Dynamite Blues Band Archieven

Muziek / Album

Machtige ervaring met de blues

recensie: Bluesupdate Volume 12: Dynamite Blues Band – Medicine, 24 Pesos – Flesh & Bones EN Popa Chubby – It's a Mighty Hard Road

zaterdag 07 maart 2020 / 0 Reactiesdoor: Joost Festen0 Sterren

We hebben met het volmaken van het dozijn niet alleen aandacht voor geweldige nieuwe albums in het genre. Nee, het genre waaruit de pop en rock geboren werden, is nog altijd springlevend! Wat moet je nog verwachten van een artiest die zijn dertigjarig bestaan viert? Nou, gewoon een van zijn beste albums! Van de uit Hillegom afkomstige Dynamite Blues Band raken we meteen op dreef. En van 24 Pesos uit Londen kunnen we toch niets slechts verwachten?

Dynamite Blues Band

Dynamite Blues Band heeft er flink de wind en het tempo in. De band grossiert in nummers met een stevige blues met flinke rafelrand. Het tempo van de composities is stevig en de drive van het spelen ligt op een hoog niveau. Het spelplezier knettert letterlijk uit de boxen. Echt stilzitten kun je haast niet bij het beluisteren van Medicine. Dat de mannen in 2018 de prestigieuze Dutch Blues Challenge award pakten en tegelijk de derde prijs bij de European Blues Challenge, heeft ze geen windeieren gelegd. Een flink volle agenda met optredens en festivals was het gevolg.

Dit derde album is de opvolger van het in 2016 verschenen Kill Me With Love, dat alom lof oogstte. Dat zal met dit album niet veel anders zijn. Pas bij ‘My Baby Left Me (For A Rich Man)’ gaat het gas er even af en schuurt de muziek tegen een blues-ballad aan, maar dan wel in een tikje uptempo-uitvoering. De mondharmonica doet erg denken aan de Ian Siegal Band. Met die vergelijking hebben we meteen helder gemaakt dat Dynamite Blues Band aan de ‘vuile kant’ van de blues zit. Geen gepolijste blues-loopjes, zoals we die kennen van artiesten als Gary Moore. Nee, deze mannen zitten aan de ruige, heldere kant van de blues en houden graag het tempo en de drukke beleving hoog in het vaandel. Wie daarvan houdt, kan zich geen buil vallen aan dit heerlijke album!

24 Pesos

De centrale man in 24 Pesos is Julian Burdock, die ook tekent voor al het songwerk op dit vijfde album van het collectief. Het album Flesh & Bones opent met een fijn melodisch en warm uitgevoerde compositie ‘I Am The Blues’, dat direct zorgt dat je het album met een warm onthaal omarmt. Blues met een lekker diep, traag ritme met fijn akoestisch gitaarwerk en pianoklanken. Het is direct ruim vier minuten genieten geblazen. Het tempo blijft lekker traag als we vervolgens in de muzikale armen kruipen van ‘Broken Hearted Man’, deze keer met elektrische gitaar en pianoklanken die onder de fijne zang van Burdock hun masserende werk doen. Hier krijgen we ook dameszang te horen van Katie Hector. Wat een fantastische start van een album, dat al snel als een weldaad in het blues-genre aanvoelt. Een soort warme jas, die je achteloos over je schouders trekt als je de nog jonge nacht inloopt.

Maar zo mellow blijven de klanken niet. Met ‘All The Same’ en ‘You Don’t Want Me’ wordt het tempo opgeschroefd en laat 24 Pesos de teugels vieren, om vervolgens bij ‘Man Like Me’ weer gas terug te nemen. Het midden van het dozijn liedjes op dit album wordt gevuld met het titelnummer ‘Flesh and Bones’ en ‘Goodbye Street Angel’. Een terugkeer naar het gevoel van de twee openingsnummers horen we pas bij de afsluiter ‘You’ll Never Know’, dat zich uitstrekt in een goddelijke, ruime zes minuten. 24 Pesos heeft met Flesh & Bones een fijn afwisselend bluesalbum gemaakt, dat uitnodigt om met regelmaat de cd-speler te zoeken. Blues voor de verfijnde liefhebber, die zich graag laat warmen door wat de blues te bieden heeft in de vele facetten van een melodieuze benadering.

Popa Chubby jubileert

Popa Chubby debuteerde in 1995 met het album Body and The Beast en wist meteen op te vallen. In het bluescircuit speelde hij toen al zo’n vijf jaar, zodat we in 2020 samen met hem zijn dertigjarig jubileum op het podium kunnen vieren. Dat doet Chubby geheel in stijl met een nieuw album dat zeker niet aan kracht heeft ingeboet. Met It’s a Mighty Hard Road tapt Chubby zoals gebruikelijk uit een krachtig en vol blues-vaatje. Het vette geluid dat we van deze gigant kennen is nog altijd heerlijk te noemen. Het songmateriaal op dit album is dik in orde en klinkt geïnspireerd.

