~
Ja, maar dat maakt niets uit. Je hoeft de mensen niet altijd leuk of goed te vinden om toch een mooie sessie te maken. Ik kan met nog herinneren dat ik een opname had met Blind Melon. De band was niet echt heel goed, maar voor de lol was het geweldig. Daardoor werd het een fantastische sessie. Nirvana was een verschrikkelijke sessie. Kurt Cobain was gewoon een chagrijnige bokkenlul. Dat heeft dan wel effect op de totale sfeer, die bijvoorbeeld bij de Counting Crows heel bijzonder was. Daar kwam nog bij dat de muziek gewoon erg mooi was.
Ik kan me toch wel voorstellen dat veel van die grote sterren soms heel lastig kunnen zijn.
Nee, er zijn net zoveel lastige niet-grote sterren als lastige wel-grote sterren. Wij denken dat wanneer sterren steeds groter worden, ze ook steeds afstandelijker worden en dus ook moeilijker in de omgang zijn. Dat is gewoon niet waar. Alleen het apparaat dat die mensen beschermt wordt groter, daarom lijkt het dat de afstandelijkheid van de persoon groter wordt.
Hoe ga je met mensen om die echt lastig zijn? Blijf je dan geduldig?
Je kunt niet altijd geduldig blijven en er zelf niets uithalen. Als er een programma wordt gemaakt kan het heel erg aanlopen. Maar dan moet je er wel de camera’s op kunnen zetten. Als dat niet kan dan zegt mijn regisseur: “We kappen ermee.” En dan gaat het dus niet door. Gelukkig is dit nooit gebeurd want wanneer de camera’s draaien wordt de artiest ineens weer mens.
MTV maakt geen muziekprogramma’s
~
Twee Meter Sessies
als een belangrijk programma voor de Nederlandse popmuziek?
Ik ben niet degene die daarover moet oordelen. Ik denk wel dat het programma een belangrijke invloed heeft gehad op de livestructuur en de livemuziek in Nederland. Ik denk dat het de muzikanten dichter bij het publiek heeft gebracht, dus zal het wel een onderdeel zijn van de Nederlandse popmuziek. Verder kan ik er niet over oordelen. Ik doe alleen mijn best om die bands in de studio te krijgen die ik graag wil hebben. Of dat nou het onbekende Trailer Bride is of Heather Nova, dat maakt mij niets uit. Qua muziek wel, qua naam niet.
Vind je dat er goede muziektelevisie wordt gemaakt in Nederland?
Nee, niet zo goed. Ik word niet echt geïnspireerd om het nou nog beter te gaan doen omdat ik dingen heb gezien op de Nederlandse televisie waarvan ik denk: wauw, daar komen wij niet over heen. Goede televisie valt of staat met geld. Je ziet dat bijvoorbeeld Paradisolive een groot budget heeft. Dan krijg je mooie televisie, maar geld zorgt niet per definitie voor mooie muziek. Dat is aan de redactie.
Hoe denk je dan bijvoorbeeld over de grote muziekzenders MTV en TMF?
Dat zijn geen muziekprogramma’s. Laten we nou eerlijk zijn. Daar zit geen keuze achter van een goede redactie. MTV en TMF zijn onderdeel van een dagelijks doorlopend ritme en als daar iets bijzonders gebeurt is dat ook voor de zender heel bijzonder. Het is voor zo’n zender geen keuze om er eens een goed
~
muziekbeleid op los te laten. Je kunt daar niet met verschillende soorten redacties verschillende soorten programma’s maken. Programma’s als
Twee Meter Sessies,
Loladamusica en
Paradisolive kiezen bewust met hun redactie voor een bepaalde aanpak, dat zou MTV ook moeten doen. Maar het is een
bunch of clips aan elkaar gepraat door een aantrekkelijk ogende presentator of presentatrice. En daar is niets nieuws aan. Ik veroordeel het niet. Maar je moet het maken van een muziekprogramma en het invullen van een muziekprogrammering van elkaar scheiden. Dat is heel iets anders.
2MXL
Wat mij opvalt aan je nieuwe programma 2MXL, is dat er heel veel gepraat wordt. Er zaten slechts een paar liedjes in de laatste paar afleveringen.
Het is een combinatie van verschillende liedjes en een korte documentaire. Het is vijftig procent gesproken woord en vijftig procent muziek.
Is dat een bewuste keuze geweest?
Het is onze keuze geweest om eens een ander programma te maken. In het verleden hield ik bijna altijd mijn kop. Maar dit is bedoeld voor de zaterdagavond waarbij ik aan een tafel zit met een aantal mensen die met muziek te maken hebben of muziek zijn. Die mensen moet je de kans geven om hun verhaal te vertellen. En ik moet eerlijk zeggen dat die formule mij op dit moment heel goed bevalt. Natuurlijk wringt het dat ik niet de hele sessies van Kane of Faithless kan uitzenden, maar we zijn nu eenmaal begonnen aan een nieuw format.
Ik denk wel dat veel mensen de romantiek van de oude sessies zullen gaan missen. Gewoon een band in een studio zetten en die vier liedjes laten spelen.
Ja, en misschien komt dat ook wel weer. Ik wil nu eerst het nieuwe concept goed neer proberen te zetten. Ik wil bij wijze van spreken bij Marco Borsato aan tafel kunnen zitten zonder dat hij muziek maakt. Ik ben wel benieuwd waaruit zijn geluk bestaat. Waarom hij überhaupt gelukkig wordt van zeshonderdduizend verkochte platen of van Warchild Nederland en van dat hele circus om hem heen. En wanneer dat ophoudt, wanneer hij een tweede huis koopt in Spanje. De menskant van zo iemand interesseert me.
