We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
OK DJ!
Zo’n vijf jaar geleden kwam er een nieuwe stroming binnen de elektronische muziek: electroclash. Cool, fout, raar maar vreselijk dansbaar. Jaren 80 synthesizermuziek met een dun technojasje. Het begon ondergronds met kleine feestjes in leegstaande fabriekspanden maar langzamerhand braken verschillende artiesten door: Fisherspooner, Tiga, Felix da Housecat en Miss Kittin werden wereldsterren en de Lektroluv-compilaties vlogen de Europese toonbanken over.
~
Gigolo
De in de Oekraïne geboren Pascal Arbez, waarvan de verhalen gaan dat hij als gigolo zijn geld verdiende, komt met zijn eerste full-length OK Cowboy. Deze staat vol met meeslepende electrotracks (het intro en de outro daargelaten). Het knappe is dat, hoewel de tracks erg sferisch en dromerig van inslag zijn, de nummers een enorme dansbaarheidsfactor hebben. Serieus: je moet wel lood in je schoenen hebben als je op een van de nummers stil weet te blijven staan.
Knallend en inventief
De uitschieter in positieve zin is La Rock, een enorme electro-meets-techno-knaller die een jaar of twee terug in de platenkoffer van elke zichzelf respecterende DJ terug was te vinden, en terecht! Het is een van de meest knallende en inventieve dansnummers van de laatste jaren. Deze verscheen, net zoals Poney part I & II, al eerder op de Poney EP, de EP waarmee Vitalic internationaal doorbrak. Maar ook nummers als My Friend Dario, die op single uit zal komen, en No Fun (het enige nummer dan in de sfeer van Miss Kittin is gemaakt) en Newman hebben een enorme hitpotentie. Het zijn ijzersterke dansnummers die ondersteund worden door stevige beats en pompende bassen maar ook scheurende gitaren komen soms voorbij. Aan het einde van de cd wordt een beetje gas teruggenomen met de dromerige tracks Trahison en U and I maar dat wil niet zeggen dat deze nummers minder sterk zijn.
Huiskamer
Heerlijke dansnummers dus. Maar OK Cowboy is veel meer dan een plaat voor de dansvloer. Het zijn niet alleen de beats & bass die de klok slaan; er zit veel muziek in de liedjes. Door het melodieuze karakter van de nummers doet de cd het zeker ook erg goed in de huiskamer. Het is gezellige muziek voor na het werk om even op te laden of voor op een zaterdagavond om alvast in de stemming te komen voor het uitgaan. Het enige nadeel is dat de nummers niet altijd een ultiem hoogtepunt hebben (zoals dat ‘hoort’ bij dansnummers) en te kort zijn (gemiddeld krap vier minuten) om je echt helemaal in te verliezen wanneer je staat te dansen. Dat heeft te maken met het feit dat je naar de cd luistert en niet naar de singles, die hier waarschijnlijk wel op afgestemd zullen worden. Maar goed, dit bederft de pret in de verste verte niet. Prima plaat.
Vitalic
Album: OK CowboyMisschien ook iets voor u
Donker en dreigend
De tijd vliegt. Zo is het inmiddels alweer drie jaar geleden dat Grit verscheen, de laatste cd van het Noorse Madrugada, door 8WEEKLY indertijd omschreven als ‘donker en dreigend’. Tot aan Grit volgden de albums elkaar in rap tempo op: vanaf het debuut Industrial Silences (2000) keurig ieder jaar een nieuwe telg. Totdat de productie in 2002 om duistere redenen stokte. Een jaar daarvoor (2001) had drummer Jon Lauvland Pettersen er al de brui aan gegeven, waardoor we even vreesden voor het voortbestaan van de band. Maar zo gemakkelijk laat Madrugada zich gelukkig niet uit het veld slaan. Met The Deep End bewijst de Noorse formatie definitief terug te zijn aan de top van het Europese popfirmament.
