Daniel Craig is Joe, een docent aan een Londense universiteit, die graag mag filosoferen over het wezen van de mens. Joe heeft niet zo’n zonnige kijk op onze soort. Mensen zijn geprogrammeerde wezens wier bestaan geen enkele reden heeft. Liefde is een illusie. Liefde is niet meer dan biologie, een mechanisme, ingeplant door de natuur, dat enkel bedoeld is om ons tot de geslachtsdaad te drijven en daarmee de soort in stand te houden. Het perspectief dat die (nogal academische) opvatting geeft op het verloop van het verhaal is slechts één van de elementen die van Enduring Love een interessante film maken. Hoezeer die zogenaamde “illusie” de mens in de greep kan houden ondervindt Joe aan den lijve door zijn ontmoeting met Jed, een eenzame man die ervan overtuigd is dat Joe zijn grote liefde, de bestemming van zijn leven is. Langzaam maar zeker wordt Joe meegezogen.

Luchtballon

Aanleiding voor deze bizarre relatie is het incident waarmee we in de ijzersterke opening van de film meteen geconfronteerd worden. Joe zit met zijn vriendin Claire (Samantha Morton) te picknicken op een grasveld bij Oxford (later blijkt dat hij van plan was geweest haar een huwelijksaanzoek te doen) wanneer plotseling een grote luchtballon naar beneden komt. In de mand zit een bang jongetje, daarbuiten hangt zijn opa aan het touw in een wanhopige poging het gevaarte te controleren. Van verschillende kanten schieten mensen toe om te helpen; ook Joe. Hoewel ze met man en macht aan de touwen hangen stijgt de ballon na een flinke windvlaag toch weer op, zodat ze allemaal los moeten laten. Op één man na, die een paar honderd meter verder naar beneden valt en op slag dood is.

Onontkoombaar

Idyllisch groen, een blauwe lucht, fluitende vogels, en dan komt de dood uit de lucht gevallen en ben je er onontkomenlijk bij betrokken. Het is zo’n bekende “wat zou jij in die situatie gedaan hebben”-vraag. Het sterke van de film is dat die op onontkoombare wijze gesteld wordt. Als we met z’n allen waren blijven hangen hadden we misschien nog iets kunnen doen en was die man nu niet dood geweest. Joe kan die dwingende gedachte niet kwijtraken; zijn vrienden kunnen zijn schuldgevoel niet van hem af praten. Was hij degene die als eerste losliet? Hij kan het zich niet meer herinneren.

Ziekelijke obsessie

Het wordt er niet beter op wanneer hij een telefoontje krijgt van Jed. Jed was ook bij het ongeluk aanwezig; Joe heeft zelfs met hem gebeden om Jed een plezier te doen. Hij wil een keer met Joe praten en blijft hem daarna achtervolgen. In eerste instantie is Joe verbaasd, dan raakt hij geïrriteerd, en al gauw blijkt dat Jed lijdt aan een ziekelijke obsessie. Voor Joe.

Gordijnen

De toestand die McEwan in zijn boek beschrijft is kennelijk een bestaand fenomeen. Het syndroom van de Clerambault is genoemd naar de dokter die een vrouw behandelde die ervan overtuigd was dat de koning van Engeland, George V, verliefd op haar was. Ze stond urenlang buiten Buckingham Palace en was ervan overtuigd dat de koning met haar communiceerde door de gordijnen open en dicht te doen. Ook Jed heeft het steeds over gordijnen…

Adembenemende finale

Bij tijd en wijle is deze film niet gemakkelijk om naar te kijken. Het is schrijnend om te zien hoe Joe geleidelijk aan de controle over zijn bestaan kwijtraakt; hij en Claire beginnen van elkaar te vervreemden. Mooi is de intense wijze waarop Daniel Craig Joe speelt: de spanning waaronder hij komt te staan is altijd voelbaar. Je ziet hem stap voor stap verder wegglijden. Maar het is vooral het subtiele acteren van Rhys Ifans als Jed dat de film tot een succes maakt. Jed is een eenzame, pathetische figuur die weliswaar heel enge kantjes heeft, maar toch ook inlevingsvermogen bij de kijker oproept en altijd blijft boeien.

In een regenbui van King Lear-achtige proporties doet Joe een laatste poging de zaak alsnog tot een oplossing te brengen. Het leidt tot een spannende, finale die adembenemend gefilmd is en tenslotte leidt naar een onontkoombaar tragisch einde. Naar dat einde wordt door Michell zorgvuldig toegewerkt; er zijn nauwelijks overbodige scènes. De cinematografie ondersteunt de vertelling altijd en de personages zijn stuk voor stuk geloofwaardig. Dit is geen vrolijke film, maar wel een hele goede.

Hoofdpersoon in deze film is robot Rodney Copperbottom, die uitvinder wil worden. Hij wil Big Weld, zijn grote voorbeeld, ontmoeten. Daarvoor moet hij naar Robot City, de grote stoere stad. Als hij daar is, blijkt de robotwereld toch niet zo lief en veilig als bij zijn pappie en mammie. Hallo klefheid! Het is er een zooitje en Big Weld is op non actief gezet door een dictator. Rodney laat het er niet bij zitten en komt op voor de andere robotten die elke dag de kans lopen vernietigd te worden als ze te roestig zijn. Hoera moraal!

