Smallville gaat over de jeugd van Superman. Tijdens een meteorenregen die uitgerekend het miniscule dorpje Smallville in Kansas treft duikt een jongetje op (Clark Kent, ook wel Superman genoemd), dat direct door een echtpaar dat wanhopig probeert kinderen te krijgen wordt geadopteerd. De jongen blijkt uitzonderlijke gaven te hebben en de grootste zorg van de ouders is dan ook dat hij hier verantwoord mee om leert gaan. Maar er is meer dan Superman, het hele dorp ligt bezaaid met groene meteoren en deze stenen blijken vaak een rare uitwerking op mensen te hebben. Bijna elke aflevering is er wel deel van de meteoor te vinden dat het dorpje in rep en roer weet te brengen. Ondertussen probeert Clark met zijn gaven alles zo veel mogelijk in goed banen te leiden.

Knap en fris

De serie is erg fris gefilmd. De hoofdpersonen zijn niet zo vroegwijs als in Dawson’s Creek, maar natuurlijk allemaal wel verschrikkelijk braaf. Ze zien er overigens zonder uitzondering allemaal erg knap uit. Goed voorbeeld hiervan is Lana Lang (Kristin Kreuk). Zij is de onbereikbare natte droom van Superman en mag zeker het stralend middelpunt van de serie mag worden genoemd.
Frisse snelle shots met mooie acteurs en actrices, afgewisseld met af en toe een lekker stukje goedkoop drama. De serie is zo oppervlakkig als Goede Tijden Slechte Tijden, maar daarom niet minder interessant entertainment. Je zal er geen stuiver intelligenter van worden, maar je hebt zeker bij elke uitzending een prettige tijd.

Judging Amy

Hoofdrolspeler Tom Welling, die de rol van Clark Kent op zich neemt, is een redelijk onbekende acteur. Hij speelde in een paar episodes van de TV-serie Judging Amy (1999) mee en speelde na Smallville in 2003 nog in de film Cheaper By The Dozen met Steve Martin. Dat Welling een onbekend gezicht heeft is natuurlijk perfect voor deze rol. Zijn gezicht zou heel erg goed de jeugdige versie van de ‘echte’ Superman Christopher Reeve kunnen zijn. Welling speelt een jongen die verwonderd is van zijn eigen krachten, maar anderszins ook poogt om zo normaal mogelijk te leven. Hij doet dit overtuigend en charmant. Een echte Superman dus.

Simpele, maar lekker ontspanning

De serie Smallville kijkt erg lekker weg, al moet gezegd worden dat als je meer dan twee afleveringen achter elkaar kijkt de serie wel een beetje gaat vervelen. Het is dus zeker niet zo dat als je deze box aanzet je, het klein etmaal dat het duurt, geboeid zit te kijken. Een stevige, diepgaande verhaallijn moet je niet verwachten, maar voor een lekkere highschoolserie doet Smallville het prima. Makkelijke emoties en het geruststellende gevoel dat Superman die het altijd toch wel oplost zijn een stevige basis. Dat blijkt ook maar weer aangezien de serie in de VS al haar derder seizoen in gaat.

Dit maakt het dan ook echt een andere serie dan de eerder genoemde X-files. Smallville is een highschoolserie die is opgehangen aan de paranormale basis van de jeugd van Superman. Dit is echter niet meer dan de aanleiding, de eigenlijke serie gaat over Clark Kent en zijn vrienden en hoe die met het leven en de puberteit omgaan. Dat is het ook wat de serie interessant maakt. De serie is dus eerder een waardige opvolger van Dawson’s Creek dan van The X-files. Met dat in je achterhoofd is het een heerlijke serie om met een groot glas cola bij weg te dromen.

Elf Buddy (Will Ferrell) woont al z’n hele leven bij de kerstman op de Noordpool. Als mensenkind torent hij hoog uit boven de andere elfjes. Op een dag vindt z’n pleegvader dat het tijd is dat hij op zoek gaat naar z’n echt vader in New York. En zo belandt de wereldvreemde Buddy in de grote stad. Het is geen superspannend verhaaltje, maar Elf is wel een film met de nodige humor. De grappen zijn verfrissend en goed, waardoor het je meestal niet lukt een lach te onderdrukken. Het is sowieso al een komisch gezicht als je de lange Buddy in zijn maillot ziet rondhuppelen door de stad. En door zijn naïviteit zegt hij zulke domme dingen en doordat hij alles nogal letterlijk neemt, haalt hij de meest rare dingen uit. Soms zie je de grappen wel aankomen en soms ook niet, dat is het sterke van deze film.

Zoetsappig

Maar het is uiteraard (en hier kom je bij het typisch Amerikaanse aspect aan) niet alleen maar lollig in de grote stad. Buddy’s echte vader is een scrooge en z’n achtjarige stiefbroertje gelooft niet in de kerstman. En alsof dat nog niet erg genoeg is lijkt iedereen in New York de ware betekenis van kerst vergeten te zijn. O jee! Gaap! Je voelt het al aankomen: Buddy gaat de kerstgedachte redden. En dat is toch wel een erg zoetsappig element in de film. Amerikanen kwijlen bij dit soort verhalen, maar wij Nederlanders zijn daar toch te nuchter voor.

Onnozele blikken

Will Ferrell (Austin Powers, Old School, Zoolander) heeft wel heel erg zijn best gedaan om typetje Buddy neer te zetten, en met succes. Zijn onnozele blikken zijn lachwekkend en zijn manier van doen past er heel goed bij. Je kan Ferrell alleen na het zien van deze film niet meer zonder groene jas en gele maillot (hoe verzin je het!) zien. Het is dus maar de vraag of hij ooit nog van zijn elfenimago afkomt. De andere acteurs zijn niet prominent aanwezig in de film. Ze vervullen hun bijrol en springen er niet echt uit.

