Twee uur tomeloze energie

Een mooie Indian Summer avond in oktober. Langzaam stroomt de Hollywood Bowl, Los Angeles CA vol: 17.000 mensen en volledig uitverkocht. Jong en vooral oud voor die ene held, Neil Young. Zoals hij zelf later op de avond zal zeggen voor het eerst weer sinds 44 jaar in de Hollywood Bowl.

Terwijl buiten het openluchttheater op veel plaatsen wordt gepicknickt, begint op het podium de eerste band van die avond, Infantry, voor haar 15 minuten van eeuwige roem.Drukker wordt het wanneer Los Lobos start: een afwisseling van Mexicaanse klanken en onvervalste Rock-’n-roll. Een hoofdrol is weggelegd voor toetsenman/saxofonist Steve Berlin. Het wordt donker en iedereen zit klaar voor de hoofdact van die avond: Neil Young & Crazy Horse.

Op het podium twee enorme Fender versterkers waartussen een gigantische vintage microfoon hangt. De show start met roadies in witte jassen die een soort van onderzoek doen op het podium terwijl ‘A Day In The Life’ van The Beatles klinkt. Vervolgens komen Neil Young & Crazy Horse het podium op en wordt het Amerikaanse volkslied gespeeld. Een parodie of welgemeend? Show hoort bij Amerika tenslotte. Hierna hangt hij zijn Old Black om, de speciaal voor hem aangepaste Gibson Les Paul Goldtop uit 1953 en start een show die bijna twee uur zal duren.

Ralph Molina begint op drums waarna Neil, Pancho Sampedro op rhythm gitaar en Billy Talbot op bas een uitgebreide intro inzetten voor ‘Love And Only Love’ van Ragged Glory, gevolgd door ‘Powderfinger’ van Rust Never Sleeps. In beide nummers gaat hij als vanouds tekeer op zijn zwarte Gibson.

De sfeer wordt iets rustiger wanneer van de nieuwe cd Psychedelic Pill  ‘Born in Ontario’ gespeeld wordt en het karakteristieke orgeltje van Young klinkt. ‘Walk Like A Giant’ opent met opgewekt fluiten, een thema dat zich steeds herhaalt en wordt gevolgd door donderend gitaargeweld. Dit kan ook wel want het nummer duurt ruim 15 minuten en eindigt uiteindelijk in een kakofonie van storm en regen waarin opnames zijn verwerkt van de Woodstocksoundtrack wanneer de bezoekers roepen “No Rain, No Rain, No Rain”. Het geheel wordt nog eens ondersteund door een denderende lichtshow van bliksem en weerlicht.

Het wordt even stil en donker op het podium waarna Young alleen met akoestische gitaar en mondharmonica naar voren komt met het nummer ‘The Needle And The Damage Done’ van Harvest. Weer van Psychedelic Pill komt het nummer ‘Twisted Road’ gevolgd door ‘Singer Without A Song’ met Young op een tingeltangel piano en Pancho Sampedro op gitaar. Het nummer is zo nieuw dat het tekstblad is vastgeplakt op de piano.

Een typische Crazy Horse song is ‘Ramada Inn’, een nummer over relaties met ups en downs. Wederom is er een hoofdrol weggelegd voor het uitbundige gitaarspel van Young, haast in gevecht met zijn versterkers en met zijn twee medegitaristen

‘Cinnamon Girl’ van Everybody Knows This Is Nowhere uit 1969 wordt aangekondigd met de woorden “this is a brand new song I just wrote this morning” en weer verder gaat het met een weergaloze uitvoering van ‘Fuckin’ Up’ van het album Ragged Glory.

‘Psychedelic Pill’ wordt door Young ingeleid met “Same song, same key, same singer, same dumb guitar solo. Just like the other ones. Thank you for listening”. Waarna het concert wordt afgesloten met ‘Hey Hey, My My’ van Rust Never Sleeps, zoals hij zelf aangeeft zijn enige top 40 hit ooit. Dit nummer brengt het publiek op de banken en er wordt gedanst in de gangen. Overal stijgt de geur van zoete hasj op. Het is voor jong en vooral oud een fantastische avond met Young, de aartsvader van de grunge gitaarrock.

Het werd geen Greatest Hits avond maar juist een show vol nieuwe nummers waarin de kwaliteiten van Young (bijna 67 jaar inmiddels) en Crazy Horse ten volle naar voren kwamen: twee uur van tomeloze energie en een stem die nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Nog één keer komen ze terug op het podium voor het nummer ‘Mr Soul’ dat Young schreef en speelde met Buffalo Springfield. Dan gaan de lichten aan en verschijnt op de schermen de tekst van Neil & Peggie Young “Thanks to all who supported the Bridge School”.

De dubbel CD Psychedelic Pill is inmiddels uitgebracht in Nederland.