Zoals altijd nodigt een album van Popa Chubby uit om hard, te hard, te draaien. Het geluid is vol maar gepolijst. Geen ruwe blues maar blues met ronde randen. Gedreven, gestaag kun je het tempo omschrijven, waarin Chubby en zijn band je in een soort cadans brengt. Halverwege het album waagt Chubby zich aan een bluesballade onder de titel ‘The Best Is Yet To Come’, dat even het gas eraf haalt. Een songtitel die je ook kunt opvatten als een belofte dat de rest van het album nog beter zal worden. ‘Beter’ is lastig te zeggen, want Chubby staat garant voor een constante kwaliteit en dat al zo’n dertig jaar lang. Ook deze keer stelt de man totaal niet teleur. ‘Cordito’ is het langste nummer van het album. Het klokt tegen de zes minuten en opent met opvallend licht gitaarwerk dat als een opklaring voelt tussen het bluesgeweld. Hetzelfde lichte werk blijft zelfs aanhouden tijdens het rustpunt in het album. Instrumentaal laat Chubby ons op adem komen zonder ook maar een seconde te vervelen. Geen pauzemuziekje, maar een helder bluesbad. Het meest verrassende nummer van het album is ongetwijfeld de Prince klassieker ‘Kiss’, die het album afsluit. Een blues-zoentje ter afsluiting? Nee, het blijft een funky nummer met een tikkie blues mondharmonica erin.

Link: Dynamite Blues Band
Link: 24 Pesos
Link: Popa Chubby

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Album

Machtige ervaring met de blues

recensie: Bluesupdate Volume 12: Dynamite Blues Band – Medicine, 24 Pesos – Flesh & Bones EN Popa Chubby – It's a Mighty Hard Road

zaterdag 07 maart 2020 / 0 Reactiesdoor: Joost Festen0 Sterren

We hebben met het volmaken van het dozijn niet alleen aandacht voor geweldige nieuwe albums in het genre. Nee, het genre waaruit de pop en rock geboren werden, is nog altijd springlevend! Wat moet je nog verwachten van een artiest die zijn dertigjarig bestaan viert? Nou, gewoon een van zijn beste albums! Van de uit Hillegom afkomstige Dynamite Blues Band raken we meteen op dreef. En van 24 Pesos uit Londen kunnen we toch niets slechts verwachten?

Dynamite Blues Band

Dynamite Blues Band heeft er flink de wind en het tempo in. De band grossiert in nummers met een stevige blues met flinke rafelrand. Het tempo van de composities is stevig en de drive van het spelen ligt op een hoog niveau. Het spelplezier knettert letterlijk uit de boxen. Echt stilzitten kun je haast niet bij het beluisteren van Medicine. Dat de mannen in 2018 de prestigieuze Dutch Blues Challenge award pakten en tegelijk de derde prijs bij de European Blues Challenge, heeft ze geen windeieren gelegd. Een flink volle agenda met optredens en festivals was het gevolg.

Dit derde album is de opvolger van het in 2016 verschenen Kill Me With Love, dat alom lof oogstte. Dat zal met dit album niet veel anders zijn. Pas bij ‘My Baby Left Me (For A Rich Man)’ gaat het gas er even af en schuurt de muziek tegen een blues-ballad aan, maar dan wel in een tikje uptempo-uitvoering. De mondharmonica doet erg denken aan de Ian Siegal Band. Met die vergelijking hebben we meteen helder gemaakt dat Dynamite Blues Band aan de ‘vuile kant’ van de blues zit. Geen gepolijste blues-loopjes, zoals we die kennen van artiesten als Gary Moore. Nee, deze mannen zitten aan de ruige, heldere kant van de blues en houden graag het tempo en de drukke beleving hoog in het vaandel. Wie daarvan houdt, kan zich geen buil vallen aan dit heerlijke album!