Het lijkt dat je in 2MXL extra aandacht besteedt aan het promoten van de Nederlandse muziek met bands als Kane en Di-rect.
Dat is geen opzet. We zullen nooit zeggen – zoals in Frankrijk – dat er vijftig procent aan nationale muziek in het programma moet. We maken een keuze waarvan wij als redactie denken dat er een balans in zit. Je kunt kiezen voor een mengeling van alleen maar bekende namen, maar je kunt ook kiezen voor de vreemde combinaties. Ik geloof in dat soort combinaties. Ik geloof bijvoorbeeld niet in een Twee Meter Sessie met Herman van Veen, maar ik geloof wel in het gesprek met hem. Ik denk dat die man een onderdeel is geworden van het collectieve geweten van de popmuziek in Nederland. Misschien niet voor jongeren als jij, maar wel voor mensen die jij leuk vindt, zoals Youp van ’t Hek en Dolf Janssen. Dus indirect ook voor jou.
Het jaarlijks terugkerende feestje
Je had laatst in je programma een topman van Mojo die beweerde dat Pinkpop dit jaar een van de beste programmeringen ooit heeft. Hoe denk jij daar over?
Ja, Pinkpop is mijn festival. Ik heb het twaalf jaar gepresenteerd en ik vind het zeker niet de beste programmering ooit.
Als ik nou zeg dat het een afspiegeling is van de laatste vijf jaar Pinkpop?
Ja, daar komt het wel op neer. Pinkpop heeft een andere functie gekregen: het jaarlijks terugkerende feestje. Muziek voor de progressievellingen is onder andere te vinden op Lowlands. Ook al is dat festival ook al weer toe aan een nieuwe Lowlands. Pinkpop is een belegen popfestival geworden. Ik ben bijvoorbeeld niet geïnteresseerd in een tweede opkomst van Pearl Jam binnen tien jaar. Neil Young zou wel een goede grote act zijn op Pinkpop. Dat zou de naam van het festival daadwerkelijk weer vergroten, maar hij is te duur.
Maar zijn de jonge bands, zoals Alien Ant Farm, niet duur dan?
Alien Ant Farm is wel heel duur, omdat ze in Amerika veel succes hebben. Zulke bands komen alleen nog naar Europa als ze aan hun kont kunnen krabben met een
~
gouden nagel. Maar ik zoek de echte vernieuwers in The Plan of The Notwist. En een man als Grant Lee Phillips moet ook kans krijgen op een festival. Maar dat gebeurt gewoon veel te weinig. Muziek moet mij raken uit een vorm van enthousiasme. Ik ben op zoek naar fantastische jonge muziek.
Zie je die vernieuwing ook in Nederland en in hoeverre is dat succes blijvend?
Ja, bands als Di-rect staan er gewoon al binnen anderhalf jaar. Daar zitten zo drie of vier hits in. Die band is een hitband voor kinderen. Zij moeten de overstap nog gaan maken naar het volwassen publiek en dat gaan ze zeker doen met het nummer Inside my head. Die jongens gaan Pinkpop echt helemaal opblazen. Mark my words. Een schop onder hun reet moeten ze hebben en gaan, scheuren.
Als ik jou Pinkpop zou laten programmeren, wat zou er dan staan?
Ik zou een aantal acts van de huidige programmering ook wel neerzetten. Lenny Kravitz is bijvoorbeeld altijd goed. Ik zou wel uitkijken met het programmeren van Live in Nederland. Het is een fantastische band, maar ze gaan wéér Pinkpop doen. Ze kunnen beter nog even vijf jaar wachten. Ik zou zelf The Plan en Soulvation neerzetten. Maar ook Faithless is een fantastische festivalact.
Twee Meter Sessies zonder Jan Douwe Kroeske, kan dat?
Het zou wel kunnen, ja. Niet dat ik het voorlopig van plan ben. Ik denk dat we er nog heel lang mee door kunnen en dat ik er nog heel lang mee door kan. Het is de backbone van ons programma. Ik worstel ook wel met het idee dat ik niet een hele sessie kan uitzenden, maar dit nieuwe format moeten we gewoon uitproberen.
Woody Woodpecker
In de jaren 80 mocht ik altijd graag naar de avonturen van Woody Woodpecker kijken, maar daarna ben ik ‘m een beetje uit het oog verloren. Ik wist überhaupt niet dat er de laatste jaren nog strips en tekenfilms van de goedlachse specht uitkwamen. Maar nu ligt op mijn bureau toch echt een computerspelletje over zijn wilde avonturen. En heel verrassend betreft het een platformspel.
~
3D-platformspelletjes zijn niet altijd mijn favoriete bezigheid. In the heat of the moment laat de besturing of een raar camerastandpunt de speler nog wel eens in de steek. Verder missen deze spelletjes vaak het verslavende simplistische van een 2D-platformspel. De enige postieve uitzondering in het genre is tot nu Evil Twin. Ik zal dan ook niet ontkennen dat ik enigzins met frisse tegenzin aan de test-sessie begon.
Who’s the BUZZ?
