Een interview met de Meester van Mimi Meester - Hoe de Amsterdammers verdwenen uit de stad

Het mysterie rondom de debuutroman van Mimi Meester begint al bij de schrijfster zelf. Die schrijfster blijkt namelijk helemaal niet te bestaan. We hebben daarentegen met een schrijversduo te maken: Sabine van den Berg en Maarten Meester. Dit antwoord is echter nog te gemakkelijk, de waarheid gaat dieper. Want waarom is er eigenlijk gekozen voor de naam Mimi Meester en niet voor Sabine Meester, waarin beide auteurs tot hun recht zouden komen? De waarheid is gruwelijk: Mimi is namelijk de ongeboren dochter van Sabine en Maarten.

Dochter

Misschien is dit wat overdreven gesteld, aangezien Sabine en Maarten het geluk hebben dat ze over twee zoons beschikken. Maar als ze een dochter zouden hebben gekregen, zou deze de naam Mimi meegekregen hebben. Met hun pseudoniem Mimi hebben ze deze dochter nu alsnog op de wereld gezet. Weliswaar van papier en karton in plaats van vlees en bloed, maar een kniesoor die daar op let.

Autobiografie

In mijn interview met Maarten Meester (Sabine was verhinderd) bleek al snel dat Hoe de mummies verdwenen uit Wieuwerd vele autobiografische elementen bevat. Net zoals de romanfiguren Anton en Claudia verhuisden Sabine en Maarten van het bruisende Amsterdam naar het rustige weidse landschap van Friesland. Het huis, de kerk en de mummies uit het boek zijn allemaal zaken die ze zelf hebben meegemaakt. Desondanks vindt Maarten niet dat hij op Anton lijkt. Doordat Sabine afwezig was, heb ik dit echter niet kunnen controleren. Wat achteraf dus wel handig uitpakte voor Maarten. Hij gaf echter grootmoedig toe dat Sabine ook geen hysterische vrouw is, zoals Claudia. Feit en fictie lopen door elkaar.

Wie doet wat?

Het is onduidelijk welke rol Maarten nu precies heeft gespeeld bij het tot stand komen van de roman. Welke invloeden zijn van hem en welke van Sabine? Bij bepaalde zaken is de achterliggende auteur nog wel te duiden, maar vaak blijven we met vragen zitten. De Labadisten lijken bijvoorbeeld sterk op de inbreng van Maarten te leunen. Ook de snelheid en actie lijken door hem te zijn ingegeven. De ‘vrouwelijke’ aspecten komen echter vooral van Sabine. Maarten: “De wijze waarop Claudia tegen de wereld aankijkt, tezamen met de meer filosofische inslag in het boek, komt uit Sabines pen. We moesten de juiste balans vinden tussen mijn onstuimige daadkracht en Sabines weloverwogen overpeinzingen. Ik hoop dat dit met deze roman gelukt is.”

Verschil

Door sommigen wordt Hoe de mummies verdwenen uit Wieuwerd ergens tussen Nicci French en Geert Mak gepositioneerd. Maarten ziet hier geen probleem in: “Het verschil tussen die twee is zo groot dat je er altijd wel tussen past. Door de grenzen zover van elkaar af te leggen ontstaan er talloze vergelijkingsmogelijkheden. Voor beide schrijvers heb ik gelukkig groot respect. Als dat niet zo zou zijn geweest dan had ik er een probleem van gemaakt, nu vind ik het wel prima zo.”

Kritiek

Over de werkwijze van het duo-schrijven wil Maarten niet veel kwijt. Maarten: “Als ik meer zou vertellen over onze geheime werkwijze, dan kan iedereen ermee aan de haal gaan. Wij hebben nog meer plannen op dit vlak en dan moet je geen slapende honden wakker maken. Het is ook nogal persoonlijk; zo’n nauwe samenwerking is niet voor iedere schrijver weggelegd. Je moet als schrijver heel sociaal zijn en goed tegen kritiek kunnen. Er wordt immers voortdurend commentaar geleverd op je teksten. Je moet dan niet halsstarrig proberen vast te houden aan je eigen teksten. Hoe goed je ze zelf misschien ook vindt.”

Friesland

Over een paar dingen is Maarten heel stellig: “De mentaliteit van het Friese dorp waarin we terecht zijn gekomen is niet dezelfde achterdochtige, slinkse mentaliteit als die uit het boek. Sterker nog: Friesland bevalt ons prima. We zouden niet meer terug willen naar Amsterdam.” Niet echt vreemd als je een lekker groot huis hebt in het weidse Friese landschap en een schrijfhuisje in de duinen. Ook wil hij het plezier dat ze beleefd hebben tijdens het schrijven benadrukken. “Een jaar lang hebben we samen in de wereld van Claudia en Anton geleefd. In de auto, in het restaurant, tijdens de boodschappen. Altijd kwamen we wel weer terug op hoe het verhaal zich zou moeten ontwikkelen. We missen het nu al. Misschien is dat de reden dat we alweer volop nadenken over een tweede roman. Een roman die meer internationaal georiënteerd is.” Ondanks aandringen van mijn kant wilde Maarten over deze nieuwe roman helaas nog niets kwijt.

Film?

Op 14 mei zal er een boekpresentatie plaatsvinden in Het café van Aukje, dat ook in het boek voorkomt. Daarbij kunnen direct de mummiekelders bezocht worden. Tijdens de presentatie zal er bovendien een exemplaar van het boek worden uitgereikt aan Steven de Jong, de regisseur van De Schippers van de Kameleon. Dit is niet zomaar, aangezien Maarten het helemaal ziet zitten dat De Jong hun boek gaat verfilmen. Aan ambities en plannen dus geen gebrek. Voordat het zover is mag hij echter wel iets meer helderheid verschaffen over zichzelf, Sabine en de toekomst. Zo denken vele van zijn kennissen nog steeds dat hij eigenlijk in Groningen woont; volgens hem een misverstand, maar ik weet het zo net nog niet. Misschien dat hij ergens in Oude Pekela nog een kelder onder een grote schuur heeft waar hij vreemde feestjes houdt. Het zou mij niets verbazen. Daar zit allicht weer een mooie roman in.