24 Pesos

De centrale man in 24 Pesos is Julian Burdock, die ook tekent voor al het songwerk op dit vijfde album van het collectief. Het album Flesh & Bones opent met een fijn melodisch en warm uitgevoerde compositie ‘I Am The Blues’, dat direct zorgt dat je het album met een warm onthaal omarmt. Blues met een lekker diep, traag ritme met fijn akoestisch gitaarwerk en pianoklanken. Het is direct ruim vier minuten genieten geblazen. Het tempo blijft lekker traag als we vervolgens in de muzikale armen kruipen van ‘Broken Hearted Man’, deze keer met elektrische gitaar en pianoklanken die onder de fijne zang van Burdock hun masserende werk doen. Hier krijgen we ook dameszang te horen van Katie Hector. Wat een fantastische start van een album, dat al snel als een weldaad in het blues-genre aanvoelt. Een soort warme jas, die je achteloos over je schouders trekt als je de nog jonge nacht inloopt.

Maar zo mellow blijven de klanken niet. Met ‘All The Same’ en ‘You Don’t Want Me’ wordt het tempo opgeschroefd en laat 24 Pesos de teugels vieren, om vervolgens bij ‘Man Like Me’ weer gas terug te nemen. Het midden van het dozijn liedjes op dit album wordt gevuld met het titelnummer ‘Flesh and Bones’ en ‘Goodbye Street Angel’. Een terugkeer naar het gevoel van de twee openingsnummers horen we pas bij de afsluiter ‘You’ll Never Know’, dat zich uitstrekt in een goddelijke, ruime zes minuten. 24 Pesos heeft met Flesh & Bones een fijn afwisselend bluesalbum gemaakt, dat uitnodigt om met regelmaat de cd-speler te zoeken. Blues voor de verfijnde liefhebber, die zich graag laat warmen door wat de blues te bieden heeft in de vele facetten van een melodieuze benadering.

Popa Chubby jubileert

Popa Chubby debuteerde in 1995 met het album Body and The Beast en wist meteen op te vallen. In het bluescircuit speelde hij toen al zo’n vijf jaar, zodat we in 2020 samen met hem zijn dertigjarig jubileum op het podium kunnen vieren. Dat doet Chubby geheel in stijl met een nieuw album dat zeker niet aan kracht heeft ingeboet. Met It’s a Mighty Hard Road tapt Chubby zoals gebruikelijk uit een krachtig en vol blues-vaatje. Het vette geluid dat we van deze gigant kennen is nog altijd heerlijk te noemen. Het songmateriaal op dit album is dik in orde en klinkt geïnspireerd.

Zoals altijd nodigt een album van Popa Chubby uit om hard, te hard, te draaien. Het geluid is vol maar gepolijst. Geen ruwe blues maar blues met ronde randen. Gedreven, gestaag kun je het tempo omschrijven, waarin Chubby en zijn band je in een soort cadans brengt. Halverwege het album waagt Chubby zich aan een bluesballade onder de titel ‘The Best Is Yet To Come’, dat even het gas eraf haalt. Een songtitel die je ook kunt opvatten als een belofte dat de rest van het album nog beter zal worden. ‘Beter’ is lastig te zeggen, want Chubby staat garant voor een constante kwaliteit en dat al zo’n dertig jaar lang. Ook deze keer stelt de man totaal niet teleur. ‘Cordito’ is het langste nummer van het album. Het klokt tegen de zes minuten en opent met opvallend licht gitaarwerk dat als een opklaring voelt tussen het bluesgeweld. Hetzelfde lichte werk blijft zelfs aanhouden tijdens het rustpunt in het album. Instrumentaal laat Chubby ons op adem komen zonder ook maar een seconde te vervelen. Geen pauzemuziekje, maar een helder bluesbad. Het meest verrassende nummer van het album is ongetwijfeld de Prince klassieker ‘Kiss’, die het album afsluit. Een blues-zoentje ter afsluiting? Nee, het blijft een funky nummer met een tikkie blues mondharmonica erin.

Link: Dynamite Blues Band
Link: 24 Pesos
Link: Popa Chubby

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Album

Een pracht drietal

recensie: Blues Update Volume 4

donderdag 23 februari 2017 / 0 Reactiesdoor: Joost Festen0 Sterren

Met het heuse bluesalbum Blue & Lonesome van de Rolling Stones in de schappen afgelopen december, lijkt de aandacht voor dit genre wel te zijn hernieuwd. Maar is de blues dan ooit weggeweest? Voor de liefhebbers is dat een heel duidelijke nee.

In deze Blues Update hebben we aandacht voor een drietal bands die de blues ieder op hun eigen wijze weten te interpreteren. We beginnen met de winnaar van de Dutch Blues Challenge Award uit 2015, Phil Bee’s Freedom. Vervolgens duiken we in het studiodebuut van Band of Friends met een Nederlands bandlid, om af te sluiten met de Nederlandse bluesformatie Dynamite Blues Band.

