Een gesprek met Bettie Serveert

Aan het begin van de avond moeten de adorerende meisjes die vooraan staan bij de Jupiler-stage plaatsmaken voor een horde jonge veertigers. Wat is er gaande? Bettie Serveert speelt hun debuutalbum Palomine van precies twintig jaar geleden integraal. En niet alleen de plaat is twintig jaar ouder geworden, ook voor de fans heeft de tijd niet stilgestaan. Hoewel dat voor een klein uurtje misschien wel zo lijkt.

Speciaal voor de gelegenheid klimt Berend Dubbe weer achter de drumkit om Bettie Serveert te versterken. Na acht jaar vond Bettie Serveerts eerste drummer het goed geweest en verliet de band. Rond het vijftienjarig jubileum werd er weer contact gezocht en nu het album zijn twintigste verjaardag viert kon hij natuurlijk niet ontbreken bij deze integrale uitvoering. En wat blijkt, hij is het zeker niet verleerd. Hoewel Bettie Serveert met als harde kern frontvrouw Carol van Dijk, Peter Visser op gitaar en de bassist Herman Bunskoeke twaalf jaar verder is doorontwikkeld, voelt het optreden als thuiskomen. Een stel vrienden die samen lekker aan het musiceren zijn. De stem van Van Dijk, Visser met zijn typerende spel, de verzorgde baspartijen van Bunskoeke en niet in de laatste plaats het ietwat losse maar juist zo persoonlijke drumwerk van Dubbe: het zijn allemaal persoonlijkheden die elkaar door tijd en ruimte (weer) hebben gevonden. Na afloop praat 8WEEKLY na met Berend en Herman over de voorlopig laatste terugkeer naar Palomine.

Kun je kort vertellen hoe jullie erop kwamen om Palomine na twintig jaar integraal te brengen in originele bezetting?
B: Al een paar jaar geleden heb ik Peter en Herman ge-e-maild dat ze niet moesten vergeten dat toen over twee jaar het album twintig jaar bestond. Toen waren zij allemaal druk met de nieuwe opnames en elk half jaar zei ik tegen Peter dat hij het niet moest vergeten en dat het dan leuk was om Palomine nog eens te doen. Ook omdat nu een beetje hip is: heel veel bands spelen dan de plaat waar de fans het meeste van houden. Toen was het eindelijk zover. Ik ben er wel blij om dat we hebben gedaan, anders was het zonder slag of stoot voorbij gegaan. Niet alleen voor ons. Wij hadden in de jaren negentig fans die ongeveer tien jaar jonger waren. Die mensen zijn nu rond de veertig of achterin de dertig. Ik zag ze vanavond in het publiek meezingen en ik dacht: “Het was toch een goed idee”.

Hoe voelt het voor jullie om terug te gaan in de tijd?
H: Het voelt heel vertrouwd. De eerste paar keer dat we gingen oefenen hebben we eigenlijk alleen maar gelachen om alle anekdotes en het ophalen van herinneringen. Als je dan weer speelt zijn er hele kleine details in de muziek die niet tevoorschijn komen met een andere drummer. Dan speel je Palomine en dan opeens gebeurt er iets als vanzelf tussen ons en dan kijk je elkaar aan “Oh ja, dat was ook zo”. Er zit heel veel detaillering in dingen die alleen Berend kan spelen. Het was echt super om dat weer te ervaren. Het was ook een heel emotionele tijd. Het album was heel emotioneel voor Carol en wat er met ons allemaal in die tijd gebeurd is hou je bijna niet voor mogelijk. Dat borrelde natuurlijk allemaal weer een beetje op, en dat kwam tot een climax in Paradiso. Daar stonden we echt bijna huilend te spelen, het was fantastisch. Alleen al daarom was het prachtig om weer te doen.

Waarom hebben jullie het na Paradiso besloten om toch nog een aantal keer te doen, en is dit dan wel echt de laatste keer?
H: Er was na Paradiso toch nog heel veel vraag of we een tour ermee wilden doen. Maar dat zat er niet in.
B: Daar was ik op zich niet echt op tegen, om het vaker te doen dan vier keer. Dat komt ook omdat ik het niet meer zo vaak doe, dus dan vind ik het zo leuk om in het busje ergens heen te gaan en te spelen. Dat is voor hun natuurlijk anders omdat ze het vaker doen.
H: Ja hoe vaker je het doet, hoe minder exclusief het wordt. Maar het hoogtepunt was voor mij Paradiso en dat wordt nooit meer getopt. En ik vind het zo wel mooi geweest.
H: Nou over vijf jaar weer hè.
B: In vijf jaar kan er wel veel gebeuren. Stel je voor dat Bettie Serveert stopt over vijf jaar, dan hebben we dit toch nog om te doen. Dat moeten we dan maar afspreken.

Wat gebeurt er in de tussentijd?
H: Bij Bettie Serveert is er inmiddels weer een andere drummer, de negende inmiddels. En daar maken we nu dan de tweede plaat mee. Die is nu nog net niet helemaal klaar, hij wordt nu nog gemixt. En die komt in januari uit en daar zit dan weer een nieuwe tour aan vast.
B: Ik stop er nu mee, maar ik heb natuurlijk al een hele andere carrière als voice-over en na Bettie Serveert heb ik een paar jaar het popduo Bauwer gedaan. En ik ben nu bezig met een soloplaat. Dus onze wegen scheiden nu weer voor de komende vijf jaar.
H: Het was wel mooi om elkaar weer gevonden te hebben.
B: Maar ik maak me wel en beetje zorgen over dat we elkaar dan weer een lange tijd niet zien. Het was juist zo leuk. Het album zat er na een paar keer repeteren eigenlijk al wel weer goed in en toch kwamen we dan een keer in de twee weken bij elkaar om het album door te spelen. En ik hoop dat dat toch blijft.
H: Dat we dit album toch nog blijven oefenen?
B: Nee, niet dat we blijven oefenen maar dat we in ieder geval bij jouw thuis komen om te eten. Want het is altijd mooi als je een bandje hebt. Dan is er altijd een aanleiding om bij elkaar te zijn, dat is dan die band. Maar als dat er niet is dan moet je er wat meer moeite voor doen. Dat wil ik wel graag doen, het is toch wel mijn groepje. Ik heb geleerd dat het een geweldige tijd was met deze oude vrienden, hoewel ik er nu weer mee stop. En dat het een heel bijzonder bandje was, of is, en vooral de eerste plaat was heel bijzonder. En ik ben heel blij dat ik dat heb mogen meemaken, niet alleen het maken van de plaat maar ook wat we daar verder door hebben mogen meemaken, zoals het touren door Amerika en het ontmoeten van mensen. Ook al zijn het enorme ego’s en kun je ze soms wel onder het tapijt schuiven, toch ben ik zo dankbaar dat ik dit heb meegemaakt en dat ik hierop terug kan kijken. Het is heel veel van wat ik ben en heb gedaan.

Het is een optreden dat bol staat van de nostalgie. Niet alleen voor de band, maar ook voor het publiek. Een nadeel daarvan is wel dat het wat jongere publiek waarschijnlijk niet helemaal meekrijgt wat deze band op Parkpop staat te doen. Gelukkig hebben zij nog vijf jaar om bij te spijkeren.