De film draait om Kenai (stem van Joaquin Phoenix), een man die in een beer vernandert wanneer hij wraakgevoelens krijgt en de beer wil doden die zijn broer de dood in heeft gejaagd. De transformatie (die wel lang op zich laat wachten) ziet er sprookjesachtig uit en zodra Kenai weer op aarde staat, wordt het beeldformaat breder en veranderen de kleuren van de film. Dat is goed bedacht en erg mooi uitgewerkt. En dan ontmoet Kenai het moederloze beertje Koda (stem van Jeremy Suarez) met wie hij de rest van de film optrekt.

Bambi-momenten

De echte Disney-liefhebber zal zijn hart op kunnen halen met deze film. Brother Bear is ontwikkeld door Orlando Animatiestudio’s, die eerder verantwoordelijk was voor Mulan en Lilo & Stitch. De makers laten zien dat je met de hand prachtige landschappen kunt tekenen en ook de dieren mogen er zeker zijn. Bovendien zitten er in deze film weer een paar echt ouderwetse Bambi-momenten. Van die verterende ogenblikken waarbij je zelfs als volwassenen even moet slikken. En dat is vooral te danken aan de goede tekenstijl, al is het verhaal op zich al zielig genoeg.

Uit balans

Het kleine beertje Koda zorgt meestal voor de relativerende kant van het verhaal. Al weet hij ook wel wat tranen los te peuteren als hij erachter komt dat hij met de vijand heult. De humoristische elanden moeten ook relativeren, maar passen vaak niet helemaal in het verhaal. Ze zijn zeker leuk, maar hadden nog iets minder prominent in de film naar voren mogen komen. Dat is ook meteen het probleem van deze film: de balans is niet helemaal in orde en de levenslessen nemen soms wel heel erg de overhand. De één zal zich er wat meer aan storen dan de ander. Maar zo goed als The Lion King bijvoorbeeld was uitgewerkt qua verhaal, verdeling van de emoties en moraal, is dat bij deze film niet goed gelukt. Disney probeert te veel jong en oud tevreden te stellen, een onmogelijke taak.

Swingende liedjes

Waar ze wel in geslaagd zijn, is de keuze van de voortreffelijke soundtrack. Phil Collins heeft gezorgd voor een paar heerlijk swingende liedjes, afgewisseld met van die typisch sprookjesachtige Disney-deuntjes. Uitermate geschikte muziek die in je hoofd blijft hangen en die bij de voorgaande animatiefilms een gemis was.

Beregoed

In de top 3 zal Brother Bear niet komen en moraalhaters kunnen maar beter wegblijven. Maar het verhaal is leuk bedacht en je kunt om de beren lachen en huilen; het ultieme Disney-gevoel. Bovendien maakt de klassieke wijze van de getekende landschappen en dieren veel goed. Dus laat dit alsjeblieft niet de laatste getekende Disneyfilm zijn, want dit is de verademing tussen alle computeranimaties. Brother Bear is goed genoeg om in de bioscoop te bekijken en daarna de zaal met een beregoed gevoel te verlaten.

Shouf Shouf Habibi! wordt door diverse kranten en tijdschriften de hemel in geprezen. De altijd gereserveerde Volkskrant noemde de film een “gevatte komedie”, HP de Tijd repte van een “stevige dosis humor en een ‘onsje’ drama”. Logisch dat de verwachtingen hooggespannen zijn: een komedie die ingaat op het leven van Marokkanen in Nederland, het eerste interculturele (en hilarische!) filmproject van eigen bodem.

Djellaba’s

En wat valt het dan tegen! Shouf Shouf Habibi! is alleen bij vlagen grappig en het verhaal zit vol gaten die qua grootte niet zouden misstaan op een achteraf gelegen weggetje in het Rifgebergte. Het verhaal gaat over Ap, een jonge Marokkaan in de stad die zou moeten worstelen met de keuze tussen zich onderdompelen in het moderne Nederlandse stadsleven of een rechtgeaarde moslim worden en een Marokkaans meisje trouwen. Op zich geen slecht uitgangspunt, ware het niet dat de keuze wel heel zwart-wit wordt gemaakt. Het ene ogenblik loopt Ap nog in een hip zwart jasje, het volgende moment draagt hij een djellaba tot op de grond. Die natuurlijk niet bevalt, waarna het zwarte jasje vlot weer uit de kast wordt getrokken.

Dan is er nog Aps familie, bestaande uit een overspel plegende ouderde broer, een afpersend broertje, een geëmancipeerd zusje en de traditionele traditionele ouders. De rollen worden goed ingevuld door acteurs als Najib Amhali (ook bekend van cabaret), maar hun wederwaardigheden zijn als los zand. De verhaallijn van zusje Leila, die verstoten wordt door haar familie omdat ze geen traditioneel huwelijk wil sluiten, is topzwaar. De serieuze problematiek wordt verbeeld door een enkele traan en een goedgemikte klap in het gezicht, en daarna is alles weer koek en ei. Zelfs niet-Marokkanen moeten in de gaten hebben dat dergelijke problemen niet zo eenvoudig opgelost kunnen worden, ook niet in de film.