Zoals wel vaker bij platformspelletjes doet het verhaal totaal niet ter zake. Buzz Buzzard heeft Woody’s neefje en nichtje ontvoerd, en houdt ze gevangen in zijn pretpark (want een hedendaagse schurk heeft nu eenmaal een pretpark). Woody kan het losgeld niet betalen, en zal dus op avontuur moeten. Dat betekent dat hij de diverse attracties van Buzz’s park moet overleven.
Familievermaak
~
Conclusie
Het geluid is niet bijzonder, de graphics okay, en het spel heeft een aardige moeilijkheidsgraad. Eigenlijk had ik van Cryo wel een onsje meer verwacht. Voor de wat oudere gamer (boven de 12 jaar) zijn er betere 3D-plaformers. Laat deze titel in dat geval dus maar lekker liggen. Maar de vrolijke tekeningetjes en het zachte prijsje maken het spel misschien interessant voor de wat jongere gamer.
In The Bedroom
Sissy Spacek kaapte eind januari een Golden Globe voor de neuzen van niemand minder dan Judi Dench en Nicole Kidman weg. Ze kreeg deze prijs voor haar optreden in In The Bedroom, waarin ze Ruth Fowler speelt, een getrouwde vrouw van middelbare leeftijd met één zoon. In The Bedroom is inmiddels voor vijf Oscars genomineerd, en als de Golden Globes een goede indicatie vormen voor de kanshebbers op een Oscar, dan zit het goed met Sissy Spacek en kan de beste vrouwelijke hoofdrol haar nauwelijks ontgaan.
~
In The Bedroom is geregisseerd door Todd Field, een man die in de eerste plaats acteur leek te zijn. Zo was hij te zien als geblinddoekte pianospeler in Kubricks laatste meesterproef Eyes Wide Shut. Zijn acteurservaring heeft hem geen windeieren gelegd, want niet alleen Sissy Spacek krijgt van Field alle ruimte om uit te blinken; zowel Tom Wilkinson, eerder naakt te bewonderen in The Full Monty als Marisa Tomei, die al een Oscar op zak heeft, zijn genomineerd voor respectievelijk de beste mannelijke hoofdrol en de beste vrouwelijke bijrol. Voeg hierbij de nominaties voor beste scenario en beste film, niet de minste categorieën, en succes lijkt verzekerd.
Gelikt
Maar nominaties zeggen over het algemeen niet al te veel. Kwaliteit wordt vaak, meestal zelfs, over het hoofd gezien en vrijwel nooit naar behoren beloond door de Academy. Bovendien lijkt de komende uitreiking slechts een formaliteit te zijn, aangezien het gelikte A Beautiful Mind hoogstwaarschijnlijk de belangrijkste Oscars in de wacht zal slepen. En dat is jammer, want het meest waardevolle Amerikaanse kwaliteitsproduct is niet gemaakt door Ron Howard en heeft geen verkeerd gecaste publiekstrekker Russell Crowe in de hoofdrol; de meest waardevolle Amerikaanse genomineerde film is In The Bedroom.
Idyllisch
~
Ruth ziet dit alles met gemengde gevoelens aan. Frank beweert dat het slechts een zomerliefde is, en dat hij zodra universiteit weer begint, haar achter zal laten. Zijn moeder weet wel beter. Achteraf bezien blijkt dat ze wellicht een slecht voorgevoel had, en zich zorgen maakte om haar enige zoon.
Want het prille geluk wordt wreed verstoord als Natalies man Frank doodschiet. Nadat Field meer dan terecht alle tijd heeft genomen om de beginsituatie te schetsen, begint In The Bedroom eigenlijk vanaf dit punt pas echt. Hoe om te gaan met zo’n onuitspreekbaar verlies? Ruth en Matt verliezen elkaar in ijzige stiltes, en proberen door te leven alsof er niets gebeurd is. Matt is de dokter van het kleine havenstadje in Maine en begint weer met z’n praktijk, Ruth gaat verder met het begeleiden van het lokale schoolkoortje.
Sentimentele rompslomp
Field bewijst zijn kwaliteit als regisseur door in geen geval te verzanden in misschien wel typisch Amerikaanse tranentrekkerij. Zijn film blijft ver van sentimentele rompslomp verwijderd doordat hij onnadrukkelijk het spel van zijn sterrencast registreert. Zowel Tom Wilkinson als Sissy Spacek overtreffen elkaar in subtiliteit door hun acteren minimaal te houden, en hun verdriet niet groots uit te beelden. Het komt uiteindelijk wel tot een flinke ruzie, waarbij de twee alle frustraties elkaar voor de voeten werpen. Vooral Ruth is gefrustreerd dat Richard, de moordenaar van haar zoon, er met een lichte straf vanaf lijkt te komen.
Bloedende vinger
Eerder in de film vertelt Matt, terwijl hij met zijn zoon in de haven aan het vissen is, over de bruutheid van vrouwtjeskreeften. Gevangen in een fuik knipt de vrouwtjeskreeft de schaar af van ieder mannelijk exemplaar dat ze in haar nabijheid vindt, ieder mannetje behalve haar eigen. “When a third party comes in the bedroom”, legt Matt uit, is het moment dat het vrouwtje toeslaat. Het lijkt een aanwijzing te zijn voor het verdere verloop van de film. Opnieuw maakt Field de juiste keuze door niet de bedroomtalk tussen Matt en Ruth te tonen, maar te suggereren. Waarover spreken Matt en Ruth als de gordijnen gesloten zijn en heel Maine slaapt? Andere aanwijzingen verhogen de suspense: een bloedende vinger, het veteran-logo op de nummerplaat van Matt, totdat definitief duidelijk wordt dat Franks ouders het recht in eigen hand nemen.
