We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
3D-Gamefilm niet hoogdravend
3D-brilletjes zijn weer hip, dankzij de film Spy Kids: Game Over. Ken je ze nog? Van die brillen met een rood en een groen glas, waardoor je diepte ziet en waar je hoofdpijn van kan krijgen. Elke bioscoopbezoeker krijgt er één als je naar deze film gaat. Oude tijden herleven: het is leuk als je de mensen en voorwerpen naar je toe ziet komen.
~
Spy Kids 3-D: Game Over is alweer de derde film met de jonge spionnen Cortez. Carmen, het zusje van Juni, zit gevangen in een videospelletje en hij moet haar zien te redden. Elk level van de game moet hij doorlopen. Eén fout en het is Game Over en dan heeft de Toymaker (Sylvester Stallone) de macht over de hele wereld.
SF voor kids
De film is geheel gemaakt in de stijl van de game waarin het verhaal zich grotendeels in afspeelt. Het is leuk bedacht, maar op den duur zijn alle trucs wel uit de kast gehaald en wil je dat er een einde komt aan dit spelletje. Maar steeds is er wel een reden om het spel nog niet te laten eindigen. De meeste special effects zijn wel aardig, maar niet erg indrukwekkend. Het gevoel dat je moet wegduiken voor het een of ander heb je maar zelden. Maar het is voor het eerst in twaalf jaar we in Nederland weer 3D-bioscoopfilm kunnen zien en dat maakt het leuk om naar deze film te gaan. Maar inhoudelijk had het allemaal wel beter gekund. Het verhaal is wat dun. Opvallend is dat regisseur Rodriguez zelfs even van de James Bond-formule is afgestapt, wat toch zo typerend was voor de Spy Kids. Dit neigt meer naar science fiction voor kinderen.
Toymaker
Pluspunt van de film is de Toymaker. Sylvester Stallone doet het erg goed als slechterik en zou best eens wat vaker een soortgelijke rol mogen krijgen. Vader en moeder Cortez worden weer gespeeld door Antonio Banderas en Carla Gugino en de Spy Kids zijn ook nog steeds dezelfde. Ze doen het aardig, maar spelen niet altijd overtuigend genoeg.
Aardig geprobeerd
Spy Kids 3-D: Game Over is zeker geen begin van een 3D-revival. Deze film laat zien dat het moeilijk is om een goede, spannende 3D-film te maken. Ach, het is aardig geprobeerd en leuk voor de nostalgie, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Spy Kids 3-D: Game Over
Regie: Robert RodriguezJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Retourtje jeugd
We kunnen de laatste tijd rustig stellen dat we met een ware retrorevival te maken hebben. Niet alleen op gamesgebied, ook in de tekenfilmpjes op TV zien we dat terug. Op Fox Kids kunnen we tegenwoordig weer kijken naar reruns van He-Man and the Masters of the Universe, en de Teenage Mutant Ninja Turtles. Konami besloot om de plotselinge comeback van de Turtles gelijk te gelde te maken, en bracht voor de GBA prompt een nieuwe game uit.
~
Hoewel de Turtles nog steeds hetzelfde zijn, is er ook het een en ander veranderd. De catchy openingstune uit de jaren ’80 is verdwenen. Dat zal de kids van nu misschien niet zoveel uitmaken, maar voor een ouwe zak zoals ik is dat toch jammer. Verder zijn de bijkarakters een beetje gerestyled naar moderne tijden. April O’Neill draagt geen lelijk geeloranje outfit meer, maar heeft tegenwoordig een sexy naveltruitje. Verder is Shredder kennelijk fan van Wolverine geworden, en heeft hij zijn outfit met enkele scherpe messen en punten uitgebreid. De Turtles zijn en blijven echter de Turtles, en ook Master Splinter is gewoon van de partij.
Variatie
Op het eerste gezicht is Teenage Mutant Ninja Turtles een gewone ouderwetse side-scrolling beat ‘m up. Je kiest een mannetje om mee te vechten, en je gaat op pad. Gedurende het spel kom je echter al snel andere vormen van gameplay tegen. Zo moet je op een gegeven moment hangend aan een glider (soort zweefvliegtuigje) je al schietend een weg naar het einde van een level zien te banen, zoals ook in spellen als R-Type het geval is. Ook zijn er Operation Wolf-achtige schietlevels waar je voortdurend met een cursor snel robotjes af moet knallen voor ze jou te vlug af zijn.
Erg Simpel
Het fijne van dit spel is dat het je weer echt een ouderwets Turtles-gevoel geeft. Destijds waren deze spellen in de arcades en op de 16-bit consoles ook leuk, en dat gevoel van toen heb je nu direct weer. Met de enorme variatie in gameplay lijk je hier dan ook een topgame in handen te hebben. ‘Lijkt’, want er zijn een paar belangrijke minpuntjes aan de game. Het spel is namelijk vrij simpel. Met één middagje intensief gamen is het voor eigenlijk iedere redelijke gamer een eitje om dit spel in zijn geheel uit te spelen. De meeste tijd van het spel gaat eigenlijk zitten in het ontzettend irritante geklik tussen de levels door, als de Turtles een beetje met elkaar lopen bij te kletsen over hun avonturen.
