Beat Takeshi (de acteursnaam van Takeshi Kitano) speelt Zatoichi, een held uit de Japanse cultuurgeschiedenis die onrecht blindelings te lijf ging. De grens tussen wat de blinde als onrecht “ziet” en wat niet is bij hem nogal diffuus, hetgeen Zatoichi tot een intigrerende persoonlijkheid maakt. Zo staat hij aan de ene kant twee geisha’s bij die wraak willen nemen op de bende die verantwoordelijk is voor het uitmoorden van hun familie. Daarbij komt hij uiteindelijk in vijandig contact met de ronin/lijfwacht Gennosuke Hattori (Tananobu Asano) van de op machtsmonopolie beluste Ginzo-bende. Aan de andere kant kan hij “grapjes” niet waarderen: tijdens een goksessie kan Zatoichi zich niet inhouden wanneer hij hoort dat er vals wordt gespeeld.

Humor en muziek

Zatoichi is geen standaard samoeraifilm bestaande uit eindeloos uitgesponnen sequenties gevuld met het wraakzuchtig flitsend hakken en zagen van een held op kwaadwillende tegenstanders. Deze elementen komen er wel in voor, maar het zijn toch vooral de humor en muziek die Zatoichi een sterke film maken. Juist wanneer je het niet verwacht word je getrakteerd op prachtige Dancer in the Dark-achtige humoristische drumsessies: landarbeiders die met hun houweel ritmisch op de grond inhakken, plattelandsjochies die vrolijk in modderplassen stampen en een huis dat onder het ritme van de allerlei soorten hamers uit de grond gestampt wordt. Dit, en de trance-inducerende score van Keiichi Suzuki, geven de film een net zo tweeledige ondertoon als het karakter Zatoichi zelf.

Gulden Snede

In vergelijking met Takeshi Kitano’s voorgaande werk is Zaitochi een wat meer toegankelijke film, maar ook een film waar allerlei typische Kitano-elementen prachtig samenkomen. Binnen het kader van de samoeraivertelling (vergelijkbaar met de yakuza-verhalen uit zijn eerdere films zoals Sonatine) komen, naast actie en geweld uit de onderwereld, humor en de Japanse traditionele cultuur in een steeds idealere mengverhouding samen. Takeshi Kitano, die zoveel mogelijk factoren (regie, script, spel, montage etc.) in eigen hand wil houden, is (ook letterlijk) op zoek naar zijn Gulden Snede en is met Zatoichi weer een stapje dichterbij gekomen.

De serie begint met het overlijden van de schipper van de lokale pont. Deze oude man wordt gespeeld door Jan Decleir, bekend van het Oscarwinnende Karakter en recentelijk nog De Passievrucht. Jana, zijn pleegdochter uit “de grote stad” (Antwerpen), besluit uit te zoeken wat tot zijn dood heeft geleid en rakelt het ene na het andere verzwegen mysterie op. Als je in stront gaat roeren gaat het stinken, zo blijkt maar weer eens. Jana (gespeeld door Antje de Boeck) is voor zij het weet tot over haar oren betrokken in alle problemen die in het dorp Terhave maar al te lang onder het wateroppervlak zijn blijven liggen. En als kijker kan je dan alleen maar hopen dat de serie meer wordt dan een heldenverhaal over hoe een Vlaams dorp gered wordt van corruptie en verderf.

Indrukwekkend

Maar het verhaal is erg indrukwekkend. Het is niet voor niets dat 70% van de tv-kijkende Belgen elke week op Stille waters afstemde. Het verhaal sleept je mee en eigenlijk zonder nadenken klik je op deze dvd-set door naar de volgende aflevering. De dramatiek is overweldigend en de rust die de makers hebben genomen om bepaalde momenten weer te geven is verrassend. Dit heeft er ook vooral mee te maken dat er in de serie plaats gemaakt is om karakters rond te maken. Er is goed en fout, maar de individuele karakters zijn deels goed, maar ook voor een deel fout bezig. Dit stemt tot nadenken en nuanceert het verhaal, wat het geheel boeiender maakt. Het is goed dat er rond een gevoelig onderwerp als pedofilie veel aandacht besteed is aan hoe het verhaal het beste verteld kan worden.

Vormgeving

De serie is erg mooi gefilmd, maar ook zeer langzaam. De eerste aflevering komt moeilijk op gang, maar dit blijkt ook zijn functie te hebben ter dienste van de tien uur die nog moeten volgen. Er is waanzinnig veel aandacht besteed aan de manier waarop dingen in beeld worden gebracht en Stille waters is dan ook eerder een lange film dan een tv-serie. Zeker in combinatie met de stijlvolle muziek en vormgeving mag de serie geprezen worden om de manier waarop het verhaal in beeld gebracht is.

Hoe loopt dit af?

Ik kan me niet voorstellen dat niet iedereen gegrepen wordt door het verhaal van Stille waters. Vanaf het begin van aflevering twee heb ik maar een ding willen doen: het verhaal tot aan het einde bekijken. Het is als een goed boek: na twintig bladzijden wil je alleen maar weten hoe het afloopt? Duidelijk is ook dat het verhaal mooi afgerond is. Geen gezeik met een tweede seizoen of nieuwe verhaallijn, omdat het zo goed bekeken wordt. Vanaf de eerste minuut is duidelijk dat de spanningsboog aan het eind van de serie ophoudt.

Dank u Vlaanderen

Samenvattend is Stille waters een serie die meer Nederlandse aandacht verdient dan tot nog toe het geval was. Bridge Entertainment heeft met het uitbrengen van deze serie goud in handen gekregen. Een speelfilm van elf uur die de kijker van begin tot einde meesleept in een tragisch verhaal dat zo geloofwaardig en genuanceerd is als het leven zelf. Als dit de voorbode is, mag van mij de Vlaamse cinema in Nederland zeker veel meer aandacht krijgen. Dank u Vlaanderen, voor die elf heerlijke uren televisie.