Film / Films

Pen-eks anatomie der melancholie

recensie: Invisible Waves

De film Invisible Waves (2006) van de Thaise regisseur Ratanaruang Pen-ek ligt in het verlengde van zijn voorgaande film Last Life in the Universe. In beide films speelt Tadanobu Asano (beter bekend als de hoofdrolspeler van Takashi Miike’s Ichi the Killer) een melancholieke buitenstaander dolend in een onwerkelijke tropische setting.

Invisible Waves begint met het schijnbaar romantische weerzien van Kyoji (Asano) en een vrouw in Macao. Ze is de echtgenote van Kyoji’s baas en ze hebben een geheime affaire. Onverwachts sterft ze, nadat haar eten vergiftigd blijkt te zijn. Kyoji vlucht vervolgens, waarbij hij geholpen wordt door een criminele connectie die ervoor zorgt dat hij per schip naar Thailand kan reizen. Tijdens zijn tocht ontmoet Kyoji een mysterieuze vrouw, en maakt hij vreemde dingen mee. Aanbeland in het Thaise Phuket ontdekt hij al snel dat hij achtervolgd wordt door schimmige figuren en naarmate de film vordert wordt het duidelijk wat Asano’s werkelijke aandeel is in de moord aan het begin van het verhaal.

Weemoedig exotisme

~

In Pen-eks Last Life in the Universe viel vooral de prachtige cinematografie van Christopher Doyle op die de Aziatische setting een surreële schoonheid gaf. Voor Invisible Waves zat Doyle ook weer achter de camera, en zijn visuele stijl is direct te herkennen. Pen-ek hanteert in beide films een magisch-realistische stijl, waarin het alledaagse door mooie beelden en lange ongemonteerde scènes een onwerkelijke glans krijgt.

Pen-eks personages zijn in veel opzichten te vergelijken met de helden uit Kar-Wai Wongs Fallen Angels (1995). Daarnaast zijn er links naar Takeshi Kitano’s Sonatine (1993) en naar de eenzame helden uit de vroege films van Seijun Suzuki. In Asano lijkt Pen-ek de ideale tragikomische held te hebben gevonden. De acteur speelde in Last Life zeer subtiel een Japanse buitenstaander in Thailand, en in Invisible Waves geeft hij wederom een verdwaalde en onhandige vreemdeling gestalte. Pen-ek brengt met Invisible Waves echter weinig variatie, omdat Asano’s voorkomen en de visuele stijl te veel spiegelen met Last Life. Daarmee is Invisible Waves bij tijd en wijle net iets te langdradig.

Signatuur

~

Een ander manco is het ontbreken van een duidelijke band tussen Kyoji en de mysterieuze vrouw die hem op zijn tocht vergezelt. In Last Life werd er bijvoorbeeld op een mooie manier een band gevormd tussen twee personages die elkaars taal niet spraken, en daardoor genoodzaakt waren om op andere wijze met elkaar te communiceren. Dit resulteerde in een prachtige verzameling van verstilde beelden die betekenis hadden.

De lange shots in Invisible Waves hebben niet dezelfde lading, en de ontknoping is net iets te voorspelbaar. Toch is Pen-ek wel een regisseur om in de gaten te houden. Hij lijkt een signatuur te ontwikkelen die hem op één lijn plaatst met de films van Kar-Wai Wong. Daarmee lijkt er in de Aziatische cinema een fascinatie te zijn voor eenzame antihelden met ongeneeslijke vormen van melancholie.