Hoe kleine kinderen groot worden

Het was het eerste jaar op het nieuwe festivalterrein bij Vredenburg Leidsche Rijn. Ook werd voor het eerst samengewerkt met concertpromotor The Alternative. Voor de zesde editie van DeBeschaving werd gekozen voor een professionelere aanpak om zo in te zetten op een verdere groei van dit charmante Utrechtse festival. De vijfduizend bezoekers van vorig jaar waren er natuurlijk veel te weinig.

Maar hoe pakten al deze veranderingen uit? Is de professionalisering ten koste gegaan van de intieme sfeer die zo kenmerkend was voor dit evenement? Of is DeBeschaving nog steeds dat gezellige kleinschalige festival? Het antwoord bleek tweeledig voor de recensent, maar eenduidig voor de gemiddelde bezoeker.

Ja

~

Nee

Maar er zat ook een andere kant aan de professionalisering van het festival. Een kant die vooral voor pers en fotografen duidelijk zichtbaar werd. Daar waar je de voorgaande jaren nog bij elk optreden kon fotograferen zoveel je wilde, daar werden dit jaar al flink wat barrières opgeworpen. Veel artiesten lieten de fotografen alleen toe tijdens de eerste drie nummers van hun set. In sommige gevallen was er zelfs een limiet gesteld aan het aantal fotografen dat tegelijkertijd mocht fotograferen. De ongedwongen sfeer van weleer was hierdoor toch een beetje verdwenen.

Gelukkig merkte je daar als toeschouwer niets van. En dat het festival vooral om de acts gaat en niet om de officiële plichtplegingen werd wel héél erg duidelijk op het moment dat er op het vip-terrein een toespraak zou worden gehouden door burgermeester Wolfsen van Utrecht voor genodigden en pers. Er kwam namelijk niemand opdagen. Men was beduidend meer geïnteresseerd in de optredens dan in een officiële toespraak en bleef dus massaal weg. Jammer voor Wolfsen, maar een duidelijke indicatie van hetgeen de mensen naar DeBeschaving trekt: het festival zelf!

Veel acts

De groei van het festival is ook terug te vinden in de programmering. De vorige jaren was het met wat kunst en vliegwerk nog wel mogelijk om van alle acts nog wat mee te pikken, iets wat dit jaar echt niet meer mogelijk was. Er was gewoonweg te veel te zien en te doen. Er dienden keuzes gemaakt te worden. Al vroeg in de programmering stond op het hoofdpodium deBekroning het altijd energieke Voicst. Maar het publiek was schijnbaar nog niet echt opgewarmd. De vonk sloeg nooit echt over en de altijd aanwezige opblaasbare objecten (ditmaal roodgeaderde oogbollen) die Voicst het publiek instuurde stierven al vrij snel een pijnlijke doordat men er met scherpe objecten in prikte. Een beetje sadisme is zelfs de doorgewinterde festivalganger niet vreemd.

HIT ME TV stond op deBeproeving echter weer heerlijk te spelen en Pete Philly & Perquisite brachten op het hoofdpodium dan toch de meute aan het swingen. De sfeer zat er ondertussen goed in, ondanks een lusteloos optreden van Milow op deBeleving daar vlak voor. En ondanks dat er deze keer geen speciaal ‘Utrechts’ podium was werd ook in lokaal talent voorzien door de Utrechtse band GEM. Geen hoogvlieger weliswaar, maar het publiek vermaakte zich toch zichtbaar. Helaas viel Kate Nash op het hoofdpodium dan weer behoorlijk tegen. De akoestiek van deze tent liet dan ook wel te wensen over, maar daarnaast overtuigde Kate ook gewoonweg niet op dit grote podium. Haar act is te klein en te ingetogen voor een dergelijke grote, volle tent. Ze lijkt op een kleiner podium dan ook beter tot haar recht te komen.

Pete

Beduidend beter ging het Kaizers Orchestra af. Wonderwel klonken zij op het hoofdpodium wél goed en dat werd gewaardeerd door het publiek. De spanning steeg langzamerhand. Tenslotte zou hierna dan misschien eindelijk eens een keer Pete Doherty zijn opwachting maken met zijn Babyshambles. Dat hij daadwerkelijk op was komen dagen was al een unicum an sich. En dat werd dan ook zeer gewaardeerd door het aanwezige publiek. De luidkeelse aanmoedigingen waren misschien iets te veel van het goede voor deze matige zanger, maar een feestje is een feestje. Het publiek vermaakte zich tenslotte gewoon, dus laten we daar niet te moeilijk over doen.

Daarna nog snel even het opzwepende vioolspel van Oi Va Voi meepikken om tenslotte af te sluiten met enkele danspasjes bij de dj-set van C-Mon & Kypski. En daarmee zat het er weer op. Een geslaagde festivaldag met veel zonnige momenten. De professionalisering is dan misschien jammer voor de fotografen, de toeschouwers hadden wederom een fantastische, gezellige dag kunnen beleven op misschien wel het meest relaxte festival van ons land. Niet zo groot als Lowlands (zowel wat bezoekers als wat line-up betreft), maar zeker zo geslaagd. Laat die zevende editie maar komen!