Torquato Tasso en De luitenant van Inishmore

Op de fiets er naar toe bekroop me echter het angstgevoel dat twee toneelstukken op een avond wel eens te veel van het goede zou kunnen zijn. Maar de gedachte dat ze daar bij het NNT vast ook wel over nagedacht hadden gaf me weer de nodige moed flink door te trappen. En twee bands op een avond bekijken is toch ook niets raars? De meeste optredens in popcentra bestaan uit een voorprogramma en een hoofdact. Dus moest twee toneelstukken ook best te doen zijn.

Italië of Ierland

Toch bleek ik redelijk veel moeite met deze twee voorstellingen te hebben. Dat zat hem (gelukkig) niet in de gevreesde saaiheid, maar lag aan het totaal verschillende karakter van de twee stukken. Zo is Inishmore een plaatsje op de Ierse Aran-eilanden en Tasso een Italiaans dichter uit de 16e eeuw. In Inishmore ridiculiseren de problemen van een gescheiden natie, Tasso verbeeldt de drijfveren en moeilijkheden van een kunstenaar. In Goethe’s stuk bestaat het ergste geweld uit gooien met druiven. Over Inishmore begin ik wat dat betreft maar niet.

Slapstick luitenant

De avond begon met Torquato Tasso, een mooi en ingetogen stuk waarin niet alle acteurs even goed uit de verf kwamen (Waldemar Torenstra lijkt moeite te hebben de hertog tot leven te brengen) maar waarin wel een sterk geheel wordt getoond. Het niet perfecte spel werd echter gecompenseerd door de kracht van de tekst en thematiek die het stuk in zich bergt. Om daar het slapstick-achtige De luitenant van Inishmore aan te binden had voor mij niet gehoeven. Niet dat het een slecht stuk is, integendeel. In Inishmore staan alle acteurs duidelijk met het grootst mogelijke plezier op het podium, wat een uiterst positieve invloed op de algehele sfeer heeft. Probleem van zo’n double bill is gewoon dat twee zo verschillende stukken moeilijk te combineren zijn.

Groepsuitje

Gelukkig worden beide stukken niet strak aan elkaar geplakt, maar onderbroken door een heerlijke maaltijd in het café-gedeelte. Dat toont ook al het karakter van de avond; er komen vooral groepen mensen voor een gezellig avondje uit, waarvan het theater een leuk onderdeel is. Dat is ook een logisch gevolg van de hoge entreeprijs (35 euro). Voor dat geld wil je wel wat meer dan alleen toneel. Vermaak lijkt het codewoord. En vermaak biedt het NNT dan ook. Twee op zich voortreffelijke voorstellingen die afzonderlijk meer dan de moeite waard zijn. Maar om twee acts op een avond op te laten treden, moeten ze wel goed op elkaar aansluiten. Daarom ligt in de muziekwereld het voorprogramma muzikaal gezien ook altijd in het verlengde van de hoofdact. Bij een optreden van Jon Spencer wil je ook niet Tindersticks als voorprogramma, hoe goed beide ook mogen zijn.