Conclusie
Teenage Mutant Ninja Turtles is een heerlijk schaamteloos retourtje jeugd voor me gebleken. Het spel is (op de irritante tussenscènes na) een genot om te spelen. Jammer genoeg is het wel een heel erg kort genoegen gebleken. Veel mensen nemen het tegenwoordig voor lief dat een spel zoals bijvoorbeeld Max Payne 2 in een uurtje of twee is uit te spelen, maar met ouderwetse retro-actie zoals in deze game zou dat niet het geval mogen zijn. Teenage Mutant Ninja Turtles is een lekker tussendoortje, en smaakt zeker naar meer. Maar dan wel wat moeilijker en meer levels graag!
Aanval op de Bijbel
In de zomer van 1925 was een klein stadje in Tennessee heel even het centrum van de Verenigde Staten. Hier kwamen de bekendste juristen, politici en kerkvaders samen om voor eens en altijd het dilemma van Bijbel versus evolutie te beslechten. Centraal hierbij stond de 24-jarige leraar John Thomas Scopes, die in april van datzelfde jaar de evolutietheorie van Charles Darwin had onderwezen aan zijn leerlingen. En dat mocht niet, want nog geen maand eerder had de raadsvergadering van de staat een wet aangenomen die “het onderwijzen van elke theorie die het scheppingsverhaal zoals die in de Bijbel staat opgetekend verloochent” verbood. Deze wet ondervond veel tegenstand onder leraren en wetenschappers, en velen bleven lesgeven uit het wettelijk vastgestelde biologieboek, dat ook de evolutietheorie behandelde. In Dayton, Tennessee, echter, waren er enkelen die vonden dat er iets tegen deze wet gedaan moesten. Zij vonden in John Scopes een man die bereid was terecht te staan om de zaak landelijke bekendheid te geven.
~
Het waren niet de minsten die zich met de zaak bemoeiden. Voor de verdediging kwamen Clarence Darrow, de bekendste advocaat van het land, en Dudley Malone, een bekend redenaar, naar Dayton. Als aanklagers fungeerden onder andere drievoudig presidentskandidaat William Jennings Bryan en Procureur-Generaal A. Thomas Stewart. De volgende acht dagen zagen de juristen in topvorm. De toespraken van Malone en Darrow werden in de pers geroemd als ’toespraken van de eeuw’, en landelijk werden Bijbel en Darwin opnieuw bestudeerd en besproken. De ‘misdaad’ van Scopes deed er al snel niet meer toe; hier ging het, in de ogen van sommigen, om een rechtstreekse aanval op de Bijbel.
Droge wettelijke teksten
~
Charme
Nog voor het begin van het stuk vraagt Frank Vercruyssen om een twaalftal vrijwilligers uit het publiek die de jury gaan vormen. “Alleen mannen, want zo ging dat in 1925.” Dit, plus de kleine acteursploeg, zorgt voor een intieme sfeer. Iets dat in de voorstellingen die ik gezien heb, alleen maar versterkt werd door het feit dat Damiaan De Schrijver kort na de pauze tot twee keer toe de slappe lach kreeg, waardoor Robby Cleiren zich ook nog amper goed kon houden. Een half uurtje later volgde ook Frank Vercruyssen, toen de jury plots een man tekort kwam. Maar voor zover ik kon zien, was er niemand in het publiek die dat als hinderlijk ondervond.
Met name De Schrijver is een genot om te zien, met zijn stil spel en gezichtsuitdrukkingen, en ook Cleiren als advocaat Darrow is een echte publieksspeler. En toegegeven, het klinkt misschien clichématig, maar dat Vlaamse accent voegt toch een zekere charme toe.
Relevant
The Monkey Trial is met drie uur een lange zit, maar zeker de moeite waard. Het onderwerp is nergens ouderwets. Deze dingen spelen, met name in het zuiden van de VS, maar niet alleen daar, nog altijd een rol. George W. Bush, die toch voor een zeker deel van de Amerikaanse bevolking kan spreken, zei in 2000 nog, “After all, religion has been around a lot longer than Darwinism,” een argument dat Bryan ook al in de Scopes-rechtzaak gebruikte.
Stan toert nog tot en met 6 maart door Nederland en Vlaanderen.
