Het nieuwe album is een logische stap in de ontwikkeling van de band. De initiële sound van het debutalbum transformeerde met Make Yourself (1999) en Morning View (2001) tot een mix van funk, nu metal, dance en jazz die niet zelden een zekere rustige, lounge-achtige ambiance oproept. Die sfeertekening is grotendeels toe te wijzen aan de zangstem en -stijl van zanger Brandon Boyd. Waar de muziek vrij heftig kan zijn, voornamelijk de drumpartijen, is hij in staat een ontspannen zanglijn te laten horen. Dat is ook terug te horen op A Crow…

Politieke boodschap

Bovenstaande gezegd hebbende, is Incubus geenszins vergeten hoe stevige, voornamelijk op gitaarhooks gebaseerde muziek gemaakt wordt! Dat blijkt al wel bij het openingsnummer Megalomaniac, dat zeer representatief is voor de rest van het album. Alle elementen van dit nummer zijn terug te horen in de rest van de plaat, van hoge uithalen tot catchy gitaarpartijen en krachtige drums. Ook is te horen dat Boyd een politieke boodschap uit te dragen heeft, min of meer gericht op alle ‘powers that be’ vanuit een anders-globalisten perspectief. De overheersende, tekstuele thematiek op dit album is dan ook dat ‘er een hoop anders moet’. De zinsnede ‘please end this, before this ends us’ uit Agoraphobia spreekt wat dat betreft boekdelen.

Frustratie

Gelukkig is deze plaat echter verre van prekerig. De melodieën geven het geheel een relaxed gevoel mee, zoals bijvoorbeeld bij Beware! Criminal. Het daaropvolgende Sick, Sad Little World heeft datzelfde kenmerk. De freaky en funky baslijn wordt afgewisseld met melodieuze tempowisselingen, alsof het nummer een ode is aan het gehele oeuvre van de band. Een oeuvre dat dus enerzijds schreeuwt uit frustratie en anderzijds melodieus klaagt en veranderingen aandraagt. Als luisteraar krijg je dus het gevoel vanuit je stoel een politieke mening aan te horen en zo nodig te delen. Pistola verwoordt hoe die mening uit te dragen: ‘…and my pen is my pistola!’, zonder daarbij al te zeer op Rage Against the Machine te lijken.

DVD

Dat Incubus zich muzikaal en tekstueel blijft ontwikkelen is duidelijk te horen op A Crow… Maar de aloude strijd tegen apathie, zo typerend voor deze stijl van muziek, hebben de heren nog lang niet opgegeven. Dit blijkt wel uit Zee Deveel en Made for TV Movie. De spanningsboog van dit album vindt zijn einde in het slotnummer Leech, waarbij weer wordt aangesloten op de sfeer die in het openingsnummer wordt neergezet. Dit valt goed op wanneer je let op de teksten die zo belangrijk zijn op dit album. Wanneer je je als luisteraar daar niet op concentreert, dan wil deze plaat aan het einde overkomen als een brei waarin het lastig is onderscheid te maken tussen de individuele nummers. Maar de composities zitten goed in elkaar, liggen lekker in het gehoor, dus ook muzikaal is dit album meer dan de moeite waard. De uitgebreide uitgave van A Crow… bevat ook een DVD, waarop enkele optredens en interviews met de band te zien zijn. Leuk is dat wel, het voegt helaas weinig toe aan het geheel.

Berend Dubbe vernoemde destijds, nadat hij uit Bettie Serveert was gestapt, zijn project naar een Duits 8mm-filmprojectormerk. Te meer omdat die naam met een B begon, waardoor zijn platen tussen andere grootheden met een B in de bakken van de platenboer zouden komen te staan. Denk maar eens aan the Beach Boys, Burt Bacharach en natuurlijk the Beatles. In de loop van de tijd zijn de inspiratiebronnen behoorlijk uitgebreid, maar het is Bauer gebleven. Baueresque is het eindproduct van twee jaar veel muziek luisteren en musiceren door Sonja van Hamel en Berend Dubbe, ofwel de mensen achter de naam Bauer.

