Dat Spencer P. Jones van goede gitaren houdt, blijkt ook op zijn alweer vierde soloplaat. Alle twaalf nummers klinken anders, roepen steeds weer nieuwe associaties op, maar passen door het eigen gitaargeluid prima bij elkaar. Het nummer Wherever/Whatever doet bijvoorbeeld sterk denken aan de oude up tempo Bob Dylan. Rappend als in Subterranean Homesick Blues vergast Jones de luisteraar op een verhaal over zijn leven als muzikant: nooit rust of tijd, maar altijd over de aardkloot trekken: ‘I’ve been around the world and back / like Cassidy and Kerouac’. Het nummer geeft een opwindend gevoel; het tempo ligt hoog en hoewel de tekst weinig positief is over het leven van een popster, besef je als luisteraar wel dat je op de bank voor de televisie toch maar erg weinig meemaakt. Na de opwinding van Wherever/Whatever volgen een aantal rustiger nummers. De trage en lome ritmes doen je dan weer terugzakken in de bank en voor je het weet ben je weer tevreden met je relaxte leventje. Waarom zou je eigenlijk reizen als hier in Nederland alles zo goed geregeld is?

Lief en gevoelig

Dat Jones en band ook lekker kunnen rocken, bewijzen ze op het pittige I Wanna Hand To Hold When I Go To Hell. De boodschap van het nummer is dat Spencer P. Jones geen liedjes wil schrijven over de mooie en lieflijke zaken in het leven, maar dat hij er wel behoefte aan heeft dat er een geliefde bij hem is als hij naar de hel gaat. Yeah! Rock ’n roll! Toegegeven, de tekst is weinig spannend, maar de muziek van het nummer is erg goed.
En dat meneer Jones diep in zijn hart ook gewoon een lieve en gevoelige man is, toont hij even later in het melancholische Whole Way Down:

It don’t matter what I do today
It don’t matter anyway
Doesn’t matter what I feel today
I’ve been missing all your kissing
The whole way down

En zo ontpopt de stoere rock ’n roll-held zich ineens tot een romantische troubadour. Het is symptomatisch voor Fait Accompli: zowel muzikaal als tekstueel tapt Spencer P. Jones uit vele vaatjes, maar de eenheid van het album komt nergens in het gedrang. De liedjes van Spencer P. Jones zijn geworteld in de donkere zelfkant van het bestaan in zijn geheel en van de rock ’n roll-wereld in het bijzonder. Hoezeer het hem ook gegund is, hij moet maar niet doorbreken bij het grote publiek. Romantiek als dit laat zich niet veinzen, daar moet voor worden gevoeld en geleden.

Beide heren zijn afkomstig uit Detroit, en White was co-producer van het debuutalbum van The Von Bondies Lack of Communication. Geruchten gaan dat de ontstane discussie en ruzie iets te maken had met kritiek die Stollsteimer leverde op de productie. Hoe het ook zij, er ontstonden smeuïge roddels, en de pers dook er bovenop. De release van de plaat is er niet om verschoven, en dus worden we nu geconfronteerd met het tweede album. Dat deze keer niet bij indie Sympathy for the Record verschijnt, maar bij major Warner.

Hysterische zang

Een van de zaken die als eerste opvallen bij het luisteren naar Pawn Shoppe Heart is de energie die uitgaat van de ritmesectie van de band. Bassiste Carrie Smith, drummer Don Blum en gitariste Marcie Bolen brengen een zeer vloeiende, rockende garagesound, die vanaf het eerste nummer No Regrets blijft doorrazen. Zanger Jason Stollsteimer zingt met luide, hysterische stem over de muziek heen, af en toe gesteund door de achtergrondzang van Marcie Bolen. Deze achtergrondzang krijgt de vorm van dialoog, en in de nummers C’mon C’mon en Tell me what you see is dat ontzettend aanstekelijk. Zo’n vraag-en antwoord spelletje tussen man en vrouw(en) geeft de tracks een soort punky sound.

Zelfde sound, betere songs

In vergelijking met het debuutalbum zijn The Von Bondies qua sound niet veel veranderd, wel denk ik dat Pawn Shoppe Heart een vollere sound heeft dan zijn voorganger. Deze bevatte namelijk al prijsnummers It came from Japan en Lack of Communication. Toch zijn over het geheel gezien de songs veel sterker, en rocken de Von Bondies simpelweg nog harder. Ook de zang klinkt zo mogelijk nog soulvoller; Stollsteimer heeft veel geluisterd naar grootheden als bijvoorbeeld Screamin’Jay Hawkins of Otis Redding, en galmt wanhopig zijn vocalen in The Fever. De volgende track Right of Way begint dan weer heel bluesy, met korte gitaarloopjes en een simpel tikkende drummer.

Eindlijstje

The Von Bondies verblijden ons andermaal met een heerlijke plaat, die ik gewoon op repeat kan zetten gedurende de ganse dag. Ik ben nu eenmaal een sucker voor vrouwelijke achtergrondzang, zeker wanneer deze afkomstig zijn van Marcie Bolen en Carrie Smith.
Een plaat met 12 songs vol garage, blues en wanhoop. Een plaat voor mijn eindlijstje van 2004, zoveel is zeker.

De debuutsingle Darts Of Pleasure is dan ook een perfecte binnenkomer geweest in de wereld van Franz Ferdinand. Dit nummer geeft in 2’58” weer waarom Franz Ferdinand een meer dan leuke band is. Het nummer is op zich al sterk, maar als dan tegen het eind van het nummer ook nog het basisriedeltje opnieuw ingezet op een orgeltje, vergezeld van een euforisch gezongen “Ich heisse Superfantastisch!, Ich trinke Schampus und Lachsfisch!” kun je mij helemaal wegdragen.

Catchy

De tweede single, met ondertussen al een meesterlijke video, Take Me Out is op dit moment slechts een bevestiging van de status van Franz Ferdinand. En weet u wat helemaal mooi is? De hele plaat staat namelijk vol met dit soort catchy nummers. Inderdaad, terwijl het buiten sneeuwt, de wind langs je handen snijdt, je fietsslot bevroren is, en de zon verraderlijk schijnt, heb jij de hele dag Franz Ferdinand in je hoofd. Daar kun je op rekenen. Luister de plaat maar eens een paar keer. Want hij begint nog bedrieglijk rustig met het á cappela intro van Jacqueline, en daarna barst het nummer los in een vrolijke melodie die het hele album aanhoudt. De twee singles zijn daarbij wel de hoogtepunten, maar dat maakt helemaal niet uit. De totaalervaring is dusdanig geweldig dat je zeer veel moeite moet doen om de plaat weer uit te zetten. Daar hebben Alex Kapranos (zang / guitaar), Nick McCarthy (zang / guitaar), Bob Hardy (bas) & Paul Thomson (drums) dus prima werk afgeleverd.

De muziek

Rest nog een korte stijlomschrijving van de muziek van Franz Ferdinand. We horen vooral hoekige popliedjes, met meeslepende melodieën. De Schotten hebben een lekker dansbare plaat gemaakt, waarop de songs met enige nonchalance zijn gebracht. Live komt deze muziek het beste uit de verf, zeker wanneer de gebrachte songs vergezeld worden van de gimmicks van de heren. Op Eurosonic viel het mij op dat de bandleden vele kenmerkende bewegingen hebben overgenomen van prominenten uit de Engelse popgeschiedenis. Deze band zal het dan ook erg goed kunnen doen op de Europese festivals. Ga ze live zien, geloof in de hype!