Niet zoetsappig

Dit klinkt heel gemeen, want natuurlijk moest er een achterliggende boodschap in deze vrolijke familie-animatiefilm. Maar het mocht wel wat beter uitgewerkt en wat breder getrokken worden. Nu blijft het verhaal op de een of andere manier een beetje zweven en komt het niet genoeg tot z’n recht. Echt heel zoetsappig wordt het echter nooit, want daarvoor blijken die robots toch niet genoeg tranentrekkend te zijn. Ook wel een keer fijn.

Futuristisch

Robots is wel heel mooi gemaakt. Er is zoveel oog voor detail. Je krijgt een uitgebreide rondleiding door Robot City, waar robots ook maar ‘gewone’ mensen blijken te zijn. Soms wordt er ingezoomd op een detail, een hondje bijvoorbeeld, ook van metaal. Het ziet er allemaal heel futuristisch uit, zonder dat het teveel wordt overdreven. De juiste balans is wat dat betreft zeker gevonden.

Genoeg te lachen

Dat geldt ook voor de humor. De stemmen zijn zowel voor de Nederlandse als Amerikaanse cast goed uitgezocht. Zelfs de Nederlandse vertaling van grappen is goed te doen. Er valt genoeg te lachen. Wist je bijvoorbeeld hoe een robot ter wereld komt? Of hoe een bordenwas-robot z’n werk doet? In beeld zijn vaak al hele komische momenten vast gelegd, maar de aanvullende grappen zijn er niet minder om, al word je op een gegeven moment wel wat moe van al die one-liners.

Geen Imax

Animatiestudio Blue Sky zet zich met deze film, als concurrent van Pixar en Dreamworks, toch weer goed op de kaart. Robots mag het dan wel niet halen bij een film als Finding Nemo, toch zitten er genoeg interessante trucjes in deze film en ziet het er heel gelikt uit. Desondanks is dit kijkje in een robotwereld niet spectaculair genoeg om in een IMAX-zaal te bekijken, waar Pathé Arena nu zo mee pronkt. Deze film leent zich hier te weinig voor: je wordt nog te weinig meegezogen in de film door de effecten. En dat is helemaal niet erg, want op een gewoon doek, of thuis op de bank zal deze film het prima doen. Het is vooral een welkome afwisseling als je eens wat anders wilt dan die doezelige diertjes in animatiefilms.

Hellboy vertelt over een rood duivelachtig wezen dat door een ongeluk zestig jaar geleden op aarde terecht is gekomen. De Geallieerden hebben hem destijds uit de handen van de nazi’s gered. Tegenwoordig is Hellboy, samen met een team van zeer bijzondere wezens, een misdaadbestrijder en monsterjager. Als de zeer sinistere Rasputin met zijn niet dood te krijgen hulp Kroenen de wereld om zeep wil helpen, is Hellboy de aangewezen persoon om hen te stoppen.

Commentaar

De film is met de eerste disc op verschillende manieren te bekijken. Allereerst is daar natuurlijk het commentaar, dat tegenwoordig op geen enkele dvd meer mag ontbreken. Del Toro en Hellboy-bedenker Mike Mignola nemen de eerste commentaartrack voor hun rekening. Vooral Del Toro is niet te stoppen in zijn enthousiasme om over zijn project en alle aspecten van het filmmaken te vertellen. De andere track staat op naam van een handjevol acteurs, onder wie Ron Perlman (Hellboy) en Selma Blair (Liz). Deze track is humoristischer en is daardoor een fijne tegenpool voor het meer serieuze andere commentaar.

Storyboard

Daarnaast is de film te bekijken met enkele kleine stukjes uit de comic van Mignola en met een paar set visits. Deze laatsten laten goed zien hoe simpel een set wel niet is, en hoe mooi de film is in contrast daarmee. Deze twee opties kunnen gelukkig ook apart worden bekeken, zodat je niet nóg twee keer de hele film hoeft te zien. Ook is er de optie om het storyboard naast de uiteindelijke film te laten meespelen, wat mooi weergeeft hoe een film nu eigenlijk tot stand komt.

Boordevol extra’s

De tweede disc staat vol met allerlei extra’s, die worden ingeleid door een niet erg enthousiast klinkende Selma Blair. De extra’s zijn ingedeeld in hoofdstukken met fijn klinkende namen als Egg Chamber en Kroenen’s Lair. Vooral de Egg Chamber is de moeite waard. Er staan drie deleted scenes op, die zijn te bekijken met of zonder commentaar van de regisseur. Daarnaast is er de documentaire Seeds of Creation, die stap voor stap het tot stand komen van Hellboy laat zien, tot aan de première aan toe. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, is er ook nog te genieten van maquettes van onder andere baby Hellboy en Abe Sapiens. Ook op de tweede disc staan verschillende vergelijkingen van het storyboard en de film, zoals enkele korte animaties om te kijken of een scène wel bevalt. Uiteraard ontbreken ook de filmografiën en karakter-achtergronden niet, net als de verschillende trailers.

Voor iedereen die Hellboy in de bioscoop al ontdekt heeft, is deze dvd een echte must have. Daarnaast is het ook een flinke aanrader voor comicfans, dvd-fans en een ieder die gewoon de film nog niet heeft gezien. Kopen!