Bospop: hip jong ontmoet uitgezakt oud

De wat belegen bands worden afgewisseld met wat jongere hippe bands, die vooral op de tweede dag geprogrammeerd staan. Op de vooravond van Bospop wordt het publiek getrakteerd op een combinatie. De aftrap is aan Novastar. De Belgen doen ongelooflijk hun best om tot het publiek door te dringen, maar de rokende en bierdrinkende 40-plussers met hun tattoo’s hebben er geen oog voor. Pas als Joost Zweegers meldt dat The Doors er zometen echt aankomen, krijgt hij de aandacht die hij verdient voor dit korte, maar spetterende optreden. Gelukkig voor iedereen stelt The Doors of the 21st Century daarna niet teleur. Deze formatie met twee van de vier originele Doors-leden laten oude tijden herleven. Alle hits komen voorbij in een bijzonder prettige uitvoering en daarmee wordt deze regenachtige Bospop officieus geopend.

Verwachtingen

Publiekstrekkers op vrijdag zijn onder andere Cheap Trick, Status Quo en Deep Purple. Wederom is er veelal wat ouder publiek op de been, wat ook de zanger van Thunder opvalt. “You’re lovely, but not young.” Maar het doet hem deugd, zegt Danny Bowes, dat hij ook wat jongere mensen ertussen ziet staan. “Lovely!” En die jongere mensen moeten tot de conclusie komen dat muziek van Thunder eigenlijk nog best goed klinkt. De band straalt een en al energie en vrolijkheid uit, iets wat van veel andere bands die later optreden niet gezegd kan worden. Cheap Trick (I want you to want me) bijvoorbeeld staat er nogal houterig bij en de liedjes brengen ze met weinig pit. Het lijkt routine te zijn. Nog even een goedkope truc: een naakte vrouw over het podium laten lopen, een act die wordt beantwoord met een vrouw in het publiek die haar eigen t-shirt omhoog doet, en dat was het dan. Een andere tegenvaller is afsluiter Deep Purple (Child in Time). De verwachtingen zijn hoog gespannen bij het publiek, maar de band komt niet verder dan een mooie lichtshow en wat ongeïnteresseerd gepingel.

Daarentegen doet Status Quo (Whatever you want) het een stuk beter. Deze jongens laten wel het publiek uit z’n dak gaan. Vooral de gitaarsolo’s vallen in de smaak. Alles klinkt zoals het hoort te klinken met voldoende toevoeging zoals dat op een festival hoort. Een prima performance!

Metal

Gelukkig is er ook nog een ander lichtpuntje op die dag: Anthrax. Deze metalband weet van wanten en zet in mum van tijd de hele tent op z’n kop. Omdat het geluid nogal hard staat, word je bijna de tent uitgeblazen, maar weglopen doe je niet bij zo’n goede band. Ze spelen aardig wat nummers van hun recente cd We have come for you all, die heel goed ontvangen is. En dat ze dan live ook nog kunnen knallen bewijzen ze hier eens en te meer. De gitaarloopjes en de zang klinken uitstekend. Met hun bijgescherpte eigen en originele sound (metal-invloeden en stevige rock) weten ze het publiek nog steeds te imponeren. Anthrax is nog lang niet afgeschreven.

Stuiteren

Zaterdag gaat het roer om: het is nu ook tijd voor de wat jongere generatie. Het begint aardig met Intwine, die vorig jaar ook al op Bospop optrad. Aan de zang van Roger, met z’n rode petje op z’n hoofd, is niets aan te merken. Maar wel aan zijn Engelse tussenteksten waarmee hij stoerder probeert over te komen dan hij is. Kan deze boerenjongen eigenlijk nog wel normaal Nederlands praten, vraag je je af terwijl het overgrote deel van het publiek nog in de tent ligt te ronken. De energieke jongens van The Sheer hebben er totaal geen moeite mee om al vroeg op het podium te staan. Om twaalf uur staan ze met hun gitaren op het podium te stuiteren. Hun vrolijkheid werkt aanstekelijk en voordat je het weet sta je de nummers van hun album The keyword is exitement lekker mee te zingen. Natuurlijk mag de Madonna-cover Material Girl niet ontbreken. Ja, deze jongens weten hoe het hoort om lekker in het gehoor liggende muziek te maken en er ook nog voor te zorgen dat het niet een slap aftreksel is van een al bestaande band. Nu maar hopen dat ze na de vele festivals die ze dit jaar aandoen nog genoeg energie hebben om een vervolg te maken op hun debuutalbum en dat het lachen hun niet vergaan zal tijdens de concerten die nog komen gaan. Deze band kan het ver gaan schoppen.

