We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
James Brown-gilletjes, gehijg en gefluister
In 2002 kwam het debuutalbum In Search Of… van N.E.R.D. uit, dat de bescheiden hitjes Lapdance en Rock Star voortbracht. Met Fly or Die zijn Pharrell Williams, Chad Hugo en Shay weer terug. Hoewel, terug… ze hebben in de tussentijd niet echt stil gezeten. Pharrell en Chad kennen we natuurlijk allemaal van het superhippe producersduo The Neptunes, voor wie zo’n beetje elke grote popster in de rij staat. Want alles wat de heren aanraken verandert in een frisse, aanstekelijke, maar vooral lekker dansbare hit.
~
Supersexy
De opener Don’t Worry About It, met Lenny Kravitz op gitaar, knalt uit de luidsprekers. De plaat dendert in sneltreinvaart door via de titeltrack en Jump, met gastbijdrages van Good Charlotte-broertjes Joel en Benji Madden. Er wordt even gas terug genomen op Backseat Love, dat door het gehijg op de achtergrond en de dreinerige zang supersexy klinkt. Nog een rustpuntje is het prachtige Wonderful Place, dat uit twee verschillende delen bestaat. Het eerste deel is een zonnige lofzang op het leven, met vrolijk gefluit en soulvolle jaren 70-achtergrondkoortjes. Het tweede deel vertelt het verhaal van een familie-vistripje dat bijna fataal afloopt. De strijkers maken dit nummer extra dramatisch en Pharrells stem zorgt voor kippenvel. Dan razen de heren verder in het eveneens uit twee delen bestaande Drill Sergeant. Na het vrolijke britpopachtige begin, dat zo op een album van Ed Harcourt zou passen, klinkt het tweede deel nog dreigender. Die energie wordt vastgehouden en verder uitgebouwd in Trasher, een door hiphop geïnspireerd nummer dat dezelfde lading als Shook Ones van Mobb Deep zou moeten hebben. Hierna kabbelt het album redelijk rustig naar het einde toe.
Rock en gitaren
Fly or Die is een veel gevarieerder album dan In Search Of… Het hiphopgeluid heeft nu plaatsgemaakt voor wat meer rock en gitaren. Het is duidelijk te horen dat de muzikale horizon van N.E.R.D. verbreed is. Er worden veel verschillende stijlen verkend en hierdoor klinkt het album steeds anders, maar wel altijd als één geheel. Een ander verschil met de voorganger is dat de plaat veel warmer in het gehoor ligt. Ditmaal hebben Pharrell en Chad zelf de instrumenten ter hand genomen en is al het moeilijke computergesleutel achterwege gebleven. De geweldige achtergrondkoortjes, James Brown-gilletjes, het gehijg, gefluister en vooral de heerlijke beats maken Fly or Die een geweldige sexy plaat. Het enige minpuntje is dat het geluid wel erg vol en dus zeer nadrukkelijk aanwezig is, waardoor je op een gegeven moment toch toe bent aan iets anders. Toegegeven, meestal gebeurt dit pas als de plaat ongeveer voor de derde keer onafgebroken langskomt.
Fly or Die?
Hoewel je bij bijna elk nummer niet stil kan zitten is Fly or Die niet alleen maar een simpele dansplaat. Ook lekker onderuitgezakt naar de verhalen luisteren die in de liedjes worden verteld is geweldig. Met N.E.R.D. maken Pharell, Chad en Shay in tegenstelling tot met The Neptunes helemaal hun eigen muziek. Dus mijn antwoord op de vraag Fly or Die? N.E.R.D. is definitely fly!
N.E.R.D.
Album: Fly or DieMisschien ook iets voor u
Massahysterie
.
~
Hebzucht
Het was allemaal koren op de molen voor de agressief-negatieven. Iedereen had het over de vele miljoenen van zijn eigen geld die Gibson in zijn droomproject had gestoken, maar niemand leek te beseffen dat hij dit misschien wel deed met diepgelovige redenen, en niet – zoals 99,9% van de rest van Hollywood – uit hebzucht. Hoe je ook staat tegenover welke vorm van religie dan ook, het valt moeilijk te ontkennen dat we zonder gelovers als Gibson een zeer groot deel van onze kunstgeschiedenis hadden moeten missen, van de Sixtijnse Kapel tot Breaking the Waves en van de verzamelde werken van Bach tot die van Pedro the Lion.