~
Muzikaal mag je de sfeervolle pop-rock van Madrugada plaatsen in het rijtje Tindersticks, Timesbold, Neil Young, Nick Cave en The Velvet Underground. Opmerkelijk genoeg weinig Noorse inspiratiebronnen dus. Dichterbij huis zou je ook kunnen denken aan een hippe jonge band als Audiotransparent. De invloeden varieren van country (The Lost Gospel) via blues (Slow Builder) tot flamengo (Stories from the Streets). Hold On You bevat een bijdrage van filmcomponist Angelo Badalamenti. Op dit nieuwe album doet Madrugada haar ding wederom naar behoren. We hadden ook niet anders verwacht. De donkere grafstem van zanger Sivert Høyem is warmer dan die van Johnny Cash en constanter dan die van voorbeeld Nick Cave. De muziek is broeierig, slepend en melancholisch. ‘Buiten schijnt de zon, maar daar krijgen wij op ons geblindeerde zolderkamertje gelukkig niets van mee,’ dat idee.
Balans
Met The Deep End zou Madrugada wel eens de stap naar het grote publiek kunnen zetten. Het album is minder depri dan het voortreffelijke debuut Industrial Silences en minder experimenteel dan het uiteindelijk toch wat tegenvallende Grit. De Noren lijken met The Deep End bovendien een goede balans te hebben gevonden tussen ingetogen en uitbundig (al is uitbundig bij Madrugada natuurlijk nooit echt uitbundig). Dat je af en toe het gevoel krijgt van ‘verrek, waar ken ik dat ook al weer van?’ doet daar niets aan af. Zonder twijfel één van de leukste albums die ik dit jaar kreeg voorgeschoteld!
Onlangs werden ze op het laatste moment toegevoegd aan de line-up van Pinkpop 2005. Mooi voor de schare fans natuurlijk, maar toch heb ik er een hard hoofd in. Dit soort muziek dien je bij voorkeur op een regenachtige herfstdag in je eentje te luisteren. Madrugada, een grote menigte en zon, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Stiekem wil ik ook niet dat men mij mijn favoriete undergroundbandje afpakt. Al gun ik ze het succes natuurlijk van harte.
Madrugada
Album: The Deep EndMisschien ook iets voor u
Stevig rocken mag weer
.
~
Agressie
Opmerkelijk is de aanwezigheid van invloeden uit de seventies (glam)rock van bijvoorbeeld Iggy Pop. In een aantal nummers zit mede daardoor veel agressie. Het zit in de stem die soms dreigend klinkt als Marilyn Manson, zoals in Doorman. Het zit in de gitaar, die de nummers met moddervette solo’s doorspekt, het zit in de rare geluidjes op de achtergrond die ook aan Amerika’s engste shockrocker doen denken. En de agressie zit zeker in de teksten. Dat Kelly Jones soms erg boos kan worden op een individu of groep mensen wisten we al door het nummer Mr. Writer (op Just Enough Education to Perform), dat gericht was aan leugenachtige Engelse muziekcritici. Nu zijn uitsmijters de lul (in Doorman) en ook Brother is niet echt een vriendelijk nummer. Dit nummer is gebaseerd op een ware gebeurtenis en dankzij de tekst hoef je niet te raden wat dat was:
Totaal plaatje
Niet alle nummers zijn even agressief. Er is een goede balans gevonden tussen de harde nummers en de rustigere liedjes. Ook zijn er nummers met een meer op de liefde toegesneden onderwerp, zoals Devil en de single Dakota. Toch zijn ook deze nummers niet zoetsappig zoals op de vorige twee platen die soms wel erg lieflijk waren. Kelly Jones zegt het ook min of meer in het cd-boekje, de Stereophonics hebben een nieuwe sound, die uitermate plezierig is voor het gehoor. De plaat doet zijn titel (en ook het mooie snelle en hippe artwork) eer aan. Er is taal, seks, geweld en iets anders. Dat andere is de hervonden esprit van de band, die ervoor zorgt dat dit album op nummer 1 staat in de Britse albumlijst en dat Performance and Cocktails en Word Gets Around in de top honderd van beste Britse rockalbums van het blad Kerrang stonden. Een plaats die deze nieuwe plaat met ballen in de toekomst zeker ook verdient, omdat hij bol staat van het testosteron en de Stereophonics weer een tijdje met hun tijd mee kunnen.