De sublieme acteerprestaties, de subtiele regie en het rustige tempo moeten voldoende aanleiding geven om de film meteen te gaan zien.
In The Bedroom
Regie: Todd FieldJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Het is bijna geen spelletje meer
Het is al weer een paar jaartjes geleden dat er een oorlog woedde in consoleland. Sony’s PlayStation nam het op tegen tegen de Nintendo 64 en ook Sega heeft zich in de strijd proberen te mengen met de Sega Saturn. Nu is er een nieuwe oorlog ontstaan, een oorlog tussen de next-gen consoles: Sony’s PlayStation2, Microsoft’s Xbox en Nintendo’s Gamecube.
Sterfgeval
~
Strijd om populariteit
Nu gaat de strijd tussen Sony, Nintendo en de nieuweling op consolegebied: Microsoft. De PS2 is hier al een tijdje, de Xbox is pas met veel bombarie gereleased en begin mei zal ook de Gamecube in de Europa verkrijgbaar zijn. Dat betekent niet dat Nintendo’s jongste telg zich nog niet in de strijd heeft geworpen, aangezien de console al in Japan en Amerika verkrijgbaar is en ook in Europa al hier en daar te besteld kan worden.
Het is afwachten welke console het populairst zal worden en daarom is het misschien van belang de voor- en nadelen nog maar eens per console op een rijtje te zetten.
PlayStation2
~
Minder aan de PS2 zijn de specs. Als je kijkt naar de hardware van de PS2 kan hij gewoon niet opboksen tegen de Gamecube of Xbox. Het verschil in graphics is nu al zichtbaar. Let hier echter niet te veel op; de graphics van de psx zijn ook niet beter dan die van de N64, terwijl de eerste verreweg het beste verkocht is.
De PS2 kost nu €309.
Gamecube
~
Doordat de Nintendo zich heeft willen beperken tot de kern van het gamen zal de console geen DVD-films kunnen draaien. Hier hebben de PS2 en de Xbox dus waarschijnlijk een belangrijke troef in handen. De specs van de Gamecube zijn beter dan die van de PS2, maar ook deze kunnen niet opboksen tegen die van de Xbox.
De Gamecube gaat €259 kosten
.
Xbox
~
Waar de Xbox mee op moet passen is dat ze de jonge gamers niet vergeten: er zijn voor hen weinig spellen op de console verkrijgbaar en daarnaast is de controller een ongelooflijk gevaarte. Zelfs voor een volwassen persoon is de controller wel erg groot. Zo groot zelfs dat er in Japan (waar de mensen wat kleiner zijn) er een kleinere versie op de markt komt. Daarnaast lijkt er een gebrek te zijn aan RPG-games op de Xbox, een enorm populair genre op de console.
De Xbox kost (een belachelijke) €479.
Welke moet je kopen?
Er is maar één advies het beste: wacht af. Uiteindelijk zijn het de games die een console maken of breken, daarom is het het beste even te wachten met de aankoop van een console. De kwaliteit en de kwantiteit van de games zijn van belang. Zo heeft het enorme aanbod van goede games op de psx tegenover de matige hoeveelheid kwaliteitsgames op de N64 de strijd bepaald in het voordeel van de eerste. Daarnaast bestaat er een grote kans dat die belachelijk hoge consoleprijzen omlaag zullen gaan door de hevige concurrentie. Ben je bezorgd om je portemonnee dan is op dit moment de Dreamcast verreweg de beste keuze; voor een dikke €100 staat er een krachtige console onder je tv en met 250 beschikbare games, waaronder een aantal absolute topgames, is dit een goede aankoop.
Links
Nintendo: www.nintendo.nl
PlayStation: www.playstation.nl
Sega: www.sega.com
Xbox: www.xbox.com/nl
Namen Ozzfest bekend
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 Sterren.
~
Een groot deel van het programma is nu bekend gemaakt en dat liegt er niet om. Naast Ozzy zelf zullen een aantal vooraanstaande bands zoals Tool en Slayer acte de presence geven. Verdere namen zijn: Drowning Pool, Black Label Society, Soil, Kittie, American Head Charge en niet te vergeten de Nederlandse acts Within Temptation en Dreadlock Pussy. Er is een heel podium bedoeld voor Nederlands talent.
Misschien ook iets voor u
Hooligans: Storm over Europe
Hooligan zijn is niet zo simpel als het op tv lijkt. Dit blijkt al snel aan het begin van mijn bestaan als “fan”. Spelersbussen beschermen tegen vijandelijke fans, mede-hooligans ontzetten die omsingeld zijn door de M.E.. En inderdaad kun je tijdens dit verantwoordelijke werk een busje slopen en een biertje drinken. Hooligans: Storm Over Europe biedt de speler de kans de “echte” wereld van hooligans te ervaren.