~
Betraand gezicht
Dat wil niet zeggen dat The Passion of the Christ een perfecte film is; integendeel. Gibson leunt veel te zwaar op technische middelen als kleurfilters, het wegdraaien van het geluid en het gebruik van slow motion – heel erg veel slow motion. Voor een film die met taal (Aramees en Latijn), aankleding en make-up pretendeert historisch accuraat te zijn, is de nadrukkelijke visuele stijl storend en verre van realistisch. Ook het vaak genoemde geweld is te veel van het goede. De eerste slagen van Jezus’ beulen komen keihard aan en zijn bij de kijker bijna fysiek voelbaar, maar dat we na vijf minuten gaan uitzien naar de volgende scène komt niet door de schokkende beelden maar door de onverschilligheid die na enige tijd intreedt. Dit effect kan Gibson onmogelijk voor ogen hebben gehad toen hij de film monteerde. Even kwalijk is het feit dat de personages nergens tot leven komen. Gibson schenkt meer aandacht aan een paar extra zweepslagen op Jezus’ bloederige rug dan aan de brallende Romeinen die de martelingen uitvoeren. Maria, sleutelfiguur in Gibsons religie, moet het doen met een magere flashback uit Jezus’ jeugd en een betraand gezicht, en de mens Jezus is nauwelijks in staat door zijn dikke laag make-up te breken en iets van zijn menselijkheid te tonen.
Maar het was dan ook niet Gibsons bedoeling een film te maken over het leven van Jezus; The Passion of the Christ is puur een interpretatie van zijn dood op die bewuste dag rond het jaar 30 van onze jaartelling. Bijbelse voorkennis is noodzakelijk om alle details in The Passion te begrijpen, maar dat hoeft geen nadeel te zijn. Van studie is nog nooit iemand minder geworden, zeker niet als het gaat om iets dat bij veel mensen zo’n belangrijke plaats inneemt als godsdienst. De kritiek op The Passion of the Christ bewijst dat kortzichtigheid en oppervlakkigheid op dit terrein nog steeds aan de orde van de dag zijn. Omdat hij zich temidden van deze sentimenten staande heeft weten te houden en vast heeft gehouden aan zijn oorspronkelijke visie – ook al is deze niet perfect – verdient Mel Gibson een plaatsje in de hemel.
The Passion of the Christ
Regie: Mel GibsonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Dagboeknotities
Ze kijkt je niet aan. Een van de enfants terribles van de Franse literatuur, naast Michel Houellebecq, lijkt verlegen naar haar schoenen te blikken. En dat terwijl je na het lezen van deze roman misschien meer weet over haar leven dan je misschien zou willen. In het genre autofiction draait het enkel om wat Christine Angot meemaakt en hoe ze dingen beleeft. In haar in nieuwe roman Waarom Brazilië? is het een heftige liefdesrelatie die centraal staat.
Argot vertelt het verhaal van haar liefdesrelatie met Pierre Louis Rozynes, een journalist. Na enkele mislukte relaties en een moeizame verhuizing naar Parijs heeft zij geen energie meer over, terwijl ze nog haar nieuwe boek Quitter la ville moet promoten. Een relatie is het laatste waar ze tijd en energie voor zou hebben. Maar met Pierre is het anders. Angot doet uitgebreid verslag van de strijd die de twee geliefden leveren, van grote haat tegenover elkaar en enorme liefde. Ondertussen blijft haar enorme vermoeidheid en het gevoel aan het einde van haar Latijn te zijn.
Motor
Angot is niet bang voor herhaling. Verschillende bladzijden vult ze met formuleren die soms niet eens meer gelijksoortig maar gewoon hetzelfde zijn. Liever lees je bij een schrijver voor eenzelfde emotie telkens andere formuleringen. In het begin van het boek vindt Angot de vergelijking met een motor uit. Zij is de motor, maar er is binnenkort geen brandstof meer. Deze vergelijking haalt ze verschillende keren aan.
Een van verklaringen van de herhaling van dezelfde formuleringen heeft misschien te maken met het genre waarin Angot schrijft: autofiction. Het is een zeer persoonlijk document en heeft daardoor in eerste instantie minder literaire kwaliteiten, zoals originele verbeelding. Echter, van het uitspreken van zielenroersels zou je eerder meer poëzie verwachten, die Angot echter vaak mist. In passage waarin Angot andere schrijvers citeert zitten meer wijsheden en mooi taalgebruik.
Angot zet de beide hoofdpersonen neer als mensen die behoorlijk in de war zijn. Ze zijn al jaren in analyse en benadrukken veelvuldig dat ze de ander vooral niet nodig hebben. De strijd tussen Pierre en Christine is realistisch weergegeven. Een ander aspect van de roman is de paniek om niet meer te kunnen schrijven.