Stereophonics
Album: Language. Sex. Violence. Other?Link: Verslag van het concert van de Stereophonics in de Oosterpoort, Groningen
Link: Platenmaatschappij
Link: Officiële website
Misschien ook iets voor u
Slaaf van de maatschappij
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 SterrenNog niet zo heel lang geleden ontsloeg platenmaatschappij Warner Nederland acts als Ilse de Lange, Postmen en Krezip. In diezelfde bezuinigingsactie verdween twintig procent van het personeel. In de strijd tegen de dalende verkoopcijfers gokt de maatschappij nu op oude rotten en gegarandeerde successen. In dat licht past ook het uitbundig in de markt plaatsen van deze ‘Ultimate Collection’ van Prince: een driedubbelaar waarvoor zelfs op de televisie reclame wordt gemaakt. De verzamelaar blijkt echter al meer dan tien jaar oud. Een zoektocht naar het waarom achter de hernieuwde aandacht.
~
Commercie
De relatie Prince-Warner is voorgoed voorbij, maar de rechten van de meeste van zijn succesalbums liggen nog wel bij de gewraakte maatschappij. Bij navraag blijken de motieven voor het uitbrengen van de verzamelaar dan ook niet veel verheffender dan het eenvoudig binnenhalen van geld: “Hij staat nu weer in de aandacht vanwege zijn nieuwe werk (Musicology). Daarom hebben we deze box opnieuw uitgebracht,” vertelt een PR-medewerkster.
Vergeten kelderdeur
~
Tijdloze muziek
Ook deze bezweert dat het album weldegelijk opnieuw geperst is. Niks geen opeens gevonden oude doos vol cd’s, maar tijdloze muziek, die opnieuw is uitgegeven omdat de oude editie niet meer verkrijgbaar was. De vraag waarom het nu opeens tijd was voor een heruitgave blijkt ingewikkelder te beantwoorden: “Dit album was een tijd niet meer leverbaar en is nu opnieuw uitgebracht voor een zeer scherpe prijs. Om die reden hebben we ook weer een marketingcampagne gestart, die aanslaat want het album kwam op 23 binnen in de Album Top 100 en stijgt nu weer door naar de top 10. Tijdloze muziek immers.” Je zou toch denken dat er ook is nagedacht over waarom deze plaat precies nu weer het daglicht mag zien? Misschien ook niet: “Het waarom van jouw reactie is voor mij volstrekt onduidelijk. […] Ik heb je aangegeven waarom we dit album opnieuw hebben uitgebracht en ik laat het hierbij.”
Filantropie?
Tsja, wat dan nog te zeggen over de box zelf? Hij staat boordevol klassiekers en is inderdaad niet duur. Dus steun je graag een maatschappij in nood, loop er dan niet zomaar aan voorbij. Als filantropie echter niet jouw ding is, dan weet je wel hoe je op een andere manier aan de nummers kunt komen.
Misschien ook iets voor u
Uit de prullenbak
Vier jaar duurde de stilte rond de Amerikaanse rockband Garbage. De verkoopcijfers van het laatste album, Beautiful Garbage, vielen erg tegen, geen grote tournee, spanningen tijdens de opnames van het nieuwe album: reden genoeg om de geruchten te voeden dat ze er mee op zouden houden. Dat had mij niet gespeten, afgaande op hun zeurderige hits Stupid Girl en Only Happy When It Rains. Garbage heeft de vier magere jaren echter overleefd en komt uit de vuilnis te voorschijn met een stevige en verrassend goede rockplaat.
~
Zeurderig
Bleed Like Me bevat ook enkele rustige nummers. Op zich is daar niets mis mee, het houdt een cd afwisselend, maar op Bleed Like Me vallen deze liedjes wat tegen. Zowel het titelnummer als It’s All Over But The Crying missen het pakkende van eerder genoemde nummers en doen denken aan het zeurderige karakter van de hits uit het verleden. Afsluiter Happy Home, die ook niet al te stevig is, vormt hierop gelukkig een uitzondering. Het is een erg mooi nummer waarop zangeres Shirley Mason prachtig zingt, misschien wel haar beste zangpartij op de cd.
