Muziek / Reportage
special: Reportage deel 4

Rock Werchter

Dag #4. We worden wakker en hebben alweer over insecten gedroomd. Vocht, eten, modder en vuile festivalgangers zijn ideale omstandigheden om grote populaties muggen, regenwormen, mieren en zwarte spinnetjes te laten gedijen. Plots een jeukerig gevoel in de navel – we kijken met een lui oog naar beneden. Tot onze gruwel stellen we vast dat er zich een gigantische, van bloed opgezwollen teek in het putje heeft genesteld!

Onderweg naar de Rode Kruispost voelen we nog eens voorzichtig aan onze navel -het beestje voelt nogal fluffy aan. Een facepalm en een gevoel van opluchting later trekken we het ding eruit: ‘t is verdorie navelpluis! Deze dag kan niet meer stuk, en bovendien schijnt de zon. Het is dag #4 en wij trekken fris, monter en teekloos naar de weide.

Melkmuilen & mannen met baarden

De Ierse melkmuilen van The Strypes zijn ofwel heel zenuwachtig, ofwel nog niet goed uitgeslapen. De prettige energie die van hun albums Snapshot en Little Victories spat, is op de main stage nergens te bespeuren. Toch kan niemand op de wei het zich laten om die “a-aah ah ah” vanop ‘Get Into It’ uit volle borst mee te jengelen.

Bear’s Den staat in The Barn? Dat moeten wel mannen met baarden en akoestische gitaren zijn. Effectief: daar komt warme muziek aangewaaid vanuit The Barn, en de gestaltes op de schermen bevestigen onze vermoedens. Net als we arriveren draait de Londense band het mes nog eens om in de diep geperforeerde meisjesharten, die uit zelfkastijding de ballade ‘Agape’ meebrullen: “For I’m so scared of losing you/ And I don’t know what I can do/ About it”.

Happy Birthday

Om het hoekje in Klub C brengt Elle King levendige country rock, die bij elk liedje doet denken aan KT Tunstall. Het meisje is jarig vandaag, en dat zullen we geweten hebben. Niet alleen vernoemt ze het tig keer, het brave publiek trakteert haar ook op een spontane ‘Happy Birthday’. De dankbare King pakt daarop het publiek in met een cover van ‘Folsom Prison Blues’, en doet er een strikje rond met ‘Song of Sorrow’, dat verrassend overgaat in reggaeklassieker ‘Bam Bam’ van Sister Nancy. Afsluiten doet ze met ‘Chain Smokin Hard Drinkin Woman’: vuile blues, aardig en geloofwaardig gebracht. Puik concert!

Het smelt

Lianne La Havas

Lianne La Havas

Luierend laten we ons door de mensenmassa meevoeren naar The Barn, en dat zullen we ons niet gauw beklagen. Plots zijn we daar getuige van iets van buitengewone orde. We gaan hier zeker niet beweren dat wij super hard-to-get zijn, maar aan de charme, de présence en de muziek van Lianne La Havas gaven wij ons al na twee minuten gewillig over.

In ‘Green & Gold’ bezingt ze haar ontstaansgeschiedenis, of hoe het voelt om als liefdeskind van een Grieks-Jamaïcaans koppel in ZW Londen terecht te komen. Wat een stem, wat een betovering! Hoe kan iemand die ooit La Havas aan het werk heeft gezien nog tegen globalisering zijn? “Electricity lingers/ In our fingers” zingt ze in ‘Wonderful’. Affirmatief.

Bij een akoestische versie van Aretha Franklin’s ‘I Say a Little Prayer’ beginnen we niet enkel gênant hard te zweten – de drie dagen oude, aangekoekte modder smelt spontaan van onze wandelschoenen. In het Carla Bruneske ‘Age’ laat ze ons nog even naar adem happen, maar met ‘Grow’ zwaait ze ons magistraal af. Stunning, jaw-dropping, awe-inspiring; Nederlandse superlatieven schieten hier even te kort.

Enkel nog Iggy

Toch maar even in de zon gaan zitten nu. Want wat we straks écht willen zien, zal energie vergen. Na Lemmy en Ziggy rest ons enkel nog Iggy, en we willen onze appreciatie voor de man nog eens dik in de verf zetten – anno 2016 weet je maar nooit wanneer het te laat is.

Maar Iggy Pop heeft nog lang geen enkeltje Hiernamaals geboekt. Met Post Pop Depression heeft de rocklegende nog maar net een nieuw album uit, en voor het eerst in decennia heeft hij met ‘Gardenia’ een radiohit te pakken. Op zijn negenenzestigste, godbetert.

Iggy Pop

Iggy Pop

Iggy is niet gekomen om de tracklist van zijn nieuwe plaat af te jengelen. Integendeel: er wordt vlammend gestart met ‘No Fun’, en nog meer hits van The Stooges volgen met ‘I Wanna Be Your Dog’, ‘1969’ en ‘Search & Destroy’. Kloek en pittig brengt Blote Bast Iggy ook nagenoeg al zijn solohits. ‘The Passenger’, ‘5 Foot 1’, ‘Lust For Life’ en ‘Nightclubbing’, niemand blijft op zijn honger zitten tijdens de energieke set. Uit de nieuwe cd worden we getrakteerd op ‘Sunday’ en ‘Gardenia’, die meteen goed onthaald worden in Werchter.