Verklaring
Soms lijkt het of Angot in deze roman zoveel mogelijk verklaren wil geven voor haar gedrag. Op een gegeven moment vindt ze brieven van haar vader terug, die haar en haar moeder heeft verlaten en met wie ze naar bed is geweest. Ze deelt een deel van haar ‘analyse’ met de lezer. En hoewel dat misschien wat geforceerd overkomt, is het wel een soort verklaring voor haar gedrag. Een ander aspect is dat aan het joods zijn van Pierre en haar aandacht wordt besteed. Het zijn wel mooie gedeeltes, maar aan de andere kant is het maf en misschien cliché om het zo ergens tussendoor te vermelden. Maar het zou ook een kenmerk van dit genre kunnen zijn, dat je alles omgeacht wat het is opschrijft, zo gauw het maar enige verband heeft met je gevoelens heeft en waar je op dat moment mee bezig bent.
In tegenstelling tot de roman zelf, die weinig aan de verbeelding overlaat, is het einde verrassend licht en open. Het is het einde van het boek, maar tegelijk een cliffhanger, want Angot kan zo weer verder gaan met schrijven van een nieuwe boek. Het boek maakt een zekere indruk door de openhartigheid, die aan de andere kant ook minder spannend is, omdat een Nederlandse lezer Angot niet kent. Er is bijna niets verzonnen, wat de roman een authenticiteit geeft. Als dit verhaal volledige fictie was, was de hoofdpersoon eerder een karikatuur geworden, dan een persoon die tegelijkertijd verveling en ontroering oproept. De vergelijking met Houellebecq, zoals de achterflap die maakt, gaat echter niet helemaal op. Angot mag dan ook het moderne leven beschrijven, bij Houellebecq zijn er meerdere en diepere lagen, die in Waarom Brazilië? voor een groot deel ontbreken.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 173
ISBN: 90-295-0375-0
Misschien ook iets voor u
Het wachten zeker waard
In 2000, dus alweer vier jaar geleden, brak songwriter Joost Zweegers op grootse wijze door in België onder de naam Novastar, na in 1996 de Humo’s Rock Rally gewonnen te hebben. Zijn titelloze debuut verkocht als een gek en ambachtelijk popliedjes als Wrong, The Best Is Yet To Come, Caramia en Lost And Blown Away lieten een diepe indruk achter bij het grote muziekminnende publiek. Zo diep dat een ieder alweer stond te springen toen het tweede album, getiteld Another Lonely Soul, onlangs verscheen. En het was dubbel raak, omdat de plaat mede werd geschreven en geproduceerd door Piet Goddaer, een andere Belgische held die ook wel door het muzikale leven gaat als Ozark Henry (onder meer bekend van het nummer Sweet Instigator).
~
Bono, Coldplay en the Police
Wat echter meteen opvalt bij het luisteren naar Another Lonely Soul is het grote aantal associaties die je, zonder werkelijk intensief te luisteren, kunt maken. Zweegers klinkt in When The Lights Got Down On The Broken Hearted als Bono die een nummer zingt op de melodie van Coldplays Clocks, Lost Out Over You zou van Phil Collins kunnen zijn en Ask For The Moon is wel heel erg The Police. Zweegers geeft dat in een interview met Oor ook gewoon toe. En toch heeft het album wel zo’n hecht geluid, dat deze vergelijkingen met een beetje goede wil enkel kunnen worden afgedaan als louter constateringen. Niet storend dus.
Novastar op Pinkpop
Another Lonely Soul is de zoveelste prachtplaat die dit jaar van Belgische bodem komt. We hadden al de pikzwarte rock ‘n’ roll van Mauro & The Grooms, de op liedjes georiënteerde disco van Magnus en de Vlaamse folk van Flip Kowlier. Novastar voegt daar een plaat aan toe met een tiental prachtige, ambachtelijke popliedjes, die werkelijk niemand ongeroerd zullen laten. Dit album verdient hetzelfde succes als zijn wat meer toegankelijke voorganger en kreeg dat succes inmiddels ook. Another Lonely Soul staat op nummer één in de Belgische Ultratop Charts en de band werd onder meer geboekt voor Pinkpop. Zo behoudt Zweegers zijn reputatie en kan hij eventueel pas over vier jaar weer terugkomen met een dergelijk kunstwerkje. Dan doe je het toch niet slecht, dacht ik zo.
