Blik op Iran

In Crimson Gold wordt de uitzichtloosheid van de ongeletterde arbeider in beeld gebracht. Via ritten in het verkeer met een kleine bestelling in de bak achterop, slingert Hussein zich een weg door de grote stad. Elke rit staat symbool voor zijn leven. De drukte, de chaos en de geringe opbrengsten. Op zijn scooter heeft hij een bestemming. Elke afgeleverde pizza levert hem een verhaal op, elke klant heeft meer bereikt in het leven, heeft meer rijkdom dan Hussein.

Chronologie

Met Ali en diens zus bezoekt hij een juwelier. Aanvankelijk wordt hen de toegang geweigerd. De twee verschijnen in hun werkkleding en mogen niet naar binnen. Pas nadat het tweetal zich in het pak heeft gehesen, kunnen ze zich de prijzen laten vertellen door de misprijzend kijkende juwelier. Natuurlijk zien ze halskettingen en oorbellen, die ze niet kunnen kopen. Ze maken een plan om een slag te slaan. De moeilijkheden zullen dan voorbij zijn en het huwelijk zal doorgang kunnen vinden.

Regisseur Panahi heeft er voor gekozen om te openen met de laatste scène van de film. De bezoekers van de film zien een wanhopige Hussein nadenken over een finale beslissing. Daarna wordt in chronologische volgorde het verhaal verteld.

Locatie

Crimson Gold is op locatie geschoten. Er zijn geen grimeurs en geen kledingsassistenten gebruikt. Met de meeste simpele middelen, met bestaand licht en eigen voorwerpen is de film gemaakt. Duidelijk wordt dat volwassenen als Hussein en Ali geen kans en dus eigenlijk geen keus hebben. De film blinkt niet uit in creatieve oplossingen om deze uitzichtloosheid te illustreren. De toeschouwer ziet keer op keer dezelfde scène. De ritjes op weg naar een klant, de etalage van de juwelier, ritjes op weg naar klanten, gesprekjes tussen de twee kruimeldieven, ritjes, de etalage en ritjes.

Improvisatie

Crimson Gold is een primitief gemaakte film met een universeel verhaal. Panahi heeft zijn acteurs veel laten improviseren en gebruik gemaakt van onverwachte wendingen, die zich aandienden tijdens het filmen. Toeschouwers in de Nederlandse bioscopen worden geconfronteerd met een verhaal, dat niet dagelijks in de kranten te lezen of in de bioscoop te zien is. Een film als Crimson Goldzal in Nederland geen volle bioscoopzalen trekken. De kijker kan de film afdoen met een simpel ophalen van de schouders of eens bij zichzelf te rade gaan.