Morifade – Domi<>nation

[Karmagedon media]

De muziek van het Zweedse Morifade laat zich kenmerken als metal uit de oude doos. De plaat doet denken aan de grote bands van de tachtiger jaren zoals Queensryche. Stevige muziek, met toch een warme melodielijn. Een nummer als Panopticon springt eruit door het frisse intro, hetgeen de zware toon van het album een beetje doorbreekt. Dit gebeurt ook in het nummer Erase. Bij beide songs is de opbouw van de nummer erg degelijk, waardoor ook de melodieuze kracht van Morifade goed tot zijn recht komt.
Hierbij kom ik direct bij een nadeel van de muziek van Morifade. De muziek is wel melodieus, maar desondanks vaak eentoning. Als een nummer niet goed wordt uitgerold, en er te snel wordt overgestapt naar ‘vol volume’ moet een nummer wel heel erg goed zijn wil het niet gaan vervelen. Dit lukt de band soms ook wel zoals in Words I Never Speak maar net zo vaak verliest de band hierdoor toch echt mijn interesse.

10 Seconds down – Just swallow

[Eigen beheer]

Het Eindhovense 10 Seconds Down geeft met Just Swallow haar debuut een klinkende naam. De band die onder andere met Dog Eat Dog en het inmiddels beroemde Peter Pan Speedrock op het podium stond heeft haar debuut degelijk aangepakt. Een mooie hoes, en een professionele sound: 10 Seconds Down heeft duidelijk de ambitie om verder te komen.
De teksten van 10 Seconds Down zijn vrij puberaal: “Shut up bitch just give me head” uit Head, om er maar eentje uit te pikken. Dit past echter wonderwel goed bij de energieke rock de band maakt. Lekkere energieke hardcore, waarbij zanger de teksten in de microfoon spuugt alsof zijn leven er van afhangt.
Opvallend is eigenlijk dat, in tegenstelling tot veel andere hardcore bands, de muziek van 10 Seconds Down niet echt snel gaat vervelen. Dit kan door de toevoeging van een DJ komen, maar ook doordat de songs zijn goed opgebouwd. Een lekkere hoeveelheid actie en een schijnbaar oneindige energie slepen je elf composities lang door de plaat.

Wiseguy – Burning the Tracks

[Stardumb Records]

De uit Rotterdam afkomstige band Wiseguy komt met een debuutplaat vol met energieke rock ’n roll of punkrock, zo je wilt. De plaat heeft, in tegenstelling tot wat je in eerste instantie van de band zou verwachten, een waanzinnige vaart.
Wiseguy bestaat al sinds 1995, maar de bezetting is pas sinds 2000 stabiel. De afgelopen drie jaar heeft de band in veel grote zalen (Nighttown, Vera, 013) gespeeld en ook op dit moment touren ze door de rest van Europa. De muziek van de band klinkt dan ook zeker, en stevig. Wiseguy is duidelijk een band die op het podium echt tot zijn recht komt. Gevaar is echter wel dat de band eentonig gaat worden. Alleen in She Makes The Devil Look Good wordt er duidelijk (grotendeels) voor een andere tempo gekozen dan in de rest van de songs. Dit maakt dat de muziek niet altijd verrassend is en op CD misschien niet het best tot zijn recht komt.

Maar al dat geweeklaag blijkt dus onzin te zijn. Het is alleen dat de beste negentiende-eeuwse symfonist die we hebben gehad er erg goed in slaagde om zijn oeuvre stil te houden. En o ja, hij was van geboorte een Duitser. Denk niet dat we jaarlijks festivals hebben om het werk van Friedrich Gernsheim uit te voeren. Op conservatoria wordt er niet over hem gepraat, kamerensembles hebben zijn strijkkwartetten niet op het programma en de Nederlandse orkesten hebben de laatste decennia geen noot van zijn symfonieën meer gespeeld.

Overschaduwd

Het noodlot wilde namelijk dat Friedrich Gernsheim een vriend was van iemand die nogal een deuk maakte in de muzikale scene rond 1880, ene Johannes Brahms. Die Brahms schreef net zoals vriend Friedrich vier symfonieën, die een tijdlang werden bejubeld als het beste dat in het genre was geproduceerd. Brahms’ vermogen de aandacht op zich te richten was dusdanig, dat Gernsheim helemaal in de vergetelheid raakte. En het feit dat hij joods was hielp waarschijnlijk een tijdlang ook niet erg.