Zingend en vrolijk

Elf haalt het niet bij een kersttopper als Home Alone, al heeft regisseur Jon Favreau nog zo z’n best gedaan om er wat moois van te maken. Het ziet er ook allemaal wel best uit en de grappen komen in ieder geval goed aan (en daar gaat het toch om in een familiekomedie), maar toch had het verhaal wel wat sexier gekund, in plaats van dat eeuwige happy feeling and ending gedoe. Eén ding zul je in ieder geval niet kunnen ontkennen als je Elf gaat zien: je zal zingend en vrolijk de bioscoop verlaten.

Toch staat ook dit deel als een huis en is mogelijk nog gevarieerder dan de vorige delen. Liefhebbers van actie en een goed afgewerkt verhaal komen absoluut aan hun trekken. The Return of the King heeft alles in zich om een uitstekende film te zijn; een spannend verhaal, duidelijke thema’s, uitgebreide dialogen, prachtige special effects en boeiende personages.

Vriendschap

Een thema dat meer dan in de vorige delen uitgewerkt is, is vriendschap. Zo wordt er in de film dieper ingegaan op de relatie tussen Frodo en Sam, soms iets te sentimenteel waardoor dit stoere deel bijna zou veranderen in een tearjerker. Sam die koste wat kost trouw blijft aan zijn maat, die hem desnoods naar het eindpunt draagt, die hem zijn laatste stukje eten geeft, etc. Dan heb je nog de onafscheidelijke Merry en Pippin die in dit deel hun eigen reis zijn begonnen en trouw blijven aan elkaar, zelfs als ze door omstandigheden uit elkaar worden gehaald. En de drie musketiers Aragorn, Legolas en Gimli, die voor elkaar door het vuur gaan. Het is een mooi thema, dat duidelijk naar voren komt en net niet over de top gaat.

Daarnaast draait alles natuurlijk om het Goede en het Kwade. De slag rond Helm’s Deep is gewonnen, maar de oorlog om Midden-Aarde is begonnen. Frodo, Sam en Gollum zetten hun tocht voort naar Mount Doom om de Ring in de kolkende lava te gooien. Frodo lijdt steeds meer onder het dragen van de Ring en uiteraard maakt Gollum het hem niet gemakkelijk. Pippin komt door een foutje in de problemen en Gandalf neemt hem mee naar Minas Tirith waar ook gevochten zal worden.

Geesten

Eén van de heerlijke momenten in de film is als de oorlog om Midden-Aarde uitbreekt. Als je dacht dat de Two Towers niet meer te overtreffen was met z’n slag om Helm’s Deep dan had je het mis. Ook nu weer overdonderende beelden van tienduizenden Orcs die de strijd aan gaan met ridders te paard. De bomen doen nu niet meer mee; Aragorn vraagt versterking aan de geesten, wat een prachtig schouwspel oplevert. Ook Gandalf levert, als vanouds, voldoende steentjes bij aan de gevechten.

Voordat ik nu de suggestie heb gewekt dat dit derde deel alleen maar fantastisch is, wil ik je toch nog even terug trekken naar de werkelijkheid. Want helaas, ook deze film heeft zo z’n manco’s. Met het oog op de tijd moesten er wat scènes geschrapt worden, waaronder het gevecht tussen Gandalf en Saruman, wat toch geweldig had moeten zijn. Ook komen niet alle personages lekker uit de verf, uiteraard kan dat ook niet omdat er zoveel personen in de film voorkomen. Maar de Witch-King, leider van de Nazgul, heeft nu bijvoorbeeld wel erg weinig tekst. En zo zijn er nog wel meer kleinigheidjes. Op zich niet heel erg storend, maar soms wel jammer.

ZIJ

Toch stap je hier wel overheen. Waarom? Omdat de film verder evenwichtig is en er realistisch uitziet. Er is gebruik gemaakt van special effects, zonder dat er sprake is van overkill. Het ziet er gewoon gelikt uit, zelfs ZIJ (die leeft in een tunnel en Frodo tegenkomt door toedoen van Gollum) maakt indruk. En ook Gollum, waarvan we nu ook een verkort levensverhaal te zien krijgen, ziet er nog steeds levensecht uit.

Naast de spannende stukken valt er ook genoeg te lachen in dit derde deel. En krijg je alleen in de laatste paar minuten het gevoel dat The Return of the King nu wel lang genoeg geduurd heeft. Maar Jackson heeft ervoor gekozen om na de overwinning (wat toch het hoogtepunt is en waarna het nooit meer zo geweldig kan zijn) bijna alle personages nog netjes af te ronden. Dat zorgt een beetje voor een anti-climax, maar dat komt vooral door het gevoel dat je hebt als je al ruim drie uur op je stoel hebt gezeten. Aan de andere kant ga je nu ook wel met een goed afgerond gevoel de bioscoop uit.

Niet meer wachten

Jackson heeft het waargemaakt: The Lord of the Rings is wel degelijk te verfilmen (gelieve het wel bij deze geslaagde poging te houden), al heeft hij zich niet altijd aan het boek gehouden. Hij heeft absoluut filmgeschiedenis geschreven met deze trilogie. Het is jammer dat we volgend jaar niet meer opnieuw naar de bioscoop hoeven voor een nieuw deel van The Lord of the Rings. Dan maar wachten op de uitgebreide dvd-versie voor nog meer filmgenot. En laten we vooral uitkijken naar het volgende project van Jackson: King Kong.