Een stevige bries

Sinds Hic Sunt Leones # 1 een paar jaar geleden verscheen, is er weinig veranderd. Het jonge talent dat door de samensteller van het tweede deel wordt aangedragen entertaint, maar nog altijd op een geheel vrijblijvende manier. Alle verhalen zien er jolig uit, maar weinige maken echt indruk. De wat stuntelige inleiding is dan ook op het misplaatste af. Daarin wordt immers erg gewichtig gedaan over de nieuwe generatie striptekenaars en bovendien wordt deze selectie van de samensteller als volledig gezien, hoewel een vluchtige blik op het striplandschap duidelijk maakt dat er ook heel wat talent is ontsnapt aan Hic Sunt Leones‘ oog.

~

Karl Lagerfeld

Los van deze kritische noot is er echter heel wat moois te vinden in deel twee. Het korte verhaal van Reinhardt, een persiflage op de legendarische strip van Edgar P. Jacobs, Blake en Mortimer, is alvast een goede opener. Twee agenten van de ‘aesthetische politie’ trekken in dit verhaal ten strijde tegen de wansmaak in Burberry-kostuums. Hun opdrachten krijgen ze van een Karl Lagerfeld-achtige figuur.

Knap zijn ook de twee prenten van Sam Vanallemeersch, een tekenaar die zich van niets lijkt aan te trekken en op eigen houtje na kantooruren in zijn griezelige universum duikt. Ook het korte verhaal van Randall C., over de tekenaar en zijn werk, is zeer de moeite van het lezen waard. In een speelse zwart-witte lijnvoering tekent hij een breekbaar, verstild verhaal over de tekenaar die tekent. IJverig, geconcentreerd, soepel, onophoudelijk. Randall C. toont dat het niet altijd nodig is ver in de absurditeit te duiken om een goede strip te maken, maar dat het ook kan met gewone, alledaagse thema’s. Zijn stijl en zijn taal zijn gerijpt en hij brengt één van de mooiste bijdragen aan dit album.

Mooie voldoende

Dan is er nog Philip Paquet, die een Japanse versie van Doornroosje brengt. Hoewel dit een zeer mooi verteld en getekend verhaal is, maakt de laatste pagina de sfeer wat kapot. Te vermelden waard zijn ook de prenten van Jan Van der Veken en het genante Wachten op Robbie van Brecht Evens.

Door de bank genomen is er zeer veel kwaliteit aanwezig in de nieuwe Hic Sunt Leones. Een aantal inzendingen is wat extreem, maar de gemiddelde score is zeker voldoende. Minpunt zijn vaak de scenario’s. Er wordt te snel gebruik gemaakt van clichés en weinig inzendingen zijn écht grappig of ontroerend, maar toch is het een album dat de liefhebber in de kast moet hebben.