Iedereen is een rebel

Zonder haar beste vriendin verhuist Audrey (Pauline Parigot) naar een appartement in de stad en komt daar samen te wonen met Julia. Zij en haar vrienden houden zich bezig met zaken als politiek en milieu. Audrey is wat blue. Ze moet in eerste instantie weinig hebben van hun interesses en idealen en kijkt het van een afstandje onverschillig aan. Door meerdere gebeurtenissen gaat ze toch meer nadenken over wat er zoal in de wereld speelt. Ze wordt toegankelijker en krijgt een wat opener blik. Als ze zich vervolgens bij een groep krakers voegt, transformeert ze langzaam maar zeker van onbekommerde studente tot rebellerende libertijn.

Chaos

De scène-overgangen zijn in het begin van de film enigszins chaotisch. Het maakt dat het verhaal rommelig verloopt.  Zo wordt de verhuizing van Audrey vanuit het ouderlijk huis naar een appartement in de stad amper in beeld gebracht. Ze woont ineens in haar nieuwe onderkomen. Vervolgens is de kennismaking van Audrey met één van de krakers wel heel toevallig. Het gemak waarmee ze daarna bij hen intrekt is abrupt en onwaarschijnlijk. Naarmate de film vordert, wordt het scène- en het verhaalverloop een stuk logischer. Dat maakt de film makkelijker en leuker om te volgen. Bovendien stijgt de spanning als Audrey bij de krakers intrekt en de nodige veranderingen ondergaat.

De gehele film draait vooral om Audrey en haar strijd met en tegen de hele wereld. Het gevaar bij films draaiend om maar één echte hoofdpersoon is dat de andere karakters er als soort van ziellozen omheen kunnen dwalen. Dat is in dit geval ook wel een beetje zo. Audrey’s vriendin Nanou is het enige terugkerende personage dat ook nog wel uitgediept wordt. Alle andere personen worden dat eigenlijk niet en blijven er vlak en imcompleet door.

Sober

Waar films als Battle in Seattle en het Italiaanse Ora o mai più een tikje romantische blik werpen op het leven van jonge, rebellerende activisten, daar biedt Les lendemains de filmkijker een objectiever en vooral soberder kijkje. Uiteenlopende relevante jeugdthema’s worden aangehaald en zo neutraal en sober mogelijk uiteengezet. Zo komt het dat er met bescheiden dialogen (zoals de krakers in de film zeggen; ‘wij stellen geen vragen, dat doet enkel de politie’) en zo goed als geen muziek toch een solide en spannend verhaal wordt neergezet. Een verhaal over jongeren die met alle puberhormonen in hun lijf volwassen idealen na willen streven.

Pauline Parigot zet met de vertolking van de jeugdige Audrey een puike acteerprestatie neer. Ze speelt net zo overtuigend de schuchtere scholiere als de steeds radicaler wordende rebel. Complimenten gaan ook uit naar debuterend regisseuse Bénédicte Pagnot. Het is knap hoe ze de verschillende verhaallijnen en thema’s telkens weer realistisch en geloofwaardig in elkaar weet te vlechten. Pagnot toont zich wars van opsmuk en tierelantijntjes. Voor een film over rebelsheid en excessief gedrag mag dat gerust rebels genoemd worden.