Novastar
Album: Another Lonely SoulMisschien ook iets voor u
Meer muziek
Ook deze maand hebben we weer een flinke stapel nieuwe demo’s beluisterd. Het is verbazingwekkend om te zien hoeveel muziek er uitgegeven wordt zonder dat er een platenmaatschappij aan te pas komt. Gelukkig vonden we deze maand een aantal grote beloftes (Crash Karma en Prudence) en werden we natuurlijk ook enkele keren teleurgesteld.
~
36 Crazy Fists – A Snow Capped Romance [Roadrunner]
36 Crazy Fists wil met deze CD een eerbetoon brengen aan hun vaderland Alaska. De muziek is eigenlijk een soort mix tussen death metal die we in Europa veel uit Zweden kennen en de populaire rock van bijvoorbeeld Matchbox 20 en Train die in Amerika furore maakt. Het album is leuk en afwisselend, maar toont zelden een geluid dat we nog niet ergens anders gehoord hebben.
~
Deze mix tussen Tilburgse en Rotterdamse rock is duidelijk nog in ontwikkeling, maar heeft erg veel potentie. Een gewaagde tempowisseling in het nummer Work This Out maakt al snel duidelijk dat 2nd Place Driver ervoor heeft gekozen om buiten de standaardwegen in muziekland te kijken. Zo heeft eigenlijk elk nummer op deze demo wel zijn eigen verrassende geluid. Het is een verademing om een band te horen die de creativiteit heeft om echt nieuwe muziek te maken. Desondanks klinkt het allemaal nog niet heel erg uitgebalanceerd. Een band in ontwikkeling dus, maar we horen hier zeker nog meer van; ik tip het nummer Sulphur als een eerste hit.
~
Good Day is de tweede demo van dit kwartet uit Enkhuizen. De demo is duidelijk heel professioneel opgezet en is qua uiterlijk nauwelijks te onderscheiden van CD’s die je van een platenmaatschappij krijgt. De muziek is erg fris en origineel en laat zich het beste omschrijven als een mix tussen Oasis en Paul McCartney. Toch heeft de band een duidelijk eigenlijk geluid, gekenmerkt door het ietwat nasale stemgeluid van zanger Bas van Duin. Het is echt een plaat die je telkens weer op kan zetten, en die elke keer weer verrassend in je oren klinkt. Toch hoop ik dat de zang van de band in de toekomst toch iets beter gaat worden. De stem klinkt bij vlagen vermoeid of kortademig, vooral in het nummer Out Of Range.
~
Dit Utrechtse trashcore trio heeft besloten haar muziek door iedereen te laten verspreiden. Op hun website kun je dan ook de volledige demo downloaden, inclusief het hoesje. Ze hebben er dan ook met beperkte middelen zeker iets origineels van gemaakt, maar de muziek is verre van goed. Ik heb niets tegen de mix tussen punk en metal die ze spelen, maar elk nummer is werkelijk hetzelfde. Kleine stiltes markeren de sprong tussen twee nummers, terwijl de muziek niet hoorbaar verandert. Je kijkt echt naar je cd-speler en fronst je wenkbrauwen dat je inderdaad een nummer verder bent. Natuurlijk moet ik ook wel genieten van de anti-Bush teksten in het Nederlandstalige nummer Het wijnglas. Daar kun je me altijd mee winnen, maar voor de rest hoop ik dat ze snel meer variatie in hun werk aanbrengen, want anders horen we er niet veel meer van.
~
Bij het ontvangen van deze demo moest ik kwijlen van het sublieme gevoel voor presentatie en vormgeving dat deze band uit Den Bosch heeft. De hoes is perfect, de website is goed, en de muziek is verrassend met een heldere eigen stijl. De zang van Sander Tonino staat als een huis en zorgt er dan ook voor dat Crash Karma meer is dan gewoon een nieuwe gitaarrockband. Ik zou de muziek willen schetsen als een mix tussen Pearl Jam, A Perfect Circle en Vals Licht en dat met originaliteit. Het is nu enkel nog een verrassing welke platenmaatschappij deze jongens als eerste een contract aanbiedt. Het is simpelweg briljant.