~
Pulp
Aan het begin van mijn eerste missie legt een ervaren hooligan uit hoe de controls van het spel werken. De makers bezitten duidelijk mensenkennis, want de eerste uitleg betreft het mollen van een houten bankje. Daarna wordt mij de importantie van bier en Euro’s uitgelegd. Hiermee kan ik namelijk mijn legertje uitbreiden. Door rondjes te geven in de kroeg wordt mijn club namelijk populair, en krijgen we dus meer aanhangers. Maar pas op: te veel bier, en de mannen vechten niet meer zo best. Terwijl we met ons “werk” bezig zijn komt er een andere groep supporters op ons af. Een bloederig gevecht ontstaat. Het laatste wat ik me kan herinneren is een motorduivel die mijn gezicht helemaal tot pulp slaat…
Zuipen, stelen en harige beestjes
~
Moeilijke besturing
Origineel of niet, een spel moet ook speelbaar zijn. En daar wringt hem bij Hooligans de schoen. De AI van de spelkarakters laat ernstig te wensen over. Mijn mannetjes doen niet altijd wat ik wil, en kiezen zelden of nooit de juiste weg. Meestal blijven ze achter een straathoekje of een telefooncel haken. Als ze omsingeld raken door M.E. kun je het helemaal opgeven, want de mannen zijn niet slim genoeg om te ontsnappen. Dit zorgt voor veel frustratie bij de speler. Als compensatie is de AI van de tegenstander ook niet altijd briljant. Daarbij zijn zelfs de beginner-levels behoorlijk moeilijk.
Conclusie
Hooligans is een aardig spelletje geworden. Ik denk dat vooral fans van Grand Theft Auto dit spel wel kunnen waarderen. Het spel is mede door geluid en tussenfilmpjes aardig sfeervol. De in-game beelden vallen af en toe wat tegen, tegenwoordig zijn er wat dat betreft veel betere spelen op de markt. Voor fans van RTS-games zijn er veel betere titels te bedenken. Maar wil je eens iets anders met wat meer humor dan kun je dit spel overwegen.
Systeemeisen
OS: Win 9x/Me/XP
PC: PII-300
RAM: 64 MB
HD: 300 MB
Video: 4 MB
CD-ROM: 4x speed
Interview met Jan Douwe Kroeske
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 SterrenJan Douwe Kroeske is een bekend gezicht in de televisiewereld. Hij presenteert al sinds de tweede helft van de jaren tachtig programma’s, eerst voor de VARA en nu voor RTL 5 en Kink FM. Hij deed Jules Unlimited en wie goed in zijn geheugen graaft zal zich wellicht Twaalf steden, dertien ongelukken nog herinneren. Het meest bekend is hij echter geworden met zijn muziekprogramma Twee Meter Sessies. Al jaren lang een gouden formule waarin artiesten speciaal voor Jan Douwe een sessie opnemen. Zijn nieuwste programma heet 2MXL (Twee Meter Sessies Extra Large) en vormt een goede aanleiding om eens in gesprek te gaan met de programmamaker zelf.
~
Ja, maar dat maakt niets uit. Je hoeft de mensen niet altijd leuk of goed te vinden om toch een mooie sessie te maken. Ik kan met nog herinneren dat ik een opname had met Blind Melon. De band was niet echt heel goed, maar voor de lol was het geweldig. Daardoor werd het een fantastische sessie. Nirvana was een verschrikkelijke sessie. Kurt Cobain was gewoon een chagrijnige bokkenlul. Dat heeft dan wel effect op de totale sfeer, die bijvoorbeeld bij de Counting Crows heel bijzonder was. Daar kwam nog bij dat de muziek gewoon erg mooi was.
Ik kan me toch wel voorstellen dat veel van die grote sterren soms heel lastig kunnen zijn.
Nee, er zijn net zoveel lastige niet-grote sterren als lastige wel-grote sterren. Wij denken dat wanneer sterren steeds groter worden, ze ook steeds afstandelijker worden en dus ook moeilijker in de omgang zijn. Dat is gewoon niet waar. Alleen het apparaat dat die mensen beschermt wordt groter, daarom lijkt het dat de afstandelijkheid van de persoon groter wordt.
Hoe ga je met mensen om die echt lastig zijn? Blijf je dan geduldig?
Je kunt niet altijd geduldig blijven en er zelf niets uithalen. Als er een programma wordt gemaakt kan het heel erg aanlopen. Maar dan moet je er wel de camera’s op kunnen zetten. Als dat niet kan dan zegt mijn regisseur: “We kappen ermee.” En dan gaat het dus niet door. Gelukkig is dit nooit gebeurd want wanneer de camera’s draaien wordt de artiest ineens weer mens.
MTV maakt geen muziekprogramma’s
~
Ik ben niet degene die daarover moet oordelen. Ik denk wel dat het programma een belangrijke invloed heeft gehad op de livestructuur en de livemuziek in Nederland. Ik denk dat het de muzikanten dichter bij het publiek heeft gebracht, dus zal het wel een onderdeel zijn van de Nederlandse popmuziek. Verder kan ik er niet over oordelen. Ik doe alleen mijn best om die bands in de studio te krijgen die ik graag wil hebben. Of dat nou het onbekende Trailer Bride is of Heather Nova, dat maakt mij niets uit. Qua muziek wel, qua naam niet.
Vind je dat er goede muziektelevisie wordt gemaakt in Nederland?
Nee, niet zo goed. Ik word niet echt geïnspireerd om het nou nog beter te gaan doen omdat ik dingen heb gezien op de Nederlandse televisie waarvan ik denk: wauw, daar komen wij niet over heen. Goede televisie valt of staat met geld. Je ziet dat bijvoorbeeld Paradisolive een groot budget heeft. Dan krijg je mooie televisie, maar geld zorgt niet per definitie voor mooie muziek. Dat is aan de redactie.
Hoe denk je dan bijvoorbeeld over de grote muziekzenders MTV en TMF?