Bescheidenheid

Van 1874 tot 1890 werkte Gernsheim als muzikaal directeur in Rotterdam, waar hij, wellicht tegen beter weten in, zich inzette voor de muziek van zijn vriend Brahms. Gernsheim schreef er drie van zijn eigen symfonieën die duidelijk uit hetzelfde vaatje tappen. Dat wil niet zeggen dat Gernsheim een Brahms-kopie is; veeleer gingen beide mannen uit van dezelfde ideeën over hoe je een orkeststuk in elkaar zet, maar waar Brahms vanaf het begin werd neergezet als een grootheid (niet in de laatste plaats door zichzelf), ging Friedrich ten onder aan zijn eigen bescheidenheid en zijn woonplaats – Rotterdam was toen en nu niet echt het centrum van de muzikale wereld.

Afgestoft

Het inmiddels in BMG opgegane label Arte Nova besloot om Gernsheims vergetelheid te doorbreken. Nu is het met onbekend repertoire altijd uitkijken – liever heb ik dat er nog een tijdje gewacht wordt met het weer opvissen van een stuk dan dat het door een vijfderangs orkest en een zaterdagmiddagdirigent op de CD wordt gesmeten. Gelukkig is dat hier niet gebeurd. De Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz is één van die relatief onbekende maar voortreffelijke Duitse orkesten die je zo vaak positief kunnen verrassen, en hoewel dirigent Siegfried Köhler ook niet tot de grote beroemdheden hoort, is zijn ervaring dusdanig dat het doorslaggevend is geweest in het maken van deze uitzonderlijk goede opname.

C-orkest

Want Gernsheim wordt geen onrecht gedaan. Het samenspel van het orkest is niet alleen vlekkeloos, je merkt aan alles dat de musici zich bewust waren van de noodzaak om dit goed te doen. Tempi, hoewel lang niet altijd eenvoudig, leveren nergens problemen op en ook de delen met grote contrasten klinken niet geforceerd. Dit is een opname die weer eens bewijst dat we de tijd met A- en B-categorie-orkesten al een tijdlang achter ons gelaten hebben (er is natuurlijk nog wel een C-categorie, maar dat is weer een heel ander verhaal).

De kroon stelen

De beste momenten laten dezelfde lyrische melodieusheid horen die ook Brahms zo kenmerkt – Gernsheims melodieën zijn alleen beter. Want niet alleen steekt Gernsheim Brahms naar de kroon, hij steelt die af en toe zelfs van hem. Ik schat alle symfonieën hoger in dan Brahms’ derde, en Gernsheims tweede steekt eigenlijk boven het hele symfonische oeuvre van Brahms uit. En daarmee is het eigenlijk de beste in Nederland gecomponeerde symfonie. Luister vooral eens naar de prachtige klarinetpartij in het derde deel (‘notturno’).

Verbijsterend

Het resultaat is een bij vlagen verbijsterende ervaring – over de kwalitiet van deze muziek vooral en over het besef dat het zo lang op de plank heeft kunnen liggen. Dank aan Arte Nova dat het stilzwijgen voorbij is – wellicht een idee voor een Nederlands ensemble om deze stukken en Gernsheims andere werken een kans te gunnen. Ze zijn het waard, en al helemaal voor deze prijs.

Het concept is niet nieuw en wordt vanuit meerdere hoeken in Nederland aangeboden: de sampler waarop allerlei bandjes zijn te horen, die nog te ontdekken zijn voor de grotere platenbonzen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de sampler van Stacey Records, de sampler van het Groningse Groverpop en de cd College Radio, het unsigned-project van het Nationaal Pop Instituut. Maar de Silent Minority Sampler van dit jonge Groningse label verdient aandacht, van pers en de muziekindustrie. Want hij is zeer de moeite waard om van het begin tot het einde te beluisteren.

Weggestopt

Er staan negentien bands op het plaatje, waar in één woord de beste omschrijving aan kan worden gegeven: diversiteit. Van Rock via subtiele dans naar postrock. Stevig, fijnzinnig, mooi, ingetogen, catchy en lekker. Het zijn geen overdreven superlatieven. Er zijn wat grotere namen als Coparck, Stuurbaard Bakkebaard en Whipster aan toegevoegd om de aandacht op het plaatje te vestigen. Ook zonder deze jongens moet iedereen toegeven dat het meer dan de moeite waard is. Een aantal namen stonden bijvoorbeeld al op de afgelopen editie van Noorderslag, zij het wat weggestopt in de veel te benauwde kelder van de Oosterpoort.