Electro
Muzikaal gezien is Metal Heart, halverwege de cd, het hoogtepunt. Na een zenuwachtig intro pompen de electro-synthesisers, van hetzelfde soort als de band zo’n tien jaar geleden gebruikte, uit de speakers. Je proeft de echo van New Orders latere werk. Ritmische drums en stevige gitaren vallen in en maken van Metal Heart het beste nummer van de cd. Ik wist niet dat ze het in zich hadden.
Passé
Na een paar luisterbeurten begint de cd wat inhoudsloos te klinken, vooral op muzikaal gebied. Over de hele cd genomen klinkt de muziek af en toe een beetje passé, de nummers blinken niet uit op het gebied van inventiviteit en creativiteit. Dat lijkt voor een gitaarband een doodzonde te zijn in de tijd van Franz Ferdinand en Bloc Party. Een ieder die maling heeft aan hypes en mode zal dit verder worst zijn en zullen erg van Garbage nieuwste kunnen genieten.
Garbage
Album: Bleed Like MeMisschien ook iets voor u
Sterke typetjes, maar weinig inhoudelijk
Er zijn cabaretiers die opgaan in de actualiteiten of bekend staan om hun grove en scherpe grappen. En dan zijn er ook cabaretiers die maar wat doen, het gaat eigenlijk nergens over, maar het is toch vermakelijk. Joep Onderdelinden behoort tot de laatste groep. Een eend, een kabouter en een baby passeren de revue, maar wat het verband is? Na zijn eerste solovoorstelling Joep, staat Onderdelinden nu op de planken met Strak.
~
Inhoudelijke kwaliteit
Gezien zijn toneel- en acteerachtergrond (je kent hem misschien wel als postbode Siemen in Zaai op televisie met Plien en Bianca) is het logisch dat hij met gemak het toneel in zijn eentje kan vullen. Uitbeelden kan hij goed, maar het schort aan zijn cabareteske verhalen. Die zijn niet lollig en scherp genoeg en missen bovendien vaak een clou. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen manier van invullen van zijn voorstelling, maar je ziet duidelijk dat hij het qua inhoudelijke kwaliteit nog niet redt bij zijn collega’s in de cabaretwereld.
Eenvoud
Toch zie je dat deze vrolijke veertiger met zijn flaporen wordt omarmd door het publiek. Hij weet met zijn eenvoud en persoonlijke en herkenbare situaties de mensen voor zich te winnen. Al legt hij het er wel te dik bovenop dat hij graag aardig gevonden wil worden door het publiek. Dat is te makkelijk! Hij moet er voor vechten dat het publiek hem te gek vindt, dat moet je niet voor elkaar krijgen door een potje te grienen op het podium.
Typetjes behouden
Onderdelinden doet er soms te weinig aan om het publiek echt nieuwsgierig te maken en een goede verbinding te maken tussen zijn diverse onderwerpen. Hij springt nu van de hak op de tak en te weinig dingen in zijn show hebben raakvlakken met elkaar, waardoor het geheel nogal rommelig overkomt. Advies aan Joep Onderdelinden is daarom om vooral door te gaan met zijn typetjes en zijn eenvoud te behouden, maar daarnaast ook hard te werken aan de inhoud van zijn voorstellingen.
Strak is nog tot en met 28 mei 2005 te zien in de theaters.
Strak (Joep Onderdelinden)
Artiest: Joep OnderdelindenGezien op dinsdag 05 april 2005 in de Leidse Schouwburg, Leiden
Misschien ook iets voor u
Basketballen zonder coach
Ken Carter is een groot basketballer geweest. Via het team op zijn college heeft hij carrière gemaakt. Na beëindiging van een imposante loopbaan als speler in de NBA, drijft hij een winkel in sportkleding. Hij heeft zijn sportieve aspiraties opgeborgen en bekommert zich vooral om de opleiding van zijn zoon. ’s Avonds doet hij de boekhouding van zijn zaak. Op een dag wordt hij gevraagd iets te doen voor het basketbalteam van het college waaraan hij zelf onderwijs heeft gehad. ‘Coach Carter’ stelt enkele voorwaarden en gaat aan de slag.