Dat zijn geen muziekprogramma’s. Laten we nou eerlijk zijn. Daar zit geen keuze achter van een goede redactie. MTV en TMF zijn onderdeel van een dagelijks doorlopend ritme en als daar iets bijzonders gebeurt is dat ook voor de zender heel bijzonder. Het is voor zo’n zender geen keuze om er eens een goed
~
2MXL
Wat mij opvalt aan je nieuwe programma 2MXL, is dat er heel veel gepraat wordt. Er zaten slechts een paar liedjes in de laatste paar afleveringen.
Het is een combinatie van verschillende liedjes en een korte documentaire. Het is vijftig procent gesproken woord en vijftig procent muziek.
Is dat een bewuste keuze geweest?
Het is onze keuze geweest om eens een ander programma te maken. In het verleden hield ik bijna altijd mijn kop. Maar dit is bedoeld voor de zaterdagavond waarbij ik aan een tafel zit met een aantal mensen die met muziek te maken hebben of muziek zijn. Die mensen moet je de kans geven om hun verhaal te vertellen. En ik moet eerlijk zeggen dat die formule mij op dit moment heel goed bevalt. Natuurlijk wringt het dat ik niet de hele sessies van Kane of Faithless kan uitzenden, maar we zijn nu eenmaal begonnen aan een nieuw format.
Ik denk wel dat veel mensen de romantiek van de oude sessies zullen gaan missen. Gewoon een band in een studio zetten en die vier liedjes laten spelen.
Ja, en misschien komt dat ook wel weer. Ik wil nu eerst het nieuwe concept goed neer proberen te zetten. Ik wil bij wijze van spreken bij Marco Borsato aan tafel kunnen zitten zonder dat hij muziek maakt. Ik ben wel benieuwd waaruit zijn geluk bestaat. Waarom hij überhaupt gelukkig wordt van zeshonderdduizend verkochte platen of van Warchild Nederland en van dat hele circus om hem heen. En wanneer dat ophoudt, wanneer hij een tweede huis koopt in Spanje. De menskant van zo iemand interesseert me.
Het lijkt dat je in 2MXL extra aandacht besteedt aan het promoten van de Nederlandse muziek met bands als Kane en Di-rect.
Dat is geen opzet. We zullen nooit zeggen – zoals in Frankrijk – dat er vijftig procent aan nationale muziek in het programma moet. We maken een keuze waarvan wij als redactie denken dat er een balans in zit. Je kunt kiezen voor een mengeling van alleen maar bekende namen, maar je kunt ook kiezen voor de vreemde combinaties. Ik geloof in dat soort combinaties. Ik geloof bijvoorbeeld niet in een Twee Meter Sessie met Herman van Veen, maar ik geloof wel in het gesprek met hem. Ik denk dat die man een onderdeel is geworden van het collectieve geweten van de popmuziek in Nederland. Misschien niet voor jongeren als jij, maar wel voor mensen die jij leuk vindt, zoals Youp van ’t Hek en Dolf Janssen. Dus indirect ook voor jou.
Het jaarlijks terugkerende feestje
Je had laatst in je programma een topman van Mojo die beweerde dat Pinkpop dit jaar een van de beste programmeringen ooit heeft. Hoe denk jij daar over?
Ja, Pinkpop is mijn festival. Ik heb het twaalf jaar gepresenteerd en ik vind het zeker niet de beste programmering ooit.
Als ik nou zeg dat het een afspiegeling is van de laatste vijf jaar Pinkpop?
Ja, daar komt het wel op neer. Pinkpop heeft een andere functie gekregen: het jaarlijks terugkerende feestje. Muziek voor de progressievellingen is onder andere te vinden op Lowlands. Ook al is dat festival ook al weer toe aan een nieuwe Lowlands. Pinkpop is een belegen popfestival geworden. Ik ben bijvoorbeeld niet geïnteresseerd in een tweede opkomst van Pearl Jam binnen tien jaar. Neil Young zou wel een goede grote act zijn op Pinkpop. Dat zou de naam van het festival daadwerkelijk weer vergroten, maar hij is te duur.
Maar zijn de jonge bands, zoals Alien Ant Farm, niet duur dan?
Alien Ant Farm is wel heel duur, omdat ze in Amerika veel succes hebben. Zulke bands komen alleen nog naar Europa als ze aan hun kont kunnen krabben met een
~
Zie je die vernieuwing ook in Nederland en in hoeverre is dat succes blijvend?
Ja, bands als Di-rect staan er gewoon al binnen anderhalf jaar. Daar zitten zo drie of vier hits in. Die band is een hitband voor kinderen. Zij moeten de overstap nog gaan maken naar het volwassen publiek en dat gaan ze zeker doen met het nummer Inside my head. Die jongens gaan Pinkpop echt helemaal opblazen. Mark my words. Een schop onder hun reet moeten ze hebben en gaan, scheuren.
Als ik jou Pinkpop zou laten programmeren, wat zou er dan staan?
Ik zou een aantal acts van de huidige programmering ook wel neerzetten. Lenny Kravitz is bijvoorbeeld altijd goed. Ik zou wel uitkijken met het programmeren van Live in Nederland. Het is een fantastische band, maar ze gaan wéér Pinkpop doen. Ze kunnen beter nog even vijf jaar wachten. Ik zou zelf The Plan en Soulvation neerzetten. Maar ook Faithless is een fantastische festivalact.
Twee Meter Sessies zonder Jan Douwe Kroeske, kan dat?