Striptease

De tienermeisjes verdringen zich daarna snel voor het hoofdpodium waar Di-rect zal optreden. En hoe duidelijk probeert deze band van haar tienerimago af te komen! De jongens laten twee striptease-danseressen op het podium komen. “Eindelijk voor de heren ook wat”, is het commentaar van leadzanger Tim. Erg goedkoop en bovendien niet origineel, want Cheap Trick ging hen voor. Ze hadden beter wat meer aandacht mogen geven aan een echt origineel optreden en niet weer hetzelfde riedeltje afspelen wat ze op bijna elk festival al doen. Het wat oudere publiek moet in ieder geval niets van deze jongens hebben, die het twee jaar eerder ook al probeerde op Bospop. En dit keer hebben ze gelijk. Di-rect doet er totaal geen moeite voor om ook maar een beetje verrassend uit de hoek te komen, ze spelen hun hits zoals dat van hen verwacht wordt en that’s it. Ze draaien op routine en lijken dit publiek niet erg serieus te nemen. Het is te hopen dat ze na het opnemen van hun derde album hier hard aan gaan werken.

Verschijning

Het publiek entertainen; de Amerikaanse King of Soul, Solomon Burke, denkt aan niets anders vanuit z’n troon. Tenminste, als hij daar eenmaal zit, want hij laat eerst twee nummers op zich wachten voordat hij in zijn rolstoel naar z’n troon wordt gereden (achter een groot zwart doek). Dat is op zich geen straf, want hij heeft een geweldige begeleidingsband op het podium staan. Maar het is Burke die uiteindelijk alle aandacht op eist. Wat wil je ook met zo’n verschijning! In zijn glimmend zwarte pak zit hij te stralen op z’n troon en zingt de ene medley na de andere. Ondertussen laat hij rozen uitdelen en gooit hij kettingen naar het publiek. Het publiek valt als een blok voor deze man met een heerlijk diep stemgeluid, net als vorig jaar op Pinkpop. Het is hem gegund, ondanks dat hij zelf geen al te beste conditie meer heeft, weet hij iedereen te laten swingen op zijn (gecoverde) soulnummers. Het publiek vertrekt met een vrolijk en goed gevoel naar het volgende optreden.

Heerlijk

De drukte bij Solomon Burke zorgt ervoor dat Wilco in het begin speelt voor heel weinig mensen en dat verdient deze band eigenlijk niet. Als je deze band hebt overgeslagen, dan heb je wat gemist. Rock, country en folk komen hier samen. En als je de tijd neemt om naar de liedjes te luisteren dan zitten er hele mooie teksten bij, die Jeff Tweedy ook nog eens heerlijk kan zingen. Nummers van de cd Yankee Hotel Foxtrot (die door hun toenmalige platenfirma werd afgekeurd) blijven mooi. Maar ook hun nieuwe cd A Ghost is born biedt een goede mix van muziek. De uitvoeringen die ze spelen op Bospop klinken perfect en goed uitgebalanceerd, zorg dat je ze de volgende keer niet mist!

Peace

Punklegende Patti Smith valt hierna een beetje tegen. Een iel vrouwtje met lang, sluik haar en een wit t-shirt met het Peace-teken erop bezingt het publiek met haar herkenbare, zware stem. Helemaal lekker en zuiver klinkt het niet altijd, maar deze krachtige dame lijkt zich daar niet aan te storen. Het publiek overigens ook niet echt, want die blijft rustig in de regen staan luisteren naar nummers van haar albums Horses en Trampin’. Toch klinkt hier en daar een afkeurend geluid over haar kwaliteiten. Helaas kun je beter thuis een cd van haar in de speler stoppen dan haar te horen én zien optreden. Toch mag ze in haar handen klappen dat haar comeback goed in ontvangst wordt genomen.

Hekkensluiter

Na Patti Smith worden de optredens weer wat tammer. Bløf speelt heel voorzichtig en rustig, na de val van vorig jaar op Bospop waarna het optreden gestaakt werd. Dit jaar gaat het goed, maar spetteren en verrassen doet het optreden zeker niet. Maar na heel wat biertjes tijdens twee dagen festival vindt het publiek alles wel best en wordt er hard meegezongen. Optredens van Todd Rundgren, Walter Trout & The Radicals en Little Feat grijpen weer terug op successen van vroeger. En voor hen geldt hetzelfde als eerder op de dag ook al bij het optreden van Echo & The Bunnymen het geval is: daar zit weinig energie meer in. Het klinkt allemaal wel aardig, maar het houdt niet over. Het publiek wacht daarom rustig op hekkensluiter Zucchero. Een opvallend veilige keuze eigenlijk als je zo de line-up van dit festival bekijkt. Maar deze Italiaan doet het altijd wel heel goed op festivals. En ook Bospop neemt Zucchero graag in z’n armen om het festival relaxt en swingend tegelijk mee te eindigen.