~
Met deze band uit het Amerikaanse Detroit is het eindelijk weer eens ouderwets rock ‘n’ rollen. De meeste nummers rollen echt je boxen uit. Het is heerlijke muziek om op te dansen, diep in de nacht in een kroeg. Het nummer Give It Up is echter eigenlijk het enige echt verrassende nummer op het album. Op dat nummer hoor je echt dat de band meer in haar mars heeft dan simpele lekker lopende nummers te spelen. Ik hoop dan ook dat ze die originele kant in de toekomst meer naar voren laten komen, zonder een knieval te doen naar die muziek die we toch al zo vaak horen. Ze hebben overigens wel leuke teksten, bijvoorbeeld deze afsluitende quote uit Car Crash: Your love is like a car crash / You leave me bloody and take all my money.
~
De stem van de zanger lijkt erg veel op die van Dinand Woesthoff van Kane. Bedenk hierbij een muziek die te vergelijken is met het werk van The Gathering, Marillion en Within Temptation en je heb een aardig beeld van de band. De stijl van Inumane is degelijk en vernieuwend en de variatie in nummers is heel erg duidelijk aanwezig. De band doet op dit moment veel concerten in het land en te horen aan de demo, die enkel uit live-opnamen bestaat, moet dit wel een goed feest worden. Geen superoriginele plaat, maar zeker een aanrader voor de liefhebber van symfonische rock.
36 Crazy Fists, 2nd Place Driver, Prudence, Nuestros Derechos, Crash Karma, Dirty Americans en Inumane
Link: 2nd Place Driver
Link: Prudence
Link: Nuestros Derechos
Link: Crash Karma
Link: Inumane
Link: Dirty Americans
Misschien ook iets voor u
Er zijn meerdere wegen die naar (Mount) Zion leiden
/ 0 Reactiesdoor: Bouke Mekel0 SterrenVera Groningen – club for the international popunderground – stond onlangs op twee opeenvolgende avonden in het teken van een mijns inziens ultieme bandbattle. Nog nooit eerder in de geschiedenis waren de negative vibrations van A Silver Mount Zion (ASMZ) geplaatst tegenover de positive vibrations van Zion Train. Een verslag van de keiharde doch gewenste dualiteit tussen deze twee bands.
In de ene hoek van de arena, in numeriek over(ge)wicht, A Silver Mount Zion (ASMZ), ook bekend als The Silver Mount Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band. Dit uit Montreal (Canada) afkomstige atmosferische alternatieve rockorkest is de relatief wat rustigere afgeleide van Godspeed You Black Emperor! Vanaf het moment van hun eerste plaat uit 2000, He Has Left Us Behind But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms, een album waarop hoofdman Efrim Menuck zijn verdriet over zijn zieke hond Wanda verwerkte, heeft ASMZ zich ontwikkeld tot een band met een unieke sound waarin, naast gitaar-zang-piano-violen-cello-contrabas, geleidelijk meer drums en Oost-Europees folky samenzang verwerkt worden.
Tegenover deze monsterformatie, in de andere hoek van de arena, de al dertien jaar opererende goed geoliede neo-dubreggaemachine, Zion Train! DJ Perch mixt en scratcht tegenwoordig live zijn killertracks bestaande uit een zwaar vibrerend basloopje, drums en allerhande bliepjes die op de juiste momenten door zangeres Molara, trombonist Chris Ardoin en trompettist David Tench majestueus worden aangekleed. Van relaxte reggae-dub-nummers op het onvolprezen album Homegrown Fantasy (1995) tot een aantal recentere opzwepende tracks als War Ina Babylon op het album Love Revolutionaries: Zion Train is van velerlei markten thuis en altijd gevechtsklaar.
Let the battle begin!
Het muzikaal-performance contrast
ASMZ opent subtiel: emoties stromen uit een ieders lichaam na het horen van de trillende stem van Efrim die langzaam maar zeker omringd wordt door een solide korte melodielijnherhalende orkestmuur. Keer op keer werken ze, met in het begin gedoseerde stiltes (met geprietpraat van concertbezoekers op de achtergrond), naar een minutenlang doordreinende climax toe en voegen daar bij tijd en wijle een tra-la-la-gedeelte aan toe (alle bandleden zingen samen, nadrukkelijk together). Ze zijn begeisterd. Het houdt maar niet op. Kilo’s Weltschmerz worden over het publiek heen gekieperd – het gaat niet goed met de wereld, nog steeds niet. We staan als genageld aan de grond, lichtjes heen en weer deinend op onze benen en af en toe zo’n quasi-headbangbeweging makend. Prachtig maar… oef!, wat een zware lading.
