Momenteel lacht het leven Floor Jansen, frontvrouw van Nightwish, weer toe. Na de pandemie ging ze weer volop toeren met Nightwish, had al veel soloconcerten, maar er werd borstkanker gediagnosticeerd. Nu is ze weer gezond, komt haar debuutalbum uit, gaat ze weer volop toeren en is ze in verwachting van haar tweede kindje.

Stem in de hoofdrol

Al meer dan 20 jaar zingt Floor Jansen metal over de hele wereld in bands als Revamp, After Forever en Nightwish. Met die laatste, een Finse metalband, speelt ze al een decennium lang in bomvolle stadions over de hele wereld. In de metalwereld is Floor Jansen een begrip, maar in Nederland was ze vrij onbekend tot haar deelname aan het tv-programma Beste Zangers in 2019. Ze scoorde verschillende hits, maar viel vooral op door haar cover van ’The phantom of the opera’ met operazanger Henk Poort. Sindsdien timmert de metalfrontvrouw ook flink aan de weg als soloartiest. Tijdens corona bracht ze verschillende covers uit op haar eigen Youtubekanaal, zoals de Disneyhit ‘Let it go’, deed ze mee met het programma Sing meinen song (Duitse variant van De beste zangers), bracht ze verschillende singels uit en tourde ze solo langs veel Nederlandse theaters. Daarnaast is ze  natuurlijk ook blijven zingen voor Nightwish.

Een gevierd zangeres dus, die een zachtere weg richting popmuziek in slaat met haar soloalbum. Dat Floor Jansen kan zingen staat dus buiten kijf, haar geweldige stembereik is op elk album van Nightwish te horen. Symfonische metal leent zich dan ook om de vele facetten van een stem te laten horen. Gelukkig is haar indrukwekkende stem ook het middelpunt van haar nieuwe album. In ‘Me without you’ hoor je een veel stoerdere variant van Floor en in ‘Hope’ is het een meer ‘engelachtige’ variant van haar stem, die ook veel te horen is op het laatste Nightwishalbum Human. :II: Nature.

Rustiger, maar toch energiek

My Paragon is voor Floors doen een zacht album, maar rustig is het allerminst. Het is een reis langs alle facetten van haar stem. Het album is meer pop dan we van haar gewend zijn, maar de rock en metal invloeden zijn zeker te horen. Nummers als ‘Fire’, ‘Come full circle’ en ‘Storm’ zijn wat bombastischer dan de gemiddelde popsong, ‘Hope’ is een mooie ballade en ‘Me without you’ valt op omdat het een andere stijl is dan alle andere nummers.

Elk nummer heeft zijn eigen verhaal, maar overkoepelende thema lijkt toch wel strijd aangaan en iets overwinnen: van strijden voor je dromen tot jezelf overwinnen en jezelf los worstelen van een relatie.  Zo Floor zingt in ‘My Paragon’  over het (proberen te) bereiken van haar dromen en ‘Invincible’ is geschreven voor veteranen die worstelen met PTSD.

Kortom, My Paragon is niet in één genre of zin te beschrijven. Het album is wat licht voor Floors metalfans, maar zal goed in het gehoor liggen van de gemiddelde muziekluisteraar en is daarom, ook in Nederland, materiaal voor op de radio.

Eigenlijk gaat hun geschiedenis nog terug tot wel decennia daarvoor, naar de jaren zestig en zeventig toen Kooymans en De Groot elkaar al tegenkwamen op menig poppodium. Vrienten was in de seventies eerst onderdeel van de band van De Groot voordat hij met collega Ernst Jansz de band Doe Maar vormde. Maar goed, in 2013 (her)ontdekten ze hun onderlinge chemie – en daar wilden ze meer mee. Ze reisden Nederland rond voor hun succesvolle theatertournees en kwamen in 2017 met de twee albums Debuutplaat en Nachtwerk. Op 17 maart 2023 komt hun laatste album Mist uit, en 8WEEKLY kreeg al een voorproefje.

