Het spel met de werkelijkheid

De werkelijkheid onder de aandacht brengen, dat doen theatermakers vooral door haar op d’r kop te houden, van achteren te bekijken, tegen het licht te houden, te schudden, te vervreemden, te spiegelen en te kantelen, in overduidelijk bedachte omgevingen, met mensen die doen alsof. Het is altijd een beetje magisch om te zien hoe die geconstrueerde verzinsels soms dichter bij de kern van het leven komen dan het leven zelf.

Het spel met de werkelijkheid speelt, dat is duidelijk, een grote rol in het theater. Maar op Oerol 2010 gaat het nog wat verder, daar heeft het zo’n beetje de hoofdrol. In zeker de helft van de aankondigingen wordt er, al dan niet letterlijk, op gezinspeeld. En geregeld moet de werkelijkheid die we kennen zelfs tijdelijk wijken voor fantasievollere, surrealistischere, droomrijkere varianten die doen denken aan de door schimmen en monsters bevolkte werelden van Gabriel Garcia Marquez, Hubert Lampo of Jheronimus Bosch.

Soil probeert de sfeer van een lucide droom neer te zetten in concert en nachtvoorstelling Making Sense. Zeven kinderen spelen een ‘speelgoedoorlogje’ in Blue Remembered Hills van de Roovers en natuurlijk wordt ‘de grens tussen spelen en de échte oorlog steeds vager’. In Kees Roorda’s Eclips wil een cosmic warrior die een visioen heeft gehad de wereld verlossen van alle problemen. David Middendorp laat in 15 minute universe dansers samensmelten met animaties. En in Rechtniet van Wak ‘lijkt niets meer wat het was of is’.

Chop Wood heeft ‘zijn slapeloze nachten en dromen omgezet in een zintuiglijk optreden’ dat zijn eigen naam draagt. Het Alibi Collectief verleidt bezoekers een Potvisch binnen te gaan. En Kurt Demey neemt je als Gehoornde man ‘mee in een poëtische wereld waarbij de grens tussen fantasie en werkelijkheid zeer dun wordt.’

Het Volksoperahuis duikt in de wereld van de Vliegende Hollander voor Morto I Laman (De Dood en de Zee), Theater Gnaffel laat in Zwart als inkt een Sneeuwwitje zien die wordt uitgebuit door de zeven dwergen, Beumer & Drost zet een man en een vrouw in de onvermoede wereld van het Ganzenbord en Noordergraaf en Detmers schetsen in Tillefoan ‘bizarre personages die je meenemen op een sprookjesachtige reis door de werelden Angst, Schaamte en Spijt’. En Tryater en de Kift spelen met de duivel in Master en Margarita.

Zo kunnen we gerust nog even doorgaan met het opsommen van de tientallen interessante kleine en grote voorstellingen die op Oerol staan. Maar dat doen we niet, want we adviseren je om zelf het boekje door te spitten op zoek naar de werkelijkheden die jij jezelf wilt laten voorspiegelen.

Bekijk hier deel 1, deel 2 en deel 3 van het verslag.