Het zou wel kunnen, ja. Niet dat ik het voorlopig van plan ben. Ik denk dat we er nog heel lang mee door kunnen en dat ik er nog heel lang mee door kan. Het is de backbone van ons programma. Ik worstel ook wel met het idee dat ik niet een hele sessie kan uitzenden, maar dit nieuwe format moeten we gewoon uitproberen.
Jan Douwe Kroeske
Misschien ook iets voor u
Dag Nieuwsblad!
Nog even en dan is het zover. Geen Nieuwsblad van het Noorden meer, maar Dagblad van het Noorden. Na de fusie met de Drentse Courant en het Groninger Dagblad is voor die naam gekozen om de lezers en medewerkers van beide bladen tevreden te houden.
~
Welk blad? Dagblad…
Of deze naamswijziging slim is valt nog te bezien. Het Nieuwsblad is een instituut op zich, en de naam heeft landelijke bekendheid. Met alle respect voor het Groninger Dagblad en haar lezers, maar qua status mag het Dagblad nog niet in de schaduw van het Nieuwsblad staan. Ook al is de kwaliteit en verhouding lokaal/nationaal nieuws hetzelfde, het Nieuwsblad heeft gewoon een naam waar een geschiedenis aan kleeft, en het is daarom eeuwig zonde dat die naam verdwijnt.
Reclame terwijl u wacht
En dan is er het nieuwe logo. Ontworpen door dezelfde “creatieve” lichten die verantwoordelijk waren voor het nieuwe politielogo en het bekende NS-logo. Zelden heb ik zo’n fantasieloos broddelwerkje mogen aanschouwen. Het ziet eruit alsof de designer het ’s ochtends voor de presentatie in 15 seconden door zijn zevenjarige dochter in Illustrator heeft laten maken. Als reclamebureaus hier hun geld mee verdienen, dan is er nog hoop voor me in die business.
Secondes tikken weg…
Op www.dagbladvanhetnoorden.nl is nu te zien hoe de seconden wegtikken. De nieuwe naam is natuurlijk niet tegen te houden, en het zal wat dat betreft ook allemaal wel loslopen. Alleen dat logo. Er is nog tijd. Kom mensen, bedenk gewoon nog even wat beters! Zo moeilijk is het toch niet? En als het Nieuwsblad het reclamebureau geen extra geld meer wil geven, laat dan iemand op de redactie even aan de slag gaan.
Deadly Dozen
In deze tijd, de tijd van het goede Return to Castle Wolfenstein en het fenomenale Medal of Honor: Allied Assault komt nFusion met Deadly Dozen en hoopt zo mee te varen op het succes van ID Software en Electronic Arts. nFusion heeft in elk geval getracht iets toe te voegen aan het genre – tevergeefs.
~
Karig
Na een karig ogend openingsmenuutje kies je “New Game” en dan mag je een team uitzoeken. Je hebt de keuze uit twaalf mannen met verschillende skills. Je kunt elke soldaat voorzien van twee wapens en vijf items – toch anders dan de twee geduchte concurrenten van Deadly Dozen dus so far so good.
De eerste irritaties
Wanneer je begint en je in het optie-menu niks aan de camera hebt veranderd begin je in een third-person-stijl. Je hebt vier mannen tot je beschikking en kunt op elk moment van soldaat wisselen. Dit doet heel erg denken aan het buggy, maar leuke Hidden & Dangerous. Als je er achter komt dat je instellingen niet helemaal naar wens zijn (en eerlijk is eerlijk; dat gebeurt nogal vaak met een PC), dan kan je die niet in-game wijzigen, je zult eerst het spel moeten stoppen, aanpassen wat je wilde aanpassen, weer beginnen en hopen dat nu alles goed is.
Mission One… or: Mission Impossible
~
Conclusie
Ondanks een ietwat negatieve recensie is Deadly Dozen echt niet een slecht spel. Het mag echter nog niet in de schaduw staan van RtCW en MoH:AA. Voor de multiplayer hoef je het ook niet te doen, want die is er niet. De enige echt goede reden om dit spel te kopen is het zachte prijsje, hoewel even doorsparen voor één van de twee eerder genoemde spellen misschien verstandiger is.
Systeemeisen:
OS: Win 95 / 98
PC: PII-300Mhz
RAM: 64 MB
500MB Hard Drive Space
Obsession
Dat Brian De Palma een groot filmliefhebber is, is zwak uitgedrukt. Hij wordt door critici neergesabeld om zijn soms wel erg letterlijke “hommages” en zijn grootste inspiratiebron – Alfred Hitchcock – is in zijn meeste films zelfs nog door een blinde te herkennen. In Obsession, een van zijn vroege films, neemt De Palma het concept van Hitchcocks Vertigo en geeft er een eigen draai aan.
Michael Courtland is een rijke zakenman die al tien jaar getrouwd is met dezelfde (mooie) vrouw, met een lief dochtertje en een compagnon met wie hij bakken geld verdient. Kortom: wat wil je nog meer?
Dit denken ook de louche kidnappers die Courtlands vrouw en kind ontvoeren. De transactie van het losgeld gaat vreselijk fout, waardoor de beide dames om het leven komen.
Sixth Sense
~
Bijzonder mooi
De hand van meesterregisseur De Palma is in Obsession nog wat onvast, maar al zeer duidelijk te zien in mooie camerabewegingen, spannende shots en zorgvuldig opgebouwde suspense. Er staat een aantal grote namen op de titelrol, die allen bijdragen aan het stijlvolle uiterlijk van de film. Cameraman Vilmos Zsigmond (Close Encounters of the Third Kind) maakte bijzonder mooie en sfeervolle beelden bij een – zeker voor 1976 – controversieel thema, componist Bernard Herrmann (bekend van zijn muziek bij de films van Hitchcock) schreef voor Obsession één van zijn laatste – en mooiste – soundtracks en Paul Schrader (Taxi Driver), die samen met De Palma het verhaal bedacht, leverde een overdadig en mysterieus scenario af.