The Monkey Trial
Artiest: StanGezien op zaterdag 14 februari 2004 in Grand Theatre, Groningen
Misschien ook iets voor u
“Een concert is soul-to-soul contact tussen mij en het publiek”
/ 0 Reactiesdoor: Joost van Hoek0 SterrenHet is niet zo lang geleden dat Pearl Jam besloot om al hun concerten op CD uit te brengen om zo de handel in bootlegs de wind uit de zeilen te nemen. De klassieke Britse band Marillion (bekend van bijvoorbeeld Kayleigh (met de vorige zanger Fish) of het nieuwere Sympathy) gaat zelfs een stapje verder. Ze gunt ons een blik in de studio door demo’s en nog niet uitgebracht nummers op CD te zetten. Ook brengt ze regelmatig concerten op DVD uit. 8WEEKLY sprak met zanger Steve Hogarth over dit opvallende initiatief.
~
Gekoppeld aan de website marillion.com is de band een paar jaar gelden begonnen met het label Racket Records. Deze aparte maatschappij brengt, los van de officiële albums, opnames uit van concerten, maar ook bijvoorbeeld opnames die de officiële Cd’s niet hebben gehaald. Deze extra platenmaatschappij maakt het ook mogelijk om lid te worden van een Front Row club, die er voor zorgt dat je elke keer de nieuwste muziek van Marillion in huis hebt. Weg dus met de romantiek van stoffige platenbeurzen: een echte Marillion-fan kan altijd de nieuwste opnames in huis hebben. Je hoeft er alleen maar Engelse ponden voor neer te tellen.
Waarom?
~
JvH: Waarom is Marillion eigenlijk met deze hele onderneming begonnen?
SH: Van Marillion zijn altijd erg veel bootlegs verschenen. Veel daarvan zijn door mensen opgenomen met een discman in hun jaszak en dus van erg slechte kwaliteit. We ontdekten een mogelijkheid om binnen ons contract met platenmaatschappij EMI toch legaal speciale opnamen te versturen naar onze fans. Daarom zijn we begonnen om met Racket Records goede live-opnames voor de hardcore fans beschikbaar te stellen en zo te voorkomen dat ze veel geld aan slechte opnames uitgeven.
JvH: Heb je enig idee waarom het voor die fans zo belangrijk is om deze live-CD’s ook in huis te hebben?
SH: Het is de enige manier om te ontdekken of we het ook echt kunnen [lacht]. Nee, serieus: ik denk dat een live-optreden altijd meer impact zal hebben dan een album, omdat er simpelweg dingen zijn die je niet op een CD kunt vastleggen. Dan kun je nog zo veel geld uitgeven aan je hifi-installatie, het gevoel van interactie tussen de band en het publiek zul je altijd missen.
JvH: Maar waarom maken jullie dan eigenlijk nog studioalbums?
SH: Voor de duidelijkheid: het geven van concerten is voor mij de reden dat ik muziek maak. Zingen is zo persoonlijk, ik heb eigenlijk het idee dat er een soort “soul-to-soul” contact tussen mij en het publiek ontstaat. Als we bezig zijn met het opnemen is dit niet meer dan een manier om onze nieuwe songs beter te maken. Na dit proces zijn de songs klaar en kunnen we er het podium mee op.
~
SH: Natuurlijk. Bij Marbles hebben we er zelfs een dubbel-cd van gemaakt omdat we te veel materiaal hadden. Er zijn ook nog erg goede nummers blijven liggen die binnen het album geen plaats konden krijgen. Zo uit mijn hoofd gezegd vind ik in ieder geval “Faith”, “Power” en “Real Tears For Sale” hiervan zeker de moeite waard om eens uit te brengen.
Christmas in the Chapel
Om een beeld te krijgen van wat Racket Records te bieden heeft, hebben we de DVD Christmas in the Chapel bekeken. Op deze DVD is het integrale concert van de band op 7 december 2002 in de Union Chapel in Londen opgenomen. Een stevig, 18 nummers lang concert van goede beeld- en geluidskwaliteit. Voor een relatief lage prijs van 15 pond (zeg 22 euro) heb je dan toch een mooi concert in huis, dat zeker veel hoger van kwaliteit is dan het werk dat je op een platenbeurs weet te pakken te krijgen. De romantiek van weleer is dan wel weg, maar daarvoor krijg je dan ook op muzikaal gebied behoorlijk veel nieuws. Laten we hopen dat andere bands dit voorbeeld snel volgen.
Link: Racket Records
Misschien ook iets voor u
De Weerwolven van Wakkerdam
Partyspelletjes, ik heb er lang niet altijd het geduld voor. Onlangs bevond ik me met een groep medestudenten in een afgelegen kampeerboerderij. Als de nacht valt, kunnen er twee dingen gebeuren: of we worden allen gruwelijk vermoord zoals in de Scream-films gebeurt (tenslotte hebben we te maken met jongeren op een afgelegen locatie), of we gaan proberen ons te vermaken. Al snel kwam ik tot de conclusie dat Party & Co eigenlijk gewoon een stomvervelend spel is, en leek er niet veel anders op te zitten dan studentikoos te gaan drinken en elkaar gedichten voor te dragen (of zoiets).