De parel in het midden

Memphis Moon van Phil Bee’s Freedom is een bijzonder bluesalbum dat balanceert op de grens van de zuivere blues en de soul. Dat laatste komt mede op rekening van de soulrijke stem van Phil Bee, maar ook de acht man sterke band draagt bij aan de sfeer van het album. Prachtige vocalen in de achtgrond verhogen de soulinvloed, terwijl de Hammond een stevig nootje meeklinkt.

Een van de allermooiste composities van het album is zonder twijfel het bijna acht minuten durende ‘One Last Kiss’. Met dit nummer stijgt Phil Bee tot eenzame hoogte met zijn band door de navolgende elementen: zijn stem gaat omlaag als je net verwacht dat hij zal uithalen, het achtergrondkoortje van Nicole Verouden en Maartje Keijzer geeft Bee prachtige rugdekking en midden in de song zit een heerlijke luwte met gitaarwerk van John F. Klaver en Berland Rours dat langzaam aanzwelt tot een uitbarsting naar het slot van het nummer. Hier wordt de soul omgebogen tot een prachtige blues ballad met de mooiste gitaarklanken die je maar voor kunt stellen. Als je dit nummer gehoord hebt, ben je waarschijnlijk helemaal overtuigd van de kwaliteiten van deze band; beter dan dit wordt het niet. Deze parel schittert in het midden van Memphis Moon. Een parel om te koesteren en om heel vaak van te genieten. Alle omringende liedjes bewijzen alleen maar de grootsheid van de band, want ook die blijven in de overweldiging overeind.

Hartverwarmende bluesrock

Band of Friends debuteerde twee jaar geleden op een bijzondere manier met een DVD en een daarbij behorende mini-CD. Eigenlijk is het nu uitgekomen album Repeat After Me het echte studiodebuut van de band met bijna allemaal zelfgeschreven songs; slechts één cover van Frankie Miller’s ‘A Sense of Freedom’. De overige tien composities zijn van de hand van McAvoy, McKenna en Scherpenzeel. De eerste twee speelden vroeger samen met Rory Gallagher en dat is te horen. Na het overlijden van Gallagher voegde Marcel Scherpenzeel zich bij het duo, waarmee Band of Friends ontstond. De band heeft zich inmiddels losgemaakt van het coveren van Gallaghers werk en stort zich nu op eigen werk, dat natuurlijk wel de bluesrocktraditie voortzet.

Het album opent lekker stevig met ‘Don’t Ever Change’, een titel die duidelijk refereert aan waar de band voor staat. Waarom zou je wat anders spelen dan de bluesrock die je gewend bent? Gitarist en zanger Scherpenzeel zet samen met de stevige ritmetandem McAvoy/McKenna een strakke sound neer. De heren zijn goed op elkaar ingespeeld, zodat het album van de eerste tot de laatste noot strak in elkaar zit. Het grootste deel van de tijd zit de vaart er lekker en goed in. Het album sluit echter af met een fraaie akoestische track getiteld ‘King Of The Street’. Wie weet is dit een voorbode voor een extra project met akoestische blues? De tijd zal het leren. Vooralsnog kan de bluesrockliefhebber, die Gallagher alweer dik twintig jaar node mist, zijn hart verwarmen aan deze prachtplaat van Band of Friends.

Stevig op de kaart

De Nederlandse formatie The Dynamite Blues Band debuteerde twee jaar geleden met Shakedown & Boogie. De band werkte daarna vooral aan hun live-reputatie om nu bijna op de dag af twee jaar later met de studio-opvolger Kill Me With Your Love te komen. Live weet The Dynamite Blues Band er een werkelijk feest van te maken. Zo speelde de band onlangs als eerste van de reeks “Blues op zondagmiddag” op het Nightclub Roepaen podium. De toegiften bleven maar volgen, terwijl de zaal uitzinnig bleef reageren. Het optreden van de band stond als het spreekwoordelijke huis.

Zanger en mondharmonicaspeler Wesley van Werkhoven lijkt geen minuut stil te kunnen staan, terwijl gitarist JJ van Duijn de ene mooie riff na de andere uit zijn snaren weet te toveren. De ritmesectie, gevormd door drummer Niels Duindam en bassist Renzo van Leeuwen is zo strak, dat de vouwen in de broek van Van Leeuwen er messcherp in blijven staan.

Dat de band door het vele optreden de afgelopen jaren op tal van festivals is gegroeid, is te horen aan de fraaie bluescomposities op dit nieuwe album en de dikkere sound. Op de plaat horen we blazers, die we live dan moeten missen. We kunnen maar één conclusie trekken en dat is dat The Dynamite Blues Band zich stevig op de kaart heeft gezet in de Nederlandse blues-scène zowel live als met dit denderende tweede album Kill Me With Your Love.