Dan, een dag later, Zion Train. ASMZ gonst nog wat na, maar vanaf de eerste zoemende basnoten en vrolijke bliepjes is het een kwestie van lekker alles los en voetjes van de vloer. Positivity! Het hele lichaam beweegt. Zangeres Molara zegt blij te zijn weer in Groningen te mogen optreden. Ze weet het publiek en de rest van de band te inspireren. Een bundeltje kwetterende koperblazers bouncen door de zaal heen, nadat DJ Perch een fragment van hun geïmproviseerde trompet-trombone-solo heeft opgevangen. Weer een geluidsspoor met drums plus bas erbij en de hele zaal staat met de leden van Zion Train mee te stuiteren. Geleidelijk steeds meer beats per minute. Tot iedereen moe is en de Zion Trein zijn kolen heeft opgebrand. Laatste halte, iedereen uitstappen!
De spirituele (Mount) Zion connectie
Zoals je reeds is opgevallen, verwijzen beide bands in hun bandnaam naar (Mount) Zion. De berg Sion is een bestaande berg in Jersusalem waarover onder meer in de Bijbel wordt verhaald. Sion staat verder symbool voor de hemel, de stad Jerusalem en een spirituele stad. A Silver Mount Zion is een bandnaam die bij Efrim (zie dit interview) te binnen schoot toen hij luisterde naar een track van de Amerikaanse hardcoregroep The Germs. Wat de bandnaam voor hem persoonlijk betekent kan hij niet zeggen. Misschien dat hij de heavy metalgroep Silver Mountain toentertijd ook kende en tevens veel in de Bijbel zat te lezen? Echter de roots van ASMZ liggen bij de hardcore: negative vibrations (met een sprankje hoop).
De bandnaam Zion Train verwijst naar het gelijknamige nummer van Bob Marley. Volgens zangeres Molara (in een interview) kan Zion overal zijn. Het zit binnenin je, als je maar je best doet. Zion is eigenlijk meer een state of mind, die de band probeert over te brengen op het publiek. Positive vibrations dus!
De uiteindelijke afweging
Wanneer we de reputatie en hun respectievelijke unieke sounds bij elkaar nemen, valt het moeilijk te beslissen wie er op techniek of op punten wint. ASMZ eist meer van het publiek, heeft prachtige melodieën en weet zeer heftige climaxen op te bouwen. Zion Train biedt weer meer variatie, maakt je spieren los en weet qua opzwependheid hoge ogen te gooien. Lichaam en geest worden bij zowel ASMZ en Zion Train in vervoering gebracht. Positieve en negatieve energie vloeien bij het beluisteren van deze bands prachtig samen: samen beklimmen ze de berg Zion, echter via een geheel eigen route. Wat voor hemelse muziek zou er uit een samenwerkingsverband tussen de bands voortkomen? Wie weet komt het er ooit nog eens van.
Misschien ook iets voor u
Typisch Nintendo
Wederom krijgt een oude gameheld een eigen racegame. Deze keer is het de sympathieke Kirby die het twijfelachtige genoegen heeft om te mogen schitteren in zijn eigen game. Hoewel ik dit soort funracers over het algemeen wel aardig vind, kun je in mijn recensie van Bomberman Kart lezen dat ik niet alles in dit genre als zaligmakend beschouw.
~
Bij Nintendo dacht men dan ook slim te zijn door het met deze funracer net even anders te doen. Ten eerste is de opzet van de game heel eenvoudig. Je stuurt met het stickje en remt met de A-knop. Gas geven gebeurt automatisch, je moet af en toe Kirby een beetje temperen. En dat is het dan. Het is even wennen, maar na een klein half uurtje heb je de complete gameplay onder de knie. Aan de ene kant maakt dit het spel zeer toegankelijk voor de mindere joypad-ridders onder ons, aan de andere kant mist het spel hiermee de diepgang van een game als Super Mario Kart op de oude SNES.
Gamemodi
Kirby heeft drie verschillende gamemodi. Er is de Airride, de standaard mode die eigenlijk ietsje te simpel is. Hierin kies je een voertuig en ga je racen op een circuit van jouw keuze. Of dit in een reguliere race is of een pure time attack, is geheel aan de speler zelf. Je kunt ook spelen in de Topridemodus. Je ziet het spel dan van bovenaf, en alle spelers zijn te zien op één scherm. Tenslotte is er nog de z.g.n. City-Trail, waarin je rond een stad zweeft en allerhande items kunt oppikken voordat je je in het strijdgewoel van een race of een minigame stort.