Aantal spelers: 8-18
Op dat moment toverde iemand een klein kaartspelletje tevoorschijn: De Weerwolven van Wakkerdam. In dit spel neem je met een groepje medespelers een rol aan. De kaarten worden geschud, en vervolgens deelt de spelleider de kaarten. De kaart die je krijgt houd je geheim voor je medespelers: ze geeft namelijk aan wat jouw rol in het spel is. In het dorpje Wakkerdam wonen namelijk eerzame burgers, maar ook weerwolven. Verder zijn er zieners, jagers, geliefden, een Cupido en een onschuldig meisje. Heb je een weerwolfkaart, dan ben je een weerwolf, heb je een burgerkaart, dan ben je.. juist, je snapt hem.
Ontmaskeren
Het doel van het spel is dat de burgers de weerwolven ontmaskeren. De weerwolven proberen op hun beurt de burgers uit te schakelen. ’s Nachts ontwaken de wolven, en schakelen ze een burger uit. Overdag proberen de burgers op middeleeuwse wijze (roddel en achterklap) iemand als weerwolf aan te wijzen. Is er iemand beschuldigd, dan wordt deze ter dood gebracht (uit het spel gezet), en moet hij zijn speelkaart tonen. Het kan dus gebeuren dat de burgers een onschuldige medeburger uitschakelen. Toont het kaartje echter het weerwolvenlogo, dan hebben ze er dus eentje te pakken.
Ogen dicht
De spelleider vertelt de spelers wanneer het dag of nacht is. Bij nacht sluit iedereen de ogen, en ontwaken vervolgens de weerwolven. Zij wijzen in stilte hun slachtoffer aan, en sluiten weer de ogen. Vervolgens vertelt de ziener dat men kan ontwaken, en wie helaas door toedoen van de wolven nooit meer het levenslicht zal zien. Vervolgens vergaderen en stemmen de burgers dus een speler weg. Wakkerdam wordt al snel een afvalrace. Als de burgers zodanig zijn uitgedund dat ze de wolven niet meer kunnen ontmaskeren, hebben de wolven gewonnen.
Onschuldige meisjes
Andere spelers kunnen ook functies hebben. Zo is er een ziener die wakker wordt als iedereen slaapt en elke beurt mag gluren achter één kaartje. Op deze manier kan hij/zij er ook achter komen wie wel of geen weerwolf is. Als je als speler in de daaropvolgende discussie te duidelijk laat blijken dat jij de ziener bent, zullen de wolven je uitschakelen, dus voorzichtigheid is geboden. Cupido kan twee geliefden aanwijzen. Zij zijn tijdens het spel met elkaar verbonden. Sterft de één, dan sterft de ander ook. Het onschuldige meisje mag, als de weerwolven ontwaken, stiekem meegluren en zo proberen de wolven te betrappen. Zien de wolven haar gluren, dan is ze zelf het haasje. De heks heeft de gave om een gedode speler te laten leven, of juist een extra speler dood te maken, en de jager kan als hij vermoord wordt nog net voor zijn dood zelf iemand afmaken.
Conclusie
Als partygame is dit spel in al zijn eenvoud zeer geslaagd. Als je na drie of vier ronden afvalt, blijft het toch leuk om te zien wie nou eigenlijk de wolven waren. Met die wetenschap in het achterhoofd kan het ook hilarisch zijn om de discussies overdag te volgen, over wie er nou een weerwolf is, en wie niet. Het blijft echter een afvalrace, en daardoor kan het, zeker als je met zijn achttienen speelt, een hele zit worden als je bijvoorbeeld al in de eerste ronde eruit ligt. Desondanks zeker een aanrader voor de lange winternachten of die zwoele zomeravond.
De imitatie voorbij
Valentijnsdag in het Jacques Brel-herdenkingsjaar. De ware romanticus nam zijn vriendin, of beter: geliefde, mee naar het eerbetoon aan Brel van Filip Jordens en les p’tits mozarts de ce soir in Amersfoort. En hield bij voorkeur haar hand vast terwijl het indringende Ne me quitte pas door de met kroonluchters verlichte Sint-Aegtenkapel klonk – overigens ook beschikbaar voor huwelijksvoltrekkingen. Wie op het romantische vlak nog iets goed te maken heeft, of gewoon een zwak heeft voor de liedjes van de ongeëvenaarde Vlaamse zanger, heeft nog een paar kansen om Jordens en zijn gezelschap op Nederlands grondgebied te zien. Na een succesvolle tournee langs Belgische, Franse en Nederlandse theaters kan binnenkort het Duitse publiek kennis maken met Jordens imitatie van Brel die we van Jordens geen imitatie mogen noemen.
