Festival Le Guess Who?

Zoals in het verslag van donderdag en vrijdag aangegeven, was Le Guess Who? 2010 een koude editie en dat werd de laatste twee dagen zeker niet beter. Gelukkig konden we ons opwarmen aan de toegestroomde mensenmassa, hoewel die op zaterdag toch enigszins te wensen over liet. Er konden best nog wat meer mensen bij, maar misschien dat het programma dan wel nog een tikje beter moet zijn dan dit jaar het geval was.

Zaterdag

We starten vandaag rustig in Theater Kikker alwaar Trembling Bells de zaal op folk trakteert. De traditionele muziek wordt gecombineerd met klassieke rock, maar dan wel op een inspiratieloze wijze. Het spaarzaam toegestroomde publiek voegt al zittend op de grond ook niet bepaald veel dynamiek aan het optreden toe. Snel naar Tivoli Oudegracht voor wat meer vuurwerk.

Esben and the Witch zorgt met haar donkere, krachtige en mysterieuze sound in ieder geval al voor de eerste knallen. Het is nog geen explosie van siervuurwerk, maar de eerste gillende keukenmeiden en een enkele vuurpijl zijn inmiddels gespot. We zijn benieuwd of Small Black deze lijn kan doorzetten. Deze band heeft er wel de potentie er voor. De synthesizerpop met galmend vervormde zang doet hier en daar aan New Order denken, maar haalt nooit datzelfde niveau. Het vuurwerk blijft helaas nog even uit.

Maar dat vuurwerk komt dan toch nog in de vorm van Sleigh Bells. Voor een muur van Marshall-boxen staan gitarist Derek Miller en zangeres Alexis Krauss een heerlijk potje te raggen. Dit is niet alleen lekker om naar te luisteren, maar ook nog eens heerlijk om te zien. Er stuitert van alles langs en dat terwijl er maar twee mensen op het podium staan. Dit is waar een festivalbezoeker voor komt kijken. Om even af te koelen gaan we door de kille buitenlucht richting EKKO.

Daar weet Pictureplane (Travis Egedy) echter de warmte niet terug te brengen in de harten van de bezoekers. Travis mixt allerhande dance en electro door elkaar en ‘zingt’ daar ook nog een beetje bij. Een mix zou normaliter een vloeiend geheel moeten zijn die het publiek in een constante dans-trance brengt. Picturplane heeft dat echter niet begrepen en gooit echt alles door elkaar zodat een hakkelend en hortend en stotend geluid het publiek voortdurend op het verkeerde been zet. Gelukkig kan de dj van Diep in de Groef het daarna alleen maar beter doen. En aldus geschiedde…

Zondag

De laatste dag is aangebroken en we starten in EKKO met een optreden van Munch Munch. De soms psychedelische popsongs lijken te zijn ontstaan tijdens een slechte trip. Het voortdurend wisselen van leadzang en instrumenten vormt een onsamenhangend geheel dat nergens kan overtuigen. Gelukkig kunnen we ook nog naar Francis in Tivoli.

Dit Zweedse collectief oogt in eerste instantie zachtaardig, met een leadzangeres in een omajurk, maar zodra ze haar strot opentrekt weet je beter. Vol overgave gooit ze zich in de opzwepende nummers, kroelt ze door het haar van de bezoekers op de eerste rij en sterft ze in afsluiter ‘Beat, Beat, Beat’ een dramatische dood op het podium. Maar wees gerust: ze staat weer op, zodat we ook een volgende keer nog van Francis kunnen genieten.

Na deze expressieve act volgt het ingetogen Idiot Wind. De bandnaam staat voor de eenkoppige band met Amanda Bergman als voornaamste lid. Met haar prachtige stem zingt ze, zittend achter het keyboard, haar rustige nummers. Hoe mooi haar stem ook is, na twee nummers vraag je je af of ze niet steeds hetzelfde speelt. En die monotome stijl hanteert ze haar hele optreden. Dit is geen idiote wind, maar hooguit een zacht lentebriesje. Na zoveel ingetogenheid lijkt het optreden van The Tallest Man on Earth welhaast een explosie van expressie. En de zaal staat dan ook roerloos en sprakeloos toe te kijken.

Het publiek van Tivoli staat niet echt bekend om haar stille luistergedrag en het mag dan ook een klein wonder heten dat Kristian Matsson de bezoekers stil weet te krijgen. En eerlijk is eerlijk: dit is gewoon een goed optreden van de koortsige zanger. Voor een verder matig Le Guess Who? behoort de afsluiter gelukkig weer tot een van de hoogtepunten. Hoewel het niet de dynamiek van bijvoorbeeld Sleigh Bells heeft is deze, niet zo heel lange, Matsson een excellent artiest.

Geen toppertje

Met hooguit één echt goed optreden per dag is het festival dit jaar niet direct een toppertje geworden. Maar die éne act zou je ook graag nog eens apart op een poppodium willen zien en daarmee is Le Guess Who? dan stiekem toch nog redelijk geslaagd. Maar volgend jaar willen we toch echt wat minder laagtepunten. Het niveau mag gerust een tandje hoger, net zoals de thermostaat deze week.