~
Criminaliteit
Carter stuit op veel tegenstand. Allereerst zijn er de spelers. Ze zien het nut van hard werken niet in. Ze verliezen al maanden hun wedstrijden en werken binnen de lijnen net zo hard als in de klas. De ouders willen dat hun kinderen toch blijven sporten en blijken minder te hechten aan de studieresultaten. Een van de manieren voor deze studenten om te ontsnappen aan uitzichtloze baantjes, criminaliteit en werkeloosheid is een sportcarrière. Ouders blijken te denken, dat een carrière in de sport gemakkelijker te bereiken is dan een diploma. Ook het onderwijzend personeel staat niet achter Carter. Slechts vijf leden van het team onderwijzers helpen Carter uiteindelijk door het geven van bijlessen.
Driepunter
~
Luie donders
Toch heeft de film Coach Carter – overigens gebaseerd op een waar gebeurd verhaal – kwaliteiten. De opnames op het basketbalveld zijn geloofwaardig, de wedstrijden fantastisch in beeld gebracht. De spelers van het team zijn luie donders, hebben allerlei neigingen, maar kunnen een aardig balletje gooien. Zes van de spelers blijken uiteindelijk baat te hebben bij de aanpak van Carter.
Tissues
En zo af en toe is er een onverwachte wending in het verhaal. Zo’n moment waarbij de toeschouwer een brok in de keel voelt, misschien zelfs wel een traan voelt opwellen. Tissue time! Dan is duidelijk, dat Coach Carter gemaakt is voor het grote publiek. De studenten veranderen van kansarme jongeren in sporters met discipline en ambitie, en willen zelfs de schoolbanken weer in! Ze maken keuzes die zullen leiden naar een sportieve en goede toekomst, blijken als een team te kunnen spelen. Natte ogen voor jongeren die zich eerder het liefst als etterbakken gedroegen. Coach Carter overtuigt vooral in die scènes.
Coach Carter
Regie: Thomas CarterJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De kracht van tradities
Moolaadé beleefde haar voorpremière op het Festival Vrouwenfilms in Assen. Gezien het thema van de film is dit geen verrassing. De hoofdpersoon is een vrouw die breekt met de eeuwenoude tradities van haar geboortedorp. Ousmane Sembene, de 81-jarige Senegalese regisseur, heeft met zijn twaalfde speelfilm een aangrijpend beeld van het Afrikaanse platteland neergezet. Sembene wordt wel een van de grondleggers van de Afrikaanse cinema genoemd en doet met deze film zijn naam eer aan. Met deze close-up van de Afrikaanse traditionele cultuur laat Sembene zien hoe groot de kracht van traditie kan zijn.
~
Represailles
Het twee uur durende drama speelt zich volledig af binnen de muren van het dorp. Dit geeft een gevoel van gevangenschap en maakt de benauwende positie van de hoofdpersonen voelbaar voor de kijker. Ondanks het zware thema is Moolaadé geen onaangename film. Het schetst met veel humor het leven in het dorp. We zien de dorpsbewoners in hun dagelijkse beslommeringen, rijkelijk aangezet met metaforen en symbolen. Toch staat de kleurrijke omgeving in schril contrast met de verstikkende kracht van traditie. Sembene laat zien hoe er om de macht geconcurreerd wordt, en welke middelen daarbij gebruikt kunnen worden. Een belangrijk middel is het geloof in hogere machten. De Moolaadé boezemt angst in bij de dorpsoudsten. Ze zullen de Moolaadé nooit verbreken uit angst voor represailles van de geesten. De Moolaadé kan alleen ongedaan gemaakt worden als degene die hem aangeroepen heeft een magisch woord uitspreekt. Collé weigert dit zolang ze niet de garantie heeft dat de meisjes niet besneden zullen worden.
Media
Een van meisjes vraagt Collé op een gegeven moment of een Bilakoro (een vrouw die niet besneden is) wel kinderen kan krijgen. Deze voor ons westerlingen, rare, zelfs grappige vraag geeft pijnlijk weer hoe diep vrouwenbesnijdenis in deze cultuur verankerd ligt. Als oorzaak voor het opstandige gedrag van Collé wordt de radio aangewezen. De dorpsoudsten besluiten dat alle radio’s in het dorp ingenomen en vervolgens verbrandt moeten worden. De film eindigt met een lang shot van een antenne. Sembene lijkt te willen zeggen dat er een belangrijke rol is weggelegd voor de media in de strijd voor vrouwenemancipatie.