~
Tussen clownesk en ingetogen
Het energieke, gepassioneerde optreden van Jordens en zijn p’tits mozarts maakt echter het verschil tussen hommage en imitatie. De eigen inbreng van Jordens en zijn pianist, contrabassist en accordeonist is de liefde voor Brel die uit alles spreekt, van de perfecte uitvoering van zang en muziek tot de zorgvuldigheid waarmee het repertoire is samengesteld. In een razend tempo komen niet alleen vele van Brels publiekssuccessen maar ook juist de minder bekende nummers voorbij. Bij elk nummer weet Jordens de bijpassende Brel uit de kast te trekken; hij schakelt geloofwaardig en schijnbaar moeiteloos tussen clownesk en ingetogen, tussen kwaad en teder. Jordens voegt af en toe actuele opmerkingen toe in de chansons. Deze kleine afwijkingen doen Brel alleen maar dichterbij komen: als Brel werkelijk voor ons had gestaan had hij ongetwijfeld ook iets te zeggen gehad over Erwin Krol of Arnold Schwarzenegger.
Voorbij de taalbarrière
De hommage à Brel is een zinderende voorstelling waar de liefhebbers van Brel nog lang over zullen spreken, en waarmee iedereen die niet zo bekend is met Brel alsnog gewonnen kan worden voor zijn prachtige composities en teksten. Jammer alleen dat Jordens geen Vlaamse versie van Les plat pays of Amsterdam opnam in het programma van zijn Nederlandse tournee. Het zou een tegemoetkoming geweest zijn aan het overgrote deel van het publiek dat niet zo goed uit de weg kan met het Frans. Toen Jordens na afloop van de show in het Frans contact probeerde te leggen met het publiek, kwamen veel van zijn opmerkingen niet over. Op een grapje over Helmut Lotti kwam geen reactie, op de daarop volgende opmerking dat Amersfoort toch maar een gelukkige stad was dat Lotti er onbekend was volgde wat schaapachtig gelach van een enkeling. Pas met een opmerking in het Vlaams bereikte Jordens het publiek. De volgende zin ratelde echter weer in het Frans voorbij. Het applaus was, ondanks het wat stroeve einde, oorverdovend, verdiend en Brel waardig. Brels muziek heeft gelukkig geen hinder van taalgrenzen.
De hommage à Brel is nog te zien op:
17-02 IJsselstein
18-02 Deventer
19-02 Zoetermeer
Filip Jordens en les p'tits mozarts de ce soir
Album: Hommage à BrelGezien op zaterdag 14 februari 2004 in St. Aegtenkapel, Amersfoort
Misschien ook iets voor u
Winteraffaire is warm noch koud
.
Alexander is een succesvol zakenman en zit midden in de overname van een bedrijf. Dan vat hij een warme vriendschap – of zijn het andere gevoelens? – op voor Estelle, de moeder van zijn onderhandelingspartner Melissa. Deze ‘vriendschap’ brengt ook zijn herinneringen aan de enige liefde in zijn leven boven, Katja. Zonder haar vluchtte hij in de jaren vijftig uit het Stalinistische Rusland. Zijn nichtje Lauren vindt dat het tijd wordt onderzoek te doen naar de mysterieuze dood van Katja. En dan komt ze achter dingen die haar oom Alexander misschien liever niet wist.
Verraad en spionage
Het boek bestaat uit hoofdstukken die zich afwisselend afspelen in Boston en Rusland. Doordat er ook sprongen in de tijd worden gemaakt tussen de beide hoofdstukken, zijn er eigenlijk twee boeken die samenkomen als Lauren en Melissa naar Rusland gaan. Het verschil in tijd is wel een interessant gegeven, omdat Alexander nogal een zwijgzame man is en er door de verhalen meer duidelijk wordt over hem. Zo blijkt dat Katja in eerste instantie met hem uitging om hem te bespioneren, omdat hij voor de regering werkte. Haar haat kwam voort uit de zinloze moord op haar ouders. Maar tijdens hun relatie wil ze stoppen met het werk, omdat ze daadwerkelijk verliefd is geworden.
Passieloos
De personages in Winteraffaire zijn goed uitgewerkt en allemaal maken ze een duidelijke ontwikkeling door. Estelle verandert van een zwijgzame en bescheiden echtgenoot in een schrijfster die er achter komt dat er meer is dan een passieloos huwelijk met een professor. De verandering van Melissa is misschien wat flauw. Terwijl ze een koel persoon blijft, wordt ze later door de schrijfster veel positiever neer gezet. Het vertelperspectief draagt bij aan de uitwerking. Er wordt verteld vanuit het hij/zij-perspectief, maar ondertussen is er ook een alwetende verteller die van alle personen de gedachten kan lezen.
