Muziek / Achtergrond
special: Donderdag en vrijdag

Festival Le Guess Who?

.

Laten we één ding voorop stellen: het is een koude editie dit jaar. De eerste twee dagen gelukkig nog geen sneeuw, maar de temperaturen zijn niet bevorderlijk voor het heen en weer rennen tussen de verschillende locaties. Het publiek kiest dan ook regelmatig voor één podium om daar het hele programma uit te zitten. Voor een onbekender podium zoals RASA is dat jammer. Hier zouden best wat meer mensen mogen op komen draven. Maar daarover later meer…

The Strange Boys

The Strange Boys

Donderdag

We starten op donderdag in EKKO om daar The Demon’s Claws en The Strange Boys te beluisteren. De duivelse klauwen trappen af en doen dit met een strak gespeelde set garagerock. Ietsjes té strak: er zit geen enkele spanning in het optreden van de band. Hier staan vier dappere, maar dode dodo’s hun liedjes te spelen. Dan maar onze hoop op The Strange Boys gevestigd. Helaas blijkt het ijdele hoop. Wederom wordt er strak gespeeld en (eerlijk is eerlijk) het publiek reageert enthousiast op de meezingrefreintjes van bijvoorbeeld Be Brave. Maar ook hier is er weinig vreugde en interactie in de band terug te vinden. Combineer dat met de wispelturigheid van de nummers en je aandacht verzwakt al snel.

Op naar Db’s om de door 3VOOR12 gepresenteerde Hollandse nieuwe mee te pikken. Door het tijdig vertrek uit EKKO zijn we zelfs nog op tijd voor het openingsoptreden van Luik. Deze band is zó nieuw dat ze nog niet geheel hun draai lijken te hebben gevonden. Wel past het in de lijn van de optredens tot nu toe: het is allemaal wat passief. Hoog tijd voor een biertje terwijl we wachten op Pien Feith. En eindelijk is het dan zo ver: we hebben ons eerste lekkere optreden te pakken! Deze dame heeft een heerlijk stemgeluid dat perfect ondersteund wordt door electronische geluidjes en dreunende drums. Folk meets electro en de vonk slaat over. Het resultaat is een heerlijk muzikaal huwelijk. Voor het eerst die dag vind is het jammer dat een optreden ook een einde heeft.

The Ghana Funk Project

The Ghana Funk Project

Gelukkig is er verderop in RASA ook een feestje aan de gang. De bandnaam is dan misschien geen pretje (Gyedu-Blay Ambolley & The Ghana Funk Project), maar de muziek des te meer. De weinige bezoekers gaan helemaal los op de klanken van dit dertienkoppige orkest. Dit is precies wat muziek met de luisteraar hoort te doen: je in totale vervoering brengen. En vervoering is hier alom vertegenwoordigd. En ook de daarop volgende Awesome Tapes from Africa laten het publiek lekker swingen. Die twintig mensen die er dan tenminste zijn.

Vrijdag

Vandaag starten we met Junip aan de Oudegracht. Een perfecte band om langzaam op gang te komen. Sommigen zullen dit ronduit saai noemen, anderen genieten van de lekker ingetogen melodieën van de band wiens frontman vooral bekend is vanwege de soundtrack van de Sony Bravia-reclame met gekleurde stuiterende ballen. Vanavond valt er weinig te stuiteren, maar wel meer van dit soort muziek te beluisteren. Een lekker begin van de avond.

Trumans Water

Trumans Water

Door naar EKKO voor het lawaaierige Trumans Water. Ruig gitaarwerk wordt aangevuld met slechte zang. Let wel, dat is precies zoals het hoort. Deze band staat er bij alsof ze hier gewoon wat lol staan te trappen en het ze niet interesseert wie er wel of niet komt luisteren. En dat doen ze met verve! Met wat ongein tussendoor (‘I’m on fire!’, roepen nadat er rook de zaal ingeslingerd wordt, geeft ongeveer het niveau aan), springend op de gitaren raggen en wat tekst de microfoon in slingerend, feesten de bandleden zich door hun set. Hoogst amusant allemaal, maar weinig hoogstaand.

EKKO sluit af met Menomena om vervolgens in een discotheek te veranderen met Beat Me Up en Funckarama. Tijd om Beach House even mee te pikken in Tivoli Oude Gracht. Ook Beach House past wederom prima in de programering van het festival tot nu toe. Geen spannende excessen, maar wel een prima gedegen show. Zowel muziek als licht voldoet aan dit criterium. Op een veelal vrij donker podium met drie oplichtende pyramides op de achtergrond slingert de band zijn psychedeliche indierock de zaal in. Een prima hoofdact voor de vrijdagavond van Tivoli, maar geen echt hoogtepunt.

Halverwege het festival zijn we nog weinig positieve uitschieters tegengekomen. Op een aantal gedegen, maar weinig opvallende, optredens na, valt de oogst een beetje tegen. Gelukkig staan ons nog twee dagen te wachten van een festival dat vaak toch stiekem wel weer weet te verrassen. Dankzij temperatuur en sneeuw is ‘it giet oan’ een toepasselijke kreet om die dagen tegemoet te treden.