Ziekenhuismanga

Say Hello to Black Jack (de verwijzing naar de manga van Osamu Tezuka, de stripgod die we van Astro Boy en Metropolis kennen, ligt alleen in de titel) is een recente strip die in thuisland een ongekend succes was. Naast een verkoopcijfer dat in de vele miljoenen schijnt te liggen, gaf hij naar verluidt zelfs aanleiding tot een uitgebreid maatschappelijk en politiek debat. Dat

is gezien het onderwerp en de zeer gereguleerde en van taboes en traditionele machtsverhoudingen doordrenkte Japanse samenleving niet zo verwonderlijk. De strip stelt namelijk de vaak schrijnende omstandigheden in de zorgsector aan de kaak, en windt nergens doekjes om. Zaken die je in het ziekenhuiswezen van een welvarend land als Japan niet zou verwachten, zoals bespottelijk lage salarissen, financiële motivaties bij het toekennen van opname en operaties, voorkeursbehandelingen, corruptie en bureaucratie, komen allemaal aan de orde. Aangezien het scenario van de doorlopende reeks wordt geschreven onder toezicht van een medisch specialist, mag je enig realiteitsgehalte verwachten.

Realistisch

Maar onrecht en corruptie in de Japanse zorgstelsel is voor de westerse lezer een thema van beperkte interesse. De dramatische verwikkelingen rond de hoofdpersoon, een net afgestudeerde en onzekere arts met gewetensbezwaren, zijn erg eenvoudig en bieden weinig stof tot nadenken. Verdere kwaliteiten heeft het boek gelukkig wel. De illustraties zijn, hoewel niet vernieuwend of heel bijzonder, van hoge kwaliteit, aangenaam en zorgvuldig. De harde, van franje ontdane tekenstijl van Sato is, afgezien van de soms karikaturale gezichten, redelijk realistisch en doeltreffend. Hij heeft aandacht voor de kleinste details en vooral de vele verwondingen en aandoeningen van de patiënten zijn, net als in de betere ziekenhuisserie op tv, gruwelijk gedetailleerd in beeld gebracht. Het boek leest vlot en gaandeweg word je door het thema en de tekenstijl toch meegesleept in het verhaal en krijg je sympathie voor de personages.

Proefproject

Het eerste deel is met zijn inleidende karakter en 180 pagina’s niet geschikt voor een uitgebreider oordeel, maar stelt wel aardig hooggespannen verwachtingen voor de komende uitgaven. Met een prijskaartje van bijna negen euro is het een dure aanschaf, maar wel met een aantal kleurenpagina’s en een nette kaftomslag. Het is een proefproject voor Glénat, die bij positieve verkoopcijfers nog een aantal andere mangatitels op de markt hoopt te brengen. Zolang ze ongewoon kwaliteitsmateriaal als Say Hello to Black Jack op het programma hebben staan, is dat ze van harte gegund.