Voor ieder wat wils
Het boek is vlot geschreven, maar met soms wat onhandige vergelijkingen, als ‘het gevoel dat zijn hoofd voelt alsof er schuimgebak in zit’. Ook zijn bepaalde zinnen nogal cliché en niet echt bijzonder om een bepaald gevoel uit te drukken. Het boek bevat misschien wat te veel van alles: een liefdesrelatie, een geheime liefdesrelatie, spanning door de spionagepraktijken en verraad, culinaire beschrijvingen en kunst. Doordat er van al deze elementen een beetje in zit, is het wel een totale roman geworden met voor ieder wat wils, maar tegelijk is het ook minder interessant geworden, omdat niets echt uitgewerkt is en het boek om te veel verschillende dingen draait. Het beeld dat van Stalinistisch Rusland wordt gegeven is wel goed. Het laat het lijden van de gewone mensen zien en de regeringsfunctionarissen die het ondertussen wel goed hebben. Ook wordt verschillende keren beschreven dat er voor de mensen in die periode in Rusland geen echte keuzes waren.
Winteraffaire is niet alleen een allegaartje van allerlei verhaallijnen, maar ook een boek dat de Koude Oorlog weer in beeld brengt door Amerika voor te stellen als het land van onbegrensde mogelijkheden en de Sovjet-Unie als een land in de greep een verkeerde ideologie. Het verhaal is tragisch maar grijpt niet echt aan. En winterroman is het zeker, getuige de sneeuw, maar of ik er nu echt warm van word? Nee.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 316
ISBN: 9063050941
Misschien ook iets voor u
Ook mooi in hi-fi
Al een paar jaar laat ik vriend en vijand versteld staan wanneer ik mijn favoriete band bekend maak: The Mountain Goats. “Wie? Die ken ik niet,” is de eerste reactie steevast. En dat terwijl ik (en nooit mijn gesprekspartner) bekend sta als een totale leek op muziekgebied, die bij wijze van spreken James Hetfield zou noemen als de zanger van Pearl Jam. Maar ik ken The Mountain Goats! En nu er een nieuw album uit is, mag ik ook mijn steentje bijdragen aan een discussie over muziek.
The Mountain Goats bestaat uit John Darnielle en een akoestische gitaar. Vraag me niet waarom deze man zichzelf een meervoudsnaam geeft, want ik weet het niet. Ik ken alleen zijn muziek en die klinkt folk-achtig, maar is veel meer dan dat. Darnielle heeft een wat nasale stem en begeleidt zichzelf zo energiek dat je zijn vingers soms tegen het hout van zijn gitaar hoort slaan. Zijn teksten bevatten veel lange zinnen die vaak net niet binnen de melodielijn passen, waardoor je heen en weer glijdt tussen hakkelend en melodieus. Neem dit alles op met een simpel bandrecordertje, zodat je ruis en het ronddraaien van de spoelen erbij krijgt en je hebt, ongeveer, het geluid van The Mountain Goats: Energieke, lo-fi luistermuziek.
Veranderingen
We Shall all be Healed is het twaalfde album op rij, maar het verschilt drastisch van zijn voorgangers. In 2002 bracht Darnielle maar liefst vier albums uit, waarvan de laatste, Tallahassee, de overstap naar een nieuw label markeerde. Met die overstap naar 4AD veranderde ook de muziek: de bandrecorder als extra instrument verdween en de liedjes op Tallahassee moesten het doen zonder de charmante ruis en kraakgeluiden. Op We Shall all be Healed is de ruis bij sommige liedjes weer aanwezig, zij het op de achtergrond. Maar er is nog een groot verschil: voor het eerst maakt The Mountain Goats veelvuldig gebruik van piano, drums, violen en andere instrumenten. Het lijkt erop dat Darnielle zowel de lo-fi als de eenvoud vaarwel zegt. Maar is The Mountain Goats dan nog wel The Mountain Goats?
We Shall all be Healed is een bonte verzameling liedjes van allerlei pluimage en voor elke stemming. Er zitten heel opzwepende nummers tussen, zoals het zomerse, bijna dansbare Palmcorder Yajna, Home Again Garden Grove en het korte maar hevige Quito. De energie van deze nummers is aanstekelijk en wanneer je de cd de eerste (paar) keer beluistert vallen deze het meest op.
Dan zijn er wat rustige liedjes die voorzien zijn van extra instrumenten en deze nummers vergen wat meer tijd om er bekend mee te raken. Het openingsnummer Slow West Vultures klinkt goed, maar de violen, basgitaar, drums en een of ander orgelachtig apparaat maken het in eerste instantie te vol en te glad. Wanneer je gewend bent aan alleen Darnielle en zijn gitaar ben je geneigd te zeggen: overdaad schaadt, maar hoe vaker je luistert, hoe meer je ontdekt dat die extra instrumenten, en dan juist de violen die je in eerste instantie niet kon waarderen, de nummers wel die extra diepte verlenen. Alleen het stukje experimentele piano in het nummer Cotton is niet op zijn plek.