Het diepe in

Hoewel je Bauer niet in een adem met de grootheden kunt noemen, hebben ook Van Hamel en Dubbe de kunst van het songschrijven behoorlijk onder de knie. Op On the Move, het debuut van Bauer – toen nog alleen Berend Dubbe – werd al duidelijk dat de ex-drummer van Bettie Serveert meer in zijn mars had dan alleen ritme aangeven. Samen met Sonja van Hamel maakte Dubbe met Can’t Stop Singing de wereld gewaar dat het met een tweede plaat het publiek kon blijven verbazen. De diversiteit van de nummers, mede door de zang van Van Hamel, was groter geworden. Het leverde ze niet voor niets een zilveren harp op. De diversiteit op Baueresque is deels teruggedrongen, maar de nummers hebben meerdere lagen en zitten steviger in elkaar. Het duo springt op Baueresque het diepe in.

Balsem voor de oren

Wat dit soft-psych-synthi-popduo de diepte geeft, zijn bijvoorbeeld de goed georkestreerde arrangementen en de fijne samenzang. De donkere stem van Dubbe fungeert als basis en Van Hamel kronkelt haar stem er moeiteloos om heen, wat als balsem voor de oren is. Het beste voorbeeld hiervan is het kerstachtige openingsnummer Bouillabaisse of Brilliance. Bij nummers als Cubicle, Thin White Line en It’s Getting Better komt Baueresque tot een hoogtepunt. De plaat betekende ook een kleine verandering. Berend heeft een stapje achteruit gedaan en Sonja één naar voren. Van Hamel heeft namelijk een prominentere plaats ingenomen. Dit resulteert in schitterende nummers als A Renegade Cop en het slotnummer Everything After All.

De plaat is meer een geheel, zonder een moment vervelend te worden en dat is knap. Of dit te maken heeft met de vele geluidjes uit allerlei synthesizers, de fijne samenzang of de melodieuze popliedjes kan in het midden gelaten worden. Baueresque is een voorbeeld van hoe de Carpenters in de 21e eeuw hadden kunnen klinken. Baueresque klinkt niet verrassend, eerder mooi en dat mag ook wel eens gezegd worden.

No Needles – The New Fragrance

[eigen beheer]

De Wateringse band No Needles laat alleen al met de presentatie van haar demo The New Fragrance zien dat het veel in haar mars heeft. De pretenties zijn in ieder geval duidelijk erg hoog. De demo is superstrak vormgegeven en straalt meer uit dan menig debuutalbum dat door een grote maatschappij wordt ondersteund. Dat is prachtig om te zien. De band heeft zelfs al een videoclip op de plaat gezet. Sinds 2002 heeft No Needles een flinke lijst aan live-optredens gedaan en de demo zo horende moet dit zeker een sfeervolle hoeveelheid optredens geweest zijn. De band klinkt fris en weet met een heldere toon en een mooie mix tussen rock en rap de luisteraar telkens weer te verrassen. Mooie muziek waar je niet snel stil bij kunt gaan zitten.

Joost – Blue like heaven

[Eigen beheer]

Joost uit Doorn is niet echt iemand die gaat zitten wachten tot een platenmaatschappij hem de kans geeft om een plaat op te nemen. Hij heeft inmiddels al aardig wat nummers op de plaat gezet en heeft hier duidelijk plezier in. Het merendeel van de instrumenten bespeelt hij zelf en op die manier heeft hij al een drietal demo’s achter zijn naam weten te zetten. Godzijdank is het tegenwoordig een stuk minder lastig om inspirerende artiesten een eigen plaat te laten maken dan vroeger. Joost is hier een goed voorbeeld van. Ik heb wel eens sterkere zangers gehoord, maar de muziek is toch zeker wel de moeite waard. Het is een beetje te vergelijken met het werk van Alan Parsons: heel erg evenwichtig uitgebalanceerde en doordachte composities. Leuk om te horen dat er ook nog dit soort muziek door een nieuwe generatie wordt gemaakt.