Belangrijke les
Ondanks de luchtige ondertoon blijf je als kijker achter met de vraag in hoeveel dorpen in Afrika nog steeds de meisjes dit ritueel moeten ondergaan. En hoeveel vrouwen zoals Collé er écht bestaan. Sembene leert je een belangrijke les, namelijk hoe groot de kracht van traditie is en hoeveel levens het kost om deze traditie te doorbreken.
Moolaadé
Regie: Ousmane SembeneJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Liefde voor de cinema
De jongeman Dabing wordt op weg naar de bioscoop met een baksteen het ziekenhuis in geslagen door een jonge vrouw. Pas tegen het einde van de film komt hij erachter waarom, maar dat de twee een lange gezamenlijke geschiedenis hebben wordt na het voorval al gauw duidelijk. De verbitterde vrouw vraagt hem haar vissen water te geven terwijl ze in hechtenis zit, en in haar huis treft hij aantekeningen aan over haar levensgeschiedenis en de rol die Dabing daarin speelt. De jeugd van het cinefiele meisje wordt vervolgens als een film op zich weergegeven. Het verhaal schakelt tussen die geschiedenis van dertig jaar geleden en het heden, waarin de gevolgen duidelijk worden en waarin Dabing probeert orde aan te brengen.
~
Grandeur
Met overdadige muziek en schitterende settings verkiest regisseur Xiao filmische grandeur boven intimiteit, maar hij verliest daarbij details en menselijkheid niet uit het oog. Alle acteurs spelen prachtig, met name door de acteurs die Dabing en diens oom spelen. De productie is tot in de puntjes verzorgd en hoewel zich nauwelijks verrassingen voordoen en het verhaal nergens buiten braaf afgebakende paden treedt, biedt deze Chinese film een heerlijk anderhalf uurtje publieksvermaak. De kijker laat zich net zo ademloos vervoeren als de personages in de film.
Electric Shadows
Regie: Jiang XiaoJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Mysterieus maar niet intrigerend
.
~
Tim is een aanhanger van het logisch positivisme, een stroming binnen de filosofie waarin oorzaak en gevolg noodzakelijkerwijs met elkaar verbonden zijn. Hij gaat te raden bij zijn voorgangers. Alle grote denkers uit de filosofie passeren de revue maar ook zij kunnen hem niet helpen bij zijn zoektocht naar een verklaring.
Brede glimlach
Vera lijkt onberoerd over het lot van haar man en vult haar dagen met omzwervingen over het eiland. Tijdens deze omzwervingen doet ze een aantal ontdekkingen die allemaal verband lijken te houden met het mysterie. Zo vindt ze in een kapel een mysterieus schilderijtje waarop een explosie afgebeeld staat. De verf is nog nat. Ook komt ze mensen uit Tims verleden tegen. Hebben zij iets te maken de aanslag? Tim voelt zich gaandeweg steeds beter en begint contact te leggen met andere mensen. Hij filosofeert er met een brede glimlach op los, op zoek naar antwoorden. Die antwoorden lijkt hij niet te vinden, tot er iets vreselijks gebeurt.
Whodunit
Vrijwel de hele film speelt zich af op het eiland, en alle mogelijke aanwijzingen bevinden zich dan ook daar. Alles lijkt een beetje uit de lucht te komen vallen. Van Zuylen blijft laveren tussen toeval en (nood)lot. Dit maakt de film mysterieus maar niet intrigerend. Halverwege lijkt de film zich te ontwikkelen tot een soort whodunit, maar hij blijft uiteindelijk steken in een onsamenhangend geheel van mogelijke verklaringen. De film is alles behalve reëel en mede daardoor op geen moment meeslepend. Het mysterie wordt niet opgelost en als kijker blijf je schouderophalend achter. Buiten de filosofische overpeinzingen, een aantal mooie scènes en soms geweldig camerawerk, is er eigenlijk geen reden om deze film te gaan zien.
Het mysterie van de sardine
Regie: Eric van ZuylenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u