Film / Films

The Last House on the Left

recensie: The Last House on the Left

The Last House on the Left, de debuutfilm van horrorveteraan Wes Craven, is één van de meest beruchte films uit de geschiedenis van de Amerikaanse horror. De film was tot voor kort verboden in Engeland en heeft een lange, ingewikkelde geschiedenis van censuur. Nu is de film bij Worldwide Cinema in een uitputtende special edition te koop, met een schat aan extra materiaal. Oordeel: uitstekend verzorgd, fascinerend, maar wellicht te veel eer voor een film die zijn reputatie allerminst waarmaakt.

Voor wie het verhaal niet kent: twee meisjes worden ontvoerd, gemarteld, en vermoord door een gezelschap van gestoorde criminelen, die vervolgens zelf worden afgemaakt door de ouders van één van de meisjes. Als je iets over The Last House on the Left leest, is dat doorgaans iets in de trant van “de meest gruwelijke film ooit gemaakt”, misselijkmakend, schokkend, en zelfs dertig jaar na dato nog altijd “de impact van een mokerslag”. Dat laatste aldus de verpakking. Ja, ongetwijfeld was de film toentertijd indrukwekkend en grensoverschrijdend, maar voor een hedendaags horrorpubliek is het een knullig, amateuristisch en hopeloos gedateerd prul.

Goedkoop

~

Subtiliteit is een principe dat horrorveteraan Craven zich nooit ter harte heeft genomen, maar in Last House is alles zo dik aangelegd dat je er hooguit om kunt lachen. De acteurs lopen onzeker rond (misschien met uitzondering van David Hess, die hard zijn best doet zo sleazy mogelijk te zijn), en de uitvoering van het verhaal is te knullig voor woorden. Wat schokkend moet zijn wordt tenietgedaan door ongepaste muziek, een constante afwisseling met slapstick(!), beroerd acteerwerk en een fataal gebrek aan stijl. De cameravoering mag dan een documentaire-sfeer uitademen, maar beklemmend wordt het daarmee bepaald niet. De film is in feite zo goedkoop en gemakkelijk mogelijk opgenomen, want de makers hadden geen enkele ervaring in het maken van een film. Dat geven ze gelukkig ook zelf toe in het lijvige bonusmateriaal, dat feitelijk veel interessanter is dan de film zelf.

Er bestaan (ook in Nederland) verschillende dvd-versies van de film, maar de nieuwe Worldwide Cinema-uitgave is voor de liefhebber wellicht de beste. Alleen de Engelse dvd bevat een grote verzameling materiaal dat niet op deze versie staat, maar in die uitvoering van de film zelf is weer geknipt door de censuur. Het is moeilijk te zeggen of de Nederlandse Last House ongecensureerd is, maar het is wel de meest complete versie die in omloop is. De dubbel-dvd van Worldwide Cinema heeft in elk geval extra materiaal in overvloed. Op de eerste schijf is de film voorzien van een audio-commentaar door regisseur Craven en producent Sean S. Cunningham. De heren, die de film naar eigen zeggen voor het eerst sinds twintig jaar zien, leveren commentaar dat informatief en gedetailleerd is. Voor filmfreaks wel te verstaan. De beeldkwaliteit van de film laat nogal wat te wensen over, maar als je bedenkt dat het origineel alweer dertig jaar oud is, is hij prettig constant. Als je bovendien het beeld van de film vergelijkt met dat van de outtakes, wordt wel duidelijk dat hij keurig netjes digitaal opgepoetst is, en dat dat een aanzienlijke verbetering is geweest.

Schokkend

Op de tweede schijf staan een aantal documentaires, en bovendien interviews met bijna alle betrokkenen, die een interessante blik leveren op de totstandkoming van de film. Craven en Cunningham en enkele acteurs geven zoals gezegd toe dat ze destijds geen idee hadden waar ze mee bezig waren, en als complete amateurs te werk zijn gegaan. Ze geven ook aan welke impact de film destijds had, en hoe baanbrekend hij is geweest voor het horrorgenre, waardoor je toch wel weer enige bewondering kunt opbrengen voor een film die op zich bar slecht is. Ook wordt onthuld dat Sandra Cassel (die één van de slachtoffers speelt) bij de opnames echt doodsbang was en bovendien door twee van de acteurs geterroriseerd werd. Dat haar vernedering niet geheel gespeeld is, en trots waarmee vooral David Hess (in de film haar verkrachter) en bovendien Craven zelf hierover vertellen, is nog wel het meest schokkende aan The Last House on the Left.

Er is ook een mini-documentaire over de soundtrack die David Hess zelf gemaakt heeft, waarin hij bepaald niet zonder trots uitlegt over hoe hij de muziek geschreven heeft en hoe die muziek in de film past. Bizar genoeg zijn zijn bijdrages aan de soundtrack vrolijke country-deuntjes en ballades, die weliswaar hilarisch zijn, maar nog een reden vormen waarom het onmogelijk is de film serieus te nemen. Tenslotte tref je een verzameling outtakes aan, voornamelijk mislukte of niet gebruikte scènes, waaronder een pijnlijk lange versie van de onsmakelijke scène waarin met darmen gerommeld wordt. Het feit dat het bepaald geen onthulling is om in de interviews te horen dat die met een hoop geklieder van gevulde condooms gemaakt zijn, zegt genoeg over deze dvd. Een overgewaardeerd, verouderd en onbedoeld lachwekkend werkje, maar dan wel uitstekend gepresenteerd.