Lief en vrolijk
Qua beeld en geluid is Kirby een typisch Nintendospelletje. Alles ziet er lief en kleurrijk uit, inclusief de benodigde lieve achtergrondmuziekjes. Alle te kiezen karakters zijn in feite gewoon Kirby in een ander kleurtje. Ditzelfde euvel had Bomberman Kart ook een beetje. Bij Mario rijd je echt met radicaal andere figuren die elk zo hun plus- en minpunten hebben. Hun verschillende achtergronden en karakter gaven Mario Kart net even een beetje meer diepgang.
Conclusie
Kirby’s Airride is een simpel en vermakelijk spelletje, maar voor de doorgewinterde gamer gewoon te makkelijk. Er is mijn inziens namelijk niets tegen een simpele gameplay (graag zelfs), maar het moet wel een uitdaging blijven. Nu is de game voor de echte freaks in een weekendje helemaal bekeken, en ik vraag me af of ze dan nog vaak uit de kast getrokken gaat worden. Voor de minder bedreven gelegenheidsgamer, of gewoon voor de kinderen tussen de acht en veertien jaar, is Kirby echter best het bekijken waard. Zelf houd ik het liever bij Mario Kart.
Persoonlijk en openhartig
Op Eurosonic 2004 gaf de Amerikaanse zangeres Beth Hart een dertig minuten durend akoestisch voorproefje van Leave The Light On, haar nieuwe plaat. Toen bleek al dat het een bijzonder en persoonlijk album zou worden. Nu de plaat uit is, is nog duidelijker over welk talent de uit Los Angeles afkomstige zangeres beschikt. Zowel de teksten als de muziek eisen de aandacht op. Leave The Light On is meer dan een leuke plaat; Beth Hart dwingt je aandachtig te luisteren.
~
Storend zijn de vele verwijzingen naar haar geloof echter nooit. Dat komt vooral doordat religie voor haar even vanzelfsprekend lijkt als de drugs ooit waren. Hart gaat nergens over tot evangeliseren, maar beschrijft haar diepste gevoelens, waarbij ze zowel de duisternis als het licht niet schuwt. Ze is duidelijk oprecht in wat ze zingt, en kan het ook zingen omdat zij daadwerkelijk de diepten heeft gezien; ze is allesbehalve een braaf schoolmeisje dat haar zogenaamde liefde voor Jezus aan de wereld wil tonen.
Samen met de uitgesproken teksten is haar stem karakteriserend voor Harts muziek. Tijdens de showcase op Eurosonic droeg haar stem alle nummers en ook op de plaat maakt ze optimaal gebruik van haar mogelijkheden. Titelnummer en eerste single Leave The Light On is een mooi voorbeeld van een liedje dat rond tekst en stem is gecentreerd. Hart zelf bespeelt de piano en wordt begeleid door bas, gitaar en keyboard. Zij en haar piano bepalen echter het geluid: als ze over haar problemen zingt zijn haar stem en de piano zacht, maar haar hoop voor de toekomst schreeuwt ze haast uit. De andere instrumenten krijgen dan ook een prominentere rol.
Door deze nadruk op de tekst is Leave The Light On meer dan een willekeurige plaat die je op een willekeurig moment draait. De combinatie van Harts rauwe stem en haar directe teksten dwingen je de plaat serieus te nemen. Ondanks de zware onderwerpen die ze bezingt is het evenwel geen ontoegankelijk album. Beth Hart preekt niet, waarschuwt niet en bekeert niet, maar laat je wel nadenken over leven in het algemeen, en je eigen leven in het bijzonder.
Beth Hart
Album: Leave The Light OnAantal tracks: 12
Link: Beth Hart.nl
Misschien ook iets voor u
Verdriet gedrenkt in benzine
In Flawless was hij niet alleen de buurman van Robert de Niro, maar speelde hij met overtuiging een travestiet. In Boogie Nights deed hij een poging Mark Wahlberg, in de rol van pornoster Dirk Diggler, te versieren en in Happiness belde hij anoniem meisjes om klaar te kunnen komen tegen zijn slaapkamermuur. De Amerikaanse acteur Philip Seymour Hoffman kiest zijn rollen zorgvuldig uit en commercieel succes lijkt daarbij geen zwaarwegend argument. In de komische tragedie Love Liza, sinds kort alleen op dvd en video uit in Nederland, speelt hij Wilson Joel. Na de zelfmoord van zijn vrouw raakt Wilson in een crisis. Hij verdringt zijn verdriet, snuift wolken benzine en verliest zich in nieuwe hobby’s. Hoffman draagt Love Liza, maar hij wordt voortreffelijk ondersteund door Kathy Bates, die eerder schitterde in About Schmidt en Primary Colors, in een overtuigende rol als schoonmoeder.