Textures – Polars

[Listenable Records]

Het debuut van de Nederlandse metalband Textures dat op 8 maart verschijnt klinkt erg veelbelovend. De eerste songs van Polars klinken dan weliswaar niet echt vernieuwend, het algemene beeld is erg positief. Hoewel de zang duidelijk niet de sterkste kant van de band is levert de ingetogenheid die de band zich toestaat regelmatig erg mooie momenten op. De band heeft duidelijk goed door dat de kracht van metal pas echt tot zijn recht komt als er ook af en toe gas terug genomen wordt. Maar het venijn zit hem bij deze band duidelijk in de staart. De twee songs Polars en Heave, beide overigens meesterwerken van ruim een kwartier, zijn vernieuwend en origineel. Qua opbouw heeft de band zich duidelijk niet laten leiden door de klok, maar door de voortgang van de compositie. Dit levert een verrassend en origineel geheel op. Ik verwacht van deze band in de toekomst zeker nog meer te horen.

Redtape – Radioactivist

[Roadrunner]

De uit Californië afkomstige punkmetalband Redtape weet met haar debuutalbum niet echt te imponeren. Het album is in het begin leuk opgebouwd, met een mooi intro voordat het gehak op de gitaar begint, maar daar blijft het dan ook bij. De energie spat er echter wel vanaf en de muziek is erg geschikt om je ramen mee laten rinkelen. Desondanks word ik er echt niet koud of warm van. Het is stampende gitaarrock maar mist elke inspiratie en originaliteit. Dit soort muziek hebben we echt al honderden keren gehoord en we hebben hier geen nieuwe band voor nodig om dit nog een keer dunnetjes over te doen.

Hoewel Mauro tussen neus en lip een paar keer in de nieuwe OOR-popencyclopedie wordt vermeld, is het eigenlijk iemand die een eigen kopje verdient. Vanaf de opleving van de Belgische popmuziek in het midden van de jaren ’90 staat Mauro met verschillende bandjes vooraan om roergangers dEUS naar de kroon te steken. Evil Superstars, met collega kapitein Tim Vanhamel – die door Mauro werd aangemoedigd om iets voor zichzelf te doen, met Millionaire als resultaat – in de gelederen, wist de aandacht behoorlijk te trekken. Na de break-up ging Mauro opnieuw in de aanval met het onvoorspelbare Mitsoobishy Jacson. Een succesvol soloproject volgde. Daarna ging Pawlowski samen met Pascal Deweze (o.a. Metal Molly, Sukilove en Mitsoobishy Jacson) en Carol van Dijk (o.a. Bettie Serveert) een samenwerking aan in de formatie Shadowgraphic City. Verder is Mauro regelmatig te gast op platen van andere Belgische grootheden.

Eurosonic

De afgelopen editie van Eurosonic liet Pawlowski aan Groningen horen en zien wat Mauro Pawlowski & the Grooms eigenlijk inhield. Het publiek zag een band in het zwart waar een behoorlijk geluid van afkwam. Met de uitstraling waar de meest zelfingenomen rocker jaloers op zou zijn, overwon de band het publiek. Het optreden gaf het festival nog enigszins kleur. Maar alle dingen die Pawlowski doet, zijn jammer genoeg tijdelijk. Ook dit project zal daar een goed voorbeeld van zijn. Want zie je hem vandaag in een bepaalde gedaante, dan komt hij morgen met iets nieuws dat wederom de aandacht van de muziek- en tv-wereld zal trekken.

De plaat

Vanaf het begin weet de band een onheilspellend geluid voort te brengen, zoals ze dat ook al deden op de Ghost Rock E.P. De drums produceren een bepaald terugkerend ritme en voelen zich gesteund door een opzwepende bas. Daaroverheen komt een gillende gitaar die de melodie weet aan te geven. Mauro gromt, zingt, schreeuwt en mompelt zijn donkere teksten. Door te dwepen met het duistere en door de opjagende geluiden weet de band rondom Mauro de luisteraar te boeien. Het nummer Driving to the Fire, dat begint na een spanning opwekkend intro, geeft meteen de toon van de plaat aan. Maar het is wel een vereiste om het vanaf het begin leuk te vinden, want er is verder weinig afwisseling in de plaat. De afwisseling die de plaat heeft, is alleen te vinden in de nummers All over Me en The Untouchable. Toch is het spijtig dat Mauro de volgende keer met iets anders komt, want Black Europa smaakt na meer. Ook als je kritisch kijkt.