Doelloze subtiliteiten
Een vader en moeder, al vijftien jaar gescheiden, ondernemen een autoreis om hun zoon op te halen. Een eenvoudig maar soms zeer saai verhaal, waarin vooral de moeder en haar mooie grote ogen de show stelen.
~
Het gaat nergens heen
Het decor van de autorit verandert van saai plat land in majestueuze bergen, die de achtergrond vormen van het voortkabbelende verhaal. Eenmaal in de bergen laat moeder zich zien als een mysterieuze eenling die zich sinds de scheiding zeer goed heeft weten te handhaven. Hierdoor krijgt zij een mysterieus, bijzonder licht, dat ook vader lijkt op te merken. Dit is de enige trilling die deze film teweeg kan brengen, want het antwoord op voorgaande vraag is: hoewel de film zich half op de snelweg afspeelt, gaat deze film nergens heen.
Opmerkingen van de vader, die tederheid suggereren maar eigenlijk verkapte platitudes zijn omtrent het autorijden van zijn ex-vrouw, zijn ronduit ergerlijk, evenals zijn quasiverveelde verzuchtingen omtrent haar onvermogen om ongeschonden door de slagbomen van de tolheffing te komen. De begeleidende melodieën van banjo en harmonica irriteren groots bij het zien van het grauwe Belgische landschap. De verhaallijn van de zoon, die zich enkel lijkt te interesseren voor zijn skiënde vriendin, lijkt helemaal niets toe te voegen, behalve dat de verhoudingen dusdanig vervreemd zijn geraakt dat er geen dialoog meer mogelijk is. In de grond zeer interessant, maar hier onvoldoende uitgewerkt. Deze film moet het van blikken, sferen en bergen hebben, en wellicht is dat voor velen genoeg.