Divers

De cd explodeert meteen met Propeller, de nog steeds stilgehouden belofte uit Groningen. Het rockt nog even door met het Amsterdamse Blues Brother Castro, richting het op dit moment doorbrekende Lawn. Het Waitsy en Beefheart-achtige Pondertone geeft een interessante twist aan de cd. Oxol brengt met Forget de rust terug met het meest ingetogen nummer van de sampler. Benzine weet met Satisfy Me zich te nestelen in je hoofd, zonder dat je het er uit kunt, laat staan wilt krijgen. Audiotransparent geeft ook op deze plaat aan dat ze heel veel in hun mars hebben. Skip the Rush weet met wat ingrediënten van Tool de spanning nog een beetje uit te bouwen. Het Kinks-achtige LPG klinkt heerlijk rommelig en smaakt naar meer. De plaat wordt magistraal afgesloten door We vs. Death, met misschien wel het mooiste nummer van de sampler.

Trots

Een cd als deze moet de Nederlandse muziekbizz met beide handen aangrijpen. Dit is het beste wat Nederland op dit moment aan talent te bieden heeft. Dit zijn bands waar Nederland trots op mag zijn. Ze zijn de komende zomer terug te vinden op de Nederlandse festivals, want ze kunnen niet meer genegeerd worden. En geld stoppen in iets wat goed is, is nooit een slechte investering.

Showcase

Woensdag 21 januari is er een showcase van Silent Minority Records in Paradiso, Amsterdam, waarbij het label zich gaat presenteren aan het grote publiek met negen bands die allemaal op de sampler staan.

Derde divisieclub

De naam doet vermoeden dat het om een stadion van een Engelse derde divisieclub gaat. ‘Met modder en gras aan de benen lopen de spelers van beide teams het veld af. De supporters van beide teams verlaten stil en met gebogen hoofden Lansbury, de plek waar afgelopen middag slaapverwekkend voetbal werd gespeeld’. De werkelijkheid is anders. De band Lansbury komt namelijk uit Noord Spanje, uit Gijon om precies te zijn. Maar ondanks dit gegeven, klinken deze Asturianen behoorlijk Aerikaans. En verre van slaapverwekkend.

Lansbury laat op That Creepy Hope on Love horen dat het weinig moeite hoeft te doen om boeiende composities aan de man te brengen. Het pakt je vanaf het begin op en voert je mee naar het einde, zo’n vijfenvijftig minuten verder. Schitterend is het nummer A Lucious Moment (Summertime on the Moon Lowlife) vanwege het rijk gearrangeerde geluid dat het nummer in zich draagt. Verder springt het nummer Dragon er uit. Op deze song geeft een vrouwenstem, met een niet storend Spaans accent, de sound van Lansbury nog meer cachet. Murder She Wrote is misschien wel het meest afwijkende nummer van de plaat. Het slingert zich instrumentaal een weg naar het einde, zonder deze luisteraar één keer te verliezen. Een duidelijk ‘puntje van je stoel’-moment.

Spanning

Lansbury is het best te betitelen als Slowcore en het is koren op de molen voor fans van Low, Windsor for the Derby en Godspeed. Verder huist in Lansbury de spanning die de muziek van Madrugada de moeite waard maakt. Maar misschien is de meest rake vergelijking: Tindersticks. Wat deze band al albums lang groot maakt, doet Lansbury op That Creepy Hope on Love in één keer. Zonder dat het een slap aftreksel van deze Engelse band wordt.

Tijdens het afgelopen Eurosonic-festival speelde de voorman van Lansbury, Javier Otero, live in the Livingroom, een optreden in een huiskamer dat eigenlijk buiten het gebeuren van de beide festivalavonden plaatsvond. Jammer is dat, want het had niet misstaan in de bovenzaal van het Grand Theatre. Waarschijnlijk zouden, vanwege de goede akoestiek van de bovenzaal, de composities van Javier Otero, of liever gezegd Lansbury, heel goed tot hun recht gekomen zijn. Gelukkig is de plaat er, al is dat misschien een schrale troost.