Rock Werchter

Eenmaal op het terrein haasten we ons naar The Barn, want daar is het tenminste lekker droog. Ook zal

Courtney Barnett er zodadelijk beginnen klagen over ordinaire first world problems, zoals welke koffie ze lekker of slecht vindt, of het dilemma of ze nu wel of niet moet uitgaan vanavond. De Australische bezingt haar bekommernissen op hilarische wijze en in stevige grungestijl. Een genoegen om naar te luisteren, in haar gezelschap willen we gerust nog een keer schuilen voor de regen.

Barbaars pak slaag

Nog meer straffe madammen zijn een uur later en een tent verder te vinden in Klub C. De leden van de

Britse postpunkband Savages stormen als ware Walkuren op ons af en we kunnen al gauw geen kant meer op. Zangeres Jehnny Beth geeft ons in elk nummer een flink pak rammel. Het doet pijn, maar toch zijn we nieuwsgierig hoe de volgende barbaarse afrossing zal aanvoelen. Donker, stevig en aanstekelijk: check them out.

Zachter van aard die middag is Glen Hansard, de Ierse teddybeer die ooit het mooie weer bij The Frames maakte. Met drie strijkers en drie blazers is hij naar Werchter afgezakt om er een groot, groot feest te bouwen. Zijn weapons of choice: country, ballads, stevige soulrock en Bob Dylan-folk. Hansard amuseert zich zo hard dat hij zich samen met het publiek aan een ‘ice haka’ waagt (handklapritueel, wereldbekend geworden op het EK voetbal door revelatie Ijsland).

Maar Hansard, de gelukkigste mens op Rock Werchter 2016, brengt ons met zijn pure intensiteit ook tot tranen, zoals tijdens ‘Winning Streak’, ‘Her Mercy’ en de fantastische Van Morisson cover ‘Astral Weeks’. Een keer krijgt hij het zelf ook even moeilijk, maar een lied later staat hij opnieuw als een uitgelaten gek te dansen. Briljant concert; Glen Hansard mag van de voltallige Barn vanaf nu elke zomer terugkeren.

Zonne-energie

Tijdens de zoektocht naar makkelijk verteerbare lunch passeren we langs de main stage, waar we Two Door Cinema Club net ‘Undercover Martyn’ horen inzetten. De zon heeft de festivalweide eindelijk bereikt, en het publiek voelt er met deze vrolijke Noord-Ierse deuntjes al meteen een zomer aankomen.

Het is een broodje gezond geworden, dat we iets later naast de Klub C zittend verorbenen. Uit de tent komen flarden jazz van BadBadNotGood naar buiten, en die klinken, wel, niet slecht. Belangrijker nu zijn die zonnestralen, en om er even zo veel mogelijk van te genieten.

Vanop een plekje in de zon horen we vanuit The Barn Beirut aan hun set beginnen. Met ‘Gibraltar’, ‘No No No’ en ‘Perth’ spelen ze meteen een zomerse soundtrack bij elkaar, onder de eerste zon in veel te veel tijd.

De sound van Beirut klinkt nog steeds internationaler dan de VN zelve, maar de band kan intussen al op enkele klassiekers bogen. Ook de jongste festivalgangers gaan uit hun dak als ‘Nantes’ wordt ingezet, en gillen vrolijk mee met ‘Postcards from Italy’ en ‘Santa Fe’.

Goosebumps

We verkassen nogmaals naar de main stage om Goose aan het werk te zien. Het Belgische electropunk ensemble heeft na vier jaar een nieuwe plaat uit, en komt deze trots voorstellen aan een wel heel groot publiek. Het is drummen voor de main stage want iedereen heeft zin in feest, maar de nieuwe nummers blijken minder dansbaar dan de fans hadden gehoopt.

Maar Goose is flexibel, en besluit het publiek te geven waarvoor het is gekomen: extreem dansbare hits als ‘Bring It On’, ‘Can’t Stop Me Now’, ‘Black Gloves’ en ‘Words’. Met hun magnum opus ‘Synrise’ sluiten ze een ijzersterke set af, die nochtans aarzelend was begonnen. Een beetje het omgekeerde dus van wat de Rode Duivels gisteravond presteerden. Neenee, die voetbal, die zijn we al helemaal vergeten.

We zijn nu toch al de hele dag aan het pendelen, dus keren we na Goose terug naar The Barn om er nog een stukje van PJ Harvey op te vangen. Dankbaar aanhoren we ‘Down By the Water’ in een pikzwarte, oceaandiepe tent, en een versie van ‘To Bring You My Love’ om vingers en tenen bij af te likken.

Op de main stage worden Red Hot Chili Peppers aangekondigd, dus we rennen erheen. We hebben ons lief beloofd om te bellen tijdens haar favoriete RHCP-liedje, maar dat komt spijtig genoeg niet meteen aan bod. We horen ‘Can’t Stop’ en ‘Dani California’ de set openen, waarna ‘We Turn Red’ uit het nieuwe album The Getaway wordt uitgeprobeerd. Hierna keren Kiedis & co terug naar lauwe

uitvoeringen van ’Scar Tissue’ en ‘Snow’, en met de tijd verdwijnt de fut uit de band en het publiek.

We vonden het aanvankelijk een smerige streek van de organisatie, RHCP horizontaal tegenover Tame Impala programmeren, maar eerlijk: we zijn bijna opgelucht om RHCP na een halfuurtje te mogen verlaten om naar het Australische spektakel te gaan kijken. Oude legendes, weet je wel, daar wil je toch geen medelijden mee gaan krijgen.

Maar Tame Impala dus. Glorieus concert. Een zotte trip die begint met ‘Let It Happen’ en zich doorzet in ‘Mind Mischief’ en ‘The Moment’. Werchter zweet en eet uit hun hand, en ook Kevin Parker moet er even zijn jasje bij uittrekken. Als alle confetti neergedwarreld is, verschijnt op de schermen een meisje dat een pancarte naar de groep ophoudt: “I skipped RHCP for you!”. We zijn dus lang niet de enigen die hebben geworsteld met tweestrijd.

Bij ‘The Less I Know The Better’ gaat het dak er voor de tweede keer af, bij ‘New Person, Same Old Mistakes’ nog een derde keer om het af te leren. Met Tame Impala hebben we nu alle vier Aussie bands gezien, en geen enkele landgenoot uit Down Under komt voorlopig nog maar tot de enkels van Parker & co.

In Klub C begint Paul Kalkbrenner van jetje te geven in een Duits voetbaltruitje; hij ziet er bijzonder gelukkig uit (of heeft bijzonder veel drugs genomen). OK, de Mannschaft heeft net gewonnen tegen Italië, maar who really cares?

We laten ook de main stage voor wat ze is, want geef toe: Editors zijn tegenwoordig met geen stokken meer weg te krijgen uit de Benelux. Ongewoon vroeg maar tevreden verlaten we het festivalterrein, nog surfend op de trip die Tame Impala ons net geschonken heeft. Geen Paul of Tom die beter kan doen. Tot morgen, Werchter.