Obsession was voor De Palma zijn laatste “kleine” film voor hij in hetzelfde jaar zijn grote doorbraak maakte met Carrie, naar het boek van Stephen King.
Verrassing!
~
Verdere extra’s zijn onder anderen een fascinerende trailer en filmografieën van Brian De Palma en de drie hoofdrolspelers.
Obsession is een prima film die gepresenteerd is op een prima DVD.
Obsession
Regie: Brian De PalmaJaar: 1976
Distributeur: A-Film
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Paris à Vélo
“Zou je dat wel doen, met de fiets door Parijs?” Niet iedereen zag ons plan zitten. Immers, negen van de tien toeristen in Parijs is wel eens uitgefoeterd door een onverstaanbare taxichauffeur en iedereen heeft de heksenketel op de Champs Elysées wel eens aanschouwd. Niet iets om je zonder doodsverachting tussendoor te laveren.
~
De Fransen hebben hun Parijs-Nice, hun Tour de France en hun duizenden wielrenners, maar fietsen in de stad doet men niet. Wie het per sé wil krijgt een kaart met daarop de speciale fietspaden en een karrevracht aan aanwijzingen: reflectoren op zo’n beetje elk fietsonderdeel behalve de bel zijn verplicht en fluorescerende kleding, een helm en zo’n kindervlaggetje worden je dringend aangeraden. Het beste kun je ook een fluorescerend stokje dwars op je bagagedrager monteren, zodat de automobilist weet hoeveel afstand hij van zijn aartsvijand, de medeweggebruiker moet houden.
Brokkenpiloten
Op de achterkant van de kaart staat eveneens een diagram waarin de ongelukken met fietsers worden weergegeven. Bij 47 procent van de ongelukken is de fietser zelf de verantwoordelijke: in tien procent van de gevallen knalt een cycliste Parisien tegen de achterkant van een auto. De overige 53 procent gebeurt buiten de schuld van de fietser om: automobilisten openen deuren zonder te kijken (13 procent) en honden steken over zonder uit te kijken (1 procent).
Met deze wetenschap in het achterhoofd zetten we toch door. We hebben een stralend zonnige zondag uitgezocht om te gaan fietsen, en niets kan ons nog tegenhouden. Wij zijn tenslotte Nederlanders, na China het dichtstbevolkte land qua fietsen. En als je alle verdronken exemplaren in de Amsterdamse grachten meetelt, komen we misschien nog wel boven China uit.
Zielig dunne kabeltjes
~
Stoffige metro
Een beetje bangig van alle verhalen over brute automobilisten zetten we koers naar de Eiffeltoren. Een route uitstippelen is onmogelijk. Er zijn er veel te veel straatjes en bovendien is het veel leuker om zomaar wat te fietsen. Zo kom je nog eens wat tegen. De zon schijnt, het zondagsverkeer doet de naam eer aan en al gauw zien we in de verte het ijzeren gevaarte. Nu niet recht erop af fietsen, maar kringelen door kleine straatjes. Dat is veel leuker en bovendien is de verrassing ook veel groter als je ineens een straatje infietst dat uitkijkt op de Eiffeltoren. Dit is nog eens wat anders dan die stoffig donkere metro waar het zo zoet en bedompt ruikt. Dit is het Parijs waar de Parijzenaars wonen.
Lesauto’s
~
Nu we hebben ontdekt dat Parisiens banger zijn voor ons dan wij van hen kunnen we eindelijk op de pedalen. Dit gaat lekker. Binnen een mum van tijd zitten we buiten de gemeentegrenzen van Parijs (!) en fietsen we door het ontluikende Bois de Boulogne. Daar treffen we een hoop Franse zondagsfietsers aan, stuk voor stuk met mountainbike en helm. Ze zien er stoerder uit dan ze fietsen.
Scheuren over de Champs Elysées
~
Raspende adem
Omhoog nu weer, naar de Moulin Rouge en Montmartre. Lage versnelling, want dit is klimmen. Door smalle straatjes met toeterende auto’s en kletsende wandelaars. De bovenbenen branden en de adem raspt in de keel. Goed dan, de metro heeft één voordeel.
Het uitzicht bovenaan, bij de Sacre Coeur, is echter schitterend, vooral als je bedenkt dat je er helemaal zelf naartoe gefietst bent.
Net op tijd leveren we onze fietsen weer in bij de madame van de verhuur. Als we vertellen waar we allemaal geweest zijn bekijkt ze ons eens goed. Erik Dekker en Leontien van Moorsel? We geven haar het voordeel van de twijfel.
Informatie
Fietsen huren kun je op verschillende plekken in Parijs. Je kunt wielrenfietsen, mountainbikes en citybikes huren, en aan deze laatste heb je het meeste. Paris Vélo is een goed adres: Rue du Fer-à-Moulin 2, 5e arrondissement. Met de metro: uitstappen Censier-Daubenton. De €300 hoef je niet in cash mee te nemen. De madame maakt een afdruk van je pasje als borg, die ze weer vernietigt wanneer je de fiets in één geheel terugbrengt.