‘Are you Ron McLarty, the novelist?’

Vrijdagmiddag 4 maart 2005, 14:35 uur

Na een kwartiertje glibberen over spiegelgladde trottoirs bereik ik mijn einddoel: Hotel Ambassade aan de Herengracht in Amsterdam. Om drie uur heb ik in de lounge van dit stijlvolle hotel een afspraak met Ron McLarty. Nadat ik me bij de receptie heb gemeld, schijnt de afspraak van half drie er nog niet te zijn. Na een telefoontje van de receptioniste naar de kamer van McLarty, blijkt dat deze graag bereid is mij alvast te woord te staan. Gelaten neem ik plaats in een stoel, wachtend op de komst van auteur/acteur Ron McLarty.

14:37 – 15:45 uur

Ron McLarty doet zijn opwachting. Totaal overbodig stelt hij zich met een brede, innemende glimlach voor. Schuchter doe ik, de onbekende Nederlandse interviewer, hetzelfde. Nadat men ons voorziet van een kopje koffie, stel ik de vraag hoe het McLarty bevalt in Amsterdam. En vanaf dat moment begint de spraakwaterval en word ik ondergedompeld in een wilde, warme stroom woorden, waarin ik me maar af en toe naar boven kan worstelen om een snelle vraag te stellen. Om vervolgens weer meedogenloos meegesleurd te worden.

Het verhaal:

3 uit 10

De geheugenloper is de derde van tien romans die McLarty heeft geschreven. En de eerste die uitgebracht is. De eerste twee zullen ook wel nooit gepubliceerd worden. De geheugenloper is namelijk de eerste roman die hij vanuit zichzelf geschreven heeft. De twee romans die hij daarvoor geschreven had waren bedoeld om hem rijk en beroemd te maken en missen daardoor de echtheid die deze roman wel heeft.
Tijdens het schrijven van De geheugenloper kwam er ook voor het eerst iets terug naar de schrijver zelf. De stijl en het inleven met de personen gaven McLarty een gevoel van genoegdoening dat hij daarvoor niet had ervaren bij het schrijven. Een genoegdoening die je ook wel nodig hebt als je zeven dagen per week vanaf vijf tot negen of tien uur ’s ochtends schrijft. McLarty heeft namelijk last van slapeloosheid en maakt daar gretig gebruik van. Het schrijven heeft iets meditatiefs, iets kalmerends. Ook als er nooit iets van hem gepubliceerd zou zijn zou hij zichzelf als succesvol zien, vanwege de uitwerking die het schrijven op hem heeft.

Oud en wijs

Als zevenenvijftigjarige acteur heeft hij genoeg afwijzigingen in zijn leven meegemaakt om zich over het wel of niet publiceren van zijn werk niet meer druk te maken. Hij beseft terdege dat de deal die hij met de uitgever gesloten heeft een geweldig mooie samenloop van omstandigheden is.
McLarty heeft De geheugenloper al in 1988 geschreven. Het begon met een gedicht dat hij schreef naar aanleiding van het auto-ongeluk van zijn ouders. Dit heeft hij uitgebreid tot een toneelstuk en later tot de roman. Het auto-ongeluk is ook het enige autobiografische gedeelte in het boek. Van daaruit ontwikkelt het verhaal zich vanuit de karakters die hij achter in zijn hoofd heeft opgeslagen. Een techniek die hij ook in zijn acteerwerk succesvol toepast.

Stephen King

McLarty spreekt heel veel audioboeken in en weet door zijn connecties in deze wereld zijn boek acht jaar geleden als audioboek gepubliceerd te krijgen (in ruil voor het gratis inspreken van nog twee boeken). En hoewel het boek op bescheiden schaal succesvol is, wordt het weer zo’n twee jaar stil rondom de roman. Totdat McLarty auditie doet voor een rol in de miniserie Kingdom Hospital van Stephen King. Een auditie die hij totaal verknalt. Maar terwijl hij snel de aftocht wil blazen blijkt Stephen King zelf ook aanwezig te zijn geweest bij de audities en deze vraagt hem plotseling: “Are you Ron McLarty, the novelist?”
McLarty’s hart slaat over van vreugde. Wie had ooit gedacht dat iemand hem ooit nog een ‘novelist’ zou noemen?
Vanaf dat moment gaat het snel. Stephen King schrijft een groot artikel in Entertainment Weekly, waarin hij De geheugenloper de beste roman noemt die hij niet kan lezen. Niet veel later wordt McLarty’s boek geveild en sleept hij een miljoenencontract binnen voor twee romans.

Voorraad

Aangezien McLarty al een tijdje schrijft kan hij nog wel even vooruit. De tweede roman ligt ook al een tijdje klaar en gaat over een schrijver die al jarenlang dag in dag uit toneelstukken, scripts en romans schrijft, maar nooit iets gepubliceerd krijgt. Klinkt bekend. Het verschil met McLarty zelf is dat deze schrijver zichzelf heel serieus neemt en McLarty alleen maar gewoon plezier beleeft aan het schrijven. Het is echter wel zo dat hij tegenwoordig altijd eerst twintig minuten nodig heeft voordat hij begint met schrijven, om zichzelf duidelijk te maken dat hij niet voor het geld moet schrijven, maar voor zichzelf. Gelukkig heeft hij geen last meer van een jeugdige dadendrang en hoeft hij niets meer te bewijzen. Ook een voordeel van het late publiceren van zijn roman: hij hoeft niet steeds hetzelfde kunstje te vertonen. Hij kan onbekommerd en met alle vrijheid aan nieuw werk aan de slag en heeft genoeg oud werk (dat totaal anders is dan De geheugenloper) op de plank liggen.

Schrijvende acteur

Niet dat hij nu op zijn lauweren gaat rusten. McLarty heeft de vrijheid die het schrijven hem biedt nodig, maar kan ook niet zonder de eisen en de structuur van het acteerwerk. Hij kan het acteren niet missen, omdat hij in die wereld is opgegroeid, de mensen kent en het werk leuk vindt. Maar het schrijven kan hij vanuit zijn wezen, zijn essentie niet missen. Zonder het schrijven als uitlaatklep, als meditatie en zelfreflectie, is hij waarschijnlijk Ron McLarty niet meer.

Vriendelijk

McLarty is een bijzonder vriendelijke, zeer spraakzame man, die geniet van de kansen die hem in het leven geboden zijn. Een man waarover ik nog wel een tijdje door kan gaan, ware het niet dat mijn ruimte op het internet beperkt is. Met De geheugenloper wil McLarty onder andere aangeven dat de meeste mensen eigenlijk gewoon aardig en vredelievend zijn. En als je McLarty hebt ontmoet geloof je dat meteen.

Lees ook de recensie van De geheugenloper.