Muziek / Album

De paden op, de lanen in, de discman aan

recensie: Bauer - Baueresque

Het warme, het knusse en het gezellige komt via je speakers de huiskamer binnen. De winter duurt nog even, maar de lente kan elk moment beginnen. Het voelt lekker, het smaakt naar meer en is dromerig. Je voelt je goed als je met de nieuwe van Bauer op de achtergrond naar je aquarium zit te kijken. Baueresque ademt genot, plezier en vreugde. Maar ook de pink blijft actief om een eventuele traan weg te vegen uit de ogen. Je vergeet de tijd als je luistert. Je pakt je verzameling vlinders er nog eventjes bij en drukt nog een keer op play.

~

Berend Dubbe vernoemde destijds, nadat hij uit Bettie Serveert was gestapt, zijn project naar een Duits 8mm-filmprojectormerk. Te meer omdat die naam met een B begon, waardoor zijn platen tussen andere grootheden met een B in de bakken van de platenboer zouden komen te staan. Denk maar eens aan the Beach Boys, Burt Bacharach en natuurlijk the Beatles. In de loop van de tijd zijn de inspiratiebronnen behoorlijk uitgebreid, maar het is Bauer gebleven. Baueresque is het eindproduct van twee jaar veel muziek luisteren en musiceren door Sonja van Hamel en Berend Dubbe, ofwel de mensen achter de naam Bauer.

Het diepe in

Hoewel je Bauer niet in een adem met de grootheden kunt noemen, hebben ook Van Hamel en Dubbe de kunst van het songschrijven behoorlijk onder de knie. Op On the Move, het debuut van Bauer – toen nog alleen Berend Dubbe – werd al duidelijk dat de ex-drummer van Bettie Serveert meer in zijn mars had dan alleen ritme aangeven. Samen met Sonja van Hamel maakte Dubbe met Can’t Stop Singing de wereld gewaar dat het met een tweede plaat het publiek kon blijven verbazen. De diversiteit van de nummers, mede door de zang van Van Hamel, was groter geworden. Het leverde ze niet voor niets een zilveren harp op. De diversiteit op Baueresque is deels teruggedrongen, maar de nummers hebben meerdere lagen en zitten steviger in elkaar. Het duo springt op Baueresque het diepe in.

Balsem voor de oren

Wat dit soft-psych-synthi-popduo de diepte geeft, zijn bijvoorbeeld de goed georkestreerde arrangementen en de fijne samenzang. De donkere stem van Dubbe fungeert als basis en Van Hamel kronkelt haar stem er moeiteloos om heen, wat als balsem voor de oren is. Het beste voorbeeld hiervan is het kerstachtige openingsnummer Bouillabaisse of Brilliance. Bij nummers als Cubicle, Thin White Line en It’s Getting Better komt Baueresque tot een hoogtepunt. De plaat betekende ook een kleine verandering. Berend heeft een stapje achteruit gedaan en Sonja één naar voren. Van Hamel heeft namelijk een prominentere plaats ingenomen. Dit resulteert in schitterende nummers als A Renegade Cop en het slotnummer Everything After All.

De plaat is meer een geheel, zonder een moment vervelend te worden en dat is knap. Of dit te maken heeft met de vele geluidjes uit allerlei synthesizers, de fijne samenzang of de melodieuze popliedjes kan in het midden gelaten worden. Baueresque is een voorbeeld van hoe de Carpenters in de 21e eeuw hadden kunnen klinken. Baueresque klinkt niet verrassend, eerder mooi en dat mag ook wel eens gezegd worden.