Rock Werchter
Ze werden op de proef gesteld, de muzikale meerwaardezoekers en festivalitislijders die afgelopen weekend afzakten naar Rock Werchter. Het regende oude wijven met klompen, de bekendste weide van België was niets meer en niets minder dan een grote modderpoel. Toch wilde niemand voor geen geld ter wereld elders zijn. Want waar Rammstein je bombardeert, Lianne La Havas je masseert en Tame Impala je bezweert, daar is het eldorado. Wij waren erbij, en hebben het (nipt) overleefd.
Ondertekende bezocht zes jaar lang onafgebroken de heilige weide van Werchter. Dat ene weekend aan de start van de zomervakantie was voor mijn vrienden en mezelf oneindig veel belangrijker dan pakweg Kerstmis of schoolexamens. Mede op Werchterse graszoden voltrok zich het proces van puber tot jongeman. Ik verloor er mijn maagdelijkheid toen ik me op een nacht van tentje vergiste, en mijn twijfelachtige muzieksmaak toen ik me op de wei van stage vergiste. De wei van Werchter staat vol mijlpalen.
Aan die mooie serie van Rock Werchter-bezoeken kwam een eind. Plots kwam het besef dat je met een volledig festivalbudget ruim drie weken kon gaan reizen in pakweg Indonesië of Guatemala. Nu – tien jaar later – keer ik er voor het eerst terug. Wat blijft er over van de tijd van toen? ’t Is wel een beetje raar, 31 jaar, trillend op mijn benen van de nostalgie en voor wat er komen zal.
Werchter Beach
Of er dan zo veel veranderd is? Het festivalpark is groter geworden en er is een stage bijgekomen (Klub C). Her en der vind je smartphone-oplaadpalen, er staan 101 food trucks waar vroeger enkel friet, hamburgers en pizza verkocht werden, en de urinoirs hebben tussenschotjes gekregen. Toch oogt de wei op het eerste gezicht niet classier dan vroeger: aanhoudende regen heeft het festivalterrein in een gigantische moddermassa getransformeerd. Slijk hoort bij festivals zoals Samson bij Gert, maar op de editie van 2016 is alle proportie zoek.
Uitzonderlijke omstandigheden vragen om creatieve oplossingen. Daarom rukte de organisatie last minute honderden containers met boomschors en zeezand aan om de drassige ondergrond enigszins te verharden. Bij momenten kreeg je zowaar een strandvakantiegevoel, maar dan met bomen aan de einder in plaats van een zeetje, en bijzonder weinig bikini’s.
Maar genoeg aangemodderd en uitgeweid over het decor, tenslotte zijn we hier nog steeds voor de muziek. Trek die regenlaarzen aan en plens met ons doorheen vier dolle dagen van muzikale parels, ongewassen zwijnen en absolute bagger.
Dag #1
Ze zijn misschien ergens gestagneerd na ‘Never Miss a Beat’ in 2008, maar Kaiser Chiefs is een band die nog steeds een hele wei aan het zingen krijgt. Op hun zesde (!) passage op Rock Werchter zijn ze de eerste welbekende naam die donderdag het publiek mag opwarmen. In hun voetsporen volgt een andere Britse
Jake Bugg
Het hoofdpodium krijgt vandaag uitsluitend Britse acts over de vloer (op de Amerikaanse spitsafbijters na, maar die heten The London Souls). Toch laten ze een voor een flauwe Brexitmopjes achterwege. Wij wensen Ellie Goulding nog gauw een goede set toe, maar steken voor het eerst de weide over richting Klub C en The Barn.
Bij aankomst in Klub C begint Walk Off The Earth net ‘Hello’ van Adele te coveren. De Canadese Youtube-sensatie heeft het dankzij miljoenen mouseclicks tot op de grote Europese festivals geschopt. Wereldhits overdoen zijn hun handelskenmerk, maar aangezien wij nooit echt mee zijn met internethypes stappen we ostentatief verder.
Lemmy is back
In The Barn staat Gutterdämmerung geprogrammeerd. Een Zweeds-Belgisch experiment, een rock opera, een silent movie met live muziek. Moeilijk om er een naam op te plakken, maar wat het ook is, het blaast je omver. Geprojecteerde film met rocklegendes als Iggy Pop, Josh Homme en wijlen Lemmy Kilmister; Henry Rollins die vermomd als priester spoken words brengt; een uitstekende live band die ons van loeiharde rockklassiekers voorziet, en hier en daar een pijltje vuurwerk: je ziet het niet elke dag.
Achteraf gaan we even zitten om bij te komen. Iemand steekt een mexicano in onze mond, en gaandeweg beseffen we dat die tuut in ons oor geen tinnitus is, maar gewoon Flume die ondertussen Klub C heeft ingepalmd. Hij is de eerste van de maar liefst vier Australische acts die dit weekend Werchter zullen aandoen.
New Order
Macca Dag
We haasten ons terug naar de main stage, want van Paul McCartney willen we uiteraard geen noot missen. Want laat ons eerlijk zijn: vandaag is toch vooral De Dag Dat Macca Komt. Niemand gaat naar Hooters voor de buffalo wings, en niemand is speciaal naar Werchter afgezakt om Sigma of Kaiser Chiefs aan het werk te zien.
Iedereen begint spontaan te glimlachen wanneer McCartney & band ‘A Hard Day’s Night’ inzetten. Dit gevoel is precies waarop we aan het wachten waren. ‘Can’t Buy Me Love’, ‘Eleanor Rigby’ en nog veel meer Beatles-hits passeren de revue, maar McCartney scoort even goed met Wings-nummers als ‘Band on the Run’, ‘Live & Let Die’ en het fenomenale ‘Let Me Roll It’. Ook ‘FourFiveSeconds’, zijn recente samenwerking met Rihanna, brengt hij verrassend goed zonder de diva uit Barbados.
Naa nana nanananaa!
73 is Paul McCartney, en hij swingt en hij zingt en entertaint met succes ruim twee uur lang een publiek bestaande uit verschillende generaties. Hij geniet wanneer hij lachend ‘Lady Madonna’ op piano brengt, en ontroert een hele wei wanneer het akoestische ‘Blackbird’ wordt ingezet. Oude legendes aan het werk zien is altijd een dubbeltje op z’n kant, maar Paul McCartney speelt een weergaloos concert en ontgoochelt geen seconde. De naa nana nanananaa- climax uit ‘Hey Jude’ zal nog vier dagen lang nagezongen worden op bus, camping en festivalweide. Machtig. Een mijlpaal erbij.
Disclosure
Lisa Wibier 