Heeft de Belgische regering in tijden van sociaal protest bewust oude knarren als Paul McCartney en Iggy Pop op de affiche geprogrammeerd, om aan te tonen hoe relatief een “pensioensgerechtigde leeftijd” wel niet is? Iggy rockt nog steeds als een driftig beest en penetreert indeed een uur lang onze geesten.

Bromance

The Last Shadow Puppets, de supergroep van sirs-to-be Alex Turner (Arctic Monkeys) en

The Last Shadow Puppets

The Last Shadow Puppets

Miles Kane, spelen een thuiswedstrijd op Werchter. Als regelrechte macho’s brengen ze in kleurig kostuum een show waar ze duidelijk zelf van genieten. Ze schurken tegen elkaars rug aan bij gitaarsolo’s, en roepen het publiek op om elkaars naam te scanderen: de tongue-in-cheek bromance is groot. Naast de grote hits onthouden we vooral fantastische versies van ‘My Mistakes Were Made For You’ en ‘Sweet Dreams, TN’.

Hou toch je Beck

Excuses: deze titel is louter provocatief en dient om aandacht te trekken, want Beck Hansen mag nooit ofte nimmer het zwijgen opgelegd worden. De iconische zanger zet moeiteloos The Barn in de fik, en moet het heus niet enkel hebben van de aanwezige 30- of 40-jarigen. Een pancarte met “FIFA brought me here!” spreekt boekdelen: ook de jongste festivalgangers zijn hier aanwezig. Hij zingt er af en toe wel eens naast, maar Beck brengt een weergaloze set met vele hoogtepunten als ‘Devil’s Haircut’, ‘Dreams’, ‘E-Pro’ en uiteraard ‘Loser’ zelf.

Beck

Beck

Kers op de taart is funky afsluiter ‘Where It’s At’, dat oneindig lijkt door te gaan. Ondertussen stelt hij zijn geweldige bandleden uitgebreid voor, met een hommage aan Bowie hier en een tribute aan Prince daar erin verwerkt. De keet ontploft nogmaals wanneer de “Two turntables and a microphone” een laatste keer weerklinken, en de vijfde passage van Beck in Werchter is er opnieuw eentje geworden om in te kaderen.

Gosh, no

Voor sommige concerten schieten woorden te kort. Daarom zou het oneerbiedig zijn om te veel woorden vuil te maken aan andere sets. Aan de “live” show van Macklemore & Ryan Lewis bijvoorbeeld, die even goed op een blinde muur geprojecteerd kan worden. Toegegeven: ze schoppen ambiance in de wei, en een ‘Dance Off’ zie je nu ook weer niet elke dag in de Lage Landen, maar voor een soundmixshow met pruiken zijn we echt niet naar Werchter gekomen.

Jamie XX

Jamie XX

Ook Jamie XX live ontgoochelt ons, door gewoon een beetje te staan doen wat hij thuis ook had kunnen doen: apathisch plaatjes opleggen. ‘Loud Places’ en ‘Gosh’ verdrinken in een troebele dj-set, die afgesloten wordt met Ben E. Kings ‘Stand By Me’: geen remix, geem sample, niets. Jamie heeft duidelijk zin om naar huis te gaan.

Lieve, rode hemelveeg

De oververdiende afsluiter van Rock Werchter 2016 is een uitmuntende Florence + The Machine, je weet wel, die rosse furie die kilometers podium afloopt op haar blote voeten. In haar bindteksten klinkt Florence Welch lief en frêle, maar op muziek zet haar stem de wei in vuur en vlam. Eerst zijn we vertederd, maar wat later staan we ons dan weer te vergapen aan de kracht die uit deze absolute topband ontsnapt.

Florence + TheMachine

Florence + TheMachine

‘Ship To Wreck’, ‘Cosmic Love’, ‘Shake It Out’ en ‘Dog Days Are Over’ – Florence + The Machine hebben sinds 2008 meer hits bij elkaar geschreven dan we hier kunnen of willen opsommen. Geen wonder dat alles van meet af aan wordt meegezongen door een uiterst gecharmeerd publiek. Ook bij afsluiter ‘What Kind of Man’ is dat het geval, en heus niet alleen door de vrouwtjes! Florence zet met veel flair een punt achter Rock Werchter 2016, en wel in de hoogste hoogte.

Vuurwerk en pyromanie

Het afsluitend vuurwerk is niet indrukwekkend, maar nooit laat iemand na om er met bewondering naar te staan gapen. De Belgische festivaltraditie om na het allerlaatste concert her en der vuurtjes te stoken, zet de talrijke stewards duchtig aan het werk. Stampend en blussend hossen ze de wei rond, en daar is het de amateur-pyromanen om te doen: stampende stewards in hun middens krijgen. Best kinderachtig, toch een tikkeltje amusant.

Deze editie van Rock Werchter zal de annalen ingaan als een van de natste en vuilste ooit, maar ook als een pareltje: een pareltje tussen de modderzwijnen. “We hebben het toch maar mooi weer samen overleefd”, is het algemeen gevoel. Iedereen keert zeer tevreden terug naar huis of camping. Rock Werchter matters, zelfs al ben je er tien jaar weggeweest.

Werchter 2017 zal plaatsvinden van 29/6 t.e.m 2/7 (tenzij Foo Fighters dat weekend naar een feestje moeten en liever een week vroeger komen, om vervolgens hun been te breken en uiteindelijk niet op te dagen)