Eurosonic/Noorderslag 2008

.

1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG

Leaf

De avond begon voor menigeen in de entreehal, waar Leaf de bezoekers heel slim verwelkomde, door haar grote hit Wonderwoman meteen als openingssong in de strijd te werpen. Dat de band met hetzelfde liedje ook zou eindigen, had daarna toch niemand meer door. De liefhebber van jazzy pop kwam, eenmaal binnen, direct aan zijn trekken met een aantrekkelijk programmablokje. Eerst was het de beurt aan crooner Wouter Hamel, de Nederlandse variant van Jamie Cullum, zij het met stukken minder pathetisch gedrag en minstens zo goed klinkende zang en relaxte jazzliedjes. Niet spannend of vooruitstrevend, wel van hoge kwaliteit.

Goed humeur

Dat geldt ook voor Room Eleven, die haar vrolijke jazzy droompop liet horen in de 3FM-zaal. Blikvangster was uiteraard zangeres Janne Schra, die niet alleen over een gouden strotje bleek te beschikken, maar ook over een onweerstaanbaar goed humeur. Zo ook Pete Philly & Perquisite, die er zichtbaar zin in hadden. Met Pete Philly als microfoonkunstenaar en een band tjokvol uitstekende muzikanten – cellist Perquisite uiteraard voorop – bracht Neerlands beste jazzy hiphopact een uitstekende sfeer over naar het publiek.

Intrigerend was ook het optreden van David Gilmour Girls die de danceliefhebbers een monotone set van elektro en punkfunk voorschotelden. Technisch uitstekend en hypnotiserend, maar desondanks: nét niet genoeg om zappende bezoekers voor langer dan een kwartier aan zich te binden. Dat gold ook voor de Sugarettes, die, hoe fijn hun liedjes ook zijn, live helaas nog niet het niveau bereikten van het kekke debuutalbum Love & Other Perversities. Shane Shu kwam live ook nog niet compleet tot haar recht, maar wist met een overdaad aan vrolijkheid wel een vermakelijke show neer te zetten. Zoals ook het piepjonge rocktrio All Missing Pieces de propvolle kelder liet horen een belofte voor de toekomst te zijn.

Voicst

Met een verrassend tweede album vers in de achterzak is Voicst die belofte eigenlijk allang ontgroeid. Toch wisten de Amsterdammers in de afgeladen 3FM-zaal de hooggespannen verwachtingen niet geheel waar te maken. Technische problemen, een belabberd (stem)geluid en de nasleep van een handjevol optredens de vorige dag; het zijn elementen die een ware zegetocht in de weg staan. Wél liet Voicst horen voor het nieuwe album diverse topsongs in handen te hebben. En dat de toevoeging van About, én een blazerssectie, als extra bandleden tijdens deze Voicst-revue ook spannend kan uitpakken.

Pyjamadier

Claw Boys Claw

Minstens zo spannend is natuurlijk ook de terugkeer van Claw Boys Claw. Terwijl de Grote Zaal angstvallig leeg was gelopen tijdens het gedraaide cd’tje van Popprijs-winnaar Armin van Buuren, was het in de 3FM-zaal vechten voor iedere millimeter. Maar wie zich naar binnen had weten te wurmen, wilde er geen seconde meer uit. Claw Boys Claw – 21 jaar geleden zélf winnaar van de Popprijs – gaf namelijk een ouderwets fantastisch optreden; zompig, energiek en bij vlagen ook simpelweg bloedmooi. Wat is het een verademing podium- en sinds kort ook pyjamadier Peter te Bos de zaal weer te zien bespelen. En hem daar zelf nog het meeste van te zien genieten. Wie riep daar festivalhoogtepunt?

Na de triomf van Claw Boys Claw knalde de programmering haast uiteen door alle variatie: heerlijke elektronische flauwekul van Le Le, fijne techno van Giorgos Gatzigristos, swingende Nederbeat van The Madd, knetterdance van Nobody Beats The Drum: het kwam allemaal meer dan uitstekend uit de verf. De ludiek ‘lospolsige’ set vol liedjuweeltjes van Lucky Fonz III en de exploderende noiserock van Bonne Aparte deden dat zelfs nóg meer. En worden hierbij dan ook glashard opgetekend onder de categorie ‘hoogtepunt’.

Warmbloedig

C-mon & Kypski

C-mon & Kypski stonden daar vorig jaar al met vlag en wimpel tussen. Hun overdonderende latenightshow luidde met een oerknal hun succesjaar 2007 in. Zó euforisch als vorig jaar werd het niet in de Grote Zaal, wel bewezen de Utrechters zelfs een zaal van dit formaat met gemak aan te kunnen. Na een moeizaam klinkend begin, was het feestgedruis in de tweede helft van de set geen moment meer te stoppen. Maar er stond tegen het einde van de avond nog veel meer feestelijkheid op het programma. Wie na de opzwepende gastrol van de Amsterdam Klezmer Band bij C-mon & Kypski, naar buiten stapte, kwam in de foyer terecht in een ander warmbloedig Balkanfeest. Oudgediende Mala Vita kreeg alle voetjes van de vloer en de handjes in de lucht; de Balkan Beatz-dj’s zorgden er daarna voor dat het publiek al dansend naar buiten stuiterde.

In de foyer wikkelde ondertussen eighties-coverband The Hot Stewards op de meest foute, maar bijzonder aanstekelijke wijze onverantwoord slechte liedjes van Bronski Beat en Paula Abdul in een feestelijk jasje. Bij het laatste nummer stond er zoveel publiek op het podium, dat men er bijna doorheen zakte. En na de knalshow in de kelder vorig jaar overdonderde Aux Raus ook op volle kracht de 3FM-zaal. Daarbij bijgestaan door gabberende Opposites en een enorme moshpit. Stilstaan was achteruitgaan.

En wat is nu de conclusie na zo’n overvolle avond met Neerlandsch trots op muzikaal gebied? Dat ons landje behoorlijk veel kwaliteit en variatie te bieden heeft. Dat Moke en Pete Philly goede popmuziek maken, weet ondertussen iedereen in Nederland, dat er ook daaromheen – The Madd, Nobody Beats The Drum, Bonne Aparte – heerlijke verrassingen rondlopen, binnenkort hopelijk ook. De oogst op Noorderslag is wel eens minder geweest.