenMaandag beginnen de opnamen voor alweer een hele coole Nederlandse jeugdfilm: Pietje Bell. De cast bestaat uit zo’n beetje half acterend Nederland en de regie is in handen van Maria Peters, die eerder ook verantwoordelijk was voor Kruimeltje.
~
Pietje Bell is het ondeugende broertje van Kruimeltje. Beide straatschoffies hebben als geestelijk vader de onderwijzer Chris van Abkoude. Pietje maakt in de jaren dertig de stad Rotterdam onveilig. Met zijn streken drijft hij zijn ouders, de zure apotheker Geelman en zijn vervelende zoon Jozef tot wanhoop. Wanneer hij per ongeluk een dievenbende ontdekt, wil niemand hem geloven.
Het belooft een waar feest van herkenning te worden, want er spelen een heleboel bekende namen mee in Pietje Bell, waaronder Angela Groothuizen, Arjan Ederveen, Rick Engelkes en Willem Nijholt. Pietje zelf wordt gespeeld door Quinten Schram, die uit de 1200 gegadigden naar voren kwam als de ideale belhamel.
Pietje Bell is vanaf november in de bioscoop te zien. Wie wil weten hoe het ook alweer afliep met Pietje, kan voor één van de acht boeken terecht op de site van Uitgeverij Kluitman of vanaf 1 maart op de officiële Pietje Bell-site.
Misschien ook iets voor u
Zes sterren
W.F.Hermans schreef ooit dat de zelfmoordenaar nooit het genoegen van zijn eigen daad zou kunnen smaken. De vraag is natuurlijk of de zelfmoordenaar daar enig belang aan hechtte toen hij zijn definitieve levenskeuze nam. Veel zelfmoordenaars zou ik niet de nasleep van hun vrijheidskeuze gunnen. Het alles overkoepelend onbegrip immer gericht op egoïsme en hypocrisie is wat overblijft van een persoon die het in de laatste periode van zijn leven heel moeilijk gehad moet hebben. “Zonder de gedachte aan zelfmoord had ik me allang van kant gemaakt” stelde Emil Cioran treffend. De mogelijkheid te beschikken over je eigen leven is eigenlijk het enige dat de mens enige vrijheid geeft en het leven in tijden van misère enigszins draaglijk maakt.
~
Het lukt vaak niet de beweegredenen te achterhalen waarom iemand de hand aan zichzelf slaat. Hoe vaak horen we niet: “Hij had toch een gezin?” of “Ze had toch een goede baan?” Deze vingerwijzingen geven elke keer weer aan dat veel mensen op een nodeloos oppervlakkige manier met elkaar omgaan. De rouwverwerking staat teveel in het licht van verwijten en zien de zelfmoordenaar als verrader. Angst voor de eigen dood en juist egoïsme aan de kant van de overlevenden lijkt deel uit te maken van de verwerping van zelfmoord als (al dan niet) vrijwillige keuze.
Dubieuze maniertjes
In de nieuwe roman van Joost Zwagerman wordt deze problematiek aan de kaak gesteld. Justus Merkelbach is een jonge vent die het ontzettend goed kan vinden met zijn oom Siem Merkelbach. Met zijn oom heeft hij meer dan met zijn eigen vader. Na zijn middelbare schooldiploma vraagt Siem dan ook of Justus voor hem wil komen werken. Deze twijfelt geen seconde en gaat bij hem in dienst. Siem heeft een goedlopend blad waarin hij hotels in Nederland recenseert. Samen reizen ze stad en land af om op eigenzinnige manier de hotels te beoordelen en de eigenaren zover te krijgen advertentieruimte te kopen. Siem heeft zo zijn eigen maniertjes die niet altijd even zuiver zijn.
Zelfmoord is voor losers
~
We reizen mee door het land waar Siem hoog opgeeft van zijn zessterrenvrouw Til. Toch kan Siem het niet nalaten tweederangs bordelen te bezoeken en het aangaan van affaires in elke stad. Justus en Siems secretaresse houden hem altijd de hand boven het hoofd. Ze lijken zijn misstappen bij voorbaat te vergeven. Waarom? Siem was niet gek toen hij hen aannam. Hij had hen nodig om op deze manier zijn leven te kunnen leidden.
Wanneer een affaire flink uit de hand begint te lopen, en een maîtresse liefdesbrieven aan Til begint door te faxen loopt het huwelijk van Siem op de klippen. Justus’ moeder, die niet van alles op de hoogte is, geeft dan ook Til de schuld van Siems zelfmoord. Als zij niet bij hem weggegaan was dan had Siem nog geleefd. Justus lijkt gaandeweg op de meest volwassen manier met het verlies om te gaan. Ieder trekt zijn of haar conclusies, maar Justus wordt zich er van bewust dat de definitieve vraag waarom iemand zelfmoord pleegt niet te beantwoorden valt. Justus weet dat emotie en het zoeken naar antwoorden niet te verenigen valt.
Omgeven door zijn eigen verdriet en met vragen waarom Siem dan niet voor hem had willen blijven leven, geeft Justus de zelfmoordenaar de ruimte en vrijheid die hem toekomt. Ondanks dat Justus nooit achter het ontstaan van Siems laatste keuze zal komen, weet hij ook dat het afscheid van Siem geen eindpunt van zijn eigen leven is maar juist het startpunt als volwassen man.
Volwassen
Voor de ideeën over zelfmoord heeft Zwagerman geput uit een stel klassieke werken die over dit probleem verschenen zijn, waaronder The Savage God van Alvarez en De hand aan zichzelf slaan van Améry. Zwagerman heeft op een fantastische manier van deze ideeën gebruik gemaakt. De mijmeringen van Justus die zo oprecht en mooi zijn komen op deze manier erg goed over. Het denken over en het omgaan met zelfmoord is moeilijk. Zwagerman valt in geen enkele kuil en beheerst zijn onderwerp tot in de puntjes. Tevens moet worden opgemerkt dat Zwagermans stijl bij elk boek dat van hem verschijnt beter wordt. Zijn taal wordt steeds rijker en kneedbaarder, zijn inhoud steeds volwassener.
Zes sterren is een buitengewoon volwassen roman geworden waarin Zwagerman de grote vragen van het leven durft aan te gaan op een eerlijke, mooie en goed doordachte manier.
Prijs: € 15,95
Bladzijden: 210 pagina's
Misschien ook iets voor u