~
~
Afscheid
In Love Liza speelt de afscheidsbrief van de echtgenote een grote rol. Wilson durft deze niet te openen. Hij kan de confrontatie met de laatste woorden van zijn overleden echtgenote niet aan. Na een inbraak in zijn huis, vreest hij de brief kwijt te zijn, maar hij wordt steeds weer teruggevonden. Het aanvaarden van het verdriet valt Wilson moeilijk. Liever verliest hij zichzelf. Zoals verdriet niet weg te dringen of te snuiven is, zo raakt Wilson de brief niet kwijt. In Love Liza wordt de worsteling, de confrontatie met het verdriet op deze manier opvallend gevoelig in beeld gebracht.
Verdriet
Natuurlijk zijn er vraagtekens te zetten bij de beslissing van de echtgenote. Het einde van de film is zelfs wat melodramatisch. Alle bezwaren vallen echter weg bij de fenomenale acteerprestatie van Hoffman. Als deze acteur benzine snuift gaat het anders ruiken in de huiskamer van de kijker; als Hoffman huilt is het verdriet voelbaar. Love Liza is een film waarin bijna alles klopt. Het einde is wat uit balans, maar de kijker onthoudt de memorabele rol van Hoffman, de goed uitgewerkte thema’s verdriet, verslaving en verwerking en het goede spel van de overige acteurs en actrices. Love Liza is een intense kijkervaring, waarbij iedereen zal worden geconfronteerd met ervaringen uit je eigen verleden.
Love Liza
Regie: Todd LouisoJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Perfecte grijstint
Voor een recensent is er niets mooier dan een verschrikkelijk slecht boek. Je kunt je dan heerlijk uitleven, de schrijver en diens werk op brute maar correcte wijze naar de kerkers van de literatuur verwijzen. Het slechtste komt in je boven en meedogenloos hamer je in op de stijl, de constructie, de inhoud, desnoods op de naam van de auteur. Als je maar duidelijk kunt maken dat dit boek verspild papier is geweest. Ook een mooi geschreven boek met een schitterend verhaal vormt een bron van inspiratie voor de recensent. Hoewel het vaak moeilijker is aan te geven wat goed aan een boek is dan wat slecht is, bieden beide opties voer tot schrijven.
~
Middenweg
Huidhonger is zo’n boek. Het is niet goed, het is niet slecht. Het is geen zwart of wit, maar een perfecte grijstint. Het heeft me geen moment verveeld. Ik heb me rustig door de 220 pagina’s van het boek laten leiden. Wat dat betreft is het geen slecht boek. Nergens heb ik me echt aan gestoord of me over opgewonden. Niet over het verhaal zelf en niet over de wijze waarop het verteld wordt. En dat is dan tevens ook de reden dat ik het geen goed boek kan noemen: het heeft me niet geraakt. Het verhaal gaat je ene oog in en het andere weer uit. Het ontroert je niet, het blijft niet hangen.
Onpersoonlijk
Hoofdpersoon Thomas wordt nooit een echt persoon. Hij blijft een personage uit een roman en daardoor blijft ook de band met hem achterwege. Een band die noodzakelijk is voor een goed verhaal. Als lezer moet je in de angsten en lusten van een persoon kunnen en willen kruipen om een boek helemaal te beleven. En bij Huidhonger ontbreekt deze wil, waardoor je het allemaal wel ok vindt. Het maakt niet zo veel uit of Thomas zijn geluk nu wel of niet vindt en bij welke vrouw dat dan moet gebeuren.
Dat dan weer wel
Het feit dat deze afstandelijkheid zich niet tegen het boek keert, mag dan wel weer als een pluspunt gezien worden. Het geheel is dusdanig geschreven dat je de ene na de andere pagina gelezen hebt voordat je je er van bewust bent. Het leest allemaal makkelijk weg. Geen moeilijke proza of hoogdravende pretenties. Gewoon rechttoe rechtaan.
Tussendoortje
Huidhonger is gewoon een lekker tussendoortje. Het is geen klassieker, maar zeker ook geen pulp. Het leest makkelijk weg en vergt niet te veel van je intellectuele capaciteiten. Een ideaal boek voor in de trein of op het strand. Een leuk boekje om tijdens de vakantie mee te nemen. Het vult de loze uurtjes, maar helaas niet je hoofd.
Prijs: € 16,95
Bladzijden: 220
ISBN: 9029504528
Misschien ook iets voor u