Een bewogen ontstaansgeschiedenis

Helaas voor de drie muzikanten volgen na hun eerste twee succesvolle albums enkele bewogen jaren. Hun optreden in Arnhem van maart 2020 blijkt de allerlaatste te zijn, vanwege de uitgebroken pandemie. In 2021 raakt bekend dat Kooymans aan de spierziekte ALS lijdt en hierdoor moet stoppen, en het daaropvolgende jaar in april overlijdt Vrienten aan longkanker. Gelukkig voor het drietal, en voor ons als luisteraars, zijn de opnames voor de derde en laatste plaat van Vreemde Kostgangers grotendeels al af. Het was de uitdrukkelijke wens van Henny Vrienten dat dit laatste album er zou komen. Dankzij de inzet van de bandleden zelf, producer en percussionist Dave Menkehorst, toetsenist Jasper Slijderink, drummer Rick van Wort en bassist Xander Vrienten komt deze wens tot vervulling. Mist is het sluitstuk van de trilogie van deze Nederlandse supergroep en komt met de pijnlijke wetenschap dat dit zal behoren tot de laatste muzikale activiteiten van Vrienten en Kooymans.

Ieder zijn eigen stempel

Mist bevat dertien nummers, waarvan elk nummer een duidelijke handtekening van één van de bandleden draagt. Typische Vrienten nummers zijn bijvoorbeeld ‘Tijd Tekort’, ‘Zeg me’ en ‘Niet Wederzijds’.  Kooymans straalt in ‘Lippen’, ‘Liefde Kent Geen Tijd’ (geschreven door Thé Lau) en bezingt de liefde voor zijn 88 gitaren in ‘Fender Strat’. De Groot schreef het nummer ‘Hoe Meer Ik Dichterbij Kom’ voor zijn moeder en zette dit nummer op zijn soloalbum Windveren en Kooymans verzorgde voor dit nummer de muziek. De Groot was echter zo’n fan van hoe Kooymans de demo had ingezongen, dat ze dit nummer met Kooymans vocals op hun derde album hebben geplaatst. Zo weet elk van de kostgangers zijn eigen stempel op het album te drukken.

Het voordeel van deze aanpak is dat het album genoeg afwisseling en dus voor ieder wat wils bevat. Maar het haast niet te vermijden gevolg is dat je als luisteraar ook een voorkeur ontwikkelt voor specifieke nummers. Persoonlijk keert deze schrijfster als groot Doe Maar en Vrienten fan steeds terug naar het nummer ‘Tijd Tekort’, dat duidelijk zijn stijl (én zangstem) bevat.

Een wrange smaak

De heren laten in hun nieuwste nummers duidelijk weer zien hoe goed ze met taal zijn en leveren teksten af die eenieder doet glimlachen, en ons soms weemoedig laat zijn. Teksten als “er zijn nog jaren te gaan” uit het nummer ‘De Luie Liefde’ en “zal ik ooit aan liggen kunnen wennen?” uit het nummer ‘Tijd Tekort’ klinken nu wat wrang, maar nummers als ‘Zeg Me’ en ‘Fender Strat’ laten lichtere, op momenten komische teksten horen.

Een waardige afsluiter

Het album Mist laat het drietal horen zoals we ze kennen, met gezellige gitaren, teksten die ons doen glimlachen en ons weten te raken, genoeg ruimte voor intermezzo’s en prachtige, meerstemmige harmonieën. De drie heren die samen goed zijn voor meer dan 150 jaar aan Nederlandse muziekgeschiedenis en meer dan vijfhonderd weken aan singles in de hitlijsten voegen met dit laatste album weer minutenlang luisterplezier aan hun repertoire toe. Mist is een prachtig eerbetoon aan drie poplegendes en vormt een passend vaarwel voor dit illustere trio.