Just Gimme Indierock!

Sebadoh is altijd een ontzettend sympathieke band geweest: een waarbij je bij elke nieuwe plaat hoopte dat alle puzzelstukjes dit keer nou werkelijk echt goed in elkaar zouden vallen. Dat de heren nou eens niet die beeldschone parels lieten volgen door een rammelend lawaainummer dat het niveau van de oefenruimte bij wijze van spreken nog niet helemaal was ontstegen. Pas met de platen Bakesale uit 1994 en twee jaren later in mindere mate wellicht met Harmacy slaagde Sebadoh er wel in om te overtuigen. Sebadoh III, uit 1991, is nog een stuk wisselvalliger. Wat niet wil zeggen dat er niets te genieten valt.

Barlows talent

De basis van Sebadoh was het grootse talent voor intense liedjes van Lou Barlow. Hij tekende, zeker in de beginjaren van Sebadoh, voor zowel zeer fragiele akoestische nummers in intieme huiskamersfeer op 4-sporen – zoals het door Bettie Serveert op hun eerste plaat gecoverde Healthy Sick – als voor steviger popsongs met lichtelijk ontsporende rockgitaren – denk aan de bijna instant anthemGimme Indierock op de elpee Rocking The Forest. Overigens is de originele Gimme Indierock EP op de bonus-cd van Sebadoh III terug te vinden.

De creatieve bron van Barlow was van dien aard dat hij aan één band niet genoeg had. Naast Sebadoh was daar ook nog Sentridoh, overwegend een eenmansproject met een overdaad aan lo-fi-nummers op elpees, singles en cassettes. Daarnaast vormde Barlow met John Davis het duo The Folk Implosion, dat nog een redelijke bekende status wist te verwerven middels enkele songs op de soundtrack van Larry Clarks film Kids. Op deze soundtrack staat trouwens ook het prachtige nummer Spoiled van Sebadoh III. In Sebadoh leverde echter niet alleen Lou Barlow nummers aan, ook Eric Gaffney, Jason Loewenstein en Bob Fay deden dat. Dat deed de evenwichtigheid en het niveau van de platen lang niet altijd even goed. Heeft Barlow doorgaans talent voor een catchy melodie, bij de overige bandleden lijkt die melodie eerder vaak ondergeschikt aan hectisch kabaal of geschreeuw, dat soms vooral doet verlangen naar het volgende nummer of het einde van de plaat. Wat dat betreft is Sebadoh III allesbehalve een uitzondering en het feit dat deze plaat ruim een uur duurt (indertijd ook uitgebracht als dubbelelpee), maakt het achter elkaar volledig afluisteren ervan er dan ook niet gemakkelijker op.

Dinosaur

Als Lou Barlow nou net zo’n klootzak was geweest als J Mascis in Dinosaur Jr, over wie Barlow menig nummer schreef nadat Mascis hem uit Dinosaur had gewerkt, had ’t misschien goed kunnen komen. Daarover filosoferen is echter van dezelfde orde als je afvragen hoe de muziekwereld er nu uit zou zien als Mick & Keith elkaar niet waren tegengekomen toen in 1961 op dat treinstation ergens in Londen. Onzin dus.

Bijna volgens een socialistisch principe leek iedereen in Sebadoh zowat even veel ruimte te krijgen. Het socialisme heeft nergens tot Utopia geleid en ook Sebadoh had zo dus z’n zwakke punten. Op Sebadoh III wordt dat ook meteen duidelijk. Het begint met het prachtige The Freed Pig, een klassieke uptempo Barlow rocksong. Hierna volgt de rommelige instrumentale uitbarsting Sickles And Hammers (een Minutemen cover). Total Peace is het derde nummer, een typische 4-poren Barlow-compositie, maar daarna komen Eric Gaffney en Jason Loewenstein zo nu en dan aan de beurt. Hun nummers zijn duidelijk minder dan die van Barlow. Live manifesteerde dit zich indertijd ook. Zolang Barlow met gitaar achter de microfoon stond was er niet zoveel aan de hand. Alleen bleef dat nooit een heel optreden zo, na rommelige instrumentenwisselingen die op zichzelf al te veel tijd in beslag namen, was het de beurt aan Gaffney of Loewenstein of zich luidruchtig door hun nummers heen te werken. Maar dat was toen en dit is nu.

Deluxe?

Wat al met al te denken van deze Sebadoh III deluxe? Gewoon lekker luisteren, geniet van de mooie nummers en sla je door enkele minder geslaagde composities heen. Vergeet die deluxe onzin en laat die bonus-cd voor wat ‘ie is. Beluister in plaats daarvan een evenwichtig Sebadoh van hoog niveau als Bakesale. En als je Lou Barlow in Sebadoh op z’n breekbaarst en intiemst wil horen, zet dan zijn ultieme lo-fi meesterwerk Weed Forestin’ op.