E.T.

Er valt genoeg te lachen in Shouf Shouf Habibi!, maar het zijn oppervlakkige glimlachjes en het leidt nergens toe. En een film die zo uitdrukkelijk wordt gepresenteerd als een verhaal over opgroeien tussen twee culturen mag wel wat meer laten zien. Meer verdieping in de verschillen tussen beide culturen. De veelgeciteerde grap aan het begin (Wat zijn de vijf verschillen tussen een Marokkaan en E.T.? E.T. kwam alleen, zag er wél leuk uit, wilde de taal wel leren, had zijn eigen fiets en hij ging weer terug naar huis) geeft misschien wel aan wat het probleem is van Shouf Shouf Habibi!: in plaats van zowel Nederlanders als Marokkanen echt een spiegel voor te houden blijven de makers steken in grapjes die niet over de realiteit gaan.

Allochtonenvraagstuk?

Is Shouf Shouf Habibi! dan mislukt? Welnee, het is een aardige film, maar ook niet meer dan dat. Maak er in vredesnaam geen schoolvoorbeeld van geslaagde integratie van, of het luchthartige antwoord op het allochtonenvraagstuk, termen waar maatschappijkritische figuren graag mee gooien. Het is een aardige film, met leuke sketches en scènes die helaas in het grotere geheel van de film niet overeind blijven. Maar blijf vooral in je stoel zitten voor de aftiteling, want het titelliedje Shouf Shouf Habibi! van de rapformatie ADHD is nu juist wèl heel erg leuk en aanstekelijk.

Harry Sanborn (Nicholson) geniet van het leven, en gaat nooit uit met vrouwen boven de dertig. Met zijn nieuwste scharreltje Marin (Amanda Peet) gaat hij een weekendje naar het strandhuis van haar moeder. Helaas had moeder (genaamd Erica, gespeeld door Diane Keaton) ook een weekend in het huisje gepland. Erica ziet dan ook tot haar schrik dat Harry net zo oud is als zij, maar toch met haar dochter loopt te rommelen. Als Harry tijdens een vrijpartij een hartaanval krijgt, moet hij van zijn dokter (Keanu Reeves) verplicht rust houden. Aangezien Marin weer terug naar de stad moet, is er geen andere optie dan dat Erica blijft om op Harry te letten. De twee moeten aanvankelijk niets van elkaar hebben, maar raken langzamerhand toch gefascineerd door elkaar.

Tegenpolen

Soms heb je van die films waarbij je bij het begin al weet hoe het gaat aflopen. Met Something’s Gotta Give wil ik nog wel een stapje verder gaan: je weet direct bij elke scène al hoe hij gaat verlopen, en wat voor scène daarna gaat komen. De film portretteert Harry en Erica vanaf het begin als duidelijke tegenpolen. Na Harry’s hartaanval verspilt het script geen enkele tijd maar laat de twee tegenpolen razendsnel naar elkaar toegroeien. Je kunt meteen op je klompen aanvoelen dat dit leidt tot een stukje zelfbespiegeling. Beiden beginnen te twijfelen of ze met hun huidige bestaan echt gelukkig zijn, en of ze toe zijn aan iets totaal nieuws (elkaar). Vervolgens is daar uiteraard de kink in de kabel die in de afwikkeling van de film met de nodige obstakels overwonnen dient te worden. SGG is vooral een prettige feel-good film, en dus zijn zelfs die obstakels niet al te imposant.

De jonge dokter

Eén van die eerder genoemde obstakels is Harry’s dokter Julian. Hoewel hij een stuk jonger is valt hij als een blok voor de intelligente Erica. Omdat Harry te lang twijfelt, krijgen Erica en Julian uiteindelijk een relatie. Het lijkt erop dat Harry zijn kruit verschoten heeft. De rollen zijn nu omgedraaid: niet Harry, maar Erica heeft nu een jonge scharrel. Harry vindt dat uiteraard helemaal niks, maar dit zet hem nog meer aan het denken over zijn eigen leven. Hij zal keuzes moeten maken, anders is hij Erica, en zijn kans op een ander leven misschien wel voor altijd kwijt. Het verhaaltje kabbelt eigenlijk moeiteloos door, en alle plotwendingen en ontwikkelingen zijn al zo duidelijk van te voren aangekondigd dat niets je echt zal verrassen.

Conclusie

Ondanks al die voorspelbaarheid is SGG toch een ontzettend leuke film. Nicholson en Keaton hebben de voor het genre vereiste chemie. Bovendien is het wel eens verfrissend om een romcom te zien met mensen van boven de vijftig. De film is ontzettend lief zonder direct klef te worden. En bovendien zei ik het in de inleiding al, het blijft altijd een absolute traktatie om Nicholson aan het werk te zien. SGG is misschien voorspelbaar, maar ook zeer onderhoudend en goed voor een lach.