Persoonlijk
Er zijn ook nummers waarin Darnielle zich ouderwets beperkt tot zijn gitaar en dan hele zachte, stille liedjes zingt, zoals Your Belgian Things en Mole (wel met piano), die beiden lijken te gaan over verloren liefdes. Dat is nog zo’n bijzondere eigenschap van The Mountain Goats: je merkt dat sommige liedjes heel persoonlijk zijn en eigenlijk helemaal niet voor jou gelden. Your Belgian Things klinkt als een intieme brief aan iemand die erg gemist wordt:
Eigenlijk voel je je een beetje een inbreker in deze verstilde liedjes. Je kunt alleen maar raden naar de betekenis van de woorden, maar de werkelijke boodschap zul je nooit ontcijferen. Het gevoel dat het liedje oproept is echter heel herkenbaar.
Ruis
Als je een gitaar en een nasale stem verwacht, moet je wennen aan We Shall all be Healed. Maar het is een stap in een nieuwe richting en moet op zichzelf bekeken worden: je hebt er niets aan om als luisteraar steeds terug te verlangen naar het oude.
Hoe vaker ik naar We Shall all be Healed luister, hoe meer ik deze cd bij iedereen wil aanbevelen. Ik ben nog niemand tegengekomen die The Mountain Goats niet leuk vond nadat ik hem of haar tot een luistersessie had gedwongen. En na elke luisterbeurt wordt de muziek beter: je leert de gekke timing en rinkelende gitaar heel snel waarderen. Op 26 en 27 maart staat Darnielle in respectievelijk Paradiso en Rotown. Ik hoop jullie daar allemaal te zien.
The Mountain Goats
Album: We Shall All Be HealedAantal tracks: 13
Misschien ook iets voor u
Zonder ziel en zaligheid
De verwachtingen waren hoog gespannen na Barbara Stoks vorige album Sex, drugs en strips. De vraag was of ze zou voortborduren op de thema’s uit deze voorganger of met iets anders zou komen. Dit laatste is het geval… of toch niet helemaal. De lezer wordt nog steeds deelgenoot gemaakt van haar eigen leven. Toch is het onderwerp dat nu in beeld wordt gebracht grimmiger en volwassener van aard dan we van haar gewend zijn. Dit keer worden we niet getrakteerd op kroegentochten, liefdesperikelen of seksuele escapades. Nee, in Je geld of je leven draait alles om de aloude vraag: to work or not to work…
~
De eerste indruk leert ons direct dat Barbara Stok zich tekentechnisch niet veel ontwikkeld heeft. De stijl oogt niet zelden houterig en onbeholpen. En het experiment dat zij in voorgaande albums niet schuwde, blijft hier nagenoeg achterwege waardoor het geheel wat schraal en vlak overkomt.
Weinig dimensie
Waar het bij veel egodocumenten nog wel eens aan schort, is het gebrek aan relativering. De auteur dient voldoende afstand te nemen van zijn of haar leven, wil de argeloze lezer hierdoor geraakt en geboeid worden. Van dit motto heeft Barbara Stok zich hier wel heel duidelijk bediend. Het gevolg is echter desastreus: het grootste deel van het album gaat ten onder aan vrijblijvendheid, de opgevoerde personages vertonen niet meer dimensie dan de lijnen waarmee ze zijn vormgegeven en nagenoeg nergens lukt het Barbara Stok haar eigen ziel en zaligheid erin te leggen.
Virus
Maar eerst even terug naar de strekking van het verhaal. In Je geld of je leven volgen we de auteur tijdens haar korte maar heftige arbeidsverleden bij een lokale goednieuwscourant. Om het wat nauwkeuriger in de tijd te plaatsen: deze episode speelde zich af voor ze haar leven in het teken stelde van het stripverhaal. Het verwachtingsvolle gevoel dat zich in aanvang meester van haar maakt na de geslaagde sollicitatie, verandert langzaam maar zeker in een verlammend en allesverterend virus dat zijn gastvrouw tot op het bot afkluift.
Therapeutisch getint
Ondanks de eerdere kritische kanttekeningen is op de verhaallijn weinig tot niets aan te merken. Vakkundig en secuur volgen de verwikkelingen elkaar op en leiden ons naar de onvermijdelijke climax: de burnout. Door gebruik te maken van herhalingen (haar interviewbezoekjes aan klanten, de slapeloze nachten) wordt het beeld versterkt van het zenuwslopende karakter van deze fase in haar leven. Toch kan dit alles niet verbloemen dat Je geld of je leven niet meer is geworden dan een flets therapeutisch getint werkje, met een wel heel moralistisch slot. Kundig gemaakt, maar mede daardoor zeer voorspelbaar en inwisselbaar. Nergens vliegt het eens prettig uit de bocht zoals we van Barbara Stok gewend zijn. Het wordt nergens echt intiem.
Het heeft er alle schijn van dat zij zich meer wil distantiëren van haar vorige leven dat zij in Sex, drugs & strips op een fraaie maar wat onevenwichtige manier verbeeldde. Als dat zo is, zal het volgende album cruciaal zijn voor haar bestaansrecht als ego-auteur. Eén ding is al zeker: Je geld of je leven zal in ieder geval minder lang beklijven dan zijn voorgangers.
Prijs: € 12,50
Bladzijden: 128
Misschien ook iets voor u
Om het publiek te binden en te raken
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink / beeld: Ben van Duin 0 SterrenIn de zomer van 2005 neemt regisseur Johan Simons afscheid van het Nederlandse theater. De oprichter en artistiek leider van Hollandia (1985), dat later fuseerde met het Zuidelijk Toneel, zal zijn geluk in Gent gaan beproeven. In dit licht heeft het seizoen 2003-2004 voor ZT Hollandia onbedoeld het karakter van een afscheidstournee gekregen: Johan Simons spreekt her en der in het land, het gezelschap geeft boekjes uit over zijn geschiedenis en de oude successtukken De Leenane trilogie, De bitterzoet en La music twee worden opnieuw opgevoerd.
~
Geeuwen
Dat het hernemen echter ook verkeerd kan uitpakken, blijkt bij La musica twee (gezien op 30 januari in de Stadsschouwburg Groningen). Het stuk, dat twaalf jaar geleden opgevoerd werd, draait rond een gescheiden man en vrouw. Ze ontmoeten elkaar in een hotel in een Franse provinciestad en praten over het verleden en de toekomst. De twee houden bewust afstand; zij die zo lang samen zijn geweest, vousvoyeren elkaar nu. Een enkele keer breekt per ongeluk een ‘jij’ tussen het formele ‘u’ door, maar de man en vrouw hernemen de veilige afstand dan weer snel. Hoewel de tekst van Marguerite Duras mooi is en Betty Schuurman en Jeroen Willems erg goed spelen, slaat de spanning tussen de twee personen nooit over naar het publiek. Tekenend was een man zich na afloop van de voorstelling in Groningen vertwijfeld afvroeg of hij echt de enige was die het een goed stuk vond. Om hem heen waren hoofdzakelijk mensen die hun geeuwen buiten de donkerte van de zaal trachtten te onderdrukken.
Maatschappijkritiek
~
Verlangen naar vroeger
Een voor Johan Simons ZT Hollandia typerend aspect is het politieke engagement. Toen De bitterzoet vijf jaar geleden werd opgevoerd, gold het vooral als een waarschuwing voor de dreigende verrechtsing in de Nederlandse samenleving. Nu we in het post-Fortuyn tijdperk leven en de maatschappij veel rechtser is dan de makers destijds durfden te vrezen, heeft het stuk een nieuwe functie gekregen. Waar het destijds mensen voor rechts populisme waarschuwde, maakt hetzelfde stuk nu ook de achterliggende sentimenten inzichtelijk. De meeste mensen stemmen niet op extreem-rechts omdat ze vinden dat buitenlanders in kampen moeten worden gestopt, maar omdat ze in een naïef verlangen naar ‘vroeger’ leven.
Mephisto
Neem bijvoorbeeld vader Broex, een van de hoofdfiguren uit De bitterzoet. Hij heeft nooit problemen gehad met buitenlanders, maar sluit zich toch aan bij het Nationale Front. Zijn motivatie is dat alles weer moet worden als vijf jaar geleden. Toen was zijn dochter een levendige kunstacademiestudente; nu ligt ze in coma en zijn haar ouders, die haar verzorgen, constant aan huis gebonden. In zijn onnozele verlangen naar het betere vroeger is vader Broex lid geworden van het Nationale Front. Als de Duivel hem op een avond de glorieuze toekomst van kampen vol buitenlanders toont, schrikt de goede vader echter; dat heeft hij nooit gewild. Nederland weer maken als vroeger en voorkomen dat buitenlanders in overtal raken, dat was slechts het in zijn ogen lovenswaardige doel. Toestanden als in de Tweede Wereldoorlog wilde hij zeker niet. Na dit enthousiasme van Mephisto besluit vader Broex zijn lidmaatschap van het Nationale Front op te zeggen.
Elementaire deeltjes
Het stoort Johan Simons dat er Nederland zo weinig belangstelling voor politiek theater is. Hij wil het publiek raken met zijn stuken, ze dwingen na te denken over actuele problematiek. In een land als Duitsland, waar ZT Hollandia ook vaak heeft gespeeld, wordt dat veel meer gewaardeerd. Ook in Gent hoopt hij meer respect te krijgen. Het controversiële denken van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk en de Franse auteur Michel Houellebecq zullen in de toekomst een belangrijke inspiratiebron voor zijn stukken zijn. Zo heeft Simons al vergevorderde plannen voor een toneelbewerking van Houellebecqs boek Elementaire deeltjes.
Voor het echter zo ver is, kunnen we nog een jaar lang van hem in Nederland genieten. Dit seizoen nog de herneming van De Leenane trilogie en een nieuwe uitvoering van Shakespeares Richard III en daarna het (voorlopig) laatste jaar van Simons in Nederland.
Johan Simons kijkt zowel achteruit als